ผมชื่ออิจิโจ ทาคุยะครับ 

 

เป็นเพียงเด็กม.ปลายธรรมดาๆที่เข้าเรียนในโรงเรียนทั่วๆไป

 

ผมไม่ได้เก่งด้านกีฬาหรือมีความสามารถพิเศษใดๆ  ผมจึงอยู่ชมรมกลับบ้านและใช้ชีวิตในช่วงเวลานี้ให้คุ่มค่าที่สุด 

 

เริ่มจากการทำงานในร้านสะดวกซื้อแถวๆสถานี เพราะผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเงิน 

 

ร้านที่อยู่หน้าสถานีมักจะเต็มไปด้วยผู้คนและที่สำคัญคือนักเรียนในโรงเรียนผมชอบไปซื้อของที่นั่นอยู่เป็นประจำ เพื่อความสงบสุขในการทำงานผมจึงเลือกร้านที่อยู่ห่างจากสถานีอีกเล็กน้อย 

 

ในสามหรือสี่วันต่อสัปดาห์ผมจะไปทำงานหลังเลิกเรียนจนถึงเวลาเที่ยงคืน 

 

อย่างที่เห็นผมนั้นไม่ได้พิเศษอะไรเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดาเท่านั้น 

 

แต่ว่ามันก็มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ปกติสุดๆในโรงเรียนของผม 

 

ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นซาเองุสะ ชิออน 

 

แม้ว่าเธอจะเป็นนักเรียนใหม่ แต่เธอก็เป็นที่นิยมที่สุด เนื่องจากมีหน้าตาที่ดี เรียนเก่งและความจริงที่เธอเป็นที่รู้จักทั่วทั้งญี่ปุ่น 

 

สาเหตุก็คือเธอเคยเป็นเซ็นเตอร์ของวงไอดอลชื่อดังและเคยเป็นไอดอลที่ประสบความสำเร็จที่สุดด้วย 

 

แม้แต่ผมยังรู้จักเธอเพราะว่าการประกาศออกจากวงของเธออย่างกะทันหันนั้นเป็นข่าวดังไปทั่วญี่ปุ่น แต่ผมไม่คิดเลยว่าจะได้มาอยู่ห้องเดียวโรงเรียนเดียวกับเธอคนนี้ 

 

เธอมีผมสั้นสีเดียวกับเกาลัด ตากลมโตสดใส ผิวขาวสว่างและขาที่เรียวยาว ใครที่ได้เห็นก็ต่างบอกว่าเธอนั้นสวยมากๆ 

 

ด้วยเหตุนี้เธอจึงโด่งดังสุดๆและถูกห้อมล้อมโดยผู้คนตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียน มีข่าวลือด้วยว่าเธอถูกสารภาพรักหลายครั้งแม้ว่าการเรียนจะผ่านไปได้แค่สัปดาห์เดียวเท่านั้น 

 

แต่ผมก็ไม่เคยได้ยินเรื่องเสียๆหายๆของเธอเลย เธอยังคงส่งรอยยิ้มให้กับทุกๆคนราวกับยังคงเป็นไอดอลอยู่เช่นเดิม

 

ในฐานะคนธรรมดา ผมจึงไม่ได้เข้าร่วมสนทนากับเธอเหมือนคนอื่นๆ 

 

ผมไม่ได้อยากจะเข้าร่วมเลยด้วยซ้ำ พูดจริงๆนะ 

 

ผมใช้ชีวิตง่ายกว่าถ้าผมไม่ต้องไปใส่ใจคนที่อยู่รอบข้างมากจนเกินควร 

 

การได้ชื่นชมไอดอลจากนิตยสารและในทีวีก็เพียงพอแล้วสำหรับผม 

 

นั่นคือสิ่งที่เด็กม.ปลายธรรมดาอย่างผมสามารถทำได้ 

 

การคาดหวังอะไรจากคนระดับนั้น เป็นเพียงการสิ้นเปลืองเวลาและพลังงานโดยใช่เหตุ 

 

ทันทีที่เลิกเรียนผมก็ออกจากห้องเรียนและตรงไปที่ทำงานของผมตามปกติ 

 

 

เสียงเพลงของประตูอัตโนมัติดังขึ้น 

 

เมื่อผมได้ยินเสียงนั้นจึงกล่าวออกไปว่า “ยินดีต้อนรับครับ” อย่างที่ทำเป็นประจำและเงยหน้ามองลูกค้าที่เดินเข้ามา 

 

เธอเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวน่าสงสัยสุดๆ เธอสวมหน้ากาก แว่นกันแดดหนาและชุดคลุมยาว 

 

ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว โดยพยายามก้มหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าของเธอ 

 

เนื่องจากผมเป็นคนเดียวที่อยู่ในร้าน เนื่องจากผมไม่มีอะไรทำผมจึงเริ่มจับตาดูการเคลื่อนไหวของเธอ 

 

เธอนำสลัดและกล่องอาหารใส่ในตะกร้าและเดินมาที่แคชเชียร์ที่ผมยืนอยู่ 

 

เธอใช้เวลาแค่ 30 วินาทีเองมั้งเนี่ย? มันเร็วมากจนผมอยากจะถามว่า “ซื้ออาหารไปทานเหรอครับ?” 

 

แต่แม้ว่าเธอจะทำตัวน่าสงสัย แต่เธอก็เป็นผู้หญิงผมจึงห้ามตัวเองและไม่ได้ถามอะไรออกไป แล้วเริ่มทำหน้าที่ของผม 

 

“เดี๋ยวอุ่นให้นะครับ” 

 

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” 

 

ก่อนที่จะได้ทำอะไร เธอก็กล่าวหยุดด้วยเสียงที่ดูหิวโหย 

 

ผมคิดว่าเธอกำลังรีบ ดังนั้นผมจึงคิดเงินด้วยความรวดเร็ว 

 

“ทั้งหมด 738 เยนครับ” 

 

“นี่ค่ะ!” 

 

เธอหยิบแบงค์พันเยนออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้กับผม ผมรับเงินมาก่อนที่จะยื่นเงินทอนให้ 

 

เมื่อผมยื่นมือไป เธอก็กุมมือผมเอาไว้และรับเงินไป ก่อนที่จะรีบหยิบของและเดินออกไปจากร้าน 

 

—เธอหยุดอยู่ตรงหน้าประตูสักพัก ก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินไปหยิบชาที่ชั้นเครื่องดื่ม แล้วก็เดินมาคิดเงินอีกครั้ง 

 

ผมแปลกใจที่ได้เห็นท่าทางที่ดูตื่นเต้นของเธอ แต่ก็คงเพราะเธอลืมซื้อของล่ะนะ ดังนั้นผมจึงยืนรอให้เธอเดินมาหา 

 

“128 ครับ รับถุงด้วยมั้ยครับ?” 

 

“ไม่ค่ะ!” 

 

เมื่อกล่าวจบเธอก็ยื่นแบงค์พันเยนอีกใบให้กับผม 

 

….เธอมีเงินทอนจากเมื่อกี้อยู่ไม่ใช่เหรอ? แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้และรับมันมา 

 

เมื่อผมยื่นเงินทอนให้ เธอก็กุมมือผมไว้อีกครั้งก่อนจะรับเงินไป จากนั้นเธอก็เดินจากไปพร้อมกับเหรียญเต็มกระเป๋า 

 

“ถามจริงนะ ซาเองุสะซัง…..คุณทำอะไรของคุณครับเนี่ย?” 

 

ผมพึมพำกับตัวเองขณะที่มองแผ่นหลังของเธอ 

 

เธออาจจะคิดว่าเธอปลอมตัวดีแล้ว แต่พวกเราต้องหันหน้าเขาหากันตอนที่คิดเงิน ผมจึงมั่นใจสุดๆว่าเธอคือเพื่อนร่วมห้องของผมซาเองุสะ ชิออน 

 

นั่นแหละผมถึงได้สงสัย 

 

ว่าทำไมสาวไอดอลห้องเดียวกับผมถึงชอบทำตัวแปลกๆ 

 

 

ลองแปลครั้งแรกครับฝากติชมด้วยครับ