เหตุที่เย่เฉินต้องจัดงานไหว้บรรพบุรุษปีละครั้ง ก็เพราะต้องการเพิ่มความภักดีที่พวกเขามีต่อตระกูลเย่ให้เร็วกว่านี้ พร้อมกับทำให้พวกเขาเข้าใจความสัมพันธ์ของสิ่งสำคัญและสิ่งสังกัดระหว่างพวกเขาและตระกูลเย่ ให้พวกเขาเกิดความคิดภักดึขึ้นในใจ จากนั้นตระกูลเย่ก็จะยิ่งมีอำนาจในการควบคุมพวกเขา
เวลานี้ ได้มีคนหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยปากกล่าวว่า “จัดงานไหว้บรรพบุรุษปีละครั้งผมพอเข้าใจได้ แต่ทำไมยังต้องให้พวกเรามารายงานที่เย่นจิงทุกๆ สามเดือนด้วย?”
เย่เฉินจึงย้อนถามว่า “พวกคุณหยิบฉวยแหล่งทรัพยากรของตระกูลเย่ หาเงินจากตระกูลเย่ ผมให้พวกคุณมารายงานตัวครั้งละสามเดือน พวกคุณยังมีอะไรไม่พอใจอีกเหรอ?”
ชายหนุ่มผู้นั้นรีบกล่าวว่า “ตระกูลของเราย้ายไปอยู่ต่างประเทศนานแล้ว หลายปีมานี้ก็ค่อยๆ เอากิจการหลักย้ายออกไปแล้วเช่นกัน ปัจจุบันพวกเราทำธุรกิจอยู่ต่างประเทศ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลเย่แล้ว”
เย่เฉินพยักหน้า ถามเขาว่า “นายชื่ออะไร?”
ชายหนุ่มคนนั้นตอบว่า “ผมชื่อเย่ทาว”
เย่เฉินผงกหัวเล็กน้อย กล่าวว่า “ดี ฉันถามนายหน่อย ตอนนี้ตระกูลพวกนายทำธุรกิจอะไรอยู่ต่างประเทศ?”
เย่ทาวรีบกล่าวว่า “พวกเราผลิตและจำหน่ายเฟอร์นิเจอร์สไตล์จีน ส่วนใหญ่จะพบกับลูกค้าคนจีน และโรงผลิตของเราคือที่โรมาเนีย”
เย่เฉินขมวดคิ้วถามว่า “ทำไมพวกคุณต้องผลิตเฟอร์นิเจอร์สไตล์จีนที่โรมาเนียด้วย?”
เย่ทาวตอบว่า “หลักๆ เป็นเพราะปริมาณในการผลิตไม้ที่โรมาเนียจะสูงมากเป็นพิเศษ อีกทั้งต้นทุนค่าแรงของพวกเขาก็ถูกกว่าด้วย”
เย่เฉินถามอีกว่า “แล้วพวกคุณมีคนงานอยู่ที่โรมาเนียเท่าไหร่? ค่าผลิตปีละเท่าไหร่?”
เย่ทาวนิ่งคิด แล้วกล่าวว่า “พวกเรามีคนงานอยู่ที่โรมาเนียเกือบประมาณหนึ่งหมื่นคน ค่าผลิตปีละประมาณ สองพันล้านยูโร ผลกำไรประมาณ20%”
เย่เฉินพยักหน้ากล่าวว่า “แสดงว่าพวกคุณทำธุรกิจนี้เพียงอย่างเดียว ปีหนึ่งก็ได้กำไรสี่ร้อยล้านยูโรสินะ”
“ใช่แล้ว” เย่ทาวกล่าวว่า “ไม่กี่ปีก่อนฐานผลิตของเรายังอยู่ที่หัวเซี่ย ผมเป็นคนเสนอให้ที่บ้านย้ายฐานผลิตไปที่โรมาเนียเอง”
เย่เฉินถามเขา “ฐานผลิตตั้งอยู่ที่หัวเซี่ย เพราะอะไรนายถึงเสนอให้ย้ายไปโรมาเนียล่ะ?”
เย่ทาวอธิบายอย่างรู้สึกภูมิใจอยู่บ้าง “เดิมทีพวกเราผลิตสินค้าอยู่ที่หัวเซี่ย แล้วขายในทวีปยุโรป แม้ต้นทุนในการขนส่งจะสูงมาก แต่เพราะค่าแรงในประเทศถูกกว่า ดังนั้นผลกำไรทั้งหมดจึงยังสูงกว่าในตอนนี้อยู่บ้าง แต่ห้าปีก่อนผมสังหรณ์ใจว่าอนาคตสหภาพยุโรปจะต้องเพิ่มภาษีสินค้าจากต่างประเทศรวมถึงเก็บภาษีด้านอื่นๆ อย่างแน่นอน หากเป็นอย่างนั้นล่ะก็ สินค้าที่อยู่ในตลาดยุโรปของเราจะสูญเสียความได้เปรียบทุกอย่างไป และผลกำไรก็จะลดลงอย่างมหาศาล และผมก็เดาไม่ผิดจริงๆ ตั้งแต่สามปีก่อน สหภาพยุโรปก็เพิ่มภาษีการนำเข้าเฟอร์นิเจอร์ขึ้นเรื่อยๆ จนถึงปัจจุบันเพิ่มขึ้นอย่างน้อยก็40%เข้าไปแล้ว!”
เย่เฉินพยักหน้า กล่าวว่า “หลังจากที่พวกคุณเอากิจการย้ายไปที่โรมาเนีย ก็สามารถเลี่ยงนโยบายภาษีเช่นนี้ที่ทวีปยุโรปมีต่อภายนอกได้แล้วเหรอ?”
“ถูกต้อง!” เย่ทาวอธิบายว่า “ขณะที่พวกเราย้ายฐานผลิตไปที่โรมาเนีย ก็จดทะเบียนบริษัทขึ้นใหม่อีกแห่งหนึ่งที่โรมาเนียด้วย เท่ากับว่าเอาสินค้าของเราเปลี่ยนเป็นสินค้าที่ผลิตในโรมาเนีย อีกทั้งเป็นเพราะโรมาเนียก็เข้ามาอยู่ในสหภาพยุโรปแล้วเช่นกัน ตลาดทั่วทวีปยุโรปจึงมีนโยบายมอบสิทธิพิเศษที่ใหญ่มากแก่สินค้าของโรมาเนีย เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราจึงได้รับสิทธิพิเศษนี้ไปด้วย”
“เมื่อต้นทุนการเก็บภาษีถูกลงกว่าเดิม ราคาของพวกเราก็สามารถกดให้ต่ำลงกว่าเดิมได้ด้วยเช่นกัน แบบนี้ก็จะทำให้พวกเรามีจำนวนสินค้ามากขึ้น ดังนั้นผลกำไรทั้งหมดจึงได้มากพอดู เมื่อเปรียบเทียบกับธุรกิจเฟอร์นิเจอร์สไตล์จีนของบริษัทอื่นๆ ที่ผลิตในประเทศ แล้วส่งขายไปยังทวีปยุโรปเหล่านั้น แต่ละแห่งล้วนขาดทุนย่อยยับ”
เย่เฉินยิ้ม แล้วกล่าวว่า “ดูเหมือนนายจะถนัดในด้านค้าขายอย่างมาก”
เย่ทาวพูดอย่างเชื่อมั่นในตัวเองเต็มเปี่ยม “แน่นอนอยู่แล้ว ผมเรียนจบปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยเยลตั้งแต่อายุยี่สิบ อีกสองปีก็เรียนจบMBA เริ่มเข้ามาบริหารธุรกิจในครอบครัวตั้งแต่อายุสิบแปด แม้ไม่กล้าบอกว่ามีพรสวรรค์ในด้านค้าขาย แต่ก็เก่งกว่านักธุรกิจส่วนใหญ่ที่เอาแต่วางแผนการรบบนกระดาษอย่างแน่นอน”
เย่เฉินยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมกับเอ่ยปากกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นหนนี้นายก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว รั้งอยู่ช่วยฉันที่หัวเซี่ย ถือโอกาสฉันจะได้ลองพิสูจน์นายไปด้วยว่ามีความสามารถจริงหรือเปล่า!”