ยิ่งไม่มีใครคาดคิดเลย! เช่นเดียวกับลู่เห้าเทียน พญาราชสีห์ทองคำซึ่งเป็นนักบู๊หกดาว เขาถูกก้อนหินที่เตะด้วยเท้าของฝ่ายตรงข้ามเจาะทะลุสมอง! ตรงหน้านี้ ทำให้ทหารสำนักว่านหลงที่ต้องการรุมต่อสู้กับเย่เฉินเมื่อสักครู่ ถอยไปไม่กี่ก้าวโดยที่ไม่รู้ตัว ในขณะเดียวกัน ความปรารถนาในใจของพวกเขาที่จะต่อสู้กับเย่เฉิน ก็ตกใจในสิ่งที่เย่เฉินลงมือเมื่อสักครู่นี้ทันที！ คนกลุ่มนี้ตกใจมาก พวกเขารู้ว่า ในเมื่อเย่เฉินสามารถฆ่าพญาราชสีห์ทองคำได้ด้วยการสะบัดมือของเขา งั้นเย่เฉินก็ใช้วิธีเดียวกัน ฆ่าพวกเขาแต่ละคนได้เช่นกัน! ว่านพั่วจวินก็อึ้งมากๆ! ตอนนี้ ในที่สุดก็ตระหนักถึง ความห่างไกลของฝีมือระหว่างตัวเองและเย่เฉิน เขารู้ว่า ถ้าหากเย่เฉินลงมือ เป็นไปได้มากว่าที่ตัวเองไม่สามารถเอาตัวรอดจากกระบวนท่าของเย่เฉินได้！ ในตอนนี้ เย่เฉินที่เพิ่งฆ่าคนไป มองดูลู่เห้าเทียนอย่างหงุดหงิดและถอนหายใจพูดว่า: “ไอหยา วู่วามแล้ว วู่วามแล้ว เมื่อกี้ก็พูดไปแล้ว วันนี้ฉันจะฆ่าแกเป็นคนแรก แต่ไม่คิดว่าจะทนไม่ไหว ให้คนอื่นมาตายแทนที่แกเป็นคนแรกแล้ว แกคงไม่โทษกันใช่ไหม?” ลู่เห้าเทียนตกใจแทบบ้า พูดออกมาว่า: “ไม่ ไม่ ……ไม่แน่นอน……” เย่เฉินพยักหน้า หันไปรอบๆมองทหารสำนักว่านหลงที่หวาดกลัว พูดเบาๆว่า: “ขอแค่คนไหนไม่กลัวตาย ก็ก้าวออกมาได้นะ วันนี้ฉันพร้อมจะฆ่าคนต่อหน้าวิญญาณพ่อแม่ของฉัน ถึงแม้จะฆ่าพวกแกทั้งหมด เย่เฉินอย่างฉันก็ฆ่าโดยไม่กะพริบตา!” เจตนาฆ่าในน้ำเสียงของเย่เฉิน ทำให้หัวใจของผู้คนในสำนักว่านหลง ตื่นตระหนกโดยไม่รู้ตัว ในตอนนี้ นิ้วเท้าของเย่เฉินกดลงบนพื้น หยิบหินกรวดจากพื้น แล้วเขาก็คว้าก้อนกรวดในมือของเขา ขณะที่จับหินเล่นอยู่ในมือ ก็มองดูทหารเกือบร้อยนายของสำนักว่านหลง และพูดเบาๆว่า: “วันนี้คือความแค้นส่วนตัวของฉันและว่านพั่วจวิน ไม่เกี่ยวกับพวกแก ดังนั้น ตอนนี้พวกแกทุกคนต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าว ถ้าไม่ถอย ตาย!” จู่ ๆ คนเหล่านี้ก็ตื่นตระหนก ทุกคนมองหน้ากัน ครู่หนึ่งก็ไม่รู้ว่าควรยืนนิ่งๆหรือว่าจะถอยไปหนึ่งก้าวดี สุดท้ายแล้ว ถ้าหากในตอนนี้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว งั้นก็แสดงว่า พวกเขาได้แบ่งเขตค่ายกับว่านพั่วจวินแล้ว แต่ในหมู่คนเหล่านี้ หลายคนมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับว่านพั่วจวิน หากในเวลานี้พวกเขาต้องเลือกฝั่งจริงๆ ในใจของพวกเขาก็ไม่อาจจะทนได้ ครั้นแล้ว มีบางคนก้าวถอยหลังทันที แต่เกือบครึ่งหนึ่งเลือกที่จะยืนนิ่งอยู่ที่เดิม และคนเหล่านี้ที่ไม่ขยับ ก็ลองเสี่ยงเลย ก้อนหินที่อยู่ในมือเย่เฉิน และคนนับสิบยืนนิ่ง หรือว่าเขาสามารถฆ่าทุกคนด้วยหินก้อนเดียวได้งั้นหรือ เย่เฉินมอง ยิ้มเบาๆ เขาไม่แปลกใจกับสิ่งนี้เลย ครั้นแล้ว เขามองไปที่คนผิวดำคนหนึ่งและถามว่า: “ฉันได้ยินว่าสำนักว่านหลงยังมีพญาเสือดาวหน้าดำ ถ้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นแกสินะ?” ชายผิวดำตื่นตระหนกและพูดโดยไม่รู้ตัวว่า “ใช่…ฉันเอง…” เย่เฉินพยักหน้า พูดเบาๆว่า: “พวกแกราชันสงครามแห่งสำนักว่านหลง ตอนนี้เหลือแค่แกคนเดียวที่ยังไม่สูญเสียอะไร และแกยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ดูเหมือนว่าแกก็อยากเป็นศัตรูกับฉันสินะ?” พญาเสือดาวหน้าดำตื่นตระหนก เมื่อคิดถึงพญาราชสีห์ทองคำถูกเจาะด้วยหินจากเย่เฉินเมื่อกี้นี้ ถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่ตั้งใจ และโบกมือพูดว่า: “คุณเย่ ท่านเข้าใจผิดแล้ว……ฉันไม่อยากเป็นคู่ต่อสู้ท่าน……ข้ากำลังจะถอยแล้ว……” เย่เฉินส่ายหัว พูดเบาๆว่า: “สายเกินไปแล้ว!”