4 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับเทพธิดา
“เทพธิดา…?” (มาโกโตะ)
ความงามที่เหลือเชื่อยืนอยู่ตรงหน้าผม
ผมเงาแวววาว และดวงตาดั่งไพลิน ผิวขาวที่สะอาดบริสุทธิ์ ร่างของเธอที่ยังคงความเป็นเด็กเหลืออยู่เล็กน้อย แต่กลับมีเสน่ห์ชวนหลงไหล
เธอนั้นสมบูรณ์แบบเหมือนตุ๊กตา, มันค่อนข้างน่ากลัว
“อืม, ท่านมีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับ?” (มาโกโตะ)
โลกนี้ถูกปกครองโดยพระเจ้า
ถ้าเธอเป็นเทพธิดาจริงๆ, ถ้าอย่างนั้นมันจะดีกว่าถ้าไม่ต่อต้านเธอ
ต้องขอบคุณ [โล่งจิต], ผมใจเย็นได้แม้จะต่อหน้าเทพธิดา
“ชั้นดูเธอมาตลอด ช่วยพ่อค่าจากกอบลินตอนนี้โดยไม่กลัวอันตรายเป็นการกระทำที่ยอดเยี่ยม ฉันจะต้อนรับเธอเหมือนคนในบ้าน
เทพธิดายิ้ม
“เทพธิดาต้อนรับผมเหรอ…?” (มาโกโตะ)
คำพูดนั้นเหล่านั้นทำให้ความทรงจำเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมาฟื้นคืนมา
◇◇
ไม่นานหลังที่มาถึงโลกนี้, มีคนที่เรียกตัวเธอเองว่าออราเคิลของวอเทอร์เท็มเพิล
ออราเคิลเป็นตัวตนที่พิเศษแม้ในเหล่าอาชีพอันศักดิ์สิทธิ์ของประเทศนี้
พวกเขาได้ยินเสียงของเทพธิดา
คำพูดของออราเคิลถือว่าเป็นคำพูดของเหล่าพระเจ้า
ผมได้ยินว่าปรกติแล้วเธอจะทำหน้าที่แต่ในโบสถ์, แต่ครั้งนี้, เธอมาดูพวกคนต่างโลก
เป้าหมายเธอคือการเป็นแมวมอง
ออราเคิลมีความสามารธจะมอบการปกป้องจากพระเจ้าให้แก่คนที่มาเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดา
สแตทอันแข็งแกร่งและสกิลหายากของคนต่างโลกต้องน่าดึงดูดเป็นแน่
คนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของพวกเราคือ วอเทอร์ออราเคิล, โซเฟีย โรเซส
เธอนั้นยังเป็นเจ้าหญิงของประเทศแห่งน้ำ, โรเซส
คนสำคัญในคนสำคัญ เป็นคนที่สำคัญที่สุดในประเทศนี้
สกิลของเพื่อนร่วมชั้น 1-A นั้นต้องยอดเยี่ยมมากถึงมีคนแบบนี้มาโดยตรง
“เธอเป็นนักเวทย์ เกรดสูง, หือ ดีมากฉันจะมอบการปกป้องของพระเจ้าของเทพธิดาแห่งน้ำให้เธอ เพื่อให้มันเป็นจริง, เธอจะต้องมาเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาเรา, นั่นโอเคมั้ย?” (โซเฟีย)
“อะร้า, เธอมีสกิลอัศวินสีทอง ฉันจะมอบการปกป้องของพระเจ้าของเทพธิดาแห่งน้ำ เพื่อให้มันเป็นจริง…” (โซเฟีย)
และแบบนี้ เธอเชิญเพื่อนร่วมชั้นของผมมากขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนใหญ่คนที่มีสกิลหายาก
และหลังจากนั้น, ณ เวลาที่เธอเห็นโซลบุคของผม…
“เธอมีเวทมนตร์น้ำ…เกรดประถม, หือ พยายามเข้า” (โซเฟีย)
เธอยิ้มให้ผมและผ่านไป
เอ๋
“ห-หมดแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เฮ้ย, ท่าน-ออราเคิลยุ่งน่ะ”
เมื่อผมพยายามเข้าใกล้เธอ, อัศวินก็ได้มาปิดทางผม
หลังจากนั้นผมก็ได้รู้ว่าเขาคืออัศวินผู้พิทักษ์ของออราเคิล
“ผมจะเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาแห่งน้ำ! ได้โปรดผมขอการปกป้องของพระเจ้าได้มั้ย?!” (มาโกโตะ)
ในเวลานั้น, ผมสิ้นหนทางเพราะมีแต่สกิลที่อ่อนแอ, ดังนั้นผมจึงวิงวอนขอ
เมื่อคุณได้การปกป้องของพระเจ้า, คุณจะได้สิทธิประโยชน์มากมาย
ไม่ว่ายังไง ผมอยากได้การปกป้องของพระเจ้าของเทพธิดาแห่งน้ำ
ผมหมดหวัง
แต่กิริยาของออราเคิลนั้นเยือก-เย็น
“เหมือนเธอจะต้องฝึกอีก ครั้งหน้าละกัน” (โซเฟีย)
วอเทอร์ออราเคิล, โซเฟีย, ไม่แม้แต่จะหันหลังมาและจากไป
◇◇
หลังจากนั้น, ไม่ว่าผมจะฝึกหนักแค่ไหน, ผมก็ไม่ได้การปกป้องของพระเจ้า
ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมชั้นของผม, แต่แม้แต่คนจากวิหาก็มองผมด้วยสายตาสงสาร, ผมทำหมอนเปียกด้วยน้ำตา
ตั้งแต่นั้นมา, ผมเริ่มมาเกลียดวอเทอร์ออราเคิลและโบสถ์ ผมจบที่การเกลียดเทพธิดาที่พวกเขาศรัทธาด้วย
มันคือความทรงจำที่ขมขื่น
จำเวลานั้นได้ทำให้ผมโมโหแม้แต่ตอนนี้
ใจเย็น…อย่าใส่ใจมัน, อย่าใส่ใจมัน
“เรื่องกับออราเคิลนั้นมันแย่มาก ดังนั้นมันดีแล้วที่เธอไม่เชื่อเทพธิดาที่คนพวกนั้นนับถือ”
เธอพูดเหมือนเธออ่านใจผม
เธอทำแบบนั้นรึ?
หรือมากกว่านั้น, เธอรู้เรื่องเกี่ยวกับเหตุที่มาพร้อมวอเทอร์ออราเคิลด้วย?
งั้นส่วนที่เธอพูดว่า ‘ชั้นดูเธอ’ นั้นคือความจริง
“ผมไม่อยากจะจำมัน, ดังนั้นหยุดเถอะ อีกอย่าง, ท่านบอกชื่อผมได้มั้ย, ท่าน-เทพธิดา?” (มาโกโตะ)
เทพธิดาของโลกนี้มีชื่อ
ฮีโร่แห่งแสง, ซากุไร, ได้การปกป้องของพระเจ้า ของ[ความโปรดปรานของเทพธิดาแห่งแสงอะธีนา],และพรโกงอย่างการปกป้องของพระเจ้าที่มันเพิ่มสแตทเป็นสองเท่าเมื่อเกี่ยวกับการต่อสู้
ให้ตายเถอะ, ได้อะไรมาง่ายๆ จริงๆ?
แม้ว่าถ้าผมจะไม่ได้การปกป้องของพระเจ้าที่แข็งแกร่งแบบนั้น, ถ้ามันเป็นเทพธิดาที่นิยม, ผมสามารถคาดหวังการปกป้องของพระเจ้า, ดังนั้นผมจึงถามไปแบบนั้นด้วยเจตนาแอบแฝง
“ฟุฟุ, ชั้นเป็นเทพธิดาเล็กๆน่ะ, ฉะนั้นเธอคงไม่รู้จักชั้นหรอก”
“ท่านอาจจะพูดแบบนั้น, แต่ผมอยากจะรู้ชื่อเทพธิดาที่ผมอาจจะนับถือ” (มาโกโตะ)
“งั้น, ชั้นจะบอกเธอซักวันหนึ่ง”
เธอพยายามจะผลักมันออกไป
ทำไม?
ทำอะไรไม่ได้, ดังนั้นผมจึงเปลี่ยนเรื่อง
“ถ้าผมเป็นนักผจญภัยในโลกนี้ ผมจะรอดมั้ย?” (มาโกโตะ)
“เธอเป็นห่วงเรื่องสแตทที่ต่ำของเธอ, ใช่มั้ย?”
“ประมานนั้น…” (มาโกโตะ)
ด้วยเวทมนตร์อย่างเดียว, ผมเอาชนะไม่ได้แม้กระทั่งสไลม์
พลังนั้นน้อยเกินไปแล้ว
แถมยัง, มานาผมหมดอย่างรวดเร็วฉับพลันอีกด้วย
มันจะทำหน้าที่ในฐานะนักผจญภัยได้ยังไง?
“เธอมีสกิลที่มีประโยชน์นี่, ใช่มั้ยล่ะ?”
“[โล่งจิต] และ [ผู้เล่นอาร์พีจี]เหรอ? มันมีประโยชน์จริง, แต่มันไม่เทียบ กับสกิลของนักเวทย์และนักรบ” (มาโกโตะ)
ผมพูดในน้ำเสียงบูดบึ้งต่อเทพธิดา
แต่มันคือความรู้สึกจริงๆของผม
“เธอรู้เกี่ยวกับเพื่อนร่วมชั้นเธอซูซุกิ-ซัง, ยามาชิตะ-ซัง และ เอ็นโด-ซังมั้ย?”
เธอเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน
เพื่อนร่วมชั้นที่ผมมาด้วยกัน
มันไม่เหมือนว่าเราสนิทกัน, แต่ผมก็รู้จักพวกเขา
พวกเขาทั้งหมดน่าจะมีสกิลนักรบและนักเวทย์ที่มากกว่าเกรดสูง
“ทั้งสามคนได้หายตัวไป, หรือไม่ก็ตาย”
“หือ?” (มาโกโตะ)
“พวกเค้ามั่นใจสกิลตัวเองมากเกินไป พวกเค้าไปสู้กับมอนสเตอร์ที่อยู่เหนือความสามารถ, และไปท้าทายดันเจี้ยนที่มีความยากสูง, และล้มเหลว”
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ผมหมกอยู่แต่ในวิหาร, ดังนั้นผมจึงไม่รู้
“พวกเธออยู่ในประเทศที่สงบสุขอย่างญี่ปุ่นไง ไม่ว่าจะได้สกิลมาแข็งแกร่งแค่ไหน, ใจของเธอก็ไม่เปลี่ยน [โล่งจิต] เป็นสกิลดีที่หยุดความมั่นใจมากเกินไปและความประมาทเลินเล่อ, เธอรู้มั้ย?”
“เกี่ยวกับสกิลผู้เล่นอาร์พีจี, นี่เป็นสกิลพิเศษของคนต่างโลก ชั้นคิดว่ามันก็น่าสนใจด้วย”
“มันไม่ใช่แค่สกิลที่เปลี่ยนมุมมองเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เมื่อมองดูตัวเองจากภายนอก, เธอจะหยุดการจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวได้, มอง 360° , และมองเห็นจากมุมมองระยะไกล มิหนำซ้ำ, มันยังทำ[แผนที่]อัตโนมัติของที่ ที่เคยไปด้วย, และมันยังมี [ตรวจจับหีบสมบัติ] สกิลที่มีประโยชน์แบบนี้นั้นหายากนะ, รู้มั้ย?”
หืมม, เวลาเอามาพูดแบบนี้, มันฟังดูไม่แย่
เข้าใจแล้ว
แปลว่าทั้งหมดขึ้นอยู่กับว่าจะใช้งานยังไง
ผมรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
ผมลองถามคำถามอื่น
“ท่านบอกว่าท่านดูผมมาตลอด, แต่ทำไมท่านถึงไม่ได้พูดกับผมจนกระทั่งตอนนี้ล่ะ?” (มาโกโตะ)
“วอเทอร์เท็มเพิลอยู่ภายใต้อำนาจของเทพธิดาแห่งน้ำชั้นต้องแสดงความยับยั้งชั่งใจน่ะ”
“มันมีแมวมองจากเทพเจ้าองค์อื่นในวอเทอร์เท็มเพิลนะ”
เพราะฮีโร่แห่งแสงซากุไรก็ได้เป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาแห่งแสง
“ยังไงซะ, ไมเป็นไรหรอกหน่า?”
เธอให้คำตอบที่คลุมเคลือ
“มาโกโตะ, เธอมาเป็นผู้ศรัทธาของชั้นมั้ย?”
เทพธิดานี่เร่งรัดจริงๆ
ผมครุ่นคิด
แต่ก่อนอื่น, ผมถูกขโมยดวงดาไปด้วยความงามอันน่าทึ่ง
แต่ตอนนี้ผมใจเย็น, เทพธิดาข้างหน้าผมค่อนข้างน่าสงสัย
ทำไมเธออยากให้คนอย่างผมที่มีสแตทที่อ่อนแอและสกิลที่ประหลาดเป็นผู้ศรัทธาของเธอ?
ในอาร์พีจีที่ผมเล่น, เหตุการณ์แรกๆเช่นนี้ที่ผิวเพินจะดูดีมักมีอะไรแอบแฝงอยู่ของหลังถ้าเลือก [ใช่] ง่ายๆ
นั่นเป็นสิ่งที่สัญชาติญานนักเล่นเกมบอกผม
อีกอย่าง, นี่ไม่ใช่เกมที่ผมจะรีเซ็ตได้
“ผมขอคิดก่อนซักพัก” (มาโกโตะ)
“เอ๋?!”
ท่วงท่าที่สง่างามของเทพธิดาก็ได้หายไปหลังจากนั้น, และเธอทำสีหน้าตกใจ
“ด-เดี๋ยว, ได้โปรด เธอจะมาเป็นผู้ติดตามเทพธิดานะ, รู้มั้ย?! อีกอย่าง, เทพธิดาได้พูดกับเธอโดยตรง นั่นถือเป็นเกียรติอยากมาก, รู้มัย?!”
นั่นก็จริง
เทพธิดาปรากฏโดยตรงแทบจะไม่เคยเกิดขึ้น
แม้แต่ออราเคิลที่เราพูดถึงก่อนหน้านี้ยังคงได้แค่ได้ยินเสียงของเทพธิดา
แม้ว่าจะเป็นในฝัน, แต่สำหรับคนธรรมดาอย่างผมที่ได้มาเห็นและพูดกับเทพธิดาโดยตรง…ผมแทบจะไม่เคยได้ยินมาก่อน
{ ถ้าเธอคือของจริง, ล่ะก็นะ…}
[โล่งจิต]ของผมได้กระซับกับผม
“ชั้นเป็นของจริง!”
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“อ้า, แย่ล่ะ”
เธออ่านใจผมได้จริงๆ
“ถ้าท่านเป็นเทพธิดา, อย่างน้อยควรจะทำอย่างนั้นได้” (มาโกโตะ)
“ธ-เธอใจเย็นจริงๆ…”
นั่นเป็นคุณสมบัติที่ดีประการเดียวที่ผมมี
แต่ก่อนหน้านี้ก็หลุดเหมือนกัน
“ฮ-เฮ้, เทพเจ้ามาที่แผ่นดินมนุษย์มันยากนะ, รู้ป่าว? ทำสัญญาวันนี้เลยได้มั้ย?”
เธอจับมือผมเหมือนจะร้องวิงวอน, และพูดกับผมขณะที่มองมาข้างบน
คุห์, ตัวอยู่ใกล้
ใบหน้าที่งดงามเข้ามาใกล้กับหน้าผม
มันเหมือนวิธีที่สาวคาบาเร่ต์จัดการกับลูกค้าในรายการทีวีที่ผมเคยดูมาก่อน
นัยน์ตาสีฟ้าของเทพธิดาได้ส่องสว่างเล็กน้อย
หัวของผมเริ่มรู้สึกขุ่นมัว, แล้วรู้สึกเหมือนสมองจะปิดการทำงานลงซักพักหนึ่ง
นี่มัน…เวทย์เสน่ห์?
ผมเรียนเกี่ยวกับการมีอยู่ของเวทมนตร์เสน่ห์ในชั้นเรียนเวทมนตร์ของวิหาร
มันคือสกิลที่เห็นชัดเจนว่าชอบใช้โดยผู้หญิงในซ่อง
มันมีเวทมนตร์สเนห์หลากหลายแต่พื้นฐานคือ: ‘มองทีตาของเป้าหมาย’, ‘และระหว่างพูดกับเป้าหมายด้วยเสียงเบา’, ‘ต้องตัว’
นักผจญภัยมือใหม่ที่ถูกจับโดยเวทย์เสน่ห์จะเทเงินทั้งหมดให้ธุรกิจ, และจบลงด้วยหนี้ท่วมหัว
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นอะไรที่เกิดขึ้นบ่อยๆ
นี่มันไม่ใช่สิ่งที่กำลังเกิดกับผมอยู่เหรอ?
แต่เพราะว่ามีมุมมองบุคคลที่สามของ [ผู้เล่นอาร์พีจี] ใช้งานอยู่ตลอด, ผมดูสถานะตัวเองอยู่พร้อมทั้งดูสถานะของคนที่ผมพูดด้วย, จากหลายเมตรออกไป
เป็นเพราะเหตุนั้น, โดยหลักการแล้ว, ผมไม่จบโดยการที่ต้องเจอตาต่อต่อกับอีกฝ่ายหนึ่ง อีกอย่าง เพราะสกิล, มันยากที่จะรู้สึกเหมือนโดนแตะเนื้อต้องตัว
และนอกเหนือจากนั้น, ยังมีสกิล [โล่งจิต] ด้วย
ใจผมเย็น
‘ชั้นว่ามันยากที่เธอจะตกเป็นเหยื่อของเวทย์เสน่ห์ มาโกโตะ-คุง’ นี่คือสิ่งที่อาจารย์ที่วิหารบอกผม
“ท่าน-เทพธิดา, ตอนนี้, ช่วยห่างหน่อยได้มั้ย ท่านใกล้เกินไปแล้ว”
ผลที่ได้ก็คือผมไม่ไขว้เขวและก้าวถอยหลัง
“อ-เอ๋? ทำไมไม่ได้ผลล่ะ?!”
นั่นไม่ได้หลุดปากออกมาเหรอ, ท่าน-เทพธิดา?
ใช้เวทมนตร์เสน์ห์เพื่อหาผู้ศรัทธางั้นเรอะ?
มันดูเหมือนการรับสมัครเข้าลัทธิที่น่าสงสัย
“มันไม่น่าสงสัยนะ!”
“ใช่, คุณอ่านใจได้” (มาโกโตะ)
พูดอยู่ในหัวนั้นไร้ความหมาย
“ถ้าอย่างนั้น, คุณเข้าใจแล้วนี่ว่าทำไมผมสงสัยคุณขนาดนี้, ใช่มั้ย? มันจะดีมากถ้าวันนี้เธอยอมแพ้แค่นี้” (มาโกโตะ)
“ไม่!! นี่มันเป็นโอกาศที่ชั้นได้ในที่สุดหลังจาก พันปีเพื่อหาผู้ศรัทธา, เพราะฉะนั้นชั้นจะทำให้เธอเป็นผู้ศรัทธาชั้นให้ได้!!”
เธอหล่นลงไปที่พื้นและเริ่มสะบัดแขนสะบัดขาอย่างงอแง
ความยิ่งใหญ่ของเธอตั้งแต่ต้นได้หายไปหมดจด
วันพีซของเธอสั้น, มันดูเหมือนผมจะมองเห็น…แต่ก็มองไม่เห็น
นี่มันพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาเหรอ?
ระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรโง่ๆ, เทพธิดาก็ได้ถาม
“ถ้าชั้นเปิดในกระโปรงให้ดู, เธอจะมาเป็นผู้ศรัทธาชั้นมั้ย?”
“นั่นข้อเสนออะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)
เทพธิดายังคงหลังติดพื้นมองผมด้วยน้ำตาที่อยู่ในดวงตา
น่ารัก น่ารัก, แต่…
เป็นผู้ศรัทธาคืออีกเรื่องนึง
“ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรด! มาเป็นผู้ศรัทธาชั้นเถอะ ได้โปรด!”
เธอจับไหล่ผมและเขย่า
อย่างที่บอก, คุณใกล้ไปแล้ว
ทำอะไรดี…
แต่ผมรู้สึกได้ว่าเธอจริงจังแค่ไหน
ยังไงก็ตาม, ผมไม่มีแผนจะไปเป็นผู้ศรัทธาของหกเทพธิดาหลัก
ส่วนใหญ่เป็นเพราะว่าความประทับใจที่วอเทอร์ออราเคิลให้ผม
เธอพยายามเยอะนะ
งั้นมาเชื่อเถอะว่าเธอจะไม่ปฏิบัติกับผมไม่ดี
สกิล ผู้เล่นอาร์พีจี ได้นำหน้าต่างตัดสินใจมา
{เป็นผู้ศรัทธา}←
{ไม่เป็นผู้ศรัทธา}
“เข้าใจแล้ว ผมจะเป็นผู้ศรัทธา” (มาโกโตะ)
“เอ๋, จิงอ่ะ? ย-เย้!”
เทพธิดาโห่ร้องและกระโดดไปมา
“งั้น, ให้ชั้นยืมโซลบุคหน่อยได้มั้ย?”
ผมมีมันแม้แต่ในฝันเหรอ?
เมื่อผมหามัน, มันอยู่ในกระเป๋าในเสื้อของผม
“อ่ะนี่” (มาโกโตะ)
“ด้าย,ไหนดูซิ”
เทพธิดาเอานิ้วไล่ไปบนโซลบุค
ผมรู้สึกเหมือนกระดาษได้เปล่งแสงสักครู่หนึ่ง
เมื่อผมดูช่องสัญญา, มันเขียนว่า [ผู้ศรัทธาคนแรกของเทพธิดา]
“คุณไม่มีใครเลยนอกจากผมเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ใช่แล้ว! นายเป็นคนแรก! ถือว่าเป็นเกียรติซะ!!”
ความไม่สบายใจได้เพิ่มขึ้น
นั่นเล็กเกินไปแล้ว
ไม่เป็นที่นิยมแค่ไหนกันเชียว
มันทำให้ผมเป็นห่วง
ถ้าให้ผมชี้อีกอย่างที่กวนใจ, นั่นจะเป็น…
“ผมจะได้การปกป้องจากพระเจ้าจากคุณมั้ย, ท่าน-เทพธิดา?” (มาโกโตะ)
นี่อาจเป็นเรื่องไม่สุภาพที่ทำทันทีหลังจากเป็นผู้ศรัทธา, แต่มันคือประเด็นที่สำคัญ
อย่างไรก็ตาม, เทพธิดาได้แสดงสีหน้าลำบากใจ
“จริงๆแล้ว, ชันเป็นเทพเจ้าอายุน้อย เล็กๆ, ชั้นจึงมอบการปกป้องจากพระเจ้าให้ผู้ศรัทธาทันทีไม่ได้ แต่ถ้าเธออธิษฐานถึงชั้นทุกวัน, เธออาจได้มันซักวันนึง”
เอ๋, ไม่มีทางน่า
“ไม่ต้องเป็นห่วง! เพื่อแลกเปลี่ยน, ชั้นจะให้เธอ นี่! นี่คือสมบัติสวรรค์เพื่อพิสูจน์สัญญาของเรา มันสุดยอด ชั้นจะให้เธอรู้ไว้!”
เธอมอบมีดให้ผม
“อาวุธ?” (มาโกโตะ)
“เธอสามารถใช้มันเป็นอาวุธได้! อาวุธนี้สร้างโดยเทพธิดา, เพราะฉะนั้นมันจึงไม่เสียหายด้วยวิธีธรรมดา! เมื่อเธออธิษฐานให้ชั้น, อธิษฐานโดยถือสิ่งนี้, โอเค๊?”
มันเป็นอะไรที่เหมือนกับกางเขนเหรอ?
“งั้น, ได้เวลาที่ชั้นจะไปแล้ว ถ้าเธอมีปัญหาอะไร, พึ่งพาชั้นได้!”
“อ๊ะ, เดี๋ยว, คุณไม่มีคู่มือแนะนำหรืออะไรซักอย่างเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมรีบค้นหา, และเทพธิดาได้มีสีหน้าตกใจ
“เธอไม่ชอบให้ชั้นบอกว่าต้องทำอะไร, ใช่มั้ย? เธอชอบฉากอิสระนี่, ใช่มะ?”
“ก็นะ, ใช่…” (มาโกโตะ)
เธอรู้ทุกอย่างจริงๆ
“ในสถานการณ์แบบนี้, ส่วนใหญ่เทพธิดาจะมอบภารกิจให้ทำอะไรประมาณนี้ไม่ใช่เหรอ” (มาโกโตะ)
“มาคิดว่าเธอถามหามันด้วยตัวเอง, เธอเป็นผู้ศรัทธาที่มีน้ำใจจริงๆ หืมม, งั้น, อย่างเดียวเท่านั้น เข้มแข็งขึ้น!!”
“นั่นคือคำสั่งหรอ?” (มาโกโตะ)
“มันไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นสิ่งที่ชั้นขอ เธอเป็นผู้ศรัทธอคนเดียวของชั้น, ชั้นจะไม่ยกโทษให้ถ้าจู่ๆเธอไปตาย, โอเค๊?! ชั้นคาดหวังกับเธอไว้สูงนะ”
เธอขยิบตาให้ผมและยกนิ้วให้, บอกผมว่า “โชคดี” และหายไป
◇◇
เมื่อผมตื่นขึ้น, มันได้เป็นเวลาเช้าแล้วและมันมีมีดที่อยู่ในฝักใกล้หมอนผม
น-นั่นอันตราย
“หืม? นี่มันไม่ใช่มีดที่ผมขโมยมาจากก็อบลินเมื่อวานเหรอ?” (มาโกโตะ)
มีดที่ขึ้นสนิมและรุ่งริ่งได้เปลี่ยนเป็นอะไรที่สวยงาม
ผมถือมันไว้ในมืออย่างลังเล
ไม่เบาไป, ไม่หนักไป; น้ำหนักที่พอดี
มือผมเริ่มชินเหมือนว่าถูกดูดเข้าไปหามัน, และรู้สึกว่ามานาได้ซึมออกจากร่างกาย
อาวุธเวทมนตร์
ใบมีดเป็นสีน้ำเงินเล็กน้อย, และมันได้ปล่อยแสงอันลึกลับออกมา
“ท่าน-เทพธิดา, ขอบคุณมากๆครับ” (มาโกโตะ)
ผมเอามือประสานกันและอธิษฐาน, และ ณ เวลานั้น, ผมได้สังเกตุเห็นตราจางๆอยู่ที่มือขวา
ตราเป็นรูปสัตว์ที่คล้ายหมาคาบมีดไว้ในปาก
เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นตราแบบนี้ ผมควรจะหาข้อมูลทีหลัง
ในโซลบุคบอกว่าผมเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดา
มันไม่ใช่ความฝัน
“หืม? ทากัตซูกิ-ซัง, เธอมีมีดด้วยเรอะ?”
อุ้บส์, นั่นอันตราย
ผมไม่ทันสังเกตุว่าพ่อค้าตื่นแล้ว
“ใช้, ผมกำลังอธิฐานถึงเทพธิดาซักพักน่ะ” (มาโกโตะ)
“ชั้นจะอธิษฐานเหมือนกัน, เทพธิดาแห่งโชค, กระผมขอขอบคุณที่ให้ผมได้เจอกับทากัตซูกิ-ซัง”
ฮ่าฮ่า…
“มา, ได้เวลาเดินทาง ชั้นคิดว่าจะถึงเมืองตอนกลางวันๆ”
◇◇
—เมืองแห่งน้ำ, มักกาเรน—
เมืองที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับที่ 20 ของทวีปนี้
ลำธารที่ไหลมาจากสปิริตฟอเรสต์และเกรทฟอเรสต์มารวมเป็นทางน้ำ, และสุดท้ายมาจบที่ทะเลสาบชิเม
สุดทางเดินของทะเลสาบนั้นจะมีเมืองที่สวยงาม
ในเมืองนั้นจะมีทางน้ำมากมาย, และผู้คนใช้เรือข้ามฟากเป็นพาหนะ
ธุรกิจบ่มไวน์รุ่งเรื่องที่นี่, มันได้เป็นที่นิยม เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้มข้นที่ผลิตมันมักกาเรนเป็นที่ชื่นชอบไปทั้งทวีป
สิ่งนั้นคือที่ผมได้ยินมาจากพ่อค้า
“พวกเรามาถึงอย่างปลอดภัย ชั้นขอบคุณเธอจริงๆ, ทากัตซูกิ-ซัง”
“เหมือนกันครับ ขอบคุณที่สอนผมหลายๆอย่างครับ” (มาโกโตะ)
ก่อนหน้าที่จะมาถึงเมือง, เค้าสอนผมเกี่ยวกับข้อมูลเกี่ยวกับคนมีอำนาจในเมือง, สถานที่ของสมาคมนักผจญภัย, และร้านค้าที่สามารถซื้ออาวุธและอุปกรณ์ได้ในราคาถูก, ร้านน่ากิน, และโรงแรมที่ดี
ในระหว่างนั้น, ผมให้เขาเชคดูมีดที่ผมได้มาจากเทพธอดา, แต่เขาบอกว่าเขาไม่สามารถเชคดูได้ด้วย [ประเมิน: ประถม] ของเขา
เราร่ำลากันเมื่อเขาไปถึงบริษัทของเขา
ผมไปที่สมาคมนักผจญภัยที่ตัวเมือง
อีกอย่างหนี่ง, ดูเหมือนว่าโบสถ์จะอยู่ใจกลางเมือง
อานาจของโบสถ์ในประเทศแห่งน้ำนั้นสูงส่ง
เป็นเพราะนั่น, เมืองจึงสร้างขึ้นมาโดยมีโบสถ์เป็นใจกลาง
อย่างไรก็ตาม, เทพธิดาแห่งน้ำคือเทพที่ประเทศแห่งน้ำนับถือ, และในใจกลางมั้น, มันมีออราเคิลนั่น
ผมจะไม่ไปที่ไหนที่ใกล้นั่นเลย, โอเคมั้ย?
ผมสบถในใจอย่างเร่าร้อน
◇◇
ผมเจอสมาคมนักผจญภัยอย่างรวดเร็ว
มันใหญ่กว่าที่ผมคิดไว้, และปลูกสร้างด้วยหินที่ทำอย่างดี
เมื่อผมเข้าไป, มันมีพื้นที่กว้างที่เปิดเพื่อให้ร้านอาหารและร้านอาวุธตั้งเรียงราย
นี่ทางเข้าเรอ
“เฮฮ้ย มาดื่มหน่อยเป็นไง? เรามีเบียร์เอลเย็นๆนะ!”
“เรามีอาวุธที่เพิ่งได้มาจากประเทศแห่งดิน ซื้อตอนนี้, ลด 10%ครับ”
มันมีชีวิตชีวา
มันมีโต้ะพื้นๆ อยู่ประปราย, และมีผู้คนที่กำลังปาร์ตี้กันอยู่ด้วย
เมื่อผมมองดูกระดานให้ข้อมูล: มันมีที่สำหรับพัก (คุณสามารถค้างคืนได้ด้วย, ผู้ชายและผู้หญิงแยกกัน), ทีฝึก, และโรงเก็บของสำหรับเก็บมอนสเตอร์ที่ถูกจับมา
ผมนึกว่าสมาคมนักผจญภัยนั้นเป็นแค่ที่สำหรับทำใบอนุญาตขับรถ, แต่มันดูเหมือนยิมที่มีสถานบันเทิงมากกว่า
สถานที่ ที่ออกใบอนุญาต คือที่เดียวกับที่รับเควส
โชคดี, วันนี้นั้นแถวไม่ยาวมาก, และผมสามารถไปถึงหน้าต่างต้อนรับได้
“สวัสดี, วันนี้มีธุระอะไรคะ?”
พนักงานต้อนรับผู้หญิงงดงาม
เมื่อผมมองไปเชคพนักงานต้องรับคนอื่น, ทั้งหมดล้วนเลเวลสูงเช่นกัน
“ผมขอสมัครเป็นนักผจญภัยได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“เธอเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกเหรอคะ, เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น โปรดกรอกข้อมูลที่จำเป็นในเอกสารนี้ค่ะ แล้ว, คุณมีโซลบุคด้วย, ใช่มั้ยคะ?”
ผมยื่นโซลบุคให้พนักงานต้อนรับหญิง
ผมเขียนชื่อ, ประวัติส่วนตัว, สกิล, และระดับ
“เสร็จแล้วครับ” (มาโกโตะ)
“ขอบคุณมากค่ะ ขอตรวจดูนะคะ”
พนักงานต้อนรับหญิงนั้นตกใจนิดหน่อยกับชื่อผม และประวัติส่วนตัวบอกว่าเป็นคนต่างโลก, แต่เธอนั้นไม่พูดอะไร
“ไม่มีปัญหาค่ะ ตรงระดับจะปล่อยไว้เป็น ‘นักเวทย์ ฝึกหัด’ ใช่มั้ยคะ?”
“ใช่ครับ, เป็นแบบนั้นเลย” (มาโกโตะ)
“โปรดให้เวลาเราเล็กน้อยในการออกใบอนุญาตนะคะ รับกระดาษมีเลขนี้ไปแล้วรอเรียกชื่อนะคะ”
ผมนึกว่าผมจะเข้าไปมีปัญหากับนักผจญภัยเกเรเพราะหน้าใหม่ได้เข้าร่วมสมาคม, แต่เมื่อมองไปรอบๆ, ไม่มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้น
ผมสามารถได้ใบอนุญาตเป็นนักผจญภัยได้โดยไม่มีปัญหา
———
ทากัตซูกิ มาโกโตะ: นักเวท ฝึกหัด
เลเวล: 2
ระดับนักผจญภัย: หิน
สกิลพิเศษ: [โล่งจิต], [เวทมนตร์น้ำ: ประถม], [ผู้เล่นอาร์พีจี]
สกิลทั่วไป: [ซ่อน], [ตรวจจับ]…….
ความแข็งแรง: XX
ความอดทน: XX
มานา: XX
ความแม่นยำ: XX
…
..
.
————
ผมได้เลเวลสองมาจากการกำจัดเหล่ากอบลิน
เกี่ยวกับเรื่องอื่น, มันมีสแตทที่ธรรมดาที่ผมเห็นอยู่บ่อยครั้งในวิหาร
ผมอ่อนแอ
ผมรู้นะ, แต่ผมอารมณ์ตกทุกครั้งที่ได้เห็นมัน
“โอ้” (มาโกโตะ)
ต้องขอบคุณ [โล่งจิต] ผมเปลี่ยนเกียร์ได้เร็ว
ผมเก็บใบอนุญาต, และออกจากสมาคมนักผจญภัย
โอเค, ที่ต่อไป
ที่ ที่ผมกำลังจะไปตอนนี้คือร้านของฟูจิวาระที่ผมได้ยินมาจากพ่อค้า
ใช่, เพื่อนร่วมชั้นผม ฟูจิ-ยัง มีร้านของตัวเองแล้ว
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน