บทที่ 2250
หวังตงเสวี่ยนกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า “งั้นก็ขอบคุณคุณชายจริงๆนะคะ!”
เย่เฉินยิ้มอย่างสงบ “ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องเกรงใจกับผมขนาดนี้”
ตอนที่พูดถึงจุดนี้ เย่ฉินอยากให้เธอทำธุระก่อน ตนจะไม่กวนเธอจัดการธุระทางบ้านแล้ว แต่ในขณะเดียวกันนี้เอง เขาได้ยินเสียงปลาย
สายของหวังตงเสวี่ยน จู่ๆมีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา “คุณหวัง เราหาที่มาของสารพิษที่พ่อคุณโดนได้แล้วครับ!”
หวังตงเวี่ยนในขณะนี้ยั่งถือมือถืออยู่ แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธอก็ลืมว่ายั่งคุยกับเย่เฉินอยู่เรื่องนี้ไปเลย จึงได้ถามอย่างเคร่งเครียดอย่างหา
ที่เปรียบไม่ได้ว่า “หัวหน้าซุนคะ ที่มาของยาพิษที่คุณพูดนั้นอยู่ที่ไหนกันแน่คะ?!”
ในมือที่ใส่ถุงมือยางพาราของซุนเหวินปีน กำลังถือหนังสือที่หนาหนักเล่มหนึ่งอยู่ เอ่ยปากถามว่า “เจ้าหน้าที่สืบสวนคดีอาชญากรรมของ
เราพบว่า ทุกๆหน้าของหนังสือเล่มนี้ มีHgCI2อยู่ทั้งนั้น!”
“แล้ว พวกเราพบร่องรอยของการเปีดหนั่งสือเล่มนี้ว่าห่ม่มาก และเยอะมาก คาดว่าช่วงนี้พ่อของคุณอ่านหนังสือเล่มนี้ค่อนข้างบ่อยครั้ง
“ปกติตอนที่เขาดูหนังสือเล่มนี้ ในมือจะติดHgCI2ที่ละเลงติดอยู่ต้านบนตลอดเวลา ส่วนน่อยบางส่วนจะดูดซึมเข้าไปผ่านผิวหนังโดยตรง
แล้วยังมีอีกส่วน อาจจะตอนที่เขาหยิบจับอาหาร ตามไปกับอาหารที่ทานเข้าไปในท้อง”
“และ ตอนที่คนรุ่นก่อนอ่านหนังสือ มักจะติตนิสีย ตอนที่พลิกหน้าซอบใช้ลิ้นเลียนิ้ว ผมไม่รู้ว่าพ่อของคุณมีความเคยซินแบบนี้หรือไม่ครับ?”
หวังตงเสวี่ยนพยักหนำเบาๆ แล้วกล่าว “ตอนที่พออ่านหนังสือมีนิสัยแบบนี้จริงๆค่ะ…เมื่อก่อนฉันก็เคยว่าเขา พลิกหน้าแบบนั้นไม่ดี แต่พวก
เขาคนรุ่นนั้นคุ้นเคยไปนานแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้เปลี่ยนนิสัยเสียนี้มาโดยตลอด…”.
ซุนเหวินปีนพยักหน้า “งั้นก็ถูกแล้วล่ะครับ ผมคิดว่าHgC12ที่เกินขนาดที่อยู่ในร่างกายของพ่อของคุณ มาจากหนังสือเล่มนี้แหละครับ!”
หวังตงเสวี่ยนราวกับถูกฟ้ผ่า แล้วกล่าวว่า “หัวหน้าซุนคะ มีคนจงใจวางยาพ่อฉันเหรอคะ?!”
ขุนเหวินปีนพยักหน้า กล่าว “ดูจากฝีมือของการละเลงแบบนี้บนหนังสือ HgCI2เป็นผงลักษณะละเฮียด ราบเรียบไปกับกระดาษโดยสิ้นเซ็ง
เมื่อเป็นแบบนี้ แทบจะไม่มีสิไม่มีรส และยากที่จะแยกแยะได้ ด้นั้นเตาได้ว่า นี่ต้องเป็นฝีมือคนแน่ๆ และอีกฝั่งระมัระวังมาก มีการพรางตัวที่
เยี่ยมยอดมาก!
หวังตงเวี่ยนกล่าวอย่างเกรี้ยวกราดสุดๆว่า “พ่อของฉันสอนหนังสือให้ความรู้ตนมาทั้งชีวิต ไม่เคยผิดใจกับใครมาก่อน ใครกันแน่ที่ใช้วิธี
สกปรกแบบนี้กับเขาได้!”
ซุนเหนปีนรับถามเธอว่า “คุณรู้มั้ยครับว่หนังสือนี้มาได้อย่างไร?”
หวังตงเสวี่ยนริบพยักหน้า แล้วกล่าว “หนังสือเล่มนี้เป็นพัสดุหนึ่งที่พอของฉันได้มาก่อนวันตรุษจีนค่ะ”
ซุนเหวินปีนตกใจ ถามชักไช่ว่า “แล้วคนที่ส่งมาคือใครครับ?!”
หวังตงเสวี่ยนส่ายหน้า กล่าว “ตอนนั้นในพัสดุนั้น ไม่ได้เขียนข้อมูลผู้ส่ง เพียงแต่เขียนโนัตติตไว้ด้านในแผ่นหนึ่ง คนที่อยู่บนกระดาษเป็น
นักเรียนคนหนึ่งที่พอของฉันเคยสอนในสมัยก่อน เขาบอกว่าตนเจอหนั่งสือเล่มนี้โดยปังเอิญ รู้ว่าพ่อของฉันต้องชอบแน่ๆ ด้วยเหตุนี้จึงได้ซื้อแล้ว
ส่งให้เขา”
ซุนเหวินปีนพยักหนำาแล้วถาม “ไม่มีข้อมูลผู้ส่ง ตอนนั้นพวกคุณไม่สงสัยเลยเหรอ?”
หวังตงเวี่ยนถอนหายใจ กล่าวอย่างโทษตัวเองสุดๆว่า “พ่อของฉันสอนคนมาครึ่งค่อนชีวิตแล้ว นักเรียนที่เคยสอนไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ นักเรียน
มากมายมักจะส่งหนังสือบางส่วนให้เขา รวมทั้งหนังสือที่เขาตีมพ์อง หรือหนังสือที่เหลืออยู่เล่มเดียวพวกนั้นที่พวกเขาเจอที่ต่างประเทศ พ่อ
ของฉันก็มักจะส่งหนังสือที่เขาเคยอ่านแล้วให้กับนักเรียนของเขา…”
“คุณก็รู้ ของขวัญของคนที่ทำด้านวิชาการมักจะให้กันมากที่สุดก็คือหนังสือ ดังนั้นตอนนั้นเราไม่ค่อยใส่ใจจริง…
ซุนเหวินปีนขมวดคิ้ว แล้วถาม “กระดาษห่อพัสดุยังอยู่มั้ย?”
หวังตงเสวี่ยนส่ายหน้า “แม่ของฉันจะทำความสะอาดของพวกนั้นทุกวันวันล่ะครั้ง”
ขุนเหวินปีนถามอีกว่า “ตอนนั้นเป็นบริษัทส่งพัสดอะไร พวกคุณยังจำได้มั้ยครับ?”
หวังตงเสวี่ยนคิดไปคิดมา กล่าวว่า “เหมือนว่าจะเป็นพัสดุนานาชาติของไปรษณีย์ ส่งมาจากกริก
เมื่อซุนเหนปีนได้ยิน ถอนหายใจออกมา กล่าว “ดูๆแล้วหาเบาะแสไม่เจอแล้วล่ะครับ…”
หวังตงเสวี่ยนริบซักไช้ “ทำไมล่ะคะ?”
ชุนเหวินปินอธิบาย “ถ้าส่งมาจากกรีกจริงๆ ตอนที่ผ่านศุลกากรจะถูกตรวจเจอ วิธีการตรวจสอบของศุลกากรเข้มงวดกว่าพวกเราเยอะ มี
คนเล่นแง่มากมาย อยากจะใช้วิธีประมาณนี้คำายา ล้วนถูกศุลกากรตรวจเจอ ดั่งนั้น หนังสือที่ละเลงยาพิษแบบนี้ ไม่มีทางส่งมาถึงบ้านของคุณ
ได้….”
พูดพลาง ซุนเหงินปีนพูดอย่างจริงจังว่า “ผมเดาว่า พัสดุนานาชาติไม่จริง คนส่งต้องหลอกแน่ๆ ฆาตกรไม่ได้อยู่ต่างประเทศ อยู่ในประเทศ!
ถึงขั้นเป็นไปได้มากว่าอยู่ในเมืองงินหลิง!”