เช้าวันรุ่งขึ้น
แสงอาทิตย์แรกของวันเริ่มสาดส่องผ่านประตูกระจกที่ระเบียงโรงแรม พร้อมกับเสียงเคาะประตู Nu ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความสดใส ขยี้ตาเบา ๆ ก่อนจะยืดเส้นยืดสายและลุกจากเตียงนอน
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในช่วงเช้า ด้วยความสงสัยว่าใครมาในเวลานี้ เธอจึงมองผ่านช่องตาแมวเล็ก ๆ บนประตู
เธอเห็นใบหน้าของเด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู Nu จ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นคล้ายกับ Yoshino คนที่พึ่งเจอไปเมื่อคืน
เธอหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเปิดประตู
“Yoshino?” เธอเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย
เด็กสาวยิ้มบางๆ “หืม…มีอะไรหรือเปล่าทำไมเสียงสั่นแปลกๆล่ะ”
Nu มองหน้าเขาและยิ้มขึ้นมา “เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”
“ตอนนี้คุณ Stark รอที่ขัางล่างแล้วหละ รีบลงไปทานอาหารเช้ากันเถอะ” Yoshino พูดด้วยความดีใจที่จะได้ทานอาหารเช้าร่วมกัน
“อืม…แต่…ฉันขอเวลาเปลี่ยนชุดก่อนได้ไหมล่ะ” Charlotte พูดโดยไม่มองสบตา Yoshino
Yoshino ยิ้มอย่างเข้าใจ “ได้สิ Charlotte รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ ฉันจะรอเธออยู่หน้าห้องนี่แหละแล้วค่อยไปพร้อมกัน”
Charlotte รีบเดินเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนชุดที่ Yoshinoให้มาเมื่อคืน
เมื่อเธอเปลี่ยนเสร็จก็รีบออกไปหา Yoshino ที่หน้าห้องและได้เดินไปที่ลิฟต์พร้อมกัน
เมื่อประตูลิฟต์ใหญ่เปิดออก ทั้งสองก็ก้าวเท้าเข้าไปในลิฟต์ และเริ่มลงจากชั้น 44 ไปที่ภัตตาคารชั้น 1
ลิฟต์วิ่งลงสู่ด้านล่าง ผ่านหน้าต่างกระจกใสที่ให้เห็นทิวทัศน์ของเมืองที่ค่อยๆ ขยับไปช้า ๆ
“ฉันพึ่งเคยเห็นวิวของเมืองแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย” Nu หันไปบอกกับ Yoshino ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ
Yoshino ยิ้ม “อืม…ก็เธออยู่แต่ในห้องแล็ปนี่ ฉันไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมถึงตื่นเต้นแบบนี้น่ะ”
เมื่อพวกเธอถึงชั้น 1 ประตูเปิดออกเผยให้เห็นพื้นที่ล็อบบี้อันกว้างใหญ่ตระการตามีผู้คนจำนวนมากที่ล็อบบี้ พวกเธอเดินผ่านบันไดหินอ่อนที่ปูพรมสีแดงไปจนถึงภัทตคารโดยที่ระหว่างทางนั้นประดับด้วยโคมไฟระย้าสวยงาม
“โห…สมกับเป็นโรงแรมหรูระดับกาแล็กซีเลย” Yoshino พูดด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย
เมื่อพวกเธอมาถึงภัตตาคาร Stark ที่รอพวกเธออยู่ก็ได้เดินมาหาพวกเธอและให้มานั่งที่โต๊ะทันที
“เอาล่ะ..ทานอาหารเช้ากันก่อนแล้วฉันจะเล่าเรื่องให้ฟัง” เขาพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจังมาก
พวกเธอนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่างที่สามารถมองเห็นสวนดอกไม้กลางแจ้ง แถมในภัตตาคารนั้นก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟสดและขนมปังอบใหม่ จากนั้นพวกเธอก็เริ่มสั่งอาหารเช้าทันที
ระหว่างที่พวกเธอรออาหารนั้น Stark ก็ได้ลุกขึ้นยืนและเดินออกไป”พวกเธอกินกันไปก่อนเลย ฉันขอไปหา Joseph ก่อนเดี๋ยวฉันมา”
“ค่ะ!!” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันและเริ่มพูดคุยกันเรื่อยเปื่อย จนอาหารมาเสิร์ฟ
ทางด้านของ Stark เขาเดินออกไปหา Joseph ที่รออยู่ที่รถ
” Joseph ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายนิดหน่อย” Stark พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังอย่างมาก
“ครับ…ว่าแต่เรื่องอะไรหรอครับ” Joseph สงสัยเรื่องที่ Stark จะขอคุยด้วย
“เมื่อคืนตอนกลับจากแล็บของ Adam ฉันรู้สึกเหมือนกับมีใครกำลังจ้องมองอยู่น่ะ” Stark หายใจแผ่วๆ ก่อนจะกล่าวต่อ “มันแปลกมาก นายพอจะรู้สึกตัวบ้างไหม?” เขาถาม Joseph
Joseph ขมวดคิ้วและพยายามนึก “เมื่อคืนเหรอครับ…ตอนออกจากแล็บ? เอ่อ…ต้องขอโทษด้วยครับ Stark ผมไม่ได้ทันสังเกตเลย”
“นายไม่ได้รู้สึกอะไรผิดปกติเลยเหรอ” Stark ยืนกอดอก อิริยาบถราวกับพยายามจารึกทุกความทรงจำในคืนที่ผ่านมาลงในใจ
Joseph ส่ายหัว ก่อนจะพยายามอธิบายเพิ่มเติม
“ตอนนั้นผมมัวแต่งีบน่ะครับ ผมอาจจะละเลยไปบ้าง แต่ความรู้สึกของคุณ Stark มันคงไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แน่”
Stark พยักหน้ารับ “ฉันคิดว่าเราอาจจะต้องระวังมากขึ้น ทุกอย่างในแล็บของ Adam มันสำคัญเกินกว่าที่เราจะปล่อยผ่านไปได้ เผื่อว่าใครจะตามสะกดรอยเราหรือไม่ก็ Adam “
“เข้าใจครับ ผมจะระวังมากขึ้น” Joseph ยืนยัน
Stark มองหน้า Joseph อย่างเคร่งเครียด “ดี นายลองตรวจสอบกล้องวงจรปิดรอบๆ แล็บด้วย เผื่อเราจะได้เบาะแสอะไรมากขึ้น”
“โอเคครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย” Joseph กล่าวพร้อมกับรีบดำเนินการทันที
“ดี..งั้นฉันไปหาทั้งสองคนก่อนล่ะ ฝากที่เหลือด้วยละกันนะ Joseph “Starkพูดและหันหลังเดินไปที่ภัตตาคารในโรงแรมทันที
Joseph ตอบรับด้วยความตั้งใจ “ไม่ต้องห่วงครับคุณ Stark ผมจะรีบตรวจสอบให้เร็วที่สุด”
หลังจากนั้นไม่นาน Stark ก็ได้กลับมาที่โต๊ะเพื่อจะทานมื้อเช้า
“ไปนานจังเลยนะคะ ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอทำไมคุณทำหน้าเคร่งเครียดผิดกับเมื่อก่อนออกไปล่ะคะ” Yoshino ถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ธุระของผู้ใหญ่นิดหน่อยน่ะ” Stark ตอบอย่างให้อุ่นใจ พร้อมยิ้มเบาๆ
“เธอไม่ต้องห่วงหรอก Yoshino ทุกอย่างเรียบร้อยดี” เขาพูดขณะนั่งลงบนเก้าอี้
แต่ Yoshino ยังไม่วางใจ “คุณแน่ใจเหรอคะ? ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ คุณบอกมาได้เลยนะคะ”
Stark หยุดพักก่อนพูด “จริงอยู่ว่ามีปัญหานิดหน่อย แต่ฉันจัดการมันได้แล้ว อย่ากังวลไปเลย” เขาหยิบกาแฟขึ้นมาจิบและหันมามอง Yoshino ด้วยสายตาที่อ่อนโยน
Yoshino ยิ้มเล็กน้อย แน่นใจในคำพูดของ Stark มากขึ้น “ถ้าอย่างนั้นฉันก็เชื่อค่ะ”
หลังจากที่ทั้ง 3 คนทานมื้อเช้าเสร็จจึงรีบเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรม
ระหว่างกำลังเดินกลับไปที่รถเพื่อออกจากโรงแรม Stark นึกบางอย่างได้เกี่ยวกับ Nu
เมื่อพวกเขาทั้ง 3 คนขึ้นมาบนรถแล้ว Stark จึงเริ่มบอกบางอย่างกับ Nu ทันที
” Nu ต่อไปนี้เธอไม่ต้องกลับไปแล็บของ Adam แล้วหละ” Stark พูดด้วยรอยยิ้ม
“Nu ต่อไปนี้เธอไม่ต้องกลับไปแล็บของ Adam แล้วล่ะ” Stark พูดด้วยรอยยิ้ม
Nu ตกใจเล็กน้อยและมองหน้า Stark ด้วยความสงสัย “หมายความว่ายังไงคะ Stark?”
Stark หันมอง Nu และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันตัดสินใจแล้วว่าเธอควรจะได้เป็นอิสระ ฉันคิดว่า Adam มีบางอย่างที่อยากทำในระหว่างที่เธออยู่กับฉันน่ะ และอีกอย่าง Yoshino ต้องการให้เธอได้มีอนาคตที่ดีขึ้นน่ะ”
Nu นิ่งฟังด้วยความประทับใจและตื้นตัน “คุณหมายความว่าฉันไม่ต้องหนีจากแล็บอีกต่อไปแล้วเหรอคะ?”
Stark พยักหน้าและยิ้ม “ใช่ เธอสามารถเลือกทำสิ่งที่เธอรักและใช้ชีวิตในแบบที่เธอต้องการ”
ขณะที่รถกำลังเคลื่อนที่ออกจากโรงแรม Nu หันมามองวิวผ่านหน้าต่าง คิดถึงโอกาสใหม่ๆ ที่กำลังมา มในชีวิตเธอ “ขอบคุณมากค่ะ Stark ฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี”
Yoshinoที่นั่งข้างๆ ขยับเข้ามา “Nu เธอจำไว้นะว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว พวกเราจะอยู่ข้างเธอเสมอ”
Nu ยิ้มด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจ “ขอบคุณค่ะ”
“เอาล่ะ” Stark เสียงตั้งใจ
“เรามีหลายสิ่งที่ต้องเตรียมตัว เธอพร้อมไหม Nu?”
Nu หันมามอง Stark ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดีใจ “ฉันพร้อมค่ะ พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่และเผชิญหน้ากับทุกอย่างที่เข้ามา”
“ก่อนอื่นเลยจะให้เรียก Nu ตลอดก็แปลกๆนะ” Stark ครุ่นคิดถึงชื่อของเธอ
“ทีนี้ เราต้องคิดชื่อที่เหมาะกับเธอสินะ” Stark กล่าวและกำลังครุ่นคิด
“มีไอเดียอะไรบ้าง Yoshino?”
“ฉันคิดว่าชื่อที่อ่อนโยนแต่สง่างามก็น่าจะเหมาะกับเธอนะคะ” Yoshino ตอบ
“งั้นชื่อ ‘Charlotte’ ฟังดูดีไหมคะ?”
Stark ยิ้ม”Charlotte ฟังดูดีนะ ขอบคุณนะ Yoshino “เขาหันหน้าหาเธอและยิ้มให้
“ค่ะ! ไม่เป็นไรค่ะ”
Nu ยิ้มอย่างมีความสุข “Charlotte…”
เธอลองพูดชื่อ นั่นทำให้เธอรู้สึกถึงการเริ่มต้นใหม่
“ฉันชอบมันค่ะ!!”Chalotteยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“ยินดีต้อนรับสู่การเริ่มต้นใหม่ในฐานะ Charlotte” Stark กล่าว
“นับตั้งแต่วันนี้ เธอคือ Charlotte “
“เอานี่ไปซะสิ”Starkยื่นการ์ดสี่เหลี่ยมสีขาวที่มีแถบสีดำเป็นแนวนอนให้ Charlotte
“นี่มัน…”Charlotte ตกใจกับสิ่งของตรงหน้า
สิ่งของข้างหน้าเธอนั้นคือบัตรเครดิตของStar Revenue Department(กรมสรรพากรแห่งดวงดาว)
“จะดีหรอคะ…?”Charlotte ระแวงเล็กน้อยเกี่ยวกับบัตรเครดิตที่ Stark ยื่นให้
“อืม…รับไปเถอะน่า มันอาจจะช่วยเธอได้ไม่มากก็น้อยละนะ”
Charlotte จ้องมองบัตรเครดิตที่ Stark ยื่นให้ และหลังจากคิดในหัวสักครู่ เธอเลือกที่จะรับบัตรเครดิตนั้นด้วยความั่นใจ
“ขอบคุณมากค่ะคุณ Stark ฉันจะใช้มันอย่างดี”
Stark ยิ้มขึ้นมาก่อนจะพูดว่า
“ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะ Charlotte ภายในบัตรน่ะมีเงินไม่ต่ำกว่า1000ล้าน เธอใช้ตามใจชอบได้เลยนะ”
“ม…ไม่ต่ำกว่า”
“พ…พันล้าน”
Charlotte และ Yoshino พูดขึ้นตามกันพร้อมทั้งหันหน้าเข้าหากัน
“งั้นก็แปลว่าบัตรที่คุณ Stark ให้ฉันเอาไปใช้ก็เหมือนกันสินะคะ…” Yoshino พูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ
“อืม…ใช่แล้วหละ”
เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน หน้าของมินตราซีดขาว ทุกสิ่งทุกอย่างดูพร่ามัวไปหมด เธอรู้สึกเหมือนใกล้จะตายเมื่อรู้ว่าในบัตรเครดิตนั้นมีเงินจำนวนมาก
“เอาล่ะ Charlotte ก่อนจะไปที่บ้านพวกเรา เธอคงต้องซื้อของใช้ส่วนตัวรวมถึงเสื้อผ้าใหม่ๆด้วยละนะ นี่ Joseph ช่วยแวะห้างสรรพสินค้าก่อนถึงบ้านให้ด้วยล่ะ” Stark พูดขึ้นพรางหันไปบอก Joseph ที่กำลังขับรถ
“รับทราบครับนาย” Joseph ตอบกลับพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย
Charlotte นั่งคุยกับ Yoshinoมาตลอดทางเธอยังดูอึ้ง ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
เมื่อรถเลี้ยวเข้าที่จอดของห้างสรรพสินค้า Stark หันมามอง Charlotte อีกครั้ง
“งั้น Charlotte กับ Yoshino ลงไปกันเถอะฉันจะรอพวกเธอบนรถละกันนะ” Starkพูดขึ้นมาด้วยหน้าที่เคร่งเครียดอีกครั้ง
Yoshino แปลกใจ “เอ๋~ คุณ Stark ไม่ลงไปด้วยเหรอคะ?” เธอถามด้วยความเป็นห่วง แต่ได้รับเพียงใบหน้าที่เงียบงันจาก Stark ซึ่งปิดกระจกรถทันทีโดยไม่ตอบอะไร
Yoshino หันไปมอง Charlotte ที่ดูสับสนพอๆ กับเธอ แต่ทั้งสองก็เดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าอย่างรวดเร็ว Yoshino หยุดในห้างสักพัก หายใจลึกๆ และมองไปที่รอบๆ “เราไปเลือกของกันเถอะ Charlotte คิดซะว่าเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ”
Charlotte พยักหน้า ยิ้มให้ Yoshino ด้วยความหวัง “อืม ไปกันเถอะ”
ทั้งคู่ใช้เวลาเพลิดเพลินในการเลือกซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ และของใช้ส่วนตัวสำหรับ Charlotte จนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วพวกเธอจึงเริ่มออกจากห้างพร้อมของที่พวกเธอซื้อมา หลังจากนั้นพวกเธอก็เดินออกจากห้างพร้อมกับถุงชอปปิ้งพะรุงพะรังในมือ Yoshino หยุดชั่วครู่เพื่อหันไปมอง Charlotte “วันนี้ก็สนุกดีนะ ถึงเรื่องเมื่อวานมันจะดูวุ่นวายนิดหน่อยน่ะ”
Charlotte พยักหน้า ยิ้มปลื้มใจ “ค่ะ”
เมื่อทั้งสองกลับมาถึงรถ Stark เปิดประตูรถและยิ้มให้พวกเธอ “เป็นไงบ้างล่ะ? ได้ของครบทุกอย่างใช่ไหม?”
“ค่ะ ได้ครบทุกอย่างที่ต้องการแล้ว” Charlotte ตอบขณะขึ้นรถ
Stark มองเห็นความผ่อนคลายบนใบหน้าของ Charlotte และความสดใสในดวงตา “ดีแล้ว วันนี้พวกเธอดูสนิทกันดีเลยนะ”
Joseph ที่นั่งอยู่ตรงเบาะคนขับรถหันกลับมายิ้มให้สาว ๆ “เอาล่ะ ตอนนี้เรากลับบ้านนายกันเถอะครับ”
หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินทางออกจากห้างสรรพสินค้าเพื่อมุ่งหน้าสู่บ้านของ Stark