“อรุณสวัสดิ์… “

          “โอ้ อรุณสวัสดิ์… “

          เช้าที่สดใสในฤดูใบไม้ร่วง วันสุดท้ายของการเป็นนักเรียน ม.ต้น

          เสียงร้องทักทายยามเช้าดังไปทั่ว บรรยากาศชื่นมื่นราวกับกลิ่นหอมลอยฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศ

          ที่สนามนั่น ดูเหมือนจะมีรุ่นน้องมาสารภาพรักกับหมอนั่นอีกแล้ว เป็นคนหล่อนี่ลำบากจริงๆ นะ

          เสียงเดินเข้ามาในห้องดังขึ้นขัดจังหวะความคิด

          หันกลับมาก็เห็นหนึ่งในเพื่อนสนิทอยู่อยู่ตรงนั้น

          “เออิชิ ฉันจะสารภาพรักกับ…”

          หมอนี่พูดบ้าอะไรกัน

          “นายรู้ใช่ไหมว่าตัวเองพูดอะไรอยู่” 

          “รู้ซิ ฉันถึงได้มาบอกนายก่อนไง”

                                                                        —

          ตรงหน้าเป็นหญิงสาวผู้สมบูรณ์แบบ แน่นอนว่าเธอคือแฟนสาวในอุดมคติที่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะหาได้

          แล้วนี่มันอะไรกันนะ…

          “คือว่า… เราเลิกกันเถอะ” 

          พูดบ้าอะไรกัน ใครมันจะไปยอมเลิกกับเธอน่ะ

          “เอ่ออ…ฉันน…ฉันว่าฉันเจอคนที่ชอบมากกว่านายแล้วน่ะ..” 

          อ่าา… สิ่งที่กลัวมาตลอดเกิดขึ้นแล้วซินะ

                                                                        —

          แฮ่ก… แฮ่ก… แม่…

          แม่!!…

          สายระโยงระยางนั่นพัวพันกับร่างงดงามที่นอนนิ่ง

          แม้จะซูบผอมลงแต่ก็ยังคงสง่าและงดงามเสมอ

          เหมือนคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ทำไมถึงจำไม่ได้นะ

          จริงซิ เพราะมัวแต่สนใจแม่นินา

          แม่แค่นอนหลับไปแบบทุกทีซินะ หนนี้ก็แอบกินยานอนหลับอีกแล้วล่ะซิ

          ตื่นได้แล้วนะแม่…. ตื่นซิ… พ่อก็ไม่อยู่แล้วนะ… เราเหลือกันแค่สองคนแล้วนะแม่…

          แม่?… แม่!… แม่!!!…

                                                                        —

          เฮือกกก?!!…

          รอบตัวปกคลุมไปด้วยความมืด

          เสียงเครื่องปรับอากาศครางฮึม ส่งลมเย็นออกมาปะทะใบหน้า

          สัมผัสได้ถึงความร้อมชื้นที่หางตาและใบหู

          ให้ตายเถอะ… ฝันแบบนี้อีกแล้ว…