ชูกำลังสับสนและฉันหันไปสนใจทางเสียงของแขกผู้มาเยือน
“ผู้ชายคนนั้นไง ซาซากิอยู่ข้างหลังใช่ไหม?”
“เอาจริงดิ? ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้สนิทกับรุ่นพี่ฮอนโจละ?”
“ไปหาเขากันไหม”
มันเป็นเสียงของผู้ชายสามคนที่ค่อนข้างดูดีเลยทีเดียว
พวกเขาคุยกันถึงเรื่องชูอยู่ ทันใดนั้นอิโอริก็ปรากฏตัวทันทีและพาตัวชูไป หลังจากจบการประชุมสิ้นสุดภาคเรียน
แม้ว่าชูจะถูกพาไปโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ แต่ชูก็ไม่ได้ดูอึดอัดเพราะอีกฝ่ายคือ
อิโอริ
“…… นี่คงเป็นพายุอีกลูกหนึ่งสินะ”
ฉันรู้สึกประทับใจทีเดียวที่อิโอริแสดงตัวราวกับพายุและพาชูไป แต่เห็นได้ชัดว่าผู้คนรอบตัวเขาไม่ได้คิดแบบนั้น
“ไอหมอนั้นอวดดีจังเลย ทั้งๆที่ตัวเองไม่ค่อยฉลาดนักแท้ๆ”
“ฉันได้ยินมาว่าเขาสนิทกับรุ่นน้องที่โครตน่ารักเมื่อปีที่แล้วด้วยใช่ไหม?”
“มาสอนมารยาทให้เจ้านั้นหน่อยไหม”
ฉันกะจะเรียกพวกเขาสามคนเพื่อดึงดูดความสนใจ แต่รูปร่างหน้าตาและบรรยากาศของพวกเขาทำให้พวกเขาดูเป็นผู้ชายหน้าตาดีทั่วไปที่มีความภาคภูมิใจสูง พวกเขาคงรู้สึกอิจฉาที่คนที่ดูธรรมดาๆอย่างชูสามารถใกล้ชิดกับคนอย่างอิโอริได้ ซึ่งเธอเป็นคนที่สวยถึงขนาดนั้น
“…ฮะ”
ฉันถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อมองดูพวกเขา
ไม่ว่าใครจะมีความรู้สึกกับใครก็ไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นควรเข้าไปยุ่ง พวกเขาควรรู้เรื่องนี้ แต่ความหยิ่งผยองของพวกเขาอาจเข้ามาขวางทางและทำให้สถานการณ์บานปลายได้
ในฐานะเพื่อนสนิทที่สุดของชู ฉันไม่สามารถยืนดูเฉยๆ
“เอาเถอะ อย่าเพิ่งเครียดไป”
“….ยูกิชิโระ”
ฉันเข้าไปใกล้กลุ่มนั้นและวางมือบนไหล่ของเด็กชายที่หันหลังให้ฉัน เขาหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ และฉันคิดว่าชื่อของเขาคือโซมิยะ เขามองมาที่ฉันด้วยความไม่สบายใจเล็กน้อยและมองไปทางอื่นอย่างเก้ๆ กังๆ
บางทีเขาอาจจะประหม่าเพราะฉันสนิทกับชู ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้ แต่เนื่องจากฉันได้ลงมือทำแล้ว ฉันต้องแน่ใจว่าได้โยนภาระนี้ไปที่อื่นแล้วฉันจะได้รีบกลับบ้านไปนอน
“ไม่ว่าใครจะมีความรู้สึกกับใครนั่นไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นจะพูดถึงได้ นายควรรู้ว่าการก่อปัญหาหรือลงมือทำเพียงเพราะนายผิดหวังหรือหงุดหงิดจะไม่นำไปสู่สิ่งที่ดี โอเคไหม”
โซมิยะและคนอื่นๆ ต้องเข้าใจเรื่องนี้แน่
แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกอิจฉาความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดของชูกับสาวสวย แต่นั่นก็ไม่ได้ส่งผลดีต่อพวกเขาเลย โรงเรียนมัธยมของเราเป็นโรงเรียนที่ดีและมีชื่อเสียง ดังนั้นการใช้ความรุนแรงหรืออะไรทำนองนั้นจะทำให้การประเมินภายในของเราแย่ลง
“แต่…”
“ทำไมเขาถึง….”
บรรยากาศที่อึกทึกเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาได้ลดลง แต่ดูเหมือนว่าความอิจฉาที่มีต่อชูจะยังไม่หายไป
พูดตามตรง ฉันกลัวว่าฉันจะถูกเรียกว่าพวกน่ารำคาญและถูกต่อยเมื่อพูดกับพวกเขา แต่เมื่อคิดดูแล้วไม่ผิดเลยที่โทวะเป็นศูนย์กลางของชั้นเรียนพร้อมกับอายานะ
รูปลักษณ์ที่ยอดเยี่ยมของพวกเขาดึงดูดทั้งชายและหญิง และความพยายามในการปกป้องชูเพื่อนสนิทของเขา เพราะงั้นโทวะจึงได้รับการตอบรับอย่างดีจากเพื่อนร่วมชั้นของเขา
ทั้งหมดนี้ได้รับการกล่าวถึงในช่วงหนึ่งในเกม แต่เมื่อฉันคิดถึงเรื่องนี้อย่างเป็นกลาง ฉันตระหนักอีกครั้งว่าโทวะเป็นตัวละครที่ไม่มีจุดบกพร่องใด ๆ
“อย่าทำร้ายใครเพราะความหึงหวง มันจะไม่ส่งผลดีต่อนายเลย และเหนือสิ่งอื่นใด อย่าลดคุณค่าในตัวเองด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้”
“ยูกิชิโระ……”
“……………”
ฉันต้องการบอกพวกเขาว่าการทำให้ผู้อื่นอับอายหรือทำร้ายผู้อื่นสามารถทำลายชื่อเสียงของคุณได้เช่นกัน ซึ่งเป็นเหตุผลที่ฉันบอกพวกเขาว่าอย่าทำอย่างนั้น
สงใสต้องพูดอีกครั้ง ฉันจะทำให้พวกเขาเลิกยุ่งกับชู …… และในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นฉันก็ได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งข้างหลังฉัน
“การกล่าวร้ายผู้อื่นย่อมไม่เกิดผลดี ถึงฉันจะพึ่งอยู่ชั้นเรียนนี้ไม่นานนัก แต่ทุกคนรวมถึงตัวฉันเองคิดว่าคุณเป็นเพื่อนร่วมชั้นคนสำคัญคะ”
เป็นอายานะที่เดินเข้ามาหาเรา
อายานะยิ้มให้ฉันแล้วหันไปสนใจโซมิยะและคนอื่นๆ
“ชูคุงเขาเป็นคนชอบประจบสอพลอนะ แต่เขาไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนได้ดีนัก แต่สำหรับฉันกับโทวะเขาคือเพื่อนสมัยเด็กที่อยู่กับเรามานาน โดยปกติแล้วฉันต้องการปกป้องเขาและฉันไม่ต้องการให้คุณเลือกทางที่คุณต้องเสียใจ”
คำพูดของอายานะนั้นสุภาพมาก แต่เธอก็คิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับอีกฝ่ายด้วย ดังนั้น โซมิยะและคนอื่นๆ จึงตั้งใจฟัง
บางทีอาจเป็นเพราะไม่ใช่แค่ฉันแต่อายานะบอกเขาอย่างอ่อนโยนด้วย แต่โซมิยะและคนอื่นๆไม่ได้แสดงท่าทีเป็นศัตรูกับชูเลย ตรงกันข้ามพวกเขากำลังพูดถึงการเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเขาด้วยซ้ำ
“ดูเหมือนตอนนี้ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วสินะ”
“ใช่”
ถ้าเป็นฉันแค่คนเดียว ฉันไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะฟังฉันอย่างตรงไปตรงมาหรือไม่ และฉันต้องขอขอบคุณอายานะสำหรับเรื่องนี้
“ฉันไม่รู้อะไรมากนัก แต่ฉันดีใจที่รุ่นพี่ฮอนโจเป็นห่วงชูคุง ไม่ใช่แค่เราที่เป็นห่วง ชูคุงหมายความว่ามีคนอื่นที่เห็นความดีในตัวชูคุงด้วย”
อายานะปิดท้ายด้วยคำพูดเหล่านี้
รอยยิ้มอันอ่อนโยนของอายานะค่อนข้างมีอานุภาพทำลายล้างเป็นอย่างมาก โซมิยะและคนอื่นๆ ที่มองอายานะจากด้านหน้าก็หน้าแดงและมองลงมาทันที
อายานะเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวที่สามารถยิ้มในลักษณะที่จะขโมยหัวใจของผู้อื่นได้ในทันที แม้ว่าเธออาจจะไม่ตั้งใจที่จะทำเช่นนั้นก็ตาม
“ดูเหมือนว่าเราจะตกลงกันได้ด้วยดีนะ โซมิยะและคนอื่นๆไปคาราโอเกะกับเพื่อนหลังเลิกเรียนเป็นไง? ฉันแน่ใจว่านายจะรู้สึกดีขึ้นถ้านายร้องเพลงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้!”
เพื่อนของอายานะพยักหน้าเห็นด้วย
บรรยากาศกำลังผ่อนคลายและฉันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ฟู่…. เอาตรงๆนะ อายานะเธอพูดได้ดีมาก”
“ไม่ ไม่ ไม่เลย …… ฮ่าๆ”
อายานะดูเหมือนจะเหนื่อยเกินที่จะถอนหายใจด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตาม ฉันคิดว่ามันดีจริงๆที่ทุกอย่างออกมาโอเค… แต่ฉันตระหนักได้ว่าบุคลิกของตัวเอกทำให้เขาสร้างศัตรูได้ง่ายจริงๆ
ถึงกระนั้นหลังจากเห็นอายานะในสภาพเช่นนี้ ฉันคิดว่าจำนวนคนที่พยายามทำให้ชูลำบากจะลดลงบ้างแล้ว
(ตอนจบที่มีความสุขสำหรับชูคือความสุขที่นอกเหนือไปจากตอนจบของเกม …… มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องคิดเกี่ยวกับนางเอกคนอื่นๆ แต่ที่สำหรับตอนนี้ ให้นึกถึง ชูและอายานะเท่านั้น)
ฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันลงเอยเป็นโทวะได้อย่างไร และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไม
แต่เพราะโลกนี้คือโลกของเกมลามกที่ฉันเคยเล่น ฉันจะเข้าถึงฉากจบที่มองไม่เห็นและไม่มีอยู่จริงให้ดูเอง!
หลังจากนั้นอายานะและฉันรอให้ชูกลับมา แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะกลับมา
“เขายังไม่กลับมาเลย”
“ใช่ ฉันคิดว่าเขาจะกลับมาเร็วๆนี้ แต่การเดาของฉันช่างไร้เดียงสาจริงเลย”
โดยทั่วไปแล้ว ชมรมหลังเลิกเรียนของโรงเรียนมัธยมของเราจะสิ้นสุดประมาณ 3:30น. แต่นาฬิกาตอนนี้กำลังจะ 5:00 น. แล้ว
“โทวะคุง”
” …… อายานะ?”
ห้องเรียนเงียบอยู่แล้ว มีแค่ฉันกับอายานะในห้องเท่านั้น
ฉันตกอยู่ภายใต้ภาพลวงตาอยู่ครู่หนึ่งว่าอายานะที่อยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่เธอจริงๆ เมื่อเธอเรียกฉันและฉันมองไปที่เธอ
“ตอนนี้อยู่กันแค่เราสองคน……ไม่ใช่เหรอ?”
“ชะ ใช่….”
เธอยืนอยู่ข้างหน้าฉัน แต่เธอนั่งบนตักของฉันราวกับว่าเธออยากสัมผัสกับร่างกายของฉันอย่างใกล้ชิด
เธอนั่งอ้าขาในลักษณะที่ไม่เหมาะกับรูปลักษณ์ที่เรียบร้อยและบริสุทธิ์ของเธอ
“อ อ อะ อะ อะ….”
“โทวะคุง”
เธออยู่ใกล้ฉันมากและกลิ่นที่โชยมาตามอากาศก็หอมมากเช่นเดียวกัน ไม่ต้องพูดถึงความนุ่มที่ส่งตรงถึงร่างกายของฉัน
ฉันรู้สึกทึ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนพูดอะไรไม่ออก ฉันทำได้เพียงรับความรู้สึกที่อายานะมอบให้ฉันเท่านั้น
“นานแล้วนะที่เราไม่ได้ทำแบบนี้ ฉันอยากจะได้กลิ่นของคุณโทวะคุงอีก”
“……………”
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย….?
ฉันรู้สึกมึนหัวอย่างมากเมื่อทำสิ่งนี้กับอายานะ
อาจเป็นเพราะฉันรู้สึกถึงอารมณ์ทางเพศที่เข้มข้นซึ่งฉันไม่เคยเห็นจากอายานะ ในชีวิตปกติของเธอ และฉันก็รู้สึกถึงสิ่งนี้เช่นกัน
“…… อายานะ?”
“ฟุฟุ♪”
เธอหัวเราะอย่างกับมีมนต์สะกด เธอซบหน้าลงที่ซอกคอของฉัน แล้วใช้ลิ้นโลมเลียฉันต่อไป
และเธอก็ขยับสะโพกไปรอบๆ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกแปลกยิ่งกว่าเดิม …… แต่นี่อาจเป็นการยืนยันได้แล้วว่า……..
เหตุผลที่ฉันรู้สึกไม่สบายใจในตอนเช้าและตอนบ่ายอาจเป็นเพราะโทวะและอายานะมีความสัมพันบางอย่างกันก่อนเกมจะเริ่ม
“……อายานะ”
“โทวะคุง”
เมื่อเราจ้องตากัน ทุกสิ่งก็ดูไม่สำคัญ
ยิ่งกว่านั้น เด็กสาวตรงหน้าฉันยังดูน่าดึงดูดอย่างไม่น่าเชื่อ และบางทีวิญญาณของฉันอาจถูกดึงออกจากร่างของฉันก็ได้
เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นทำให้ฉันกลับมามีสติในขณะที่ใบหน้าของอายานะค่อยๆ เข้ามาใกล้ฉัน
“อา……”
ฉันวางมือบนไหล่ของอายานะและดึงเธอออกห่างจากฉัน แล้วช่วยเธอลุกขึ้นยืน
อายานะดูผิดหวังเล็กน้อย แต่ฉันคิดว่าเสียงระฆังช่วยชีวิตฉันได้จริงๆ เพราะฉันเองก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าไม่ทำอย่างนั้น
(……มันแปลกมาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมฉันถึงสับสนกับเรื่องทั้งหมดนี้แต่มันก็แค่ชั่วครู่เท่านั้น เฮ้โทวะนายทำบ้าอะไรไปเนี่ย?)
ฉันถามตัวเอง แต่แน่นอนว่าไม่มีคำตอบ
ในที่สุดเราก็รออยู่พักหนึ่งหลังจากนั้น แต่ชูก็ไม่กลับมา ฉันกับอายานะจึงตัดสินใจกลับบ้านก่อน
ขณะที่เราเดินออกไปที่ประตูหน้าและระหว่างทางกลับบ้าน ฉันเหลือบไปเห็นอายานะแต่เธอก็ดูเหมือนเดิม
“…….จั๊กๆ”
ฉันอดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้น และหวังว่าอายานะจะไม่สังเกตเห็น
ตราบใดที่ฉันยังใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันในฐานะโทวะ ฉันไม่คิดเลยว่าการไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตจะน่าหงุดหงิดขนาดนี้
วิถีชีวิตของโทวะที่หลงเหลืออยู่ในร่างนี้และความทรงจำก็มีนิดเดียวเหมือนกัน และถ้าในโลกนี้มีพระเจ้านำทางฉันจริงๆ ฉันอยากจะถามเขาว่าเขากำลังมองหาอะไรในโลกนี้กันแน่
“……?”
ในขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้ โทรศัพท์ในกระเป๋าของฉันก็สั่น
ฉันหยิบมันขึ้นมาดูพบว่ามีข้อความจากแม่บอกให้ฉันซื้ออาหารด้วยเพราะของในตู้เย็นเริ่มหมดแล้ว
“มีอะไรเหรอ?”
“โอ้ ข้อความจากแม่นะ”
ฉันแสดงข้อความของแม่ให้อายานะดู
เมื่อดูจากสถานการณ์แล้ว ดูเหมือนว่าฉันจะต้องแยกทางกับอายานะและมุ่งหน้าไปยังย่านการค้า และเนื่องจากฉันจะไม่ปฏิเสธคำขอของแม่ ฉันจึงจะไปที่นั่นในฐานะลูกที่แสนดีโดยเร็วที่สุด
“งั้นฉันจะไปซื้อของก่อนนะ”
“อา ได้สิ”
ฉันบอกลาและเริ่มเดินออกไป แต่อายานะก็อยู่ข้างๆฉัน
ฉันมองเธอและสงสัยว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า และเธอก็หัวเราะ
“ให้ฉันช่วยซื้อของนะ ฉันน่าจะรู้จักย่านการค้ามากกว่าโทวะคุง และฉันก็รู้ว่าในเวลานี้มีร้านค้าที่เนื้อและผักราคาถูกด้วย”
“อะ โอ้ ฉันเข้าใจแล้ว ……”
จากนั้นฉันก็เริ่มคิดว่ามันจะสะดวกกว่าถ้าอายานะไปกับฉันด้วย
ดีเหมือนกันที่อายานะอยู่ที่นี้ด้วย
ฉันกังวลเล็กน้อยว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้ไหม เพราะภาพของอายานะก่อนหน้านี้ผ่านเข้ามาในความคิดของฉัน แต่สุดท้ายฉันก็พยักหน้า…หรือฉันถูกบังคับให้พยักหน้า
“ฉันจะช่วยเอง ให้ฉันช่วยนะ… ฉันอยากอยู่ด้วยกันต่ออีกหน่อย ไม่เป็นไรใช่ไหม…?”
“…ได้สิ”
ฉันจะปฏิเสธได้ไงเมื่อมีสาวสวยน่ารักคนหนึ่งพูดแบบนี้กับฉัน
ฉันไปที่ย่านการค้ากับอายานะและที่นั่น ฉันเห็นฉากหนึ่งที่ทำให้ฉันคิดว่าฉันดีใจที่มีเธออยู่ด้วย ที่นี้ฉันสามารถเห็นด้านที่เป็นแม่ศรีเรือนของเธอได้ ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณเรียก
“เนื้อนี้ยังสดอยู่เลย เราไปดูปลาตรงนั้นกันไหม? และดูเหมือนตอนนี้กะหล่ำปลีและผักกาดขาวกำลังลดราคาดังนั้นไปซื้อกันเถอะ”
อายานะคุ้นเคยกับย่านการค้าแห่งนี้เป็นอย่างดี
ฉันมองไปที่อายานะซึ่งกำลังใส่วัตถุดิบลงในตะกร้าช้อปปิ้งของเธอ ฉันคิดว่าเธอน่าทึ่งมาก
“…? มีอะไรเหรอ?”
“อืม… ฉันจะพูดยังไงดี ฉันคิดว่าเธอมีด้านที่ดูเป็นแม่ศรีเรือนจริงๆนะ”
“ฟุฟุ อย่างนั้นเหรอ♪”
หลังจากนั้นฉันก็เดินไปดูส่วนผสมโดยมีอายานะอยู่ข้างๆ
เป็นช่วงเวลาที่สนุกสนานในการเรียนรู้และดูสิ่งต่างๆและวิธีเลือกของอย่างถูกต้อง แม้ว่าฉันจะไม่เคยคิดจะจำมันทั้งหมดก็ตาม
“การที่เราซื้อของด้วยกันแบบนี้ก็เหมือนคู่สามีภรรยาเลยนะ ฉันเป็นเจ้าสาวส่วนนายเป็นสามีของฉัน”
“สา…..”
หัวใจของฉันเต้นแรง
ฉันไม่คิดเลยว่าคำพูดของอายานะทำให้ฉันจินตนาการถึงเรื่องนั้น และฉันก็คิดว่ามันจะดีแค่ไหนถ้ามีอนาคตแบบนั้น
อายานะไม่ใช่แค่หน้าตาดีเท่านั้น แต่เธอยังเรียนหนังสือเก่งด้วย และเธอมีความกล้าหาญที่จะดูแลและปกป้องผู้อื่น เธอแสดงให้ฉันเห็นในห้องเรียน …… และมีด้านที่เป็นมิตรต่อครอบครัวซึ่งทำให้เธอเป็นคู่ชีวิตที่สมบูรณ์แบบ
(…… ฉันเข้าใจแล้ว นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงได้รับเลือกให้เป็นที่หนึ่งในแบบสำรวจความนิยม)
ถ้าจำไม่ผิด พวกเขาไม่ได้เจาะลึกเนื้อหาของเธอถึงเพียงนี้ แค่เธอมีองค์ประกอบทั้งหมดที่ผู้ชายต้องการ แค่นี้ก็ทำให้เธอโด่งดังได้แล้ว
แต่ตำแหน่งของเธอในเอโรเกะเป็นเพียงนางเอกที่นอกใจเท่านั้น แต่เธอมีความลับอื่นๆที่ทำให้เธอโด่งดังอยู่หรือเปล่านะ?
“…..”
เมื่อฉันกำลังจะคิดเรื่องนี้ฉันก็ปวดหัวเบาๆและสะดุดล้มลง
โชคดีที่อายานะไม่เห็นฉันในตอนที่ฉันเป็นในตอนนี้ และฉันรู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้ทำให้เธอกังวลโดยไม่จำเป็น
หลังจากนั้น การซื้อของก็เสร็จสิ้นโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น และฉันก็ไปส่งอายานะยังตำแหน่งที่ฉันสามารถเห็นบ้านของเธอได้
“ให้ฉันไปบ้านโทวะคุงอีกครั้งได้ไหม”
“…… ทำไมจะไม่ละ”
รอบๆนี้มืดแล้ว และไม่ปลอดภัยสำหรับเด็กผู้หญิงที่จะเดินคนเดียว
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่พร้อมกับเธอ แต่ฉันเริ่มคิดอะไรโดยไม่รู้ตัว
(…รู้สึกดีที่ได้อยู่เคียงข้างอายานะ ฉันไม่เข้าใจหลายสิ่งหลายอย่าง แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าอายานะสำคัญกับฉันมาก…?)
เดี๋ยวนะ ทำไมฉันเริ่มคิดแบบนั้นล่ะ
ฉันรู้สึกสับสนอีกครั้งกับความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยที่ดูเหมือนจะดึงฉันไปหาตัวตนของโทวะ แทนที่จะเปลี่ยนความรู้สึกของตัวเอง
(…โทวะ นายรู้สึกอย่างไงกับอายานะกันแน่? นายกำลังมองหาอะไรในตัวอายานะกัน?)
ขณะที่เดินไปกับอายานะฉันเอาแต่คิดถึงเรื่องนี้ เมื่อบ้านของอายานะใกล้เข้ามา หมายความว่าบ้านของชูซึ่งอาศัยอยู่ในละแวกนี้ก็ใกล้เข้ามาด้วยเช่นกัน
ฉันพาอายานะออกไปตอนกลางคืนแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะมีโอกาสเล็กน้อย แต่ก็ไม่เหมาะที่จะบอกชูเกี่ยวกับเรื่องนี้
“เอาล่ะอายานะขอบคุณสำหรับวันนี้นะ”
“ไม่ มันเป็นสิ่งที่ฉันอยากทำ แต่… ฉันยังไม่อยากไปเลย”
“…”
ร่างของอายานะซึ่งสว่างไสวด้วยไฟตามท้องถนนดูน่าดึงดูดอย่างถึงที่สุด และถ้าหากเธอพูดแบบนั้นแล้วมองมาที่ฉัน ฉันก็หวั่นไหวเช่นกัน
เมื่อเรามองหน้ากันสักพัก ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง
“พี่อายานะ?”