ตอนที่ 6 ปาร์ตี้ค้นหา「รุรุจัง」＆「ฮารุจัง」
【ฟุคายะ รุรุจัง เสียชีวิตแล้ว！？】
【นั่นข่าวปั่น ยังไม่มีการยืนยัน】
【ข้ากำลังดูไลฟ์สด คิดว่าน่าจะหาอะไรที่เป็นประโยชน์ได้ กลับไปช่วงวิกฤต รุรุจังมีอาการประสาทหลอน และกล้องถูกตัดไปจากการระเบิด】
【รุรุจังก็ชอบพูดอะไรแปลก ๆ อยู่ตลอดนั่นแหละ แต่รอบนี้ก็น่ากังวลอยู่】
【คุสะ】
【รุรุจังก็แปลกเกินไปแม้แต่ในเวลาแบบนี้ คุสะ】
【เพราะเป็นรุรุจังไง…… 】
【คราวนี้ รุรุจังมาโซโล่ใช่ไหม？ โดยไม่มีสมาชิกประจำคนไหนมาด้วย】
【เหมือนทำพลาดไปเลยเน๊】
【ทำไปซะแล้ว】
【ไม่ให้รุรุจังทำอะไรแบบนี้จะดีกว่าน๊า】
ไลฟ์สดของฟุคายะ รุรุ――จบลงเนื่องจากสัญญาณถูกตัดขาดจากแรงระเบิดที่เกิดขึ้นจากมังกรที่ล้มลง
ขณะเดียวกันทีมช่วยเหลือที่กำลังรีบลงไปช่วยเหลือเธอ พวกเขากำลังลงไปได้ถึงชั้นที่ 60 ซึ่งใกล้กับเธอที่สุดแล้ว และมีไลฟ์สดโดย มิคาสุกิ เอมิ ซึ่งทำงานในเอเจนซี่เดียวกันและมีชื่อเสียงในฐานะผู้ปกครองของเธอ
ผู้ลี้ภัยจากไลฟ์สดของฟุคายะ รุรุก็ย้ายมาที่นั่น……จำนวนผู้ติดตามไลฟ์สดของมิคาสุกิ เอมิก็สูงสุดเป็นประวัติการณ์
――แต่ไม่มีทางที่จะมีใครมีความสุขกับเรื่องนี้
กรอด มิคาสุกิ เอมิหรี่ตาเรียวยาวของเธอ ขณะกัดฟันและพยายามไม่ให้ผู้ชมสังเกตเห็น
ดันเจี้ยนนี้มีขนาดกลาง
แม้ว่าจะตั้งอยู่ในแถบชานเมือง แต่ก็มีสถานีอยู่ใกล้ ๆ ดังนั้นจึงเป็นสถานที่ที่ผู้คนในพื้นที่มักจะมาลงดันกัน
ยิ่งไปกว่านั้น มอนเตอร์ก็เกิดแบบสม่ำเสมอ――คาดการณ์กันว่าจนกว่าจะถึงเวลาที่พลังเวทมนตร์ภายในจะเพิ่มขึ้นก็มีเวลาอีกประมาณครึ่งปี
เท่าที่สามารถยืนยันได้จากเว็บไซต์ของสมาคม ที่นี่มีมอนเตอร์ที่โจมตีก่อนอยู่น้อยมาก นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ถึงได้มีการอนุญาตหลังตัดสินใจกันว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรถึงแม้จะปล่อยให้ ฟุคายะ รุรุ มาคนเดียวก็ตาม
……ทุกครั้งที่เธอกำลังตกหลุมหราง เธอจะพยายามคว้าก้อนหินรอบ ๆ หลุมนั้น อุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉิน――ประเภทสายรัดข้อมือ――ก็พังลงทีละน้อย และเมื่อเธอเหยียบกับดักเป็นครั้งที่3ติดต่อกัน แล้วพยายามเกาะไว้ มันก็หลุดออกในที่สุด บางสิ่งบางอย่างที่สมเหตุสมผลถึงแม้จะเกิดจากโชคร้าย
……เด็กนั่น อุตส่าห์ว่าจะพาไปปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายให้แท้ ๆ แต่ก็เอาแต่ปฏิเสธมาตลอด……
【ก็รู้เกี่ยวกับตัวตนแห่งโชคร้ายของรุรุจัง แต่……กะแล้วว่าให้อยู่คนเดียวไม่ได้ เด็กคนนั้น】
【หวังว่าจะปลอดภัยดีน๊า】
【หลังจากเตรียมตัวมามากมาย ถึงขนาดมีคอมเมนต์ว่า「ไม่เวอร์เกินไปเหรอ？」อยู่ด้วย แต่ถึงอย่างงั้นก็เห็นชัดว่ายังไม่พอ】
【แต่ว่านะ มีคนที่ลงไปได้ลึกกว่าเด็กคนนั้น มาช่วยโจมตีมอนเตอร์ที่ถูกอัญเชิญมาให้ เข้าใจกันใช่ไหม？】
【บอสมอนเตอร์เลยน้า】
【วิกฤตเลยสิ】
【ในแง่ของขนาด คิดยังไงก็ไม่มีทางที่จะไม่ถูกบดขยี้】
【รุรุจังเหมือนจะมีอาการประสาทหลอนหลังผ่านมาครึ่งทาง หลายอย่างเลยไม่เข้าใจชัดเจน】
【เพราะเป็นรุรุจังล่ะน๊า】
【คุสะ】
【ระดับมีชีวิตและความตายเป็นเดิมพัน น่าจะเป็นการรักษาแบบหักดิบได้เลย】
【พรุ่งนี้อาจมีข่าวมรณกรรมขึ้นหน้าหนึ่งก็ได้ คุสะ】
【ม๊ายมีทางง่ะ นั่นรุรุจัง…… 】
【ก็รุรุจังล่ะน๊า…… 】
【ถามว่ากังวลไหม？ก็กังวลแหละ แต่…… 】
【พวกเราที่ได้รับการฝึกฝนมาก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้ยังกับมังงะแก๊ก…… 】
……พวกผู้ชม ถึงแม้ว่าจะกังวลใจกัน แต่ดูเหมือนว่าจะยังสามารถพูดติดตลกกันได้ ดังนั้นฉันคิดว่ายังโอเค
――ตอนที่เมเนเจอร์ซังบอกว่า「จะปล่อยให้รุรุโซโล่」
หากสามารถย้อนเวลากลับไปเมื่อวานได้ ฉันจะตบหน้าตัวเองที่พอฟังข้อมูลของดันเจี้ยนแล้วตกลงเห็นด้วยว่า「ถ้าแบบนี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ」ออกไป
มิคาสุกิ เอมิ แม้ว่าจะวิตกกังวลด้วยความเสียใจ แต่ก็เคลื่อนไหวด้วยความระมัดระวังเนื่องจากมีความเสี่ยงที่จะเกิดภัยพิบัติครั้งที่สอง
ตอนนี้ต้องหลีกเลี่ยงการสร้างความเสียหายเพิ่มเติม
นั่นคือทั้งหมดที่เธอคิด
【เอมิจัง……กำลังกังวลอยู่สิเน๊…… 】
【ปกติจะงามสง่าอยู่เสมอ】
【ตอนนี้หน้าอกกำลังเด้งดึ๋งอยู่…… 】
【นี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะโว้ย！ แต่ใช่มันเด้งดึ๋งอยู่！！】
【แม้แต่ในเวลาแบบนี้ พวกเราเหล่ากระทาชายก็ช่างบาปหนา…… 】
【ฉันแน่ใจว่าเอมิโอก้าซังจะยอมรับแน่นอน】
ทีมกู้ภัยกำลังตามหลังเธออยู่
ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ฉันมั่นใจว่าจะช่วยไว้ได้
ใช่ แน่นอน
ฟุคายะ รุรุ ทำงานให้กับหนึ่งในเอเจนซี่ระดับต้น ๆ และเป็นที่รู้จักกันดี เนื่องจากคาแรคที่แข็งแกร่งเป็นเอกลักษณ์ของเธอ ……จำนวนผู้ติดตามจะเพิ่มขึ้นทุก ๆ สองสามวินาทีทุกครั้งที่ได้ยินว่าเธอประสบภัยหรืออันตรายต่าง ๆ ที่อาจเอาชีวิตไม่รอด
【สงสัยจังว่าฮารุจังจะเป็นอะไรไหม】
【จากที่ดูบันทึกไลฟ์สด การไลฟ์ของเธอก็หยุดลงในเวลาเดียวกันกับรุรุจังล่ะนะ】
【อ้า ก่อนอื่นเลย ฮารุจัง การโจมตีพิเศษนั้นไม่สมเหตุสมผลเลย…… 】
……เด็กที่ชื่อว่าฮารุพยายามช่วยรุรุไว้
คอมเมนต์ในไลฟ์สดที่รวมผู้ลี้ภัยจากไลฟ์ของ「เธอ」คนนั้น ――มีบางคนที่อยู่ในไลฟ์สดของ「เธอ」ตั้งแต่ตอนแรกเข้ามาปะปนด้วย มิคาสุกิ เอมิเข้าใจสถานการณ์ส่วนใหญ่จากพวกเขา
เด็กที่เรียกว่าฮารุ
อาจจะเป็นโลลิหรือโชตะที่พร้อมกิน……อะแฮ่ม เด็กน้อยสินะ เด็กน้อยล่ะ
จากข้อมูล เห็นได้ชัดว่าเธอลงไปได้ลึกกว่าชั้นที่ 78 และมักจะโซโล่
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องมีระดับสูงพอที่จะได้รับอนุญาตจากผู้ปกครองและสมาคมดันเจี้ยน ดังนั้นอย่างน้อย ฉันจะดีใจมากหากทั้งสองคนได้ซ่อนตัวอยู่ในรอยแยกที่ไหนสักแห่ง
【ฮารุ ใคร？】
【เด็กที่มาตามคำร้องขอความช่วยเหลือของรุรุจังน่ะ อายุและเพศเป็นความลับในไลฟ์สด แต่ปรากฎว่าเธอดูเหมือนจะเด็กยิ่งกว่ารุรุจังจากกล้องที่เอียงให้เห็น】
【มืออันอ่อนนุ่มนั่น ต้องเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างแน่นอน】
【ยังไม่หมดหวังที่จะเป็นโชตะหรอกนะโว้ยพวก！】
【เด็กใหม่……นาย…… 】
【ไม่หรอก ม๊า ถ้ามีผมสีบลอนด์ยาว จะโลลิหรือโชตะก็โอเคล่ะ】
【กดรายงานไปแล้วนะเฟ้ย】
【กับรุรุจังแล้ว ทางไหนจะหน้าผาชันกว่ากัน？】
【นั่นรุรุจังน่ะ……เธอไม่เคยแม้แต่จะสั่นเลย แม้แต่ตอนที่วิ่งอย่างหนัก】
【รุรุจังถูกปฏิเสธแม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายจะเป็นโชตะ คุสะ】
【ระหว่างตอนแชท เห็นบอกว่า 「ฉัน A ค๊า！」ดังนั้นน่าจะเป็นAAล่ะนะ】
……ถ้าเป็นรุรุ เธอจะสามารถสนุกกับคอมเมนต์ที่เกี่ยวกับการล่วงละเมิดทางเพศได้ด้วย
แต่
“ขอโทษด้วยนะคะ แต่ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเองว่าคู่ของรุรุจะเป็นใคร”
【ขุ่นแม่！ ได้โปรดมอบลูกสาวกับผมเถอะคร๊าบ！ หลังจากพาไปปัดเป่าแล้ว！】
“ไม่ได้ค่ะ ฉันจะรับเธอมาเป็นภรรยาเองจะดีกว่า หลังจากพาไปปัดเป่าแล้ว”
【ประกาศยูริ！】
【แต่รุรุจังก็อันตรายจริง ๆ…… 】
【แม้แต่แฟนคลับของรุรุจังก็มีทัศนคติว่า「หวังว่าเธอจะได้พบคู่ครองที่ดีในอนาคต」เลย】
【ไม่หรอก ตัวตนนั่นแปลว่าคนแต่งต้องโชคดีอย่างมาก ไม่งั้นจะจบลงที่ความยากจน……】
【คุสะ】
――ช่วยปลอดภัยที
มิคาสุกิ เอมิ สะบัดผมยาวตรงของเธอไปรอบ ๆ ―― และพุ่งตรงไปยังหลุมที่เปิดกว้างบนพื้นที่คาดว่าฟุคายะ รุรุจะตกลงไป
◇
” ……………………………… “
“……นี่มันแย่มาก นี่อาจเป็นครั้งแรกในปฏิบัติการกู้ภัยของพวกเราที่ได้พบเจอการพังทลายในดันเจี้ยนหนักถึงขนาดนี้……”
ทั้งมิคาสุกิ เอมิ ทั้งทีมกู้ภัย และผู้คนที่ตามมาทันต่างตัวแข็งทื่อ พูดไม่ออก
ดันเจี้ยนคือสิ่งที่สร้างขึ้นมาจากพลังเวทมนตร์ที่ไหลเวียนอยู่อย่างบ้าคลั่ง
มันเป็นถ้ำใต้ดินที่ไม่ว่าผนัง เพดาน และพื้นต่างก็จะได้รับความเสียหายจากการโจมตีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ระดับที่เสียหายใหญ่โตเช่นนี้――พื้นดินถูกปกคลุมด้วยเศษหินกระจัดกระจายจนพื้นที่โล่งเหลือเพียงน้อยนิด เรียกว่าไม่เคยมีตัวอย่างมาก่อนเลย
【รุรุจัง…… 】
【ฮารุจัง…… 】
【ฉันรู้สึกเสียใจกับฮารุจังที่ต้องติดร่างแหอยู่กับรุรุจังจริง ๆ…… 】
【ฮารุจัง ตายแล้ว…… 】
【คุสะ】
【ม๊ายหรอกน๊า ก็รู้ว่ารุรุจังโชคร้าย แต่เด็กคนนั้นยังไม่รู้กันใช่ไหมล่ะ？】
【ฉันไม่ควรหัวเราะ แต่ก็หัวเราะ……นี่สินะรุรุจัง……”】
“ก่อนอื่น ฉันได้วิเคราะห์ไลฟ์สด และพอจะรู้ตำแหน่งคร่าว ๆ ของเธอแล้ว พวกเรารีบไปหาพวกเธอกันดีกว่าค่ะ”
“โอ้ คุณพูดถูก”
【แต่จะไม่เป็นไรเหรอที่จะไลฟ์สดอะไรแบบนี้？ ถ้าเกิดตายไปแล้ว…… 】
【ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไลฟ์ล่ะนะ ตอนนี้กลายเป็นประเด็นร้อนทั้งบนข่าวทั้งบน SNS(โซเชียลมีเดีย)เต็มไปหมดแล้ว】
【เมื่อวานรุรุจังก็ออกทีวีด้วยล่ะน๊า นอกจากนี้ยังมีปัญหาใหญ่อย่างอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินที่หลุดออกมาได้ และใช้งานไม่ได้】
【แต่ว่าดูเหมือนคนจำนวนมากจะมาที่นี่เพียงเพื่อความบันเทิงและการโปรโมตล่ะน๊า】
【ความเสียหายของทั้งสองคนทำให้มีรสแย่ ๆ ค้างในคอเลยน๊า】
【แต่ถึงอย่างงั้น พวกตูข้าแน่ใจว่าฮารุจังของพวกตูข้าจะช่วยเอาไว้ได้】
【ฮารุจังที่ว่าใครน่ะ】
【เด็กผู้หญิงที่มาช่วยรุรุจังน่ะ】
【ฮารุจังที่ว่าแข็งแกร่งไหม? 】
【อ้า】
มิคาสุกิ เอมิ อ่านคอมเมนต์ที่สามารถอ่านได้แบบผ่าน ๆ ขณะที่เธอค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปตามซากปรักหักพังพร้อมกับตะโกนชื่อของรุรุ
คำอธิบายตัวตนของเด็กที่ฮารุนั่นทำให้มือของเธอหยุดลงครู่หนึ่ง
【เธอลงดันเจี้ยนเกือบทุกวัน วันละหลายชั่วโมง มาตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว】
【ต้อง 3 ปีครึ่งต่างหาก】
【โทษที พลาดไปหน่อย】
【ม๊ายเป็นไร】
【แล้วก็ ช่วงแรกก็ออกมาไม่ค่อยดีนักหรอก แต่…….สุดท้ายแล้ว ก็เป็นการลงดันแบบเงียบสนิทเกือบทุกวันตลอดทั้งปี มอนเตอร์ส่วนใหญ่โดนจัดการในนัดเดียว ดังนั้นเลเวลและทักษะจึงน่าจะค่อนข้างสูงล่ะ】
――โซโล่มาตั้งแต่เริ่มต้น ในดันเจี้ยนอันมืดมิดที่ไม่ว่าใครก็หวาดหวั่นว่าจะถูกโจมตีจากมอนเตอร์เมื่อไหร่ก็ไม่รู้?
แถมยังเป็นโลลิที่น่าเลีย……อะแฮ่ม เด็กเล็กด้วย?
น่าสงสัยจริงว่าจะมีสถานการณ์อะไรบางอย่างหรือเปล่า……ไม่สิ คนที่เลือกจะโซโล่ส่วนใหญ่ก็มีนิสัยเฉพาะตัวด้วยกันทั้งนั้น แต่……?
【ตอนแรกใช้แต่ปืนเท่านั้น】
【จากนั้นก็ยิงก้อนหินด้วยสลิงช็อตบ้าง ใช้ธนูยิงบ้าง】
【เปลี่ยนไปสู่ทิศทางที่ดีต่อต้นทุนเอาสินะ】
【สมัยนั้นจะคุยกันผ่านคอมเม้นต์บ่อยมาก】
【ถึงแม้จะยังไลฟ์สดอยู่ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเป็นสตรีมเมอร์ที่พิมพ์คอมเมนต์เท่านั้น】
ตั้งกฎที่จะไม่ส่งเสียงอย่างแน่นอนสินะ
หากเป็นสาวน้อยอ่อนแอที่กลัวผู้ชายก็คิดว่าคงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
การโอบกอดเด็กแบบนี้อย่างอ่อนโยนคือ……โกฮอน
【ถึงอย่างงั้นก็ดูเหมือนจะพัฒนาสกิลการโจมตีระยะไกลได้สุดยอดมาก】
【ถ้าเธอออกล่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุดด้วยตัวคนเดียวทุกวันและทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แล้วไปไกลถึงขนาดนั้น……เกี่ยวกับคะแนนประสบการณ์แน่นอน】
【ก็พูดยากล่ะนะ เพราะตอนแรกมาจากเหตุผลด้านค่าใช้จ่ายล้วน ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเริ่มใช้ก้อนหินที่มีราคาเป็นศูนย์】
【น่าจะสักปีที่แล้วล่ะมั้ง? ที่มีช่วงหนึ่งที่ใช้แต่ปืนเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนเธอจะรู้สึกไม่สบายมั้ง เพราะพลาดเป้าบ่อยมาก……แต่ว่าตั้งแต่นั้นมา เธอก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้ และก็เริ่มพูดถึงการลงไปชั้นล่างที่ลึกลงเรื่อย ๆ อยู่บ่อยพอสมควร】
【อะเร๊ะ สงสัยจังว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น？】
【ในระหว่างเดินทางเธอก็หยุดพักบ่อย ๆ ……ดูเหมือนอาจจะรู้สึกไม่สบายล่ะ】
【แต่ว่าก็ยังโซโล่ที่ชั้นล่าง？แม้แต่เอมิจังก็ทำแบบนั้นไม่ได้ใช่ไหม？】
【มันก็ขึ้นอยู่กับความเข้ากันได้ล่ะ……แต่บอสที่นี่ดูเหมือนจะเป็นมังกร ฉันก็คิดเหมือนกันว่าคงเป็นไปไม่ได้สำหรับเอมิจังที่เก่งในการต่อสู้ระยะประชิด กับรุรุจังที่เน้นการต่อสู้ระยะไกลเป็นหลัก】
【ถ้าเป็นพวกอาชีพระยะไกลส่วนใหญ่จะยิงเป็นช่วง ๆ ระหว่างที่ซ่อนตัวได้……แต่ถ้ายิงพวกที่บินมาหาตัวเองได้……ปกติแล้วคงกลัวเกินกว่าจะกล้าโซโล่กัน】
……โซโล่กับบอสมอนเตอร์?
หลายครั้งด้วย?
――แล้วทำไมถึงได้ไม่มีใครรู้เรื่องของเด็กคนนี้จนถึงตอนนี้กัน?
จากคอมเมนต์ นารุโกะ ฮารุมีผู้ติดตามแค่ 10 คน จนกระทั่งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว
แต่ เห็นเพราะเด็กคนนั้น รุรุ――
ใช่ ที่ข้างใต้ของเธอซึ่งหันไปสนใจทางคอมเมนต์
ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากที่นั่น
“อะ”
“เอ๊ะ”
“ยาโฮ”
――เสียงนี้
“……รุรุ?”
“เอมิจังเหรอ”
【เอ๊ะ？ รุรุจัง？】
【รุรุจังอยู่ที่นั่น！？】
【รุรุจังที่นั่งท่ากอดเข่ารออย่างเงียบ ๆ น่าร๊าก】
【ดูเหมือนเธอจะสบายดีน่ะ คุสะ】
ใน รู
ที่ข้างใต้ของมิคาสุกิ เอมิซึ่งกำลังเคลื่อนย้ายเศษหินออกไปในขณะที่อ่านคอมเมนต์
ฟุคายะ รุรุถูกล้อมรอบและปกป้องด้วยหินแบนที่ทำหน้าที่เป็นหลังคาอันงดงาม……เธอเงยหน้าขึ้นมองขณะนั่งอยู่ในท่ากอดเข่า** โดยมีสีหน้าไร้เดียงสาตามปกติ
“เอมิจัง ฝุ่นเต็มเลย”
“……นี่แหละรุรุ……”
【การพบกันอันน่าประทับใจหรือสะเทือนใจ พังทลายลงในพริบตา！】
【นี่แหละคุณภาพของรุรุ】
【สมแล้วรุรุ】
【ตามที่เดาไว้……ควรพูดอย่างงั้นดีไหม？ นี่น่ะ】
【โล่งอกไปที……ตอนนี้รู้สึกสบายใจแล้ว…… 】
【แต่ฮารุจังล่ะ…… ？】
――จากนั้น การค้นหายังคงดำเนินต่อไปอีกหลายชั่วโมง
ต้องขอบคุณหลายคนที่เผยแพร่「ข้อมูลของฮารุจัง」ลงในคอมเมนต์ของไลฟ์สด ทำให้ไม่เพียงผู้ชมทั้งหมดในไลฟ์สดที่ได้รู้ ข้อมูลทั้งหมดแพร่กระจายไปแม้กระทั่งบนเว็บไซต์ข่าว และSNS
สามารถเอาชนะมอนเตอร์ส่วนใหญ่ได้ด้วยการยิงหัวเพียงนัดเดียว
โซโล่
บจจิ*
(*Bocchi the rock)
ตัวตนอันโดดเดี่ยว
ฮีโร่ผู้รักษาระยะห่างแม้กระทั่งจากผู้ติดตาม จากตัวเอง
――และ หลังมือของเด็กและผมด้านข้างยาว ――ยังเป็นสีทองอีกด้วย
【การค้นหาถูกยกเลิก】
【ฮารุจัง…… 】
【ม๊าม๊า ก็มีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะถูกอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินจับโยนออกไปกระแทกจนหมดสติก็ได้】
【ที่เหลือ สมาชิกทีมกู้ภัยกำลังสำรวจพื้นที่โดยรอบ…… 】
【บางทีเธออาจจะกลับบ้านไปนอนโดยไม่ดูคอมเมนต์เหมือนอย่างเคยก็ได้ล่ะน๊า】
【เป็นไปได้……เป็นไปได้ถ้าเป็นฮารุจัง…… 】
【เด็กคนนั้น ปกติก็ไม่ค่อยจะอ่านคอมเมนต์เท่าไหร่ แถมตั้งแต่แรกดูเหมือนจะใช้ชีวิตสันโดษด้วย ดังนั้นบางทีอาจจะไม่ดูข่าวเลยด้วยก็ได้…… 】
【ฮารุจัง เวลาถูกถามว่าทำอะไรบ้างระหว่างที่รอเหยื่ออยู่ เธอก็ตอบกลับในคอมเมนต์ว่า「กำลังอ่านหนังสือที่พกมาด้วยอยู่」ยอดฝีมือล่ะ…… 】
【คุสะ】
【เอ๊ะ！？ อ่านหนังสือในดันเจี้ยนที่ไม่รู้ว่าจะถูกโจมตีเมื่อไหร่เนี่ยนะ！？】
【ไม่หรอก เธอก็แค่ควบคุมอารมณ์ด้วยเรื่องที่จดจ่อได้เอง】
【ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นโว้ย】
【ไม่ซิงค์กันโดยสิ้นเชิง คุสะ】
【เอ๋~~~……】
“ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าเด็กที่ชื่อฮารุจังเป็นเด็กแบบไหนกันแน่ ……หวังว่าเธอจะปลอดภัยดีน่ะ”
“……ก่อนอื่นเลย เธอควรขอโทษและขอบคุณฉัน แล้วค่อยชดใช้ส่วนที่เหลือ”
“เอมิจัง！？”
【แม่และลูกสาวตามปกติ คุสะ】
【ก่อนอื่น รุรุจังควรขอโทษฮารุจัง】
【เปลื้องผ้า？】
【ถ้าเป็นโลลิก็แน่นอน ในกรณีโชตะก็ขึ้นอยู่กับหน้าตา】
【สันนิษฐานว่าฮารุจังกลับไปอย่างปลอดภัยแล้วก็แล้วกัน คุสะ】
และด้วยเหตุนี้ พวกเธอก็ออกจากดันเจี้ยน
“อาโน๊ มิคาสุกิ……ซัง？ ขอเวลาสักเดี๋ยวได้ไหม？”
――สมาชิกคนหนึ่งของทีมกู้ภัยก็เข้ามาหาพวกเด็กสาว
เขากำลังถือ「ของตกหาย」 ซึ่งอาจเป็นของบุคคลที่ชื่อ「ฮารุ」
◇
“～～～～♪”
อ๊า~
ว่าแล้ว น้ำร้อนและเหล้านั้นดีต่อร่างกายที่เหนื่อยล้า
“เฮี๊ยว”
เมื่อกลับถึงบ้าน ผมก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วกระโดดเข้าไปให้น้ำร้อนที่เดือดตามปกติ
จากนั้นก็ดื่มสาเกที่เตรียมไว้ อึกๆๆๆ เพลินเพลิดกับ 1 ถ้อยสาเกสำหรับกลับจากการทำงาน
ม๊ายหว๊าย วันนี้ช่างหนักหนาเสียจริง
ลืมความสูญเสียไป แล้วมาดื่มกันดีกว่า
ผมรู้สึกเหมือนกำลังลืมอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้น
**ดิบใช้คำเฉพาะที่เป็นท่าในรูป ท่านั่งกอดเข่าคาบพละ