บทที่ 2424
“ไม่” ตู่ให่ซิงพูดอย่างจริงจัง: “ถ้าทุกอย่างเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นในมิติเดียว ตัวอย่างเช่นถ้าลูกบังเอิญเจอคนที่หน้าตา
เหมือนกับแม่มาก นี่เป็นเรื่องปกติมาก ถ้าแม่บังเอิญเจอคนที่หน้าตาเหมือนกับคุณอาเย่ของลูกมาก ก็เป็นเรื่องปกติมาก…
“แต่ว่า…”
ตู้ให่ชิงพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงและสีหน้าท่าทางก็ค่อนข้างจริงจังเล็กน้อย และพูดต่อไปว่า: “แต่ว่า แม่กลับบังเอิญเจอชายหนุ่มคนนี้อยู่ใน
เมืองจินหลิง ปีนั้นคุณอาเยของลูกก็ถูกฆ่าในเมืองจินหลิง และพอดีประจวบเหมาะกับลูกชายของเขาก็หายตัวไปในเมืองจินหลิง ดังนั้น นี่จึงเป็น
ความบังเอิญครั้งที่สอง”
“นอกจากนี้! แม่ไม่เพียงแต่เจอเขาที่เมืองจินหลิงเท่านั้น ม่เจอเขาที่หน้าประตูบ้านเก่าคุณอาเย่ของลูกด้วย! ถ้าหากเขาไม่มีความ
สัมพันธ์อะไรกับคุณอาเยของลูก ทำไมเขาถึงได้ปรากฏตัวอยู่ที่นั่น?”
ซูจื่อหยูเงียบไปครู่หนึ่ง พยักหน้า และพูดอย่างจริงจังว่า: “แม่ค่ะ หนูคิดว่าการวิเคราะห์ของแม่มีเหตุผล แม่เจอชายหนุ่มคนนั้นอยู่ที่หน้า
ประตูบ้นเก่าของคุณอาเย่ มีความเป็นไม่ได้สูงมากว่าเป็นลูกชายของคุณอาเย่ …”
พูดถึงตรงนี้ ซูจื่อหยูก็เปลี่ยนเรื่องอย่างกะท้นห้น และพูดว่า: “แม่ค่ะ ลูกชายของคุณอาเย่ ถ้าหากปีนั้นหายตัวไปในเมืองจินหลิง แล้วก็อยู่
ในเมืองจินหลิงมาโดยตลอด ดังนั้นคนคนนั้นที่แม่เห็น อาจจะเป็นลูกชายของคุณอาเย่จริงๆ แต่ว่าลูกชายของคุณอาเย่อาจจะไม่ใช่ผู้มีพระคุณ!
เรื่องนี้ แม่มีหลักฐานอะไรที่ชัดเจนหรือเปล่า?”
ตู้ให้ซิงส่ายหน้า และพูดว่า: “หลักฐานตรงๆแม่ก็ไม่มี เนื่องจากว่าจนถึงตอนนี้แม่ก็ไม่เคยเจอผู้มีพระคุณท่านนั้นที่ลูกพูดถึง แต่ว่า ในเมื่อ
ผู้มีพระคุณท่านนั้นจัดการให้พวกเราอยู่ในโรงแรมของตระกูลเย็ งั้นแม่เชื่อว่า เขาต้องมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากกับตระกูลเย่อย่างแน่นอน”
ซูจือหยุตกอยู่ในห้วงความคิด ในป่าก็พูดไม่หยุดว่า: “ถ้าหากเหมือนอย่างที่แม่พูดจริงๆ ลูกชายของคุณอาเย่ ก็คือผู้มีพระคุณ งั้นหลายปี
มานี้ เขาอยู่ที่เมืองจินหลิงคนเดียว ไม่มีที่พึ่งอาศัย จะมีความแข็งแกร่งมากขนาดนี้ได้ยังไง?”
“นี่…นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย! ยอดฝืมือแบบนี้ ต่อให้ตระกูลศิลปะการต่อชั้นนำก็ปลูกฝังออกมาไม่ได้”
“แม่เห็นว่าตระกูลเหอแข็งแกร่งขนาดนั้น ทุ่มเทอย่างเต็มที่ปลูกฝังซูรั่หลีให้เป็นคนประสบความสำร็จ ยังห่างไกลจากผู้มีพระคุณหนึ่ง
แสนแปดหมื่นลื้ ตอนนั้นหนูถูกนินจาพวกนั้นลักพาตัวในประเทศญี่ปุ่น หนูคาดการณ์กว่าหนึ่งต่อหนึ่งยังไม่สามารถที่จะซนะได้ หนึ่งต่อสองก็แพ้
อย่างไม่ต้องสงสัย….
ตู่ไห่ชิงชิงยิ้มเล็กน้อย: “เรื่องนี้ แม่ก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ว่าสัญขาตญาณของแม่บอกแม่ว่า ผู้มีพระคุณที่ลูกจะตามหา น่าจะเป็นเขา”
ซูจือหยุถอนหายใจ และก็พูดอีกว่า: “แต่หนูยังไม่เข้าใจว่า ถ้าหากผู้มีพระคุณเป็นลูกชายของคุณอาเย่จริงๆ งั้นเขาน่าจะเกลียดคนของ
ตระกูลซูถึงจะถูก…เนื่องจากว่าปีนั้นพ่อเป็นคนออกหน้ทำพันธมิตรต่อต้านตระกูลเยนั้น หลายปีมานี้ตระกูลซูขัดแย้งกับตระกูลเย่มาโดยตลอด
เขาจะช่วยพวกเราได้ยังไง? โดยเฉพาะเป็นหนูและพี่ชาย พวกเราสองคนก็นามสกุลชู สำหรับเขา พวกเราก็เป็นลูกของศัตรู…”
ตู่ให่ซิงส่ายหน้า: “ปัญหาพวกนี้ แม่ก็ไม่เข้าใจเหมือน แต่แม่เชื่อว่า จะเคลียร์ให้ชัดเจนขึ้นได้ในไม่ซ้าก็เร็ว เนื่องจากว่าผู้มีพระคุณคนนี้
หลังจากที่ช่วยพวกเราออกก็ไม่ได้ลืมไป และเขาจัดการให้พวกเราอยู่ที่นี่ ก็เทียบเท่ากับว่ารักษาสายสัมพันธ์กับพวกเรา เชื่อว่าใช้เวลาไม่นาน
เขาน่าจะเปิดเผยหน้าตาที่แท้จริงของตัวเองมา!”
ซูจือหยุก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นเล็กน้อย และพี่มพ่กับตัวเองด้วยเสียงเบาว่า: “ผู้มีพระคุณช่วยพวกเราทั้งครอบครัวสามคนมากมายขนาด
นี้ ถ้ำหากได้เจอเขาจริงๆ ตลอดชีวิตนี้ฉันจะต้องเป็นวัวเป็นม้า มาตอบแทนพระคุณของเขาอย่างแน่นอน!”
จากนั้น ในสีหน้าห่าทางของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะเผยให้เห็นความเยินอายและความหลงใหลที่หญิงสาวมีต่อคนรักแบบนั้น
นี่ก็จะโทษเธอไม่ได้
ผู้หญิงคนไหนประสบกับเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานสองครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นสองครั้งที่ช่วยเธอ ก็เป็นใบหน้าเตียวกัน ในใจคงจะมีความ
รู้สึกติอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่ซูจือหยูกลับมาจากประเทศญี่ปุ่น ก็ลืมเย่เฉินไม่ลงมาโดยตลอด
ในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่เห็นย่เฉิน ยิ่งไปกว่านั้นก็ได้รับการช่วยเหลือจากเย่ฉินอีกครั้ง ถึงขนาดที่ว่าเย่เฉินยังช่วยชีวิตแม่ของเธอด้วยนี่ได้
หัวใจหญิงสาวที่เย่อหยิ่งดวงนั้นของซูจือหยูไปอย่างสมบูรณ์
ตู่ไห่ชิงมองดูลูกสาวอยู่ในสายตาในหัวก็อดไม่ได้ที่จะนึกขึ้นมาอีก ชายหนุ่มที่เจอหน้าประตูบ้านเก่าของเย่ฉางอิงคนนั้น
เมื่อนึกถึงเขา ก็ยิ่งคิดถึงความรักในชีวิตของตัวเองอย่างไม่ตั้งใจ เย่ฉางอิง
ชั่ประเดี๋ยวเดียว ดวงตาของเธอก็เต้มไปด้วยน้ำตา และก็ถอนหายใจในใจ: “เด้กสาวอย่างจือหยู กลัวว่าจะเกิดความรู้สึกกับผู้มีพระคุณ
คนนั้นแล้ว ถ้าหากเธอตามหาเจอ เป็นลูกชายของฉางอิงจริงๆ นั่นก็เป็นโชคชะตาเล่นตลกกับชีวิตคนจริงๆ…