3 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ออกจากวิหาร
“มาโกโตะ-คุง, ระวังตัวด้วยนะ, โอเค๊?”
คนเดียวที่มาส่งผมคือป้าแก่ๆ ที่เป็นครูชั้นประถมของเรา
“ด้วยเวทมนตร์ของเธอ, เธอเอาชนะได้แต่มอนสเตอร์เล็กๆ”
ป้าบอกผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
ผลของการฝึกหนึ่งปีคือการเป็นเมจฝึกหัด
ไม่ใช่แค่ไม่ได้เป็นตามเป้าว่าจะเป็นนักดาบเวทย์, ผมไม่ได้เป็นแม้แต่นักเวทย์ทีดี
“มันโอเค ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น, ผมจะวิ่งหนีด้วยสกิลโจรของผม” (มาโกโตะ)
“ถูกต้อง, เธอต้องไม่สู้”
นักเวทฝึกหัดเดินทางคนเดียวนั้นหายาก
เห็นได้ชัดว่า เพราะธรรมดาจะถูกฆ่าโดยทันที
พวกเขาบอกผมอย่างจริงจังว่าผมควรจะเข้าปาร์ตี้ที่ไหนซักที่, แต่ผมปฏิเสธ
การพูดกับคนแปลกหน้าเป็นเรื่องเหนื่อย แล้วผมจะโดนเยาะเย้ยอย่างแน่นอน
นั่นทำไม, ผมถึงโอเคที่จะไปคนเดียว
“จริงๆ แล้วผมหางานที่วิหารนี้ก็ได้”
มีคนบอกสิ่งนี้ผมหลายครั้ง
“ถ้าผมทำอย่างนั้น, เก้าปีที่เหลือของชีวิตจะผ่านไปโดยไม่ทันกระพริบตา ผมต้องหาทางสร้างผลงานให้พระเจ้า” (มาโกโตะ)
“มันเป็นโลกที่โหดร้าย”
“ถ้างั้น, ผมไปละนะ” (มาโกโตะ)
เธอเป็นครูที่ดี
ผมเป็นนักเรียนที่ไม่ดี, แต่เธอยังดูแลผมจนช่วงสุดท้ายโดยไม่ทิ้ง
ระหว่างที่ออกจากวิหาร, ผมมองไปข้างหลัง ครูยังมองผมอยู่
ผมโบกมือกว้างๆ, หลังจากนั้น, หันหลังอีกครั้ง
ผมจะอยู่คนเดียวต่อจากนี้
ผมจะทำให้ดีที่สุด
◇◇
มันเป็นการเดินทางที่สงบสุขชั่วเวลาหนึ่ง
นกร้องเป็นบางทีและเสียของป่าทำให้ผมผ่อนคลาย
ลำธารที่ไหลอยู่ข้างถนนหลักนั้นออกมาจากทะเลสาป ของ สปิริตฟอเรสต์ ที่ทอดยาวไปทางด้านหลังของ วอเทอร์เท็มเพิล
น้ำมีการปกป้องจากสปิริต
ต้องขอบคุณสิ่งนั้น, มันมีผลทำให้มอนสเตอร์เข้ามาใกล้ลำธารได้ยาก
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการอยู่ใกล้ลำธารจึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างปลอดภัย, และมันยังมีถนนและบ้านคนอยู่ด้วยเพราะเหตุนี้
นั่นรวมถึงเมืองที่ใกล้วอเทอร์เท็มเพิล, มักกาเรน
นั่นคือจุดหมายแรกของผม
เพื่อนของผม ฟูจิ-ยัง ควรจะอยู่ที่นั่น
ผมสงสัยว่าเขาสบายดีมั้ย
ผมเดินสบายๆขณะที่ย้อนคิดถึงอดีต
ผมมี ตรวจจับ และ ซ่อน เปิดใช้งานอยู่ตลอดเวลาแม้เวลาเดิน
เพื่อไม่ให้เจอมอนสเตอร์และไม่ถูกพวกมันสังเกตเห็นมากที่สุด
ผมตรวจรอบๆได้ในรัศมี ร้อยเมตร
แต่อย่างไรก็ตาม, นักปราชญ์, คาวาโมโตะ-ซัง, สามารถตรวจได้ในรัศมีห้ากิโลเมตร เพิ่มขึ้นอีกห้าสิบเท่า
ไม่แฟร์เลย, ใช่มั้ย?
อย่างน้อยที่สุด, ตรวจจับของผมสามารถเจอมอนสเตอร์ที่ซ่อนอยู่ในป่าที่วิ่งอยู่ข้างถนนหลัก
ผมเพลิดเพลินกับวิวทิวทัศน์ในตอนแรกเพราะเป็นการเดินทางครั้งแรกของผม, แต่ผมเห็นป่า, ถนนหลัก, และลำธารไม่หยุด, ทำให้ผมเบื่อกับทิวทัศน์แล้ว
“งั้นเรามาฝึกดีกว่า” (มาโกโตะ)
มาทำการฝึกธาตุน้ำแบบที่ทำทุกวันที่วิหาร
ทำจิตให้โล่ง, และเพิ่มมานา
“[วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล]” (มาโกโตะ)
ผมสร้างบอลน้ำเจ็ดลูกจากลำธาร
ขนาดเท่าลูกวอลเลย์บอล
ธรรมดาแล้ว, ด้วยมานาที่น้อย, ผมจะสร้างไม่ได้ถึงเจ็ดลูก
แต่ถ้ามันเป็นการควบคุมน้ำใกล้ๆ, มันแทบจะไม่มีความต้องการมานา
มีเพียงแค่ความต้องการความเชี่ยวชาญเวทมนตร์เท่านั้น
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพราะคุณสามารถควบคุมมันโดยใช้มานาของสภาพแวดล้อม
ยิ่งฝึกเวทมนตร์, ความเชี่ยวชาญยิ่งสูงขึ้น
อย่างไรก็ตาม, มันดูเหมือนความแข็งแกร่งของสกิลก็เปลี่ยนไปกับความเชี่ยวชาญ
โดยเพิ่มความเชี่ยวชาญ, คุณจะควบคุมความเร็วการสร้างและบังคับได้ดีขึ้น
มันไม่มีเสีย ในการเพิ่มความเชี่ยวชาญมากที่สุดเท่าที่ทำได้
ผมได้ฝึกมาหนึ่งปีอย่างมุ่งมั่นและไม่หยุดหย่อน
ครูเห็นชอบกับผมบอกผมว่าถ้าแค่ความเชี่ยวชาญธาตุน้ำ, มันจะมากกว่าเกรดสูง
{มันเป็นเคียงแค่พลังอยู่ในระดับประถม}
“แต่นั่นอันตรายสุดขีด…หืม?” (มาโกโตะ)
มีสัญญานจากการตรวจจับ
มันอยู่ห่างจากถนนสายหลักเล็กน้อย, อยู่ในป่า
“คนกับมอนสเตอร์…?” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนว่ามอนสเตอร์จะโจมตีคน
ผมรักษาการซ่อนแล้วเข้าไปใกล้อย่างเงียบๆ
เกวียนถูกรายล้อมไปด้วยเหล่าก็อบลิน
กอบลินสี่ตัวกำลังล้อมคนที่ดูเหมือนพ่อค้าที่สู้กลับด้วยดาบของเขา
เข้าโดนล้อม
หืม, ผมควรจะช่วยเขามั้ย?
ถ้านี่เป็นเกม, ผมคงจะไปช่วยโดยไม่คิด
สู้กับก็อบลินเป็นศึกที่ชนะแน่นอน
“ถ้าผมเป็นฮีโร่, แบบนั้น…” (มาโกโตะ)
น่าเศร้าที่ต้องพูดว่านี่คืออิเซไกเอาตัวรอด
คุณจะไม่เกิดใหม่ถ้าคุณตาย มันไม่มีคุณสมบัตินั้นในโลกคู่ขนานนี้
มันไม่เหมือนว่าคุณจะกลับมาพร้อมการโดนเอาเงินไปครึ่งนึง
ความตายคือที่สิ้นสุด
และผมยังเป็นนักเวทฝึกหัดที่เอาชนะไม่ได้แม้มอนสเตอร์ตัวเดียว
“ลำบากแหะ…อาจารย์บอกให้วิ่งหนีด้วย” (มาโกโตะ)
แต่…มีคนโดนมอนสเตอร์โจมตีอยู่ข้างหน้า
ถ้าผมทิ้งเขา, มันจะมาตามหลอกหลอนในฝันผมแน่ๆ
แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าพลาดตายขึ้นมา
ทำยังไงดี…
ณ เวลานั้น, หน้าต่างเกมส์ก็ได้ปรากฏขึ้น
{ไม่ช่วยเขา}←
{ช่วยเขา}
“โอ้?” (มาโกโตะ)
นี่อะไรน่ะ?
เพิ่งครั้งแรก
มันคือผลของผู้เล่นอาร์พีจี?
เฮ้ย เฮ้ย สกิลนี้มันอะไรกัน?
ผมเกาแก้มตัวเอง
{ค่อนข้างมีสไตล์ในการผลิตนะ}
เลือก ‘ไม่ช่วยเขา’ ที่นี่คงจะถูกถอดสิทธิการเป็นผู้ชาย
“ช่วยไม่ได้แหะ ลุยกันเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมเลือก ‘ช่วยเขา’
ผมเข้าใกล้ก็อบลินและเพิ่มมานาของผม
ผมปรับการเล็งไม่ให้โดนพ่อค้า
[เวทย์น้ำ: ไอซ์ แอร์โรว์]!
ผมเปลี่ยนลูกบอลน้ำที่ผมใช้ฝึกจนถึงตอนนี้เป็นธนูน้ำแข็งและยิงมันสู่ก็อบลิน
โดนหมด
แต่…
…อย่างที่คิดไว้, ยังเอาชนะมันไม่ได้
ก็อบลินเลือดไหลอย่างหนัก, แต่ยังไม่หมดสติ
มันอยู่ไกล
แต่มันน่าจะสร้างความเสียหายได้บ้าง
“เฮ้ย, คุณโอเคป่าว?” (มาโกโตะ)
ผมพูดกับคนที่โดนโจมตีที่ดูเหมือนพ่อค้า
“ช-ช่วยชั้นด้วย!”
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ธรรมดาผมเปิดโล่งจิตรักษาไว้ที่ 50% , แต่ผมเพิ่มไปสูงสุดนั่นคือ 99%
ด้วยสกิลนี้ความตื่นเต้นและความกลัวก็จางไป
ผมสามารถตั้งสมาธิไปที่การกำจัดศัตรู
ก็อบลินที่ใกล้ที่สุดได้เข้ามา
มีแค่หนึ่งในสี่ตัวที่ขนาดใหญ่กว่าหนึ่งเท่า
ต้องเป็นหัวหน้าก็อบลินแน่
ที่เหลือสามตัวยังคงล้อมพ่อค้า
หัวหน้าก็อบลินถือมีสีดำทึบขึ้นสนิม
ผมไม่อยากสู้ระยะประชิด
ผมเพิ่มมานาจนหัวหน้าก็อบลินเข้ามาในระยะโจมตี
[เวทย์น้ำ: ไอซ์ นีดเดิล]!
“กย้า!”
เวทมนตร์น้ำแข็งที่ผมยิงทำก็อบลินตาบอด
เข็มน้ำแข็งขนาดเท่าตะปูยิงไปสู่ตาของศัตรู
มันเป็นเวทย์กระโหลก, แต่มันได้ผมกับสิ่งมีชีวิตที่อาศัยดวงตา
ผมห่วงว่ามันจะเหวี่ยงอาวุธสะเปะสะปะ, แต่มันปล่อยมีดจากมือแล้วเอามือปิดตา
โอเค๊!
โดยไม่ทิ้งโอกาศนี้, ผมหยิบมีดที่หัวหน้าก็อบลินปล่อย
ผมแทงมีดไปที่อกก็อบลิน, และ…
[เวทย์น้ำ: คูลลิ่ง]
เวทมนตร์ชั้นประผมที่ทำของเหลวให้เย็นและแข็งตัว
ผ่านมีด, ผมโจมตีเลือดของคู่ต่อสู้
ร่างของก็อบลินกระตุก, และล้มด้วยเสียงตึง
ท่าสังหารที่ผมคิดมาอย่างดีที่สุดด้วยมานาอันน้อยนิดของผม
ในระหว่างสู้, ผมเปิดใช้งาน มุมมอง 360° ของสกิลผู้เล่นอาร์พีจีตลอด
อีกสามตัวกำลังมองมาทางนี้
มันเป็นไปตามแผนถึงตอนนี้
แต่ตอนนี้มานาผมเกลี้ยงแล้ว
ผมมานาน้อยนิดจริงๆ
สองในสามของก็อบลินที่เหลือขยับเข้ามาใกล้
ผมจะพาพวกมันไปที่ลำธารแบบนี้
ผมสู้ไม่ได้ถ้าไม่มีน้ำ
ผมปปรับระยะระหว่างก็อบลินกับผมตอนเดินถอยหลัง
มันยังมีก็อบลินเหลืออยู่ตรงพ่อค้าอีกตัว, แต่เค้าน่าจะไม่เป็นไรถ้าแค่นั้น
ก็อบลินสองตัวพุ่งเข้ามาหาผม
[หลบหลีก]
ผมใช้งานสกิลโจร
โดยไม่เปิดระยะมาก, ผมนำมันไปที่ลำธาร
โอเค โอเค, ถ้าเป็นที่นี่, ผมใช้น้ำแค่ไหนก็ได้
ก็อบลินอีกสองตัวได้ใกล้เข้ามา
[เวทย์น้ำ: เซอร์เฟส วอร์ค]
ผมค่อยๆ…ยืนบนน้ำ
นี่เป็นผลของเวทมนตร์
แต่ความลึกของน้ำประมานเอวของผู้ใหญ่
ก็อบลินเข้ามาที่ลำธารและพยายามจะโจมตีผม
เสร็จล่ะ!
[เวทย์น้ำ: วอเทอร์เคอเร็น]
ผมใช้เวทมนตร์น้ำห่อรอบก็อบลิน
ตัวและหน้าของก็อบลินถูกล้อมด้วยน้ำ
พวกมันจับคอและ ‘อึก อึก’ พร้อมแสดงความเจ็บปวด
พวกมันน่าจะหายใจไม่ได้
จมน้ำไปแบบนั้น
ผ่านไปห้านาที, ก็อบลินได้ตายลง
“ฟู่, รอดมาได้แหะ” (มาโกโตะ)
ผมรีบกลับไปหาพ่อค้า
◇◇
พ่อค้ากำลังตื่นตระหนก
กลุ่มก็อบลินดุร้ายขึ้นเพราะความหิวโจมตีผมกระทันหัน
ถ้าเป็นก็อบลินตัวเดียว, ผมมั่นใจว่าผมจัดการได้
แต่มันค่อยๆ ล้อมผมและไม่ปล่อยผมหนี
พวกมันรอผมสูญเสียความทรหด
ม้านั้นได้ตื่นกลัวและใช้การไม่ได้
“กุห์!”
ความเจ็บปวดแล่นไปที่ขาขวาผม
หัวหน้าก็อบลินได้ความสนใจจากผมไปและจังหวะที่ผมละสายตาย, ก็อบลินได้โยนหินเข้าใส่
แต่ความแม่นยำและความเร็วนั้นผิดปรกติมาก
มันมีสกิลโจมตีระยะไกลเรอะ?!
มอนสเตอร์พิเศษ?!
ผมได้ยินว่ามันมีช่วงเวลาที่มอนสเตอร์หายากเกิดมาพร้อมสกิล
ผมยืนต่อไปไม่ไหวเพราะเจ็บขา, และจบลงด้วยการคุกเข่าหนึ่งข้าง
“กย้า” “กย้า” “กย้า” “กย้า”
ก็อบลินที่ล้อมผมดูเหมือนจะกำลังจะหัวเราะ
นี่ไม่ดีเอาซะเลย
แม้ว่ามันจะได้ขาเหยื่อไปหนึ่งข้าง, แต่มันไม่โจมตีในทันที
มันรอให้เหยื่ออ่อนแอลงอย่างใจเย็น
ที่มุมของความคิด, ความกลัวว่าอาจจะตายวันนี้ได้คืบคลานเข้ามา
คอผมแห้ง, และมือที่ถือดาบก็ชื้น
“กย้า” “กย้า” “กย้า”
โดยไม่สูญเสียการตีวงล้อม การตะโกนที่น่ารำคาญมากวนสมาธิผม
นี่มันไม่ดีเลย, ทำยังไงดี?
ณ เวลาที่คิดว่ามาไกลที่สุดแค่นี้, ลูกศรน้ำแข็งก็ได้ปักก็อบลิน
“เอ๋?”
เกิดอะไรขึ้น?
“เฮฮ้ย”
คนเรอะ? นักผจญภัยเรอะ?!
“ช-ช่วยผมด้วย!”
ผมวิงวอนขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง
คนที่ปรากฏตัวคือเด็กผู้ชาย
แต่งเครื่องแต่งกายแบบเบาๆ, และไม่ได้ถืออาวุธอะไร
เค้าจะไหวมั้ย?
พูดตรงๆ, เขาดูอ่อนแอ
ผมไม่รู้ว่าเขาจะฆ่าก็อบลินแม้ตัวเดียวได้มั้ย
แต่เขามาช่วยผมโดยไม่ทิ้งแม้ว่าผมจะถูกก็อบลินล้อม
ไม่ว่าเขาจะอ่อนแอแค่ไหน, เราต้องร่วมมือกัน
ผมกำดาบให้แน่นขึ้น, และตอนนี้พยายามยืนขึ้นด้วยขาที่ปวดร้าว
“กย้า!”
หัวหน้าก็อบลินปิดตาอย่างฉับพลันและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
“เอ๋?”
เด็กผู้ชายทำอะไรซักอย่าง?
แต่มันไม่มีการร่ายมนตร์, และไม่มีสัญญานว่าเค้าใช้อุปกรณ์เวทมนตร์
ด้วยการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหล, เด็กผู้ชายประชิดตัวกอบสินและแทงเขาด้วยมีด
แทงเบาๆ อย่างนั้นมันจัดการมอนสเตอร์ไม่ได้หรอก!
แต่ผมคิดผิด
ก็อบลินกระตุก, ตัวงออย่างสาหัส, และล้มลงไปทั้งแบบนั้น
น-นั่นมันเทคนิคอะไรน่ะ?
ก็อบลินที่ล้อมผมอยู่คงเห็นมนุษย์ที่ปรากฏเป็นภัยคุกคาม, พวกมันโจมตีนักผจญภัย
เด็กผู้ชายเคลื่อนที่และดึงก็อบลินไปที่ลำธาร
ตัวที่มีปัญหาที่สุดที่มีสกิลโจมตีระยะไกลได้หนีไปหลังจากเห็นหัวหน้าพ่ายแพ้
ผมได้ยินเสีย ‘ซู่ ซู่’ เสียงน้ำทีเชี่ยวกราดและเสียงร้องของก็อบลิน
เค้าโอเคไหม?
ผมเป็นห่วงแต่เพราะความเจ็บที่ขา, ผมขยับไปไหนไม่ได้
ผ่านไปซักพัก, เด็กผู้ชายกลับมา
ไม่มีแม้แต่แผล
เค้าเป็นนักสู้ที่ทักษะยอดเยี่ยมอย่างน่าเหลือเชื่อ
ผมไม่ควรจะตัดสินจากภายนอก
“นายโอเคมั้ย?”
“ช-ใช่, นายช่วยชั้นไว้”
เค้าทำจริงๆ
หลุดจากสถานการณ์อันตื่นเต้น, ผมร่วงไปกับพื้นและหมดแรง
◇◇
“ขอบคุณมาก! นายเป็นผู้ช่วยให้รอดของผม!”
พ่อค้าหนุ่มที่ผมช่วยขอบคุณผมอย่างมาก
“นี่อาจไม่มาก, แต่ขอบคุณนะ”
“อืม, 100,000G? นี่ไม่มากไปเหรอ?” (มาโกโตะ)
แต่ผมก็ไม่รู้ว่าปรกติต้องเท่าไหร่
“ชั้นอยากให้นายเดินทางไปกับชั้น”
“เข้าใจแล้ว, เป็นคนคุ้มกัน” (มาโกโตะ)
ผมพูดว่า ‘ถ้าอย่างนั้น…’ และตอบตกลง
เส้นทางนี้ปรกติแล้วหายากที่จะมีมอนสเตอร์มาโผล่ตั้งแต่ทีแรก
มันไม่น่าจะมีปัญหา
บนเส้นทาง, พ่อค้ามือใหม่ได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเขา
เอ๊ะ ระหว่างนั้น, ฟูจิ-ยังก็น่าจะเป็นพ่อค้ามือใหม่เหมือนกัน
ต้องลำบากแน่ๆ
“น่าจะได้เวลาเตรียมตัวตั้งแค้มป์แล้ว”
พ่อค้าเสนอมาก่อนจะมืด
มันมีพื้นที่พอให้ตั้งแค้มป์ที่นั่นที่นี่ตามถนนที่เราเดินทาง
เห็นได้ชัดว่าขุนนางศักดินาจัดการเรื่องนี้เพื่อให้นักผจญภัยและพ่อค้าได้พัก
“ขอโทษสำหรับมื้ออาหารเรียบง่าย”
หลังจากพูดแบบนี้, พ่อค้าหยิบสตูว์ที่แช่แข็งไว้ด้วยเวทมนตร์
พูดอีกอย่าง, อาหารแช่แข็ง
อุ่นบนกองไฟ, และหลังจากร้อนมาก,กินด้วยกันกับขนมปังแข็งๆ กินข้าวนอกบ้านนี่มันอร่อยจริงๆ
“ถ้างั้น, ผมจะไปตรวจดูรอบๆ” (มาโกโตะ)
ผมวางถุงนอนที่ยืมมาไว้กับพื้น, แล้วบอกเขาแบบนี้
“ขอโทษด้วยนะ ถ้าขาชั้นไม่เจ็บ, ชั้นจะไปด้วย”
“ผมเป็นคนคุ้มครองคุณนะเพราะอย่านั้น วางใจได้” (มาโกโตะ)
พูดแบบนี้เสร็จ, ผมก็จากเกวียนมา
ดูเหมือนว่าพ่อต้าจะนอนที่เกวียน
ถัดจากที่ตั้งแค้มออกไป, ผมตรวจว่ามันมีมอนสเตอร์มั้ยโดยใช้ [ตรวจจับ]
และหลังจากนั้น, ผมปิด[โล่งจิด]ที่ผมใช้งานตลอด
“ฮ่าาาห์…”
ผมถอนหายใจครั้งใหญ่
มือผมเปียกไปด้วยเหงื่อ, และหัวใจก็เต้นเร็วขึ้น
มาคิดว่าจะเจอมอนสเตอร์ก่อนที่จะเดินทางไปถึงเมืองแรก
ผมมอกดูโซลบุคและเห็นผลงานเพิ่มขึ้น
อายุขัยผมยาวขึ้นนิดหน่อย?
ประมาณสามวัน
“นั่นโล่งใจแหะ…ชั้นทำไปยังไงเนี่ย” (มาโกโตะ)
ขาของผมสั่น
“ชั้นวางแผนว่าจะฆ่ามอนสเตอร์ที่อ่อนแอกว่านี้เป็นตัวแรก” (มาโกโตะ)
เช่นกระต่ายมีเขาหรือหนูยักษ์
ได้กลุ่มก็อบลินมาเป็นขู่ต่อสู้แรกอย่างคาดไม่ถึง
“แต่ชั้นชนะ” (มาโกโตะ)
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าและผมมองขึ้นไปที่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยด้วยดาวด้วยมือที่กำแน่น
“ชั้นทำได้” (มาโกโตะ)
ผมกำหมัดแน่นเล็กน้อย
พนักงานของวอเทอร์เท็มเพิลผิดหวังกับสกิลที่อ่อนแอของผม, ผมถูกเพื่อนร่วมชั้นสงสาร, ถูกเด็กน้อยๆปลอบประโลม, และแม้แต่ครูที่เป็นมิตรก็เป็นห่วงผมจนถึงที่สุด
บอกผมว่าผมจะไม่รอดจากโลกนี้
“มันจะไม่เป็นไร, มันจะไม่เป็นไร” (มาโกโตะ)
ชั้นทำได้
[โล่งจิต], [ผู้เล่นอาร์พีจี], และ [เวทมนตร์น้ำ: ประถม]
ด้วยสามสกิลนี้, ชั้นจะรอดจากโลกนี้
บ้าเถอะที่ชั้นจะตายในอีกเก้าปี
“ระหว่างที่คิดอยู่, อาวุธที่ก็อบลินถือ, ชั้นจะทำยังไงกะมัน?” (มาโกโตะ)
มีดที่ขึ้นสนิมและรุ่งริ่งของก็อบลิน
มันดูเหมือนจะมีค่าไม่มาก
มันคงดูน่าสมเพชถ้าใช้มันเป็นอาวุธ
“มาเก็บไว้เป็นที่ระลึกสำหรับชัยชนะครั้งแรกของชั้นเถอะ บางทีมันอาจจะใช้ได้ถ้าขัดสนิมออก” (มาโกโตะ)
ผมตัดสินใจเอาผ้าห่อไว้และพกติดตัวไป
กลับไปนอนดีกว่า
วันแรกที่ผมออกจากวิหารมาได้จบลง
ผมนอนไม่หลับไปซักพักเพราะตื่นเต้น
◇◇
เมื่อผมได้สติ, ผมอยู่ในที่กว้างขวางที่ไม่มีอะไรเลย
ความฝันเรอะ?
มันประหลาด ผมไม่ได้วางแผนจะหลับลึกขนาดว่าฝันนะ
ที่นี่ที่ไหน?
ผมรู้สึกว่าผมเห็นฉากแบบนี้ในเกมส์ของผมเกมหนึ่ง
ระหว่างที่คิดแบบนั้น, หลังผมก็รู้สึกเย็นยะเยือก
ผมรู้สึกถึงการปรากฏตัวของสิ่งที่อยู่เหนือโลกนี้
เมื่อผมมองกลับไป, ผมเห็นมัน
“ฮัลโหล, มาโกโตะ ชั้นรอที่จะได้พบเธออยู่นะ”
คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นงดงามอย่างเหลือเชื่อโดยไม่มีใครที่จะลืมได้เมื่อเห็นเธอครั้งแรก
“ธ-เธอเป็นใคร?” (มาโกโตะ)
เสียงของผมสั่น
นั่นเพราะความสวยงามเหนือโลกมนุษย์ของเธอ
สาวน้อยได้ยิ้ม
“เทพธิดา”
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน