2 ยูจีน พูดกับเจ้าอสูร
เมื่ออผมก้าวเข้าไปในกรง พิษที่หนาและเหนียว เกาะติดอยู่กับผิวของผม
พิษทีหนาแน่น นั้นเป็นพิษ และถ้ามนุษย์ได้เข้าไปอาบในมัน พวกเขานั้นจะสลบไปทันที
ผมต้องลงชั้นบาเรียไว้รอบผม เพื่อที่เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้น
ผู้ใช้บาเรีย ที่เชี่ยวชาญในมานาป้องกันสีขาว
นั่นเป็นหนึ่งในเหตุผล ที่ผมถูกเลือกให้เป็นพี่เลี้ยงเจ้าอสูร
“จงยินดี ยูจีน มันได้เป็น! ศตวรรษแล้ว ตั้งแต่คน ได้เข้ามายังที่นี่” -ผมจำได้ถึงเมื่อตอนที่อาจารย์ใหญ่ มีความสุขอย่างสุดยอดเกี่ยวกับเรื่องนี้
หลังจากนั้น ผมถูกบังคับให้เข้าคลับเลี้ยงสัตว์
ผมถอนหายใจ และเดินหน้าเข้าไปในกรงใหญ่อย่างช้าๆ
มีเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหรา วางอยู่ข้างในกรง ดั่งมันเป็นห้องของขุนนาง
ผมไปที่ข้างเตียงยักษ์ ลึกเข้าไปเข้างนั้น
“ในที่สุดนายก็ได้มาซักทีนะ ใช้เวลานานเลยนะ”
บนเตียง มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ ถูกมัดด้วยโซ่หนา
“ไม่ใช่มันเวลาเหมือนเดิมเหรอ?” (ยูจีน)
ผมส่งสายตา ไปที่เจ้าของเสียง และพูดในน้ำเสียงสบายๆ
(…ท่านเป็นความสวยงามที่โดดเด่น ไม่ว่าชั้นจะเห็นท่านมากี่ครั้ง) (ยูจีน)
หนึ่งพัน ในหนึ่งพัน จะพูดอย่างเดียวกัน ถ้าพวกเขาเห็นท่าน
ความสวยงามที่ขัดเกลามา นั้นเหนือมนุษย์
(ยังไงซะ ท่านไม่ใช่มนุษย์ ดังนั้น นั่นมันแน่นอน หือ…) (ยูจีน)
ผมพูดกับตัวเอง
ผิวสีขาวบริสุทธิ์ และปากสีแดงเข้ม
เรียวแขนเรียวขาของท่าน มอบการดึงดูดใจที่น่าหลงใหล ระหว่างที่ยังคงเก็บความเยาว์วัยไว้อยู่ข้างในพวกมัน
ท่านมีปีกใหญ่ บ่งบอง ว่าท่านในอดีต เป็นนางฟ้า ที่ได้รับใช้เทพธิดาในดินแดนสวรรค์
อย่างไรก็ตาม สีของปีกนั้นไม่ใช่ขาวบริสุทธิ์ แต่เป็นสีดำนิล
…เจ้าอสูรนางฟ้าตกสวรรค์ เอริเนียส
หัวหน้าของนางฟ้าเอก ที่รับใช้เทพธิดาในดินแดนสวรรค์ในอดีด ที่ตกมาสู่ดินแดนที่ต่ำกว่า หลังจากที่ททำให้เทพธิดาโกรธเคือง
เสื่อมอยู่ในดินแดนมนุษย์ นางฟ้าตกสวรรค์ ในที่สุดก็ถูกเรียกว่าเจ้าอสูร
ท่านเป็นหนึ่งในเจ้าอสูร ที่ปกครองทวีปทิศใต้ ในเวลาโบราณ
ตอนนี้ ท่านถูกเอาชนะโดยฮีโร่ในตำนาน และถูกผนึกอยู่ที่นี่
“ตอนนี้ เติมเต็มหน้าที่ของนาย” (เอริเนียส)
“…ครบ ครับ รู้แล้วครับ” (ยูจีน)
ผมเข้าหาเตียงใหญ่
เตียงลั่นเสียง
เจ้าอสูรที่สวยงามนั้น ฉีกเสื้อผ้าของผมออก และขี่ผม
“มันเป็นอาทิตย์นึงแล้วนะ” (เอริเนียส)
“ผมเอาอาหาร และเสื้อผ้ามาเปลี่ยนนะ” (ยูจีน)
“เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง!” (เอริเนียส)
หน้าที่สวยงาม ของเจ้าอสูร เข้าหาผมพร้อมการจ้อง
และแค่แบบนั้น ริมฝีปากของผม ถูกขโมย
—เครื่องสังเวย (อาหาร) ที่มอบพลังชีวิตให้กับเจ้าอสูร
มันเป็นงานที่หนักที่สุด และสำคัญที่สุด ที่ได้ถูกวางไว้ที่ผม อาทิตย์ละครั้ง ในคลับเลี้ยงสัตว์
◇◇
“อาา นั่นเหนื่อยนะ…” (ยูจีน)
ผมยืดตัว
มีเจ้าอสูรข้างผม ห่อหุ่มอยู่ในผ้าห่มบางๆ
ท่านหลับอยู่เหรอ? -คือที่ผมคิด แต่ท่านจ้องอย่างตั้งใจมาที่ผม
“เฮ้ ยูจีน” (เอริเนียส)
“มีอะไร เจ้าอสูรซามะ?” (ยูจีน)
“หยุดเรียกชั้นว่าเจ้าอสูรซามะได้แล้ว ชั้นบอกนายไปแล้วไง ว่าให้เรียกชั้นว่าเอริเมื่อมันแค่สองเรา ใช่มั้ย?” (เอริ)
“ครับ ครับ เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น อยากจะกินอะไรมั้ย? แต่ผมมีแค่ขนมปัง แฮม ชีส และไวน์นะ” (ยูจีน)
“ชั้นจะกิน ไวน์แดงสำหรับชั้น” (เอริ)
“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)
ผมนำอาหารออกมาจากตะกร้าทีผมนำมา และวางมันไว้บนจาน
เจ้าอสูรเอริกินพวกมันหมดเลย
ผมแค่มอง ความสวยงามด้านข้างของท่าน เหม่อลอย
บรรยากาศที่มีเสน่ห์ของท่าน เมื่อสักครู่นี้ หายไปแล้ว และมันทำให้ผมจำไปถึงแมว ที่เรามีที่บ้านได้
“คิดอะไรหยาบคายเหรอนั่น?” (เอริ)
“ท่านแค่จินตนาการมันหรอกน่า” (ยูจีน)
หลักแหลม
แม้ว่าเมื่อถูกผนึก ท่านเป็นเจ้าอสูร หือ
“…นายน่ารักกว่าเมื่อก่อนน้า~” (เอริ)
“‘เมื่อก่อน’ ใน 1 ปีก่อนน่ะเหรอ?” (ยูจีน)
ไม่นานตั้งแต่ผมเข้าโรงเรียนนี้มา เอริเนียสที่ได้หลับไหลมาเป็นศตวรรษ ตื่นขึ้นกระทันหัน
เจ้าอสูรซามะที่เพิ่งตื่น อยู่ในอารมณ์ไม่ดี และอาละวาดไปทั่ว
ภายใต้คำสั่งของอาจารย์ใหญ่ ที่ลนลานแล้วพูดว่า ‘ถ้าเป็นแบบนี้ ผนึกจะถูกทำลาย!’ ส่งเครื่องเซ่นไปมากมาย ให้เจ้าอสูร
ผมถูกแต่งตั้ง ให้เป็นคนที่นำเครื่องเซ่นเหล่านั้น มาที่เจ้าอสูรในกรง เพราะ ผมเป็นผู้ใช้บาเรีย
ในเวลานั้นเอง เจ้าอสูร ชอบพอผมมากกว่าเครื่องเซ่น และพลังชีวิตของผม ถูกนำไปด้วยกำลัง
ผมสิ้นหวัง จากความช็อคของความรักที่ไม่สมหวัง แต่นี่ มันทำให้ผมไม่ทันตั้งตัวจริงๆ
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ด้วยการที่ท่านเสนอชื่อของผมเป็นการส่วนตัว พูดว่า ‘ชั้นถูกใจนาย!’ ผมหนีไม่ได้
ตั้งแต่นั้นมา ผมได้มาหาเจ้าอสูรเอริทุกอาทิตย์
กายของผมรู้สึกหนักหน่วง…
เมื่อผมเซ่นพลังชีวิตของผมไปให้เอริ ร่างกายของผมจบที่การเหนื่อยล้าอย่างสิ้นเชิง…
“ผมจะไปแล้วตอนนี้ เพราะทั้งหมด ผมต้องไปวนดูกรงอื่นด้วย” (ยูจีน)
“เอออ๋~ อยู่จนถึงเช้านะ~” (เอริ)
ท่านพะเน้าพะนอผมด้วยเสียงที่น่ารัก
“ผมมีเรียนพรุ่งนี้ด้วย…” (ยูจีน)
ผมต่างจากเจ้าอสูรซามะ ผู้ที่มีวันหยุดทุกวัน
“บบบบู่~ ยูจีน นายเย็นชาไปแล้วนะ~” (เอริ)
เอริเบะริมฝีปากของท่าน
และจากนั้น ท่านกอดผมจากข้างหลัง รัดมือไว้รอบผม กระซิบเข้ามาในหูผม
“เฮ้ เฮ้ ปล้อยชั้นไปจากที่นี่ได้แล้วน่า ดีมั้ย?” (เอริ)
เจ้าอสูรเอริมองดูผม ด้วยสายตาที่มองขึ้นมา และพูดบางอย่างที่น่ากลัว
เราได้คุยเรื่องนี้ เป็นสิบๆครั้งแล้ว
“ผมแก้ผนึกที่นี่ไม่ได้ คนเดียวที่ทำได้คือาจารย์ใหญ่” (ยูจีน)
มันเป็นผนึกพิเศษ ที่อาจารย์ใหญ่เอง ผนึกใหม่และเป็นระยะๆที่กำหนดไว้
ไม่มีทางเลย ทที่ผมจะทำลายนั่นได้ แม้ว่ามันจะใช้ทั้งชีวิตของผม
“ถ้านายทำสัญญากับชั้น นายเอามานาชั้นไปได้ -มานาของเจ้าอสูร รู้มั้ย? ถ้านายนำอย่างนั้น นายจะไม่แพ้ แม้แต่อาจารย์ใหญ่ ถ้านายฆ่าอาจารย์ใหญ่ซะ นายควบคุมที่นี่ได้” (เอริ)
“…อย่าพูดบางอย่างที่น่ากลัว เหมือนกับว่ามันไม่มีอะไรเลยสิ ท่านนางฟ้าตกสวรรค์” (ยูจีน)
อาจารย์ใหญ่ได้ผลักไสอะไรๆที่มีปัญหาหลายอย่างมาใส่ผม แต่ผมก็ยังมีหนี้มากมาก ที่ผมต้องชดใช้
ไม่มีทาง ที่ผมจะทำอย่างนั้นได้
ตั้งแต่ทีแรก แม้ผมยืมพลังจากเอริ ผมไม่คิดว่าผมสามารถที่จะเอาชนะอาจารย์ใหญ่ได้
คนนั้นเป็นสัตว์ประหลาดของแท้
“แต่ ถ้านายได้พลังมา นายเอาเพื่อนไวเด็กที่ทิ้งนายนั่น คืนมาได้นะ” (เอริ)
“…”
ผมตกอยู่ในความเงียบ
มันเป็นเรื่องราวในอดีตของผม ที่ผมจบที่การโพล่งออกไป ให้เจ้าอสูรก่อนหน้านี้
ความทรงจำที่ขมขื่น ของงการสอบคัดเลือก
ความทรงจำที่เป็นคำสาปนั้น ที่ไอริทิ้งผม
“บางทีเธอจะตกหลุมรักอีกคั้ง และกลับมาหานาย” (เอร)
“…ไม่สนใจ” (ยูจีน)
นั่นโกหก
แม้แต่ตอนนี้ ผมยังมีฝันร้าย ถึงวันที่ไอริทิ้งผมไป
เหตุการณ์นั้น กลายมาเป็นแผล ในหัวใจของผม
มันน่าสมเพชจริงๆ
“ฟุฟุฟุ…ลังเลนะนั่น ใช่มั้ย? ทำสัญญากับชั้น ถ้านายทำ ทายชิงสิ่งอะไรที่นายได้เคยเสียไปได้” (เอริ)
เอริเนียสยิ้มอย่างมีเสน่ห์
การกระซิบของมาร…ไม่ การล่อลวง ของนางฟ้าตกสวรรค์ ที่ทำให้มนุษย์เสื่อมถอย
(แต่ยังไงซะ เราคุยกันแบบนี้ตลอดเลยนะ) (ยูจีน)
“งั้นตอนนี้ ผมเสร็จงานของผมแล้ว ผมจะไปแล้วนะ” (ยูจีน)
ผมยืนขึ้นจากเตียง
“เดี๋ยว เดี๋ยว! มันแค่ล้อเล่นน่ะ! ล้อเล่น!” (เอริ)
เอริกอดผม
“ถ้าอย่างนั้น อย่าพูดอะไรแปลกๆ” (ยูจีน)
“ชั้น~เบื่อ~อ่ะ~” (เอริ)
เจ้าอสูรแกว่งขา
บารมีที่เจ้าอสูรแสดงออกมาก่อนหน้านี้ไม่นาน หายไปอย่างสิ้นเชิง
“ถ้าท่านเบื่อ ถ้าอย่างนั้นไปดูสภาพของดันเจี้ยน ด้วยระบบดาวเทียมดีมั้ย?” (ยูจีน)
ผมชี้ไปที่จอใหญ่ในกรง ที่แสดงภาพ
มันไม่ได้แสดงอะไรอยู่ตอนนี้ แต่ถ้าคุณเทมานาเข้าไป อุปกรณ์เวทย์นี้จะอนุญาตให้คุณเห็นข้างนอกได้
แต่ทีเดียวที่มันแสดงให้ดูได้ คือดันเจี้ยน ที่เรียกว่าหอคอยสุดยอด
“ชั้นเบื่อนั่นแล้ว~ คนที่ไปที่ดันเจี้ยน เหมือนเดิมตลอดเลย แต่ถ้านายไปแล้ว ชั้นจะดูมันนะ” (เอริ)
“พูดถึงแล้ว ผมไม่ได้ไปสำรวจดันเจี้ยนเลยหลังๆ” (ยูจีน)
ผมได้คิดเกี่ยวกับการทำธุรกิจสำรวจดันเจี้ยน ก่อนหน้านี้
แต่ผมยอมแพ้ เพราะความต่างในความสามารถของผม
ข้อเสีย ที่ไม่สามารถจะโจมตีได้ นั้นใหญ่เกินไป
“ลองมันสิ ชั้นจะส่งกำลังใจให้การสำรวจของนายนะ ยูจีน” (เอริ)
เอริเนียสส่งรอยยิ้มที่น่ารัก ที่มันยากที่จะเชื่อ ว่ามาจากเจ้าอสูร
“ผมไปถึงแค่ชั้น 9 เอง” (ยูจีน)
มันลำบาก สำหรับนักดาบที่โจมตีไม่ได้ ที่จะไปสำรวจดันเจี้ยนความยากสูงๆ
“ถ้านายใช้ดาบเวทย์ นายควรจะสามารถท้าทายบอสของชั้น 10 ได้ ใช่มั้ย? ทำไม่ไม่ทำล่ะ?” (เอริ)
“ผมหยุดใช้วิชาดาบแล้ว ตอนนี้ผมเป็นผู้ใช้บาเรีย และนักรักษา” (ยูจีน)
ในโรงเรียนทหารจักรวรรดิ วิชาหลักของผม คือวิชาดาบ
ผมแม้แต่มีใบอนุญาต ที่พูดสำหรับวิชาดาบ ที่พูดกันว่าทรงพลังที่สุดในทวีปทิศตะวันออก
ฝันของผม ที่จะเป็นนักดาบเวทย์ ที่เหวี่ยงดาบเพื่อไอริ และอาณาจักร
แต่ ตั้งแต่วันที่สอบคัดเลือก ผมไม่ได้จับดาบเลย
แต่ผมยังเหวี่ยงดาบไม้ต่อไป ไม่สามารถที่จะปล่อยมันไปได้นะ…
“ถ้านายทำสัญญากับชั้น นายใช้ดาบเวทย์ที่ทรงพลังได้นะ รู้มะ?” (เอริ)
เสียงของเอริ มาถึงหูของผมอย่างยั่วยวน
นั่นมันแค่ การคุยธุรกิจ เพื่อสัญญา
ความเป็นจริงนั้นก็คือ ข้อเสนอของเธอน่าหลงใหล
ถ้าผมได้ทำสัญญากับเจ้าอูร ความกังวลมากมายหลากหลาย จะถูกแก้ไข
แต่…
(ถ้าชั้นทำสัญญากับมา ชั้นจะถูกบังคับเข้าไปในภาระจำยอมโดยสิ้นเชิง…) (ยูจีน)
เมื่อคุณรับมือกับมาร วิญญาณของคุณ จะถูกดึงออกไป ถ้าคุณไปทำสัญญาเละ
ดังนั้น คุณต้องเก็บมันไว้ ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร
—ความปรารถนาของเอริ คือแก้ผนึก และออกไปข้างนอก
พูดอีกอย่าง ผมจะ {ปล่อยเจ้าอสูรเอริเนียส} ผู้ที่ปกครองทวีปทิศใต้เมื่อ 1,000 ปีก่อน ไปสู่โลก
ใช่ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้
ผมต้องไม่ทำ
“ผมจะกลับแล้ว ถ้าอย่างนั้นใช้ระฆังเวทย์นั้น เมื่อท่านมีอะไรจะขอด่วน” (ยูจีน)
“อาา เย็นชามากเลย~” (เอิ)
เอริเนียสยื่นปากล่างออกมาอย่างน่ารัก
“ผมจะกลับมาหลังจาก 1 อาทิตย์นะครับ” (ยูจีน)
“เจ้อกันจ้ะ~♡” (เอริ)
เอริโบกมือของท่าน ด้วยรอยยิ้มที่กว้าง
ตอนนี้ เมื่อผมมองดูท่านแบบนี้แล้ว มันดูยากที่จะเชื่อมากๆ ว่าท่านเป็นเจ้าอสูร
หลังจากนั้น ผมไปตรวจดูสิ่งมีชีวิตเวทมนตร์ ของคุกใต้ดิน
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว คนที่กระฉับกระเฉงมีเอริคนเดียว สิ่งมีชีวิตเวทมนตร์ส่วนใหญ่ หลับอยู่เพราะผนึก
ผมสามารถที่จะเสร็จงาน หลังจาก 1 ชั่วโมง
◇◇
(วันนี้ก็เหนื่อยด้วย…) (ยูจีน)
ผมมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องผม ด้วยก้าวเท้าที่หน่วงหนัก
มันเกิดขึ้นตลอดเวลา แต่เมื่อรับมือกับเอริ แรงกายของผมถูกขโมงไป
แต่มานาของผมเอ่อล้นเป็นการแลกเปลี่ยนนะ…
(…ตัวชั้นหนัก งีบหลับเถอะ) (ยูจีน)
และเมือผมไปถึงที่ห้องผมในหอพัก
*จิริ๊ริ๊ริ๊ริ๊ริ๊ริ๊ริ๊ริ๊ริ๊ริ๊ริ๊!!!*
เสียงเตือนที่เป็นลางร้าย ดังอยู่ในโรงเรียนกระทันหัน
“{ความผิดปรรกติถูกตรวจจับได้ที่หอคอยสุดยอด นักผจญภัยแรงค์ D ขและขึ้นไป มารวมที่ทางเข้าทันที ฉันย้ำ…}”
ผมทิ้งสายตาของผมลงไปที่เครื่องหมาย ที่อกของผม
มันแสดงอยู่ว่า [แรงค์ D]
ผมรวมอยู่ในนั้นด้วย ดังนั้นผมต้องไปด้วย
(ไม่มีทางเลือก หือ…) (ยูจีน)
ดูเหมือนการงีบหลับจะมาทีหลัง
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook