บทที่ 2249
สำหรับเย่เฉินแล้ว ยาช่วยหัวใจก็แค่สิ่งที่ธรรมดา ไม่มีค่าอะไร
แต่ สำหรับคนอื่น ไม่กลัาพูดว่าสิ่งนี้สามารถยินอายุได้ แต่อย่างน้อยในช่วงสำคัญที่สุด มีฤทธิ์ในการรักษาชีวิต
มีมัน อยู่ในช่วงสำคัญเท่ากับมีชีวิตเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง
ซ่งหวั่นถึงเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด
ถ้าไม่ใช่เพราะมียาที่ติดตัวเดหนึ่ง นทีนั้นที่เธออยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น ก็เหมือนกับคนอื่น วิญญาณแตกสลายที่แดนไกลไปแล้ว ดังนั้น กันลึก
ในใจของทุกคน ส่วนตื่นเต้นถึงขีดสุด
เย่เฉินแบ่งยาเป็นคนๆไป จากนั้นพูดกับทุกคนว่า “ทุกท่านเก็บยาไว้ให้ดีนะครับ เราทานข้าวกันต่อ”
ทุกคนจึงได้เอากล่องไม้ที่ใส่ยาไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดรี้ะวัง ยืนขึ้นกลับไปที่นั่ง
มื้ออาหารดำเนินต่อ ดื่มด่ำกับความสุข
จนกระทั่งกลางคืนสามม งานเลี้ยงสิ้นสุดลง หวังตงเสยนยั่งคงไม่ติดต่อหาเย่เฉินอยู่ดี
หลั่งจากที่เย่เฉินใช้ปราณหิพสลายแอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายจนหมด จึงได้ขับรถออกจากคฤหาสน์ของบ้านฉินกาง จากนั้นหยิบมือถือ
ขึ้นมา เตรียมจะโทรหาหวังตงเสวี่ยน ถามเธอว่าเจอปัญหาอะไรหรือเปล่า
และขณะนี้ หวังตงเวี่ยนกำลังอยู่ในบ้น รอผลของเจ้าหน้าที่สืบสวนคดีอาชญากรรมฝั่งตำรวจอย่างร้อนรน
ที่บ้นมีเจ้าหน้าที่สืบสวนคดีอาชญากรรมมืออาชีพไปๆมาๆหลายสิบคน ดำเนินการตรวจสอบอย่างรอบด้านทั้งหลัง แต่ตอนนี้ยังไงหาที่มา
ของสารพิษไม่พบว่าอยู่ไหน
ในขณะเดียวกันนี้เอง จู่ๆมือถือที่อยู่ในกระเป๋าของหวังตงเสวี่ยนก็ดังขึ้น
เธอตกใจกับเสียงเตือนมีอถือ รับหยิบมือถือออกมา ขบว่าเป็นสายจากเย่เฉิน จึงเพิ่งจะนึกออก ว่าตัวเองตกลงกับเย่เฉินไว้ ว่าคืนนี้จะไปงาน
เลี้ยงอาหารค่ำที่เขาจัดขึ้น
แต่ เมื่อดูเวลาบนมือถือ ก็สามทุ่มเข้าไปแล้ว!
เธอตกใจกับเวลาจนอ้าปากค้าง คิดในใจว่า “ทำไมแบเดียวสามทุ่มแล้วนะ?! แล่ะ ฉันลืมเรื่องเวลาไปเลยอะ…ผิดนักคุณชาย คุณขาย
คงไม่ตำหนิฉันหรอกนะ?”
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เธอรีบรับสาย แล้วกล่าวอย่างขอโทษมากว่า “คุณชายคะ…ขอโทษมากจริงๆนะคะ ที่…ที่บ้านของฉันมีปัญหานิดหน่อย ลืม
เวลาไปเลยค่ะ…ขอโทษนะคะ…”
เย่เฉินฟังความเคร่งเครียดของเสียงเธอ จึงได้เอ่ยปากว่า “ไม่เป็นไรครับ ที่ผมโหรมาไม่ได้จะมาตำหนิคุณ หลั่กๆคืออยากถามว่าเกิดอะไร
ขึ้นกับคุณ ต้องการความช่วยเหลือมั้ย?”
หวังตงเสวี่ยนรีบกล่าวว่า “คุณชายคะ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรค่ะ จู่ๆที่านก็เกิดเรื่องขึ้น จัดการมาตลอดคืน สุดท้ายยุ่งจนลิ่ม
เวลาไปเลยค่ะ….”
เย่เฉินกล่าวอย่างตั้งใจว่า “ถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วย ห้ามเกรงใจเด็ดยาดนะครับ บอกมาได้เลย”
หวังตงเสวี่ยนนาทีนี้ ในใจซาบซึ้งมาก และจู่ๆก็นึกถึงยาอายุวัฒนะ
“บาอายวัฒนะหนึ่งเมืด เพียงพอที่จะจัดการปัญหาทั้งหมดที่พอเผชิญอยู่ในตอนนี้”
“แต่ ค่าของยาอายุวัฒนะ ช่างสูงเสียเหลือเกิน”
“หนิ่งเมืดนิดๆหน่อยๆก็ขายเป็นสองพันล้านหยวน แล้วฉันจะมีปัญหาซื้อได้ไง?”
“ในเมื่อฉันไม่มีปัญญาซื้อ หรือฉันต้องไปขอคุณชายสักเม็ดมั้ย?”
“แล้วฉันมีดีอะไรที่จะไปเอ่ยปากขอได้ล่ะ?”
เมื่อนึกถึงจุดนี้ ในใจของเธอห่อเหี่ยว ปากแข็งพูดไปว่า “ขอบคุณความหวังดีของคุณชายนะคะ ฉันจัดการเองได้ค่ะ ไม่ได้ไปเข้าร่วมงาน
เลี้ยงของคุณ ขอโทษจริงๆนะคะ…”
เยเฉินกล่าวว่า “งานเลี้ยงช่างมัน คุณทาธุระที่บ้านก่อน ไร้วันหลังเราค่อยนัดกันงานเลี้ยงหน้าก็ได้”