บทที่ 2476
“ได้ยังไงกันล่ะ!” เซียวฉางควนพูดด้วยสีหน้าสะเทือนใจ “เรื่องวันนั้น ถึงตายฉันก็ไม่ลืม หลายปีมานั้ ฉันอยากพูตกับเธอตลอด แต่ไม่มี
โอกาส ไม่ง่ายเลยกว่าจะหาโอกาสครั้งนี้ได้ เธอยังไม่ให้ฉันพูด..
หานเหม่ยฉิงพูดอย่างเหนื่อยใจ “ฉันไม่ได้ห้ามนายพูด…ฉันแค่…ฉันแค่…
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หานเหม่ยฉิงไม่รู้จะพูดเรื่องนี้ต่อไปยังไง เธอทำได้เพียงถอนหายใจ แล้วพูดว่า “เช้อ ฉันแค่รู้สึกว่า ดึกขนาดนี้นายยังมา
หาฉัน ถ้าหม่าหลันรู้ ต้องโกรธแน่นอน นายรีบกลับไปเถอะ หม่าหลันจะได้ไม่โกรธ”
เมื่อเชียวฉางควนได้ยินเธอพูดถึงหม่าหลัน เขาส่งเสียงห์ แล้วพูดว่า “เหม่ยฉิง เธออย่าพูดถึงผู้หญิงปากร้ายคนนั้น ต่อหน้าฉัน ตอนนั้นถ้า
ไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้น เราสองคนคงไม่กลายเป็นแบบนี้หรอก เราอาจแต่งงานกันและมีลูกไปสองสามคนแล้ว!”
หานเหม่ยฉิงหัวเราะอย่างเหนื่อยใจ และพูดอย่างจริงจังว่า “เรื่องบางเรื่องคือโชคชะตา ไม่จำเป็นต้องโทษหมาหลัน…
“ต้องโทษหม่าหลันสิ!” เชียวฉางควนพูดอย่างโมโห “หลายปีมานี้ แค่ฉันคิดถึงเธอ ฉันก็เกลียดหมาหลันจนเข้ากระดูก!”
พูดจม เชียวฉางควนโมกมือไปมา แล้วพูดว่า “พอเกอะ เราไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงคนนั้นแล้ว พูดแล้วหงุดหงิด!”
หานเหม่ยฉิงตอบรับ จากนั้นจึงพูดว่า “ฉันว่านอนพักสักหน่อย คงจะหาย ถ้านายมีอะไรต้องทำ ก็กลับไปได้นะ จะได้ไม่เกิดปัญหา”
เซียวฉางควนคิดไม่ถึง เขาเพิ่งมาถึงป้านหานเหม่ยฉิง เธอก็อยากให้เขากลับบ้านเต็มที่
นี่ทำให้เชียวฉางควนเจ็บปวดใจ
แต่ทว่าเขาโยนความผิดนี้ให้หม่าหลัน และคิดในใจว่า “เหม่ยฉิงอยากให้ฉันกลับบ้าน ไม่ใช่เพราะเธอไม่สนใจฉัน แต่เพราะกล้วหม่าหลัน
ผู้หญิงปากร้ายคนนั้นต่างหาก! ผู้หญิงเลวอย่างหม่าหลัน เป็นเงาตามตัวตลอดเวลาจริงๆ!”
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาส่งเสียงไม่พอใจ และพูดว่า “ฉันไม่ไป! เธอยังไม่หายดี ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น! หม่าหลันจะทำไม ปกติฉันก็ขี้เกียจ
สนใจผู้หญิงคนนั้น ในสายตาของฉัน ผู้หญิงคนนั้นยังไม่สำคัญเท่าเครื่องวัดอุณหภูมิตรงรักแร้เธอเลย!”
จู่ๆ หานเหม่ยฉิงไม่รู้จะตอบเขายังไงดี
ขณะนั้น เชียวฉางควนดูนาฬิกา แล้วรีบพูดว่า “ห้านาทีแล้ว เอาเครื่องวัดอุณหภูมิมาให้ฉันดูเร็ว”
หานเหม่ยฉิงเอาเครื่องวัดอุณหภูมิออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงส่งให้เซียวฉางควน
เซียวฉางควนดู เขาโล่งใจเล็กน้อย “ตอนนี้อุณหภูมิ 39 องศา เมื่อกี้ตอนที่เธอวัด 39.2 ใช่ไหม”
หานเหม่ยฉิงพยักหน้า
เซียวฉางควนพูดอย่างดีใจ “ลดลงไป 0.2 องศา ถึงจะลดลงไม่มาก แต่อย่างน้อยก็เริ่ลดลงแล้ว เธอนั่งทานอะไรสักหน่อย แล้วค่อยฟัก
ผ่อน คงน่าจะดีขึ้น เดี๋ยวฉันช่วยประคองขึ้นไปข้างบน!”
หานเหม่ยฉิงบพูดว่า “ไม่ต้องไปนั่งกินบนเตียงหรอก ฉันกินตรงนี้แหละ”
เมื่อเชียวฉางควนได้ยิน เขาริบโบกมือพัสวัน “ได้ยังไงกัน! เธอไม่สบายไมใช่เหรอ นั่งตรงนี้นานๆ ทรมานเปล่าๆ เดี๋ยวฉันประคองเอง
เดี่ยวนั่งบนเตียง เอาหมอนดันหลังเธอไว้ จะได้รู้สึกสบาย กินอะไรก็ไม่ทรมาน ฉันป้อนเอง!”
หานเหม่ยฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเซียวฉางควนยังแน่วแน่ เธอทำได้เพียงพยักหน้า “งั้น…นก็ได้…นายประคองฉันไปที่ลิฟต์…
เซียวฉางควนดีใจมาก เขาอดคิดในใจไม่ได้ว่า “ฮ่าๆ โอกาสมาถึงแล้ว!”