บทที่ 2737
เมื่อเขาเห็นฮามีมีความเกรงใจขนาดนี้ และมีท่ทีเป็นขุนศึก จึงยิ้มพลางถามอย่างสุภาพไปว่า”คุณน่าจะเป็นจอมพลคามมิตใซ่ไหม
ครับ! ”
ฮามิตพยักหน้า แล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า”คนกันเองทั้งนั้น รียกจอมพลมันห่างเหินเกินไป เรียกผมฮามิตก็พอแล้วครับ! ”
พูดจบ เขาก็รีบพูดขึ้นมาอย่างสภาพว่า”พี่น้องทุกท่านเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกล ต้องเหนื่อยมากเลยใช่ไหมครับ มาๆๆ รีบเข้าไปดื่ม
น้ำจิ๊บซา พักผ่อนก่อนเถอะครับ! ”
จ้าวหยินเชิงชี้ไปที่ซูโสวเต้า แล้วพูดกับฮามิดว่า”จอมพลคามมิตครับ คนคนนี้ก็คือซูโสว่เต้าหรือคุณซูครับที่คุณชายให้เราพามาทดลอง
ใช้ชีวิต”
พูดจม เขาก็ตั้งคอเสื้อของซูโสว่เต้หนึ่งครั้ง ตึงเขามาอยู่ตรงหน้า แล้วพูดกับฮามิดว่”จอมพลคามมิตครับ คุณชายของเราสั่งมาว่า ให้
เราบอกกับคุณว่า ไม่ว่ายังไงต้องให้คุณซูอยู่ที่นี่ อีกอย่าง คุณไม่จำเป็นต้องดูแลเขา ขอแค่ดูเขาให้ตี่อย่าให้เซาหนี ไปไหนได้ นอกจากนี้ในตอน
ที่สู้รบให้พาเขาไปที่บังเกอร์ อย่าปล่อยให้เขาได้รับบาดเจ็บจากกระสุนก็พอแล้วครับ”
ซูโสว่เต้าที่ได้ยินอย่างนั้น น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างรวดเร็ว
“นี่มันคำพูดของคนหรอห้ะ? กูจ่ายเงินไปหนึ่งร้อยลัานตอลลาร์ สรุปได้มาแต่คำว่าไม่จำเป็นต้องดูแลอะไรมาก นี่มันเหี้ยไม่ใช่หรอะ!”
ในใจของซูโสวเต้ากล้ำโกรธแต่ไมกล้าพูดอะไร กระทั่งไม่กล้าที่จะแสดงสีหน้าไมสบอารมณ์
เนื่องจากฮามิดเป็นเพื่อนของเย่เฉิน ฟังดูแล้วเหมือนจะภักดีต่อเย่เฉินมาก ถ้าขึ้นทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมา เขาอาจจะถูกลดการดูแลก็เป็น
ได้ กระทั่งทรมานตนเอง มันไม่คุ้มต่อการสูญเสีย!
มื่อเขานึกถึงเรื่องในอนาคดของตัวเอง จะต้องได้รับการ”ดูแล”จากคนที่ชื่อฮามีตผู้นี้ อาจจะได้รับความมตตาจากเขาก็เป็นได้ ดังนั้นชู
โสว่เต้าจึงกัดฟันพูดออกไปอย่างยากล่มากว่า”สวัสติครับจอมพลคามมิต นชมคุณมานานแล้ว มาวันนี้ได้พบปะ รู้สึกเป็นเกียรติมากเลย
ครับ! ”
พูดจบ ตนกัประเมินฮามิตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างถี่ถ้วน
แอบคิตในใจว่า”พอดูคร่าวๆ สถานที่ของฮามิตถึงจะเก่า และล้าหลังมาก แต่อย่างน้อยทหารก็น่จะมีหลักพันนาย อีกทั้งหลังจากที่เข้ามา
แล้วก็เห็นอุปกรณ์อาวุธที่ค่อนข้างจะนสมัย ถึงยังไงไอ้หมอนี่ก็เป็นขุนศึกอีกฝ่ายหนึ่ง จะต้องมิความสามารถมากแน่ๆ”
“แต่ ถ้าพูดตามหลักแล้ว ใช้ชีวิตโตยเอาศีรษะตาดไว้ตรงเอว จะต้องเป็นคนที่หยิ่งผยองมาแน่ๆ ถึงจะเป็นประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกา
เขาอาจจะไม่เห็นอยู่ในสายตาก็เป็นได้ จะนอบน้อมเคารพเยเฉินที่เป็นคนหนมได้อย่างไร? นิ่มันไมมีเหตุผล…..
ฮามิตในเวลานี้มองไปที่ซูโสว่เต้าแวมหนึ่ง แล้วพูดอย่างยิ้มเยาะว่า”คุณไม่จำเป็นต้องประจบผมหรอก จากนี้ไปคุณจะได้รับการดูแล
อย่างไร ใช้ชีวิตแบบไหน ผมไม่ได้เป็นคนตัดสิน น้องเยให้คุณพักเรือนหลังเล็กคนเดียว คุณก็ต้องไปพักเรือนหลังเลิกคนเดียว ถ้าน้องเยให้คณ
นอนคอกแกะ คุณก็นอนได้แค่คอกแกะ! ”
ชูโสว์เต้าหาได้เพียงแค่ยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าอย่างนอบน้อม”ใช่ครับๆ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณชายเ……
ซามิดไม่อยากสนใจเขา จึงพุดกับจ้าวหยินเชิงด้วยรอยยิ้มว่า”ฝากบอกกับน้องเด้วยว่า ไอ้หมอถ้ามอบให้ผมแล้วก้วางใจได้เลย ขอแค่
ฮามิดคนอย่างผมยังมีชีวิต ผมก็ไม่มีทางให้เขาตายแน่ ถ้าทางผมมีศัตรูโจมตี ผมจะต้องยิงเขาให้ตายก่อนที่ผมจะตาย ไม่มีทางให้เขาตกอยู่ใน
มือของศัตรูอย่างแน่นอน! ”
ซูโสว่เต้าแทบอยากจะด่พ่อล่อแม่แล้ว เขาแอบก่นด่ในใจว่า”มิ่งเป็นคนยังไงกันแน่?แม้แต่การพูดยังขัดแย้งกันไปมา! กด้านก็พูดว่า
ขอแค่ตัวเองยังมีชีวิตก็จะไม่มีวันปล่อยให้ฉันตาย อีกด้านก็บอกว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ก็จะตีฉันให้ตายแล้วตัวเองค่อยตายตาม นี่มันไร้สาระไม่ใช่
หรอห้ะ? “