กว่าเขาจะตั้งสติได้ จ้องหน้าโอลิเวียอย่างโมโห พูดเสียงต่ำว่า “สมองของแกใช้อะไรทำกันแน่? คนที่ใกล้จะได้สืบทอดบัลลังก์ขึ้นเป็นราชินี ถึงได้เข้าร่วมการโกงเงินพนันแบบนี้ แก…แกจะให้ฉันบ้าตายหรือไง！”
ริชาร์ดใกล้จะบ้าตายแล้วจริงๆ
แม้ราชวงศ์ยุโรปเหนือจะได้รับความรักจากประชาชนในยุโรปเหนือมาก แต่พูดตามจริง ก็เป็นเพียงแค่สิ่งนำโชคเท่านั้น ในทางกฎหมาย ไม่มีสิทธิพิเศษใดๆทั้งสิ้น
แล้วการบริหารที่แท้จริงของยุโรปเหนือ ล้วนเป็นทีมรัฐบาลเป็นผู้ดูแลรับผิดชอบ
คณะรัฐมนตรี รัฐสภาถึงจะเป็นผู้บริหารที่แท้จริงของประเทศแห่งนี้ ราชวงศ์ไม่มีอำนาจที่แท้จริงอะไรเลย ถ้าหากราชวงศ์กระทำความผิด ทางกฎหมายของยุโรปเหนือไม่มีทางปกปิดให้พวกเขา
เมื่อนึกถึงนี่ ริชาร์ดรีบเสนอหน้าไกล่เกลี่ยว่า “คุณเย่ครับ วิลเลียมมีความผิดแน่นอนอยู่แล้วครับ！และก็ควรได้รับการลงโทษอย่างแน่นอน！แต่ได้โปรดขอให้คุณเห็นแก่ท่าทีกระตือรือร้นในการแก้ไขจัดการปัญหาของจอร์จ อย่าได้ไปอะไรกับเขาเลยนะครับ…..”
พูดแล้ว ริชาร์ดก็พูดต่ออีกว่า “ไม่ก็เอาอย่างนี้มั้ยครับคุณเย่ สำหรับเรื่องที่วิลเลียมทำเรื่องโกงคุณ ให้ทางตระกูลรอธส์ไชลด์เอาออกมาเพิ่มให้คุณอีกส่วนหนึ่งเพื่อเป็นการชดเชยให้คุณ ถือซะว่าเป็นเงินชดเชยส่วนตัว คุณว่ายังไงครับ?”
จอร์จได้ยินอย่างนี้ก็รีบพยักหน้ารัวๆอ้อนวอนว่า “คุณเย่ครับ คุณบอกจำนวนมา เพียงแค่อยู่ในขอบเขตที่พวกเราสามารถรับไหว พวกเราจะให้โดยไม่ลังเลเลยครับ！”
เย่เฉินส่งเสียงยิ้มเยาะ เบะปากพูดว่า “นายคิดว่าเรื่องนี้ใช้เงินก็สามารถจัดการได้แล้วงั้นหรอ? นายคิดว่าตระกูลเย่ของฉันขาดเงินงั้นหรอ? สำนักว่านหลงขอไปเป็นแสนล้านพวกเรายังให้ เงินสำหรับพวกเราแล้วนับว่าเป็นอะไร?”
พูดอยู่แล้วสีหน้าของเย่เฉินก็ค่อยๆเย็นชาขึ้น พูดด้วยเสียงเข้มว่า “ตอนนี้ฉันแม่งอยากจะระบายอารมณ์！กูตั้งแต่เล็กจนโตยังไม่มีใครกล้าโกงฉันแบบนี้มาก่อน！ครั้งก่อนมีไอ้คนหน้าโง่คนหนึ่งมาขโมยบัตรธนาคารของฉัน โอนเงินของฉันไปสองหมื่นล้านกว่าหยวน ตอนนั้นฉันก็คิดว่ามันใจกล้ามากแล้ว ไม่มีใครสามารถเทียบเท่าได้ แต่ไม่คิดเลยว่าวันนี้กลับมีคนคิดอยากจะโกงฉันสามพันล้านยูโรและเครื่องบินคองคอร์ดอีกหนึ่งลำ！วิลเลียมของพวกนายนี่มันใจกล้ามากจริงๆ！”
จอร์จได้ยินอย่างนี้ก็ตัวสั่นไปหมด ตามมาด้วยยื่นขาถีบใส่วิลเลียมที่คุกเข่าอยู่บนพื้น จากนั้นก็พุ่งเข้าไป กระชากคอเสื้อของเขา แล้วก็ตบหน้าของเขาไปมาเจ็ดแปดครั้ง
ตบไปด้วย ด่าไปด้วย “แกไอ้สารเลวไร้ความสามารถเอ้ย！วันนี้ฉันจะตีแกให้ตายช่วยคุณเย่ระบายอารมณ์！”
วิลเลียมถูกตบจนตาเบลอไปหมด น้ำตาไหลรินลงมา แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
เขารู้ดีว่าตัวเองก่อเรื่องใหญ่ วันนี้ถ้าไม่ทำให้เย่เฉินพอใจ ตัวเองก็จบเห่แล้ว
ดังนั้น ตอนนี้ถูกทุบตียังไงก็ทำได้แค่กัดฟันทนไว้
หลังจากที่จอร์จตบไปเจ็ดแปดครั้งแล้ว จึงเงยหน้ามองไปยังเย่เฉิน เห็นสีหน้าของเย่เฉินดูไม่สนใจเลยสักนิด ก็รู้ดีว่าเขาคงจะยังไม่พอใจแน่นอน
ฉะนั้น เขากัดฟัน แล้วตบลงไปอีกสิบกว่าครั้ง ตบจนใบหน้าของวิลเลียมเต็มไปด้วยเลือด
เมื่อเห็นว่าวิลเลียมกำลังจะสลบไปแล้ว จอร์จจึงทำได้เพียงแค่ยั้งมือ แล้วหันไปขอร้องอ้อนวอนเย่เฉินว่า “คุณเย่ครับ ตีต่อไปไม่ได้แล้วครับ…ถ้ายังตีต่อไป พรุ่งนี้วิลเลียมก็ไม่สามารถทำการเข้าร่วมงานแต่งได้แล้ว…ได้โปรดเห็นแก่ที่เขามีสภาพแบบนี้แล้ว ให้อภัยเขาสักครั้งเถอะครับ….”
เย่เฉินยิ้มเยาะพูดว่า “ลูกชายของนายก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ นายยังคิดจะจัดงานแต่งอีกงั้นหรอ? ช่างใจกล้าจริงๆ！ฉันขอเตือนให้พวกนายรีบเร่งเวลา ก่อนที่จะถึงวันงานแต่ง ให้ประกาศออกไปว่างานแต่งงานเลื่อนกำหนดการซะเถอะ รอวิลเลียมออกจากคุกแล้วค่อยจัดชดเชย ถึงตอนนั้นโอลิเวียยังได้ชื่อเสียงผู้คลั่งรักมากอีกด้วย！”
พูดถึงนี่ เย่เฉินก็พูดอีกด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนา “พวกนายคิดดูนะ！หญิงสาววัยเยาว์คนหนึ่ง ลำบากทนรอชายในใจของเธอออกมาจากคุก รอจนกระทั่งชราอายุเจ็ดแปดสิบ！นี่มันจะเป็นเรื่องราวความรักที่น่าตื้นตันใจมากแค่ไหนเชียว?”
“แล้วสุดท้าย คนชราผมหงอกเต็มหัวสองคนเดินเตาะแตะจับมือเข้าสู่งานวิวาห์ด้วยกัน ประกาศแก่ทั่วโลกว่าในที่สุดพวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน ทุกคนจะต้องรู้สึกหวั่นไหวต่อพวกเขาแน่นอน！”
“ตัวอย่างแบบนี้พวกนายมองหาทั่วโลก ก็คงจะไม่มีคู่ที่สองแล้วมั้ง? จากที่ฉันดูแล้ว จะต้องสามารถได้เป็นเรื่องเล่าความรักที่โด่งดังมากกว่า《โรเมโอและจูเลียต》แน่นอน！”