ในเวลานี้ ขบวนรถแล่นไปที่สนามบินอย่างรวดเร็ว มาถึงที่โรงเก็บเครื่องบินที่จอดเครื่องบินคองคอร์ด
หลังจากที่ขบวนรถจอดอยู่ที่ข้างเครื่องบิน เย่เฉินก็พูดกับเฮเลน่าว่า“เอาล่ะ ก็ส่งถึงตรงนี้เถอะ ผมไปแล้ว”
เฮเลน่าพูดอย่างอาลัยอาวรณ์ว่า: “คุณเย่ ฉันลงรถไปส่งคุณนะ”
เย่เฉินส่ายหน้า และพูดอย่างจริงจัง: “ไม่ต้องลงจากรถ ที่นี่ถือได้ว่าเป็นพื้นที่สาธารณะ คุณขึ้นครองราชย์เป็นราชินีในไม่ช้านี้แล้ว ในเวลานี้ถ้าหากถูกคนอื่นเห็นที่นี่ ก็อธิบายได้ค่อนข้างยาก”
เฮเลน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่พยักหน้า แล้วกำชับด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นเล็กน้อย: “คุณเย่ งั้นคุณดูแลตัวเองด้วย!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และเอ่ยปากพูดว่า: “คุณก็เช่นกัน คุณมีเบอร์โทรของผม ถ้าหากต้องการความช่วยเหลือ โทรหาผมได้”
เฮเลน่าพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ: “ฉันรู้แล้ว คุณเย่ ขอบคุณค่ะ!”
“เกรงใจแล้ว”เย่เฉินพยักหน้า เปิดประตูออก แล้วก้าวใหญ่เดินไปที่เครื่องบินคองคอร์ด
หลังจากที่ขึ้นเครื่องบินแล้ว เขานั่งลงบนเบาะโซฟาอันกว้างขวางในห้องโดยสาร และผ่านช่องหน้าต่าง สามารถเห็นเฮเลน่ายังคงนั่งอยู่ในรถ และเงยหน้ามองดูตัวเอง
เฮเลน่าในเวลานี้ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาแล้ว และเกือบจะร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้หลายครั้ง
แต่เมื่อเธอพบว่าเย่เฉินกำลังมองดูเธออยู่ ยังฝืนทนความรู้สึกชั่ววูบที่จะร้องไห้ แอบเช็ดน้ำตา และโบกมือให้เย่เฉินด้วยรอยยิ้ม
เย่เฉินก็พยักหน้าส่งสัญญาณให้กับเธอ ในใจที่มีต่อเฮเลน่า ก็เห็นใจเล็กน้อย
ถ้าไม่ใช่ว่าเกิดในราชวงศ์ ตลอดชีวิตนี้เฮเลน่าก็อาจจะไม่เคยประสบกับความยากลำบากและความเจ็บปวดเหล่านั้นมาก่อน
แต่ว่าในใจของเย่เฉินก็รู้ดีมาก หลักการของการต้องการสวมมงกุฎก็ต้องแบกรับกับน้ำหนักของมัน เขาทำได้เพียงอวยพรอยู่ในใจของให้เฮเลน่าสามารถที่จะคว้าโอกาสทองนี้ไว้ และกลายเป็นราชินีที่โดดเด่น
ในเวลานี้ พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินของลูกเรือของตระกูลเย่มาที่ข้างกายของเย่เฉิน และกล่าวด้วยความเคารพว่า: “คุณชาย สามารถบินได้แล้ว คุณว่าพวกเราออกตัวตอนนี้เลยหรือเปล่าครับ?”
เย่เฉินพยักหน้า และกล่าวว่า: “ออกตัวเถอะ”
“ได้ครับคุณชาย”พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินโค้งคำนับด้วยความเคารพ ถึงได้หันหลังกลับไปที่ห้องนักบิน และแจ้งการตัดสินใจของเย่เฉินกับนักบินสองคน
ทันใดนั้น เครื่องยนต์ของเครื่องบินก็เริ่มทำงาน
ในเวลานี้ รถแทรกเตอร์ลากล้อหน้าของเครื่องบิน ค่อยๆดึงเครื่องบินออกจากโรงเก็บเครื่องบิน
สายตาของเฮเลน่าก็ไล่มองตามเครื่องบินลำนี้ตลอด จนกระทั่งเครื่องเครื่องบินออกจากโรงเก็บเครื่องบินแล้วห่างจากสายตาของเธอ และมองหน้าไปทางลานบิน
ในเวลานี้ ในที่สุดน้ำตาของเฮเลน่าก็ไหลออกมาจากดวงตา
เย่เฉินจากไป ทิ้งราชบัลลังก์ยุโรปเหนือไว้ให้เธอ
แต่ในใจของเธอ กลับต้องการสละราชาบัลลังก์ เพื่อเย่เฉิน
เพียงแต่น่าเสียดาย สละบัลลังก์ กับได้เย่เฉินมา ไม่ได้เสมอภาคกัน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ให้คนขับรถขับรถออกจากโรงเก็บเครื่องบิน ต่อจากนั้นตามริมลานบินในสนามบิน และขับรถไปจนสุดทางวิ่ง
ในเวลานี้ เทคโนโลยีเครื่องบินคองคอร์ดที่เย่เฉินนั่งขึ้นจากปลายทางลานบิน ก็บินไปทางทิศตะวันออก
เย่เฉินบนเครื่องบิน ไม่รู้ว่าเฮเลน่ากำลังดูเครื่องบินของตัวเองอยู่ที่ปลายทางลานบินด้านล่าง
เขากำลังจะพักผ่อนสักครู่ ก็ได้รับสายจากอิโตะ นานาโกะ และเอ่ยปากพูดว่า: “เย่เฉินซัง มีเงินทยอยโอนเข้าบัญชีของพวกเราสามพันล้านยูโรแล้ว”
เย่เฉินถามเธอ: “รู้ว่าใครเป็นคนโอนมามั้ย?”
อิโตะ นานาโกะพูดว่า: “เงินถูกโอนมาจากบัญชีต่างประเทศจำนวนมาก อย่างน้อยก็มีหลายหมื่นขึ้นไป”
“ผมเข้าใจแล้ว”เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: “คาดการณ์ว่าพรุ่งนี้ยังมีสองพันล้านยูโรจะเข้าบัญชี ถึงเวลานั้นผมค่อยโอนหนึ่งล้านยูโรเป็นดอลลาร์เข้าบัญชีของคุณ ลงทุนไปที่บริษัท นานาซูขนส่ง จำกัดด้วยกันนะ!”