ขณะนี้ที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง ซูเฉิงเฟิงและซูโสว่เต้าต่างลงนามในเอกสารทางกฎหมายที่เกี่ยวข้อง
สิ่งที่ซูเฉิงเฟิงต้องการลงนามคือโอนอำนาจการควบคุม อำนาจการตัดสินใจ และสิทธิ์ผู้รับผลประโยชน์ทั้งหมดของซูซื่อกรุ๊ปให้กับซูจือหยู
และซูโสว่เต้าลงนามในข้อตกลงหย่าร้างกับตู้ไห่ชิง และยุติการสมรสกับตู้ไห่ชิงอย่างเป็นทางการ
ตอนที่เย่เฉินมาถึงโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง สองพ่อลูกเพิ่งลงนามในเอกสารที่เกี่ยวข้องทั้งหมดเสร็จ
นักกฎหมายมืออาชีพหลายคนกำลังตรวจสอบขั้นตอนสุดท้ายเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีช่องโหว่
ขณะนี้ซูโสว่เต้ารู้สึกอกสั่นขวัญหาย เพราะเขารักตู้ไห่ชิงมาเป็นเวลานานหลายปีแล้ว และตอนนี้ได้ยุติความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาอย่างสมบูรณ์ ทำให้เขารู้สึกโศกเศร้ามาก
ถึงแม้จะไม่สามารถดูออกว่าตู้ไห่ชิงรู้สึกมีความสุข แต่สามารถดูออกว่าเธอนั้นรู้สึกโล่งใจ
ก่อนหน้านั้นตู้ไห่ชิงมักจะแสดงสีหน้าเศร้าเล็กน้อย ซึ่งบางครั้งทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเธออาจจะป่วย
แต่ตอนนี้อาการป่วยนั้นหายไปแล้ว สิ่งที่แทนนั้นคือความรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
สำหรับซูเฉิงเฟิงแล้ว ขณะที่รู้สึกเสียใจกับการมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลซูออกมา และเขาก็อดไม่ได้ที่จะเตือนซูจือหยูว่า “จือหยู…..อย่าลืมช่วยผมซื้อที่ดินเพิ่มในมาดากัสการ์ด้วย….ยิ่งพื้นที่ยิ่งใหญ่ยิ่งดี และทางที่ดีสามารถขุดคูน้ำรอบ ๆ โดยตรงเพื่อแยกคูน้ำออกจากชาวบ้านในพื้นที่โดยตรง”
หลังจากนั้น เขาก็กล่าวพึมพำอีกว่า “เอ้อ เป็นการดีที่สุดถ้าพาคนรับใช้และผู้คุ้มกันไปจากหัวเซี่ยทั้งหมด เพราะระดับการพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นของพวกเขานั้นด้อยเกินไป คนในท้องถิ่นนั้นไม่สามารถถึงระดับตามที่ผมต้องการอย่างแน่นอน”
ซูเฉิงเฟิงที่สูญเสียโอกาสที่จะไปใช้ชีวิตเกษียณที่มัลดีฟส์ ตอนนี้เพียงแค่ต้องการรับรองความปลอดภัยและสภาพความเป็นอยู่ของตนเองในมาดากัสการ์ให้ดีที่สุด เขารู้ว่าที่นั่นเป็นสถานที่ยากจน และมีโรคต่าง ๆ มากมาย ดังนั้นเขาจึงไม่อยากติดต่อกับคนในท้องถิ่นโดยตรง
ซูจือหยูย่อมไม่มีความเห็นขัดแย้งอย่างแน่นอน
ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่พอใจคุณปู่เป็นอย่างมาก แต่สุดท้ายแล้วเลือดนั้นย่อมข้นกว่าน้ำ
ยิ่งกว่านั้น การที่คุณปู่จากไปคราวนี้ เกรงว่ายากที่จะกลับมาในอนาคตได้ แน่นอนว่าตนเองต้องประกันสภาพความเป็นอยู่ของเขาในมาดากัสการ์ให้ดี
ดังนั้น เธอจึงพยักหน้าและกล่าวว่า “คุณปู่วางใจเถอะ คุณอยากพาพ่อบ้านตระกูลซูไปที่นั่นไม่ใช่หรือ? และคนรับใช้คนอื่นในบ้านก็รับใช้คุณมาหลายปีแล้ว และคุณน่าจะใช้พวกเขาถนัดมือที่สุด ถ้าเช่นนั้นก็ให้พวกเขาทั้งหมดไปพร้อมกับคุณ ฉันจะให้เงินเดือนที่พวกเขาพอใจ และให้เงินช่วยเหลือครอบครัวพวกเขาอีกด้วย”
หลังจากนั้น ซูจือหยูกล่าวอีกว่า “สำหรับเรื่องที่คุณกล่าวว่าคฤหาสน์นั้นยิ่งใหญ่ยิ่งดี ขอเพียงแค่ผู้มีพระคุณอนุญาต ฉันจะพยายามทำตามสิ่งที่คุณต้องการ แต่งานก่อสร้างนั้นใหญ่มาก ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองหรือสามปีกว่าจะแล้วเสร็จ และก่อนที่งานก่อสร้างจะแล้วเสร็จ คุณอาจจะรู้สึกไม่สะดวกและลำบากใจบ้าง”
ซูเฉิงเฟิงรีบกล่าวว่า “จือหยู เรื่องนี้ปู่คิดไว้แล้ว มันไม่สมจริงอย่างแน่นอนที่จะเริ่มต้นก่อสร้างทุกอย่างใหม่ พวกเราสามารถไปที่นั่นก่อน แล้วซื้อคฤหาสน์ดีที่สุดในท้องถิ่น แล้วค่อยขยายพื้นที่รอบคฤหาสน์ออกไป เช่นนี้ก็จะไม่ล่าช้าทั้งสองฝ่าย คุณคิดว่าไง?”
ซูจือหยูลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “โดยส่วนตัวแล้วฉันไม่มีความคิดเห็นอะไร แต่ฉันยังต้องขอคำแนะนำจากผู้มีพระคุณก่อน ถ้าเขาไม่มีปัญหา ฉันก็ไม่มีปัญหาเช่นกัน”
ซูเฉิงเฟิงร้อนใจจนเดินวนไปมา ตบต้นขาตนเอง และกล่าวโพล่งออกมาว่า “โอ้! เย่เฉินแค่บอกให้ผมไปที่มาดากัสการ์ และไม่ให้ผมกลับมา เขาคงจะไม่ถามเกี่ยวกับเรื่องอื่นหรอก ดังนั้นคุณไปจัดการให้ผมเร็วที่สุดเถอะ การสร้างคฤหาสน์ขนาดหลายร้อยเฮกตาร์ในมาดากัสการ์นั้น คาดว่าคงเสียเงินไม่ถึงหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐหรอก”
ซูจือหยูยังคงยืนกรานว่า “ถึงอย่างไรฉันก็ต้องรายงานผู้มีพระคุณก่อน และฉันไม่สามารถตัดสินใจโดยตรงได้”
ขณะนี้เย่เฉินเดินเข้ามาในห้อง และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “คุณซู ทำทุกอย่างตามที่คุณท่านซูร้องขอเถอะ เพราะต่อไปมาดากัสการ์ก็จะเป็นบ้านเกิดแห่งที่สองของเขา และสภาพแวดล้อมนั้นก็ไม่ควรด้อยเกินไป”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เย่เฉินกล่าวต่อไปว่า “ยิ่งกว่านั้น ต่อไปผมอาจจะส่งคนงานไปหาเขาเป็นประจำ สถานที่ยิ่งใหญ่ก็ยิ่งสะดวก”