ตอนที่ 3 อัศวินดำท่องเน็ต
ฉันถูกขังภายในสำนักงานใหญ่ของจัสติสครูเซเดอร์และไม่สามารถออกไปไหนมาไหนได้
ก็แน่สิฉันเป็นอาชญากรนี่นะ ถูกปฏิบัติด้วยแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ทว่ามันก็ค่อนข้างน่าสงสัยแปลกๆ
อย่างแรกเลยคือสภาพแวดล้อมของมันดีกว่าห้องพักโทรมๆ ที่ฉันเคยอาศัยอยู่ตัวคนเดียวหลายเท่า
มีทั้งตู้เย็น เครื่องปรับอากาศ คอมพิวเตอร์ ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
ช่วงวันแรกๆ ฉันก็ปล่อยตัวให้สบายไปกับการอยู่ภายในห้องขังนี้อยู่หรอก แต่ฉันก็ได้เข้าใจว่าขุมนรกมันกำลังเริ่มต้นขึ้น
เหล่าพวกผู้พิพากษาได้เดินทางมาถึงแล้ว
『หื้ม ฉันว่าห้องมันดูจืดชืดไปหน่อยนะ งั้นวางกระบองเพชรไว้ตรงก็คงไม่เลว』
เรดนำกระบองเพชรมาวางไว้ภายในห้องขังของฉันโดยไม่ถามความเห็นกันสักนิด
『ฉันเอาหนังสือเรียนกับสมุดจดของฉันมาให้ คิดว่านายคงต้องใช้เพื่อเรียนตามให้ทันเน้อ』
เยลโล่เอาของไร้สาระมาให้ฉันโดยไม่ได้ขอเหมือนกัน
『เอาหนังสือ วางไว้ตรงนี้นะ อ่านด้วยล่ะ』
บลูนำหนังสือมาวางบนชั้นหนังสือที่ว่างเปล่าของฉันก่อนจะมองมาทางนี้ราวกับบอกว่าฉันต้องอ่านพวกมันให้ได้
แล้วเหตุการณ์เหล่านี้ก็เกิดวนเวียนไปเรื่อยๆ ขณะที่ฉันยังถูกคุมขังอยู่ จากห้องที่ค่อนข้างดูเรียบง่ายในตอนแรก มันกลับกลายเป็นห้องที่ดูมีแฟชั่นทันสมัยจนเผลอคิดไปว่ามันใช่ห้องที่พวกวายร้ายจะอยู่กันจริงเหรอ!
นี่มันห้องขังนะเห้ย ไม่ใช่ที่ไว้ให้พวกหล่อนมาเดินเล่นฆ่าเวลา!!
อย่ามาล้อกันเล่นนะ! แม้ว่าฉันจะแสดงท่าทางไม่พอใจออกมาพวกเธอก็ยังยิ้มแย้มอยู่ดี
「……เอาละได้เวลาพักหายใจสักที……!」
เนื่องจากพวกเธอไม่ได้อยู่กับฉันทั้งวันจึงพอมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง
แต่ฉันรู้ดีว่าตัวเองถูกจับตามองจากที่ไหนสักแห่งอยู่ จึงไม่สามารถทำอะไรแย่ๆ ได้ ก็เลยเลือกจะไล่ดูคลิปในนิมมูนิมมูที่เรดสอนฉันใช้เมื่อวันก่อน
ขอบอกไว้ก่อนว่าไม่ใช่การฆ่าเวลาเพราะเบื่อ แต่เป็นการสำรวจโลกใบนี้ว่าคิดยังไงกับฉันต่างหาก
「ชิบผาย….ตูทำอะไรลงไป…」
หัวใจของฉันแทบจะแตกสลายไม่เหลือชิ้นดีหลังดูคลิป
มันเป็นคลิปที่คนธรรมดาถ่ายเอาไว้ ในตอนที่พวกจัสติสครูเซเดอร์กำลังตกหลุมพรางของพวกวายร้ายและกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง
『เรด! อย่าปล่อยให้พวกกีกี้มันทำอะไรตามใจชอบได้สิฟะ!!』
『คึ อัศวินดำคุง…』
『จัสติสครูเซเดอร์ คนที่จะเอาชนะพวกเธอได้น่ะ มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นจำเอาไว้!!』
ทำไมฉันถึงพ่นคำพวกนี้ออกไปกัน
พอลองนึกย้อนกลับไป รู้สึกเหมือนอยากจะตายให้ได้จริงๆ แถมพอเลื่อนมาอ่านเม้นดูความสิ้นหวังมันก็โถมเข้ามาหนักกว่าเดิม
: ซีโร่วันซีโร่วันซีโร่วัน คุณพระไอ้หมอนี่มันเบจีต้าของแท้
: เนื่องจากศัตรูแข็งแกร่งเกินไป ชายผู้นี้จึงต้องปกป้องและปั้นพวกเธอจนกว่าพวกเธอจะแกร่งมาโค่นเขาได้
: ตัวร้ายบ้านไหนเค้าทำแบบนี้กันฟะ ไอ้แบบนี้มัน พระเอกมาแล้ว!! ชัดๆ 55555
: พี่ใส่ชุดรุ่นเก่า น้อนๆ ก็ยังงัดไม่ลงอ่ะครับ โหดจัด
「พระเอกมาแล้วบ้านเอ็งสิ!」
ฉันแทบจะเกือบตบโต๊ะให้คว่ำ แต่ก็พยายามตั้งสติขวัญเอ้ยขวัญมา
จัสติสครูเซเดอร์ตอนนั้นก็ลำบากกันพอตัว
เมื่อพวกสามคนได้ร่วมพลังกันจริงๆ ก็ค่อนข้างแข็งแกร่งเลยทีเดียว แม้คู่ต่อสู้ของพวกเธอที่เจอจะไม่แกร่งเท่าฉัน แต่มันก็ถือว่าเป็นพัฒนาการที่ดี
「……เฮ้อ」
มันก็ไม่ใช่เรื่องที่พูดต่อหน้าพวกเธอได้ แต่การต่อสู้กับพวกเธอสำหรับฉันมันก็ค่อนข้างสนุกจริงๆ
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันเลือกพวกเธอเป็นคู่ต่อสู้ที่ต้องโค่นลง ในอดีตพอฉันเห็นว่าพวกเธอยังไม่สามารถใช้พลังที่ตัวเองมีได้อย่างเหมาะสม มันก็เลยแอบหัวเสียไม่น้อย ไหนจะไปแพ้ศัตรูที่พวกเธอน่าจะเอาชนะได้ง่ายๆ อีก
「ให้ตายสิ! คิดแล้วก็น่าหงุดหงิดมาบอกว่าฉันเหมือนพวกไรเดอร์เนี่ยนะ!!」
เฮ้อหัวจะปวด ไอ้พวกที่เอาแต่ดูอยู่หน้าคอมเนี่ยไม่ไหวๆ
ฉันน่ะมันเลวตัวพ่อนะเฟ้ย
ไม่ได้ถูกอารมณ์ชั่ววูบพาให้เคลิ้มไปกับสถานการณ์ด้วย
การกระทำของฉันทุกอย่างมันคือสิ่งที่ใจสั่งมาอย่างมีสไตล์
「พอได้เห็นการเคลื่อนไหวของตัวเองจากมุมอื่นก็ไม่เลวแฮะ」
เนื่องจากภาพการต่อสู้ที่ฉันเคยเห็นมีเพียงจากมุมสายตาของตัวเอง พอได้มาเห็นในมุมอื่นบ้างแบบนี้ก็ถือว่าน่าสนใจ
ในคลิปนี้ศัตรูเป็นวายร้ายระดับผู้บริหารซึ่งมีพลังจิตที่แข็งแกร่ง
แต่ถ้ามีแค่นั้นก็หมูตู้ฉันล่ะ
: ซวยจัดคู่ต่อสู้ดันเป็นสายพลังจิต แตกตั้งแต่ยังไม่ทันได้ใช้พลังเลยวุ้ย
: จากที่เห็นเขาดูค่อนข้างรับมือกับพวกวายร้ายได้ดีเลยแฮะ บางทีก่อนหน้านี้เขาอาจจะเคยเป็นพลังในเงามืดมาก่อนแน่ๆ
: อิเชี่ย อย่างน้อยให้มันพูดแนะนำตัวให้จบสิเห้ย ขำจนท้องแข็งละเนี่ย
: โหดจัด เปล่าประโยชน์! เปล่าประโยชน์!
: ปกติพวกสายพลังจิตมันจะมีบาเรียกางไว้ตลอด การที่หมัดทะลวงบาเรียทะลุได้เนี่ยบอกได้ถึงความแกร่งของเขาเลยนะ
สิ่งที่ฉันทำในตอนนั้นก็คือการอัดมันให้เละจนมันไม่มีโอกาสใช้พลัง
ก็จริงว่าอีกฝ่ายต้องพกฝูงกีกี้มาด้วยอยู่แล้ว แต่มือฉันก็มีตั้งสองข้างเอาอีกข้างอัดผู้บริหารอีกข้างตบกีกี้ ไม่ปล่อยให้พวกมันพักหายใจที่เหลือก็ง่าย
จะว่าไปคงนับว่าโชคดีนิดหน่อยมั้ง เพราะไม่นานนักพวกเรดก็เข้ามาช่วยฉันและโค่นวายร้ายระดับผู้บริหารไป
「คุณพระ…..ไอเชี่ยนั่นมันอะไรน่ะ」
เหนือคลิปนั้นมันจะแท็กติดเอาไว้อยู่ด้วย
ใช่แล้ว มันคือผลไม้ต้องห้ามที่ระยำพอๆ กับวิดีโอและเม้นข้างใต้นั่นแหละ
อัศวินดำคุง
จัสติสครูเซเดอร์
ของเล่นของพวกเรา
ไอ้หมอนี่เป็นวายร้ายจริงดิ
เบจิต้าแห่งโลกของวายร้าย
แค่เนื้อหาภายในคลิปก็แย่พอละนะ แต่ไอ้ที่อยู่รอบๆ เนี่ยรู้สึกมันบรรลัยกว่าอีก
ไม่รู้ทำไมจิตใจของฉันไม่ถึงได้รู้สึกพังทลายลงเรื่อยๆ กันนะ แต่เอาเป็นว่าต้องรีบทำความเข้าใจกับคำศัพท์ที่ติดอยู่ในแท็กพวกนี้เสียก่อน
「อะไรเนี่ย…คลิปเกี่ยวกับฉันไม่ใช่เหรอ แล้วไอแท็กพวกนี้มันเกี่ยวกับฉันตรงไหนกันฟะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ 」
คือฉันพอจะเข้าใจไอสิ่งที่เรียกว่าแท็กนะ
มันเป็นเหมือนป้ายเน้นบอกใช่ไหมล่ะว่าคลิปจะมีอะไรน่าสนใจบ้าง
แต่แท็กเยอะไปแบบนี้มันก็ค่อนข้างแย่นา….
แล้วไอ้ของเล่นของทุกคนนี่มันอะไรฟะ….จะโฆษณาขายของเด็กด้วยหรือไงกัน ถึงจะทำความเข้าใจความหมายแต่แอบน่าหงุดหงิดแปลกๆ วุ้ย
「หืม? เหมือนจะมีแท็กใหม่โผล่มาด้วย ไหนดูซิ」
พอเห็นว่ามีแท็กใหม่โผล่มาฉันก็เลยลองอ่านมันดู
จัสติสครูเซเดอร์คนที่ 4?
「มันจะเป็นไปได้ยังไง!!」
ฉันอดไม่ได้ที่จะบ่นกับคอมตรงหน้าตัวเอง
ไอ้สารเลวตัวไหนมันบอกกันฟะว่าฉันจะเป็นคนที่ 4
จำไม่เห็นได้ว่าเคยไปตอบรับหรือแสดงความตั้งใจเลยสักครั้ง!!
「เฮ้อ โลกเรานี่เน้อ อะไรของมัน…!」
ฉันเอนตัวพิงเก้าอี้ราวกับอยากจะพักจิตใจ
ก่อนจะหลับตาลงแล้วนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำมาจนถึงทุกวันนี้ จนพบว่าเออไอ้ฉันก็ทำอะไรแปลกๆ ไปเยอะเลยนี่หว่า
「อุ ตื่นแล้วเหรอ? 」
「เชี้ยยยยยยยยยย!!」
พอได้ยินเสียงดังมาจากข้างๆ ฉันก็ตกใจจนล้มลงจากเก้าอี้
พอเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็พบว่าบลูกำลังจ้องหน้าของผมด้วยความสงสัย
「ธะ ธะ ธะ เธอนี่นะ! อย่าโผล่มาโดยไม่พูดไม่จาสักคำสิฟะ!!」
「พูดนะ บอกว่าขอรบกวนหน่อย แล้วก็เดินเข้ามาไง」
「เคาะประตูนะเห้ย เคาะประตู!! สามัญสำนึกหล่อนมันหล่นไปหลุมไหนแล้ว?!」
เห็นทีต้องไปบ่นกับพวกที่เหลือด้วย
แต่ไม่รู้จะได้ผลไหม เพราะฉันเป็นแค่นักโทษ จะไปขออะไรเกินตัวก็คงไม่ไหวมั้ง
「เดี๋ยวนะ แล้วเธอไม่ไปเรียนเหรอ……」
「เลิกแล้ว ดูสิ」
เมื่อฉันหันไปดูนาฬิกาตามที่เธอเอานิ้วชี้ไป ก็พบว่าเป็นเวลา 5 โมงเย็นแล้ว
ท่าทางฉันจะท่องโลกอินเทอร์เน็ตนานไปหน่อย
「ให้ตายสิ เวลาพักหมดแล้วเหรอเนี่ย」
「อื้อ ได้เวลาอยู่กับพวกเราแล้ว」
「จะหน้าหนาเกินไปไหมเธอน่ะ……」
「เหรอ? ขอบคุณที่ชม」
ประชดจ่ะแม่คุณ ไม่เข้าใจหรือไง
เห้อให้รับมือกับเยลโล่ยังง่ายกว่ายัยนี่เยอะ
ทั้งที่ปกติเป็นพวกสาวเงียบไม่พูดจ้าแท้ๆ มาต่อล้อต่อเถียงกับฉันทำไมกันนะแปลกชะมัด
「นี่บลู」
「หือ? 」
พอรู้สึกตัวอีกทีฉันก็มานั่งอ่านหนังสือกับบลูที่โซฟาซะแล้ว
「พวกคนอื่นนี่คิดยังไงกับฉันเหรอ? 」
บลูปิดหนังสือและทำเหมือนคิดอย่างหนักกับคำถามของฉัน
เอ่อ คือมันต้องคิดหนักเบอร์นั้นเลยเหรอ? ฉันเริ่มสงสัย และแล้วบลูก็หันมามองฉัน
「ใจดี ไร้เดียงสา…แล้วก็แปลก」
「เอ่อ แบบคนแปลกๆ งี้เหรอ…」
「อื้อ」
มันใช่เหรอ
คือฉันก็กระทำสิ่งต่างที่พวกวายร้ายควรกระทำแล้วนะ
ถึงจะมีบางครั้งที่ไปกระทบกระทั่งกับวายร้ายคนอื่นบ้างก็เถอะ
ท่าทางพวกผู้คนจะสับสนกับการกระทำและเจตนาที่แท้จริงของฉันไปไกลเลยสินะ เฮ้อคิดแล้วก็ปวดหัว
—————-
Note 1 : ยอดมนุษย์เวล 1 ปะทะ โลกออนไลน์
Note 2 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code