เวลานี้เย่เฉินเอ่ยปากกล่าวว่า “คุณน้าครับ สำหรับแพทย์ส่วนใหญ่แล้ว ไตวายรักษาไม่ได้จริงๆ แต่บรรพบุรุษของพวกเรายังคงทิ้งตำรับยาดีไว้ รักษาขึ้นมาก็ใช่ว่าจะรักษายาก”
“จริงหรือ?!” ซุนยู่ฟางเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ สะอึกสะอื้นกล่าวว่า “งั้นก็รบกวนคุณเย่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือสามีฉันด้วยเถอะ…ชีวิตนี้ของเขาทำแต่บุญกุศล สอนหนังสือผู้คน ไม่เคยทำเรื่องเลวทรามอะไร ไม่ควรจะมีจุดจบเช่นนี้…”
กล่าวจบ เธอก็มองไปที่หวังตงเสวี่ยนที่อยู่ข้างกาย จับมือของหวังตงเสวี่ยนเอาไว้แน่น ก่อนจะร้องไห้พูดว่า “เขาใช้เวลายี่สิบกว่าปีเลี้ยงดูสอนสั่งตงเสวี่ยนจนได้ดี เขายังไม่ได้เห็นตงเสวี่ยนสวมชุดแต่งงานด้วยตาตนเอง ยังไม่ได้เสพสุขกับการที่สามคนครอบครัวอยู่พร้อมหน้ากันด้วยซ้ำ…หากเขาจากไปทั้งอย่างนี้ สวรรค์ก็ช่างไร้ตาจริงๆ แล้ว…”
เวลานี้เย่เฉินพยักหน้า พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณน้าวางใจได้เลยครับ ขอเพียงคุณลุงทานยาที่ผมเตรียมไว้ให้ จะต้องหายป่วยอย่างแน่นอน”
พูดเสร็จ เขาก็รีบร้อนสั่งหวังตงเสวี่ยนว่า “ตงเสวี่ยน เรื่องจะชักช้าไม่ได้ เธอหาแก้วมาสักใบรินน้ำอุ่นใส่มาครึ่งแก้ว นำยาเม็ดนั้นที่ฉันให้เธอ ใส่ลงไปในน้ำอุ่น จากนั้นก็นำไปป้อนคุณลุง!”
พอหวังตงเสวี่ยนได้ยินเช่นนี้ ก็พยักหน้าติดๆ กันอย่างรีบร้อน พูดโดยสัญชาตญาณว่า “ได้ค่ะ…คุณ…”
ตอนที่คำว่าคุณชายเกือบจะหลุดออกมาจากปากนั้น หวังตงเสวี่ยนถึงพึ่งรู้ตัวว่ามารดาไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของเย่เฉิน ด้วยเหตุนี้จึงรีบร้อนแก้ไขคำพูดว่า “ได้ค่ะ เย่เฉิน ขอบคุณค่ะ ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”
หวังตบเสวี่ยนกล่าวจบ ก็รีบมายังหน้าโต๊ะวางน้ำชา ใช้กาน้ำชาไฟฟ้าต้มน้ำให้อุ่นขึ้นสักหน่อย หลังจากเทน้ำใส่ครึ่งแก้วแล้ว ก็ล้วงกล่องไม้จันทน์ใบนั้นที่เย่เฉินมอบให้ออกมาจากในกระเป๋า
พอเปิดกล่องไม้ออก ก็พบเม็ดยาที่ดูไม่เตะตาเม็ดหนึ่งวางอยู่ในนั้น
ทว่าแม้ยาจะดูไม่เตะตานัก แต่หลังจากที่เปิดกล่องออก ชั่วประเดี๋ยวเดียวกลิ่นหอมที่ซาบซ่านไปถึงหัวใจคนนั้นก็ตลบอบอวลออกมา แผ่กำจายไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว
นี่ ก็คือยาช่วยหัวใจที่เย่เฉินเป็นคนหลอมขึ้นมา
ซุนยู่ฟางก็ได้กลิ่นหอมของยาตัวนี้เช่นกัน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าทั้งตัวกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาไม่น้อย ด้วยเหตุนี้เธอจึงอดอุทานออกมาอย่างตกตะลึงไม่ได้ “กลิ่นยานี่หอมมากเลย! กลิ่นหอมกว่ายาที่เคยเจอในยามปกติมาก! เหมือนว่าได้กลิ่นแล้วทั้งตัวก็ราวกับผ่อนคลายลงมาก!”
หวังตงเสวี่ยนเองก็มีความรู้สึกแบบเดียวกัน
ตอนที่ได้กลิ่นหอมของยานี้ ความรู้สึกที่เหมือนกับคัดจมูก จู่ๆ ก็ได้กลิ่นของสะระแหน่ที่เข้มข้น ความรู้สึกเช่นนี้ถึงขั้นสามารถทำให้มึนเมาได้ในพริบตา
นาทีนี้ ภายในใจของหวังตงเสวี่ยนมั่นใจแล้วว่ายาเม็ดนี้ สามารถช่วยชีวิตพ่อเธอได้อย่างแน่นอน
ทันทีหลังจากนั้น เธอก็ทำตามที่เย่เฉินบอก เอายาใสงไปในน้ำ
ตอนที่เธอกำลังเตรียมจะหาตะเกียบสักก้านเพื่อคนให้เข้ากันอยู่นั้น ก็พบภาพที่มหัศจรรย์เข้าแล้ว!
ยาช่วยหัวใจเม็ดนี้ พอใส่ลงไปในน้ำก็ละลายเข้ากับน้ำได้อย่างรวดเร็วทันที ใช้เวลาเพียงสองสามวินาทีสั้นๆ ก็ละลายหมดแล้ว!
อีกทั้งหลังละลายแล้ว น้ำอุ่นก็ไม่ได้เปลี่ยนเป็นสีขุ่นเลยสักนิด แต่เป็นเหมือนสีน้ำตาลแดง อยู่ในสภาพกึ่งโปร่งแสง
แม้สีของน้ำจะเปลี่ยนเป็นเข้มขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงมองเห็นได้ชัดเจน ในน้ำนี้ ไม่มีสิ่งเจือปนใดๆ
นี่ทำให้หวังตงเสวี่ยนตกตะลึงพรึงเพริด เพราะเธอเองก็เคยทานยาสมุนไพรจีนมาหลายครั้ง โดยเฉพาะยาผง
ในภาพความทรงจำของเธอ ยาผงสมุนไพรจีนแทบทั้งหมดที่มีล้วนไม่อาจละลายในน้ำได้สมบูรณ์ ไม่ว่าจะใช้น้ำร้อนมากแค่ไหน ไม่ว่าจะใช้แรงคนยามากเพียงใด สุดท้ายในแก้วก็ต้องเหลือเศษยาที่เป็นผงละเอียดอยู่เล็กน้อย
แต่ยาเม็ดนี้ ไม่ต้องคนก็ละลายในน้ำได้สมบูรณ์ในพริบตา นี่แสดงให้เห็นว่ายานี้บริสุทธิ์เสียจนแทบไม่มีสิ่งเจือปนใดๆ เลย!
ที่นอกเหนือจากความประหลาดใจ เธอมองไปที่เย่เฉิน เอ่ยปากถามว่า “นำน้ำแก้วนี้ป้อนให้พ่อฉันดื่มก็ได้แล้วใช่ไหมคะ?”
เย่เฉินพยักหน้า “ถูกต้อง แม้คุณลุงจะสลบอยู่ แต่หากพยุงเขาขึ้นมาล่ะก็ น้ำยังคงสามารถป้อนเข้าไปได้”
“ค่ะ!” หวังตงเสวี่ยนรีบถือแก้วเข้าไปในห้องคนไข้ด้านในทันที ซุนยู่ฟางมารดาเธอก็รีบร้อนตามไปด้วยเช่นกัน
ผู้หญิงสองคนช่วยกันประคองหวังเฉิงหย่วนที่สลบไสลไม่ได้สติขึ้นมา จากนั้นหวังตงเสวี่ยนก็นำน้ำอุ่นที่มียาละลายอยู่ในแก้วกรอกเข้าไปในปากเขาทีละนิดๆ …
ต่อมา ภาพมหัศจรรย์ที่โค่นล้มประสบการณ์ทั้งหมดที่สองคนแม่ลูกเคยประสบมาก็ได้เกิดขึ้นแล้ว…