บทที่ 2548
หลังจากเครื่องบินเข้าสู่น่านฟ้าซีเรีย หานกวางเาใช้แท้บเล็ตปิดแผนที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของซีเรีย และพูดกับเย่เฉินว่า “คุณชาย
ครับ วันนี้ท้องฟ้ามีดครึ้ม ถึงการมองเห็นจะไม่มาก แต่การโตตร่มตอนกลางวัน จะทำให้อีกฝ่ายเห็น ได้ง่าย ดังนั้นจุดหมายที่เรากำหนดไว้ ตอน
กระโดตร่มลงสู่พื้นดิน คือตรงนี้ครับ”
พูดพลาง เขาใช้นิ้วชี้ไปยังตำแหน่งบนหน้าจอ และใช้นิ้ววาดวงกลมสีแดงลงไป จากนั้นเขาวาดลูกศร ชี้ไปยังหุบเขา “และที่นี่ คือที่หมาย
ของคุณ จุดที่คุณโดดร่มลงสู่พื้นดินอยู่ห่างจากที่หมาย ประมาณ 5 กิโลเมตร หลังจากคุณลงสูพื้นดิน คุณเดินเท้าไปต่อ แบบนี้จะมีความ
ปลอดภัยมากกว่าครับ”
เย่เฉินโบกมือไปมา “เป็นเขตกูเขาอยู่แล้ว เส้นทางตรง 5 กิโลมตร ต้องข้ามเขา 2 ลูก ไม่รู้ต้องเสียเวลานานเท่ไร มีวิธีที่ดีกว่านี้ไหม”
“เรื่องนี้…” หานกวางเย่ารีบหันไปมองวาซิล
วาซิลพูดอย่างลำบากใจ “คุณชายเย่ ถ้าคุณโดดลงไปใกล้พวกเขาเกินไป พวกเขาอาจจ้องคุณ ตั้งแต่ยังไม่ถึงพื้นดิน เราทำเพื่อความ
ปลอดภัยของคุณ”
เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบ “ไม่เป็นไร ผมมีวิธีที่จะทำให้พวกเขาไม่เห็นผม”
หานกวางเย่าจนปัญญา เขาทำได้เพียงหยิบกล่องพลาสติกใต้ที่นั่งออกมา หลังเปิดออก ในนั้นมีปีนสีดำขลับสองกระบอก กระสุนกอง
หนึ่ง มีดสั้นที่ทำจากเหล็กหนึ่งเล่ม รวมไปถึงระเบิดมืออีก 2-3 ลูก เขาพูดกับเย่เฉินว่า “คุณชาย คุณพกอาวุธพวกนี้ไปด้วยเถอะครับ เอาไว้ใช้ใน
กรณีฉุกเฉิน”
เย่เฉินส่ายหน้า “ฉันใช้ปืนไม่เป็น”
หานกวางเย่าพูดอย่างตกใจ “คุณใช้ปันไม่เป็นเหรอครับ! งั้น…นคุณไปครั้งนี้ จะป้องกันตัวยังไงครับ”
เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันกล้าไปคนเดียว แน่นอนว่าต้องมีวิธีป้องกันตัว แต่แค่ไม่ใช่ปีนเท่านั้น”
เย่เฉินรู้อยู่แก่ใจ จะลอบเข้าไปในฐานของทหารกว่าพันนาย ปีนไม่สามารถแก้ปัญหาได้ เรื่องแบบนี้ต้องใช้ไหวพริบเท่านั้น
ถ้าอยากช่วยเฮ่อจื่อชิวให้รอดออกมา ตัวเขาเองต้องแอบเข้าไป และแอบออกมา จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตไม่ได้
มิฉะนั้น จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น และเป็นอันตรายถึงชีวิต
ดังนั้น ปืนกับระเบิดมือ ไม่สามารถใช้ได้ นใช้ขึ้นมา จะกลายเป็นเป้าโจมตีของทหารนับพ้นของอีกฝ่ายทันที
หานกวางเย่าเห็นว่าเย่เฉินไม่พกอาวุธอะไรไปด้วย เขามีสีหน้ากังวลใจ
ครั้งนี้คุณท่านเย่ให้เขามาช่วยเย่เฉิน เขาไม่ต้องการความดีความซอบ ขอแค่ไม่เกิดความผิดพลาดก็พอ แต่เมื่อเห็นเย่เฉินจะไปทำเรื่อง
เฉียดตายแบบนี้ เขาตกใจจนตัวสั่น ถ้าครั้งนี้เย่ฉินไปไม่กลับ เขาต้องได้รับโทษจากคุณท่านเย่อย่างแน่นอน
ดังนั้น เขารีบยื่นกระดาษให้เยเฉิน แล้วพูดว่า “คุณชาย ในกระดานี้ เขียนด้วยภาษาอังกฤษกับภาษาอาหรับ ถ้าคุณโดนพวกเขาจับได้
รีบเอากระดาษนี้ให้พวกเขา เมื่อพวกเขาเห็นกระดาษ พวกเขาจะไม่ทำอะไรคุณแน่นอน!”
เย่เฉินถามด้วยความสนใจ “ในนี้เขียนว่าอะไรเหรอ มันได้ผลขนาดนั้นเชียวเหรอ”
พูดพลาง เขาก็เปิดกระดาษออก
เย่เฉินไม่รู้ภาษาอาหรับ แต่ภาษาอังกฤษ เขาเรียนเป็นภาษาแม่ตั้งแต่ก ดังนั้นเขาอ่านเพียงแวบเดียว ก็เข้าใจประโยคในกระดาษ
อันที่จริงประโยคในกระดาษง่ายดายมาก เนื้อหาโดยรวมก็คือ “ฉันเป็นคุณชายตระกูลเย่แห่งประเทศจีน อย่าฆ่าฉัน ขอแค่พวกคุณให้ฉัน
รอดปลอดภัย ตระกูลฉันจะให้เงินพวกคุณ 50 ล้านดอลลาร์สหรัฐ!”
เย่เฉินอ่านจบ เขาหัวเราะพรวดออกมา “นายคิดรอบคอบมาก แต่สิ่งนี้ สำหรับฉัน มันไร้ประโยชน์จริงๆ”
พูดจบ เขาก็ฉีกกระดาษออกเป็นชิ้นๆ
ขณะที่หานกวางเย่า กำลังตกตะลึง เย่เฉินเอาแท็บเล็ตในมือหานกวางเย่า เขาวาดวงกลมสีแดง ลงบนภูเขาที่อยู่ห่างจากจุดหมาย
ประมาณ 20 กิโลเมตร แล้วพูดกับหานกวางเย่าว่า “นับตั้งแต่ฉันเริ่มโดดร่ม หลังจาก 6 ชั่วโมง นายเตรียมเฮลิคอปเตอร์มารับฉันที่นี่!”