หวังตงเสวี่ยนส่งเย่เฉินตรงนอกประตูห้อง มองเย่เฉินเดินจากไป ถึงค่อยกลับมายังห้องคนไข้ใหม่อีกครั้ง
เพิ่งเข้ามาในห้อง ซุนยู่ฟางก็รีบร้อนวิ่งมาหา ดึงมือของหวังตงเสวี่ยน ถามอย่างเอาใจใส่ว่า “ตงเสวี่ยน ความสัมพันธ์ของเสี่ยวเย่กับแกเป็นยังไง?”
หวังตงเสวี่ยนรีบกล่าวว่า “ก็แค่เพื่อนกันธรรมดาค่ะ”
“เพื่อนกันธรรมดา?” พอซุนยู่ฟางได้ยินเช่นนี้ ก็รีบร้อนถามเธอว่า “แล้วในใจแกมีความรู้สึกดีในทำนองนั้นกับเสี่ยวเย่ไหม?”
หวังตงเสวี่ยนกล่าวอย่างลนลาน “หา? หนู…หนูไม่มีค่ะ!”
ซุนยู่ฟางส่ายหน้า พูดด้วยสีหน้าไม่เชื่อถือ “แกโกหกแม่อย่างฉันได้เหรอ? สีหน้าท่าทางของแกมองแวบเดียวก็มองออกแล้ว แกต้องมีความรู้สึกดีๆ กับเสี่ยวเย่แน่นอน!”
หวังตงเสวี่ยนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดีไปชั่วขณะ
ในใจเธอย่อมมีความรู้สึกดีๆ ต่อเย่เฉินอยู่แล้ว อีกทั้งความรู้สึกดียังลึกซึ้งเป็นพิเศษด้วย
โดยเฉพาะในครั้งนี้ เย่เฉินไม่เพียงช่วยตนลงโทษWalterที่วางยาพิษพ่อ ถึงขนาดยังใช้ยาวิเศษที่แสนจะล้ำค่าช่วยชีวิตพ่อด้วย
นี่ทำให้ในใจเธอรู้สึกดีต่อเย่เฉิน จนอยู่ในระดับที่สูงขึ้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
แต่ในใจเธอชัดเจนดี “เย่เฉินเป็นคุณชายตระกูลเย่อันยิ่งใหญ่ แค่ตี้เหากรุ๊ปแห่งเดียวก็มีค่าแสนล้านแล้ว ฐานะเช่นนี้ ฉันกับเขาจะเป็นไปได้อย่างไร?”
“ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขามีภรรยานานแล้ว ถึงขนาดที่ว่าฉันกับภรรยาเขาเซียวชูหรัน ก็ติดต่อกันในเรื่องงานไม่น้อย…”
คิดมาถึงตรงนี้ ในใจหวังตงเสวี่ยนจะมากจะน้อยก็ยังไม่เข้าใจอยู่บ้าง “ทำไมเย่เฉินกับเซียวชูหรันถึงแต่งงานกันได้ล่ะ? เซียวชูหรันฉันเองก็เคยเจออยู่หลายครั้ง หน้าตาสวยมากก็จริง แต่ความสามารถในการทำงานยังไม่อาจนับได้ว่าโดดเด่นนัก…”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เฉินแอบช่วยเธออยู่ตลอด ตอนนั้นเธอก็คงไม่สามารถพาเซียวซื่อกรุ๊ปมาร่วมงานกับตี้เหากรุ๊ปได้…”
“แม้แต่สำนักงานออกแบบแห่งนั้นที่เธอก่อตั้งขึ้นมาเอง ความสามารถก็ยังไม่อยู่แถวหน้าด้วยซ้ำ หากก้าวไปตามขั้นตอนปกติ สำนักงานของเธอก็ไม่มีทางได้โครงการใดๆ จากตี้เหากรุ๊ปอย่างแน่นอน ถึงขนาดที่ไม่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมที่แข่งประมูลโครงการของตี้เหากรุ๊ปด้วยซ้ำ”
“แต่ว่าเพราะเย่เฉินรักเธอ ดังนั้นจึงช่วยปูทางให้เธอต่างๆ นาๆ …”
“ยิ่งไปกว่านั้น ครอบครัวของเซียวชูหรันก็ไม่ค่อยจะดีนัก ตอนที่เซียวซื่อกรุ๊ปรุ่งเรืองที่สุด ก็ยังไม่มีค่าให้เอ่ยถึง เป็นครอบครัวที่อยู่นอกระดับสามด้วยซ้ำ…”
“ดังนั้น…”
“ว่ากันถึงความสามารถ เซียวชูหรันเทียบฉันไม่ติด
“ว่ากันถึงครอบครัว เซียวชูหรันก็เทียบฉันไม่ติดเหมือนกัน…”
“ต่อให้ว่ากันถึงหน้าตา ไม่กล้าพูดว่าสูสีกันกับเธอ แต่อย่างน้อยก็ไม่ต่างกันมาก…”
“แต่น่าเสียดาย คนที่เย่เฉินเลือกก็คือเด็กผู้หญิงที่ไม่ค่อยโดดเด่นนักอย่างเซียวชูหรันคนนี้ นี่ คือความโชคดีของเซียวชูหรัน ชีวิตนี้ของฉันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีโอกาสเช่นนี้…”
คิดมาถึงตรงนี้ หวังตงเสวี่ยนก็รู้สึกใจคอแห้งเหี่ยวขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
เวลานี้ ซุนยู่ฟางกล่าวขึ้นอย่างจริงจังว่า “ตงเสวี่ยน แม่รู้สึกจริงๆ ว่า แกกับเสี่ยวเย่สองคน เหมาะสมกันมากเชียวล่ะ มิหนำซ้ำคนหนุ่มอย่างเสี่ยวเย่ยังดีมากอีกด้วย คนเขาใส่ใจเรื่องของครอบครัวเราขนาดนี้ อาจจะสนใจแกอยู่บ้างก็ได้ ประกอบกับแกเองก็สนใจเขาเหมือนกัน แกไม่ลองแล่นเรือไปตามน้ำพัฒนาความสัมพันธ์กับเขามากขึ้นอีกหน่อยล่ะ?”
หวังตงเสวี่ยนได้ยินมารดาพูดเช่นนี้ เจ้าตัวก็รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที พูดโพล่งว่า “ตายแล้วแม่ แกคิดอะไรอยู่คะ…เย่เฉินเขาแต่งงานแล้ว!”
“หา?” ซุนยู่ฟางได้ยินคำตอบนี้เข้า ก็อุทานออกมาทันที ถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “ที่แกบอกว่าเสี่ยวเย่แต่งงานแล้ว?! เป็นความจริงเหรอ?!”
หวังตงเสวี่ยนพูดอย่างจนปัญญาว่า “จริงสิคะ…เรื่องแบบนี้หนูโกหกแม่ได้เหรอ?”
ซุนยู่ฟางพลันเปลี่ยนเป็นเสียดายอย่างสุดแสน ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “เฮ้อ แกว่าผู้ชายดีๆ แบบนี้ทำไมถึงแต่งงานกันหมดแล้วนะ…”