ตอนที่ 8 การบุกรุกในวันนั้น
เดิน 30 นาทีจากสถานีท้องถิ่นที่ไม่มีรถด่วนมาจอด
และเป็นระยะทางที่เท่ากันจากดันเจี้ยนที่เกิดเรื่องวุ่นวาย
เสียงอินเตอร์คอมของอาคารอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งในพื้นที่ดังขึ้นหลายครั้ง
“ขอโทษนะคะ ฉันมาจากสมาคมดันเจี้ยน”
“……ไม่ออกมาล่ะ เอมิจัง”
“อาจจะออกไปข้างนอกก็ได้ล่ะมั้ง?”
ที่ด้านหน้าของประตูที่มีป้ายกำกับว่า「โซยะ」คือฟุคายะ รุรุ กับมิคาสุกิ เอมิ และหนึ่งในสมาชิกของทีมกู้ภัยที่พึ่งออกจากดันเจี้ยนกันมา
“……โซยะซัง ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาอยู่ที่นั่นด้วยหรือเปล่า แต่ก็มีความเป็นไปได้อยู่”
“อืม แต่ฮารุจังเป็นเด็กสาวผมบลอนด์นี่น่า！”
“ก็บอกแล้วว่ามีความเป็นไปได้ที่รุรุจะเข้าใจผิดไปเอง……ไม่สิ ตอนนี้ปล่อยเรื่องนั้นไว้ก่อน”
แม้ว่าการเข้าไปในดันเจี้ยนจะปลอดภัยมาก แต่ก็ยังพูดได้มีความเสี่ยงอยู่
นับจากอดีต――หากเปรียบเทียบกับการทำงานตามปกติทั่วไป ก็มีความเสี่ยงที่จะได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิตจากการโจมตีโดยไม่คาดฝันจากองค์ประกอบที่ไม่แน่นอนที่เรียกว่า 「มอนเตอร์」
จึงไม่แปลกใจที่จะมีความเสี่ยงที่สูงกว่าอาชีพอื่น ๆ อย่างเหลือล้น
ในกรณีนี้ ต้องขอบคุณอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินประเภทสายรัดข้อมือที่พัฒนาขึ้นผ่านการศึกษาดันเจี้ยน ที่ทำให้มองเห็นความแข็งแกร่งทางกายภาพและสามารถมอนิเตอร์ริ่งคลื่นสมองได้ตลอด ผู้คนจึงใจเย็นลง เพราะรู้ว่าจะถูกบังคับให้ถอนตัวก่อนที่จะตกลงไปสู่พื้นที่อันตราย
ยังไงก็ตาม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในดันเจี้ยนและบริเวณโดยรอบมักจะไม่แน่นอน
ด้วยเหตุนี้ ทำให้แม้แต่สมาชิกในทีมกู้ภัยธรรมดา ๆ แต่ละคนก็ได้รับมอบอำนาจพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีเช่นนี้
นอกจากนี้ แม้ว่าเธอจะยังอายุน้อย――ดูเหมือนกับเด็กนักเรียนมัธยมปลาย――เธอก็ยังได้รับอนุญาตจาก「ผู้ที่เหนือกว่า」ให้สามารถจัดการเหตุฉุกเฉินได้ตามดุลยพินิจของเธอเอง ดังชื่อ คุชิมะ จิโฮะของเธอ เธอจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับ 「การมีตัวตนของฮารุจัง และของชายที่ชื่อโซยะ ฮารุมิ」
ทั้ง 3 คนมาจนถึงอพาร์ตเมนต์ตามข้อมูลส่วนบุคคลของ「ชายที่อาจต้องการความช่วยเหลือ」ภายใต้คำสั่งของเธอ
“……ขณะนี้ยังไม่มีสัญญาณขอความช่วยเหลือจากสายรัดของโซยะ ฮารุมิ ยังไงก็ตาม เนื่องจากเป็นกรณีฉุกเฉิน พวกเราจึงได้รับคำสั่งให้ยืนยันความปลอดภัยของเขาให้ได้”
“คำสั่ง……งั้นเหรอคะ การที่เขาอาจจะออกจากดันเจี้ยนก่อนที่รุรุจะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือก็มีควมเป็นไปได้สูงนะคะ……แต่ว่าพิจารณาจากในชั้นที่ลึกขนาดนั้น”
“อืม จากผู้ติดตามของฮารุจัง พวกเขาบอกว่าฮารุจังอยู่ในบริเวณที่กระเป๋าใส่บัตรหล่นอยู่ล่ะ……”
“เพราะแบบนั้น เมื่อพิจารณาความเป็นไปได้แล้ว จะไม่พูดว่าทั้งสองคนเป็นคนเดียวกันหรอกนะ แต่มีโอกาสที่โซยะ ฮารุมิกับฮารุจังจะเกี่ยวข้องกัน ――มีความเป็นไปได้สูงที่ทั้งสองคนจะจับคู่ลงดันด้วยกัน พวกเราเลยมาที่นี่ตามคำแนะนำของมิคาสุกิซัง แต่……”
“โซยะซัง ไม่อยู่งั้นเหรอ……โซยะซ๊านนนน ฮารุมิ……ฮารุซ๊านนนนน หืม? ฮารุซัง? ฮารุจัง?”
“รุรุ เธอกำลังเรียกผู้ชายที่แก่กว่าอยู่น่ะ――ไม่สิ รอเดี๋ยว 『ฮารุจัง』……?”
เพราะว่าเป็นดันเจี้ยนท้องถิ่น ที่ไม่มีอันตรายมากนัก และเนื่องจากการขาดแคลนกำลังคน การเข้าออกจึงทำได้ง่ายมากเพียงแค่ใช้คีย์การ์ดแบบง่าย ๆ ส่วนเจ้าหน้าที่รักษาการณ์ที่มีอยู่ ก็มีไว้เพียงแค่เพื่อเฝ้าดูแลการเข้าถึงของพลเรือนทั่วนั้น
มีบันทึกว่า「ชายในช่วงวัย 20 ปี ชื่อโซยะ ฮารุมิ」เข้ามาเมื่อตอนเช้า แต่ไม่มีบันทึกว่าเขาออกไป
ดันเจี้ยนมักจะมีระบบรักษาความปลอดภัยเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนหลงเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่มักจะไม่มีการรักษาความปลอดภัยเมื่อผู้คนออกไป
“แต่ หรือว่า……จะยังอยู่ในดันเจี้ยนหรือเปล่าคะ”
“หลังจากเหตุการณ์ของฟุคายะซัง ก็มีการค้นหาในทุกชั้นแล้ว แต่…….”
“ดูเหมือนว่าจะไม่ได้อยู่ในนั้นแล้วสินะคะ หมายความว่าอาจจะออกมาด้วยอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินไปแล้ว”
“……แล้วใครช่วยฉันไว้กันล๊า！？”
“ใจเย็น ๆ ก่อนรุรุ นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง นอกจากนี้ยังมีความเป็นไปได้ที่พวกเขาอาจจะแทบหนีเอาชีวิตไม่รอด เพราะเข้ามาพัวพันกับเธอด้วยนะ”
“อะ”
“แต่ว่ายังมีโอกาสที่เขาอาจจะทำการ์ดตกโดยไม่รู้ตัว และอาจจะกำลังใช้ชีวิตตามปกติอยู่ก็ได้……บางทีอาจกำลังช็อปปิ้งหรืออะไรสักอย่างก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์ของฟุคายะซังแล้วก็ได้ แต่ว่า……”
ทีมกู้ภัยพยักหน้าให้กับมิคาสุกิ เอมิ ก่อนโทรศัพท์ออก
ส่วนรุรุเอาแต่ถาม「ฮารุซัง？ ฮารุจัง？」พร้อมกับพูดถึงเรื่องบังเอิญที่แปลกประหลาด
“สวัสดีค่ะ นี่คุชิมะค่ะ ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าบ้านของโซยะ ฮารุมิซังแล้ว……ใช่ค่ะ มิเตอร์หมุนอยู่ แต่ไม่มีเสียงตอบรับเลยค่ะ มีความเป็นไปได้ที่เขาจะได้รับบาดเจ็บจากการถล่มและกลับบ้านมาตามปกติในสภาวะสับสน……ค่ะ ได้ค่ะ”
“ทะ ทำยังไงดีเอมิจัง……ประตูล็อคอยู่ด้วยล่ะ”
“มีการตัดสินใจลงแล้วใช่ไหมคะ คนที่มาช่วยรุรุอาจจะได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ …….คุชิมะซัง ฉันจะเปิดตามที่บอกเลยนะคะ”
“ได้สิ ตอนนี้พวกเราไปหาเจ้าของที่กัน ――เอ๊ะ?”
ก่อนที่การสื่อสารของทีมกู้ภัยจะจบลง มิคาสุกิ เอมิก็ค่อย ๆ คว้าลูกบิดประตูของอพาร์ทเมนต์ ――ก่อนที่จะสไลด์จนสุดทาง
ประตูแบบเปิดออกกลายเป็นประตูสไลด์
“……เอมิจัง เพราะแบบนั้นถึงโดนเรียกว่าสายกล้าม……”
“พูดอะไรหรือเปล่าคะ? คงไม่อยากทำให้ผู้คนนับล้านรวมถึงผู้ติดตามต้องเป็นกังวลใช่ไหมคะ รุรุ?”
“อะ ค่ะ ไม่ได้พูดสิ่งใดเลยค่ะ”
――เอมิจังจะน่ากลัวในเวลาแบบนี้ที่สุด
ฟุคายะ รุรุซึ่งมีคลิปโดนเทศนาเป็นคอนเทนต์หลักได้ตัดสินใจที่จะนิ่งเงียบไว้
“ตามที่พวกเราได้คุยกันมาระหว่างทาง ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางจราจรจะมีประสาทตื่นตัวในสมองเป็นการชั่วคราว……และ”
“……อะ ใช่คะ เนื่องจากไม่มีการตอบกลับ เราจึงจำเป็นต้องเข้าตรวจสอบตามคำสั่งที่ได้รับมาจากสำนักงานใหญ่ จำเป็นต้องใช้เครื่องมือช่างเพื่อช่วยประหยัดเวลาและเสียงรบกวน……ใช่แล้ว เป็นเหตุฉุกเฉินค่ะ…….”
ความแข็งแกร่งทางกายภาพเลเวลสูง ――เธอเฝ้าดูประตูเหล็กถูกฉีดกระฉากออกจากบานพับอย่างง่ายดายด้วยแจนเรียวเล็ก และนิ้วที่เรียวยาว สมกับเรียกกันว่าไอดอล เธอเลือกสวมปลอกแขนรูปกากบาทสีแดงไว้รอบแขนของตัวเองอย่างเงียบ ๆ
“นะ นี่เป็นการบุกรุก……ที่ใช้สิทธิ์ตามหลักการนะคะ ขออนุญาตหน่อยนะคะ……?”
“ใช่แล้วค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ ……โซยะซัง โซยะ ฮารุมิซัง อยู่หรือเปล่าค่ะ”
“โซยะซ๊าน จะเข้าไปแล้วนะค๊า ขอโทษด้วยนะค๊า”
ตึ้ง มิคาสุกิ เอมิวางประตูเอาไว้ก่อนก้าวเข้าไปคนแรกราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้น……ฟุคายะ รุรุที่กำลังกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับการต้องเข้าไปในบ้านของผู้ชาย และคุชิมะ จิโฮะ สมาชิกทีมกู้ภัย กำลังมองดูซากประตู ตกตะลึงกับความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อในเลเวลสูง ๆ
――「เธอได้รับคำสั่งให้ทำเช่นนี้มาตั้งแต่แรกแล้วก็จริง」แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามิคาสุกิ เอมิจะมาได้ไกลขนาดนี้……ไม่สิ แบบนี้ก็สะดวกดี
แม้ในขณะที่คิดเช่นนี้ เธอก็ไม่สามารถละสายตาจากประตูได้ ซึ่งมีเพียงบานพับและตัวล็อคที่หักอย่างหมดจด
เอมิค่อย ๆ เดินไปตามทางเดินอย่างระมัดระวัง และรุรุที่สายตาแหลมคมก็ตะโกนอย่างตื่นเต้น「อาเ ร๊ะ？ รองเท้าเด็กล่ะ……」
แต่หลังจากนั้น เอมิก็พูดด้วยน้ำเสียงขอโทษ
” ――ต้องขอโทษด้วยนะคะ เป็นความเร่งรีบของฉันเอง หลังจากได้ยินการอธิบายจากคุชิมะซังแล้ว ฉันก็คิดแต่ว่าเขาอาจจะขยับตัวไม่ได้……”
ขณะที่เงยหน้าขึ้น สิ่งที่ทั้ง 2 คนได้ยินคือ เสียงน้ำ
“เสียงฝักบัว……อาบน้ำอยู่งั้นเหรอ ไม่สิ บางทีอาจจะเป็นลมขณะอาบน้ำก็ได้”
“ละ แล้วจะเข้าไป……ห้องอาบน้ำของผู้ชายเหรอ……?”
“ทั้งสองคนเป็นไอดอล ถ้าเรื่องแบบนั้นหลุดรั่วออกไปคงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ ฉันที่เป็นเจ้าหน้าที่การแพทย์จะเข้าไปเอง ไม่เป็นไรหรอก ฉันคุ้นเคยกับการเห็นร่างกายของผู้ชายจากการฝึกฝนแล้ว และถ้าหากเขายังมีสติอยู่ ฉันจะตะโกนเรียกพวกเขาจากข้างนอกแทน”
“ผะ ผู้ใหญ่ล่ะ ――……”
“ก็เป็นแพทย์ล่ะนะ เลยไม่สำคัญว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงจริงไหม”
“งั้นเหรอคะ”
“โซยะ ฮารุมิซัง ฉันชื่อคุชิมะจากทีมแพทย์ของสมาคมดันเจี้ยนค่ะ มีการถล่มมครั้งใหญ่ในดันเจี้ยนเมื่อกี่ชั่วโมงที่แล้ว……”
ทีมกู้ภัยเข้าใกล้ห้องอาบน้ำพร้อมตะโกนเรียกชื่อของเขา
“อาเร๊ะ?”
“เดี๋ยวเถอะ รุรุ จะเอาแต่ใจไม่ได้นะ”
จากนั้น ความสนใจของรุรุก็ถูกดึงไปในทิศทางที่ต่างออกไป จู่ ๆ เธอก็ก้าวไปจนสุดทางเดิน
“ถ้าเข้าไม่เป็นไรจะกลายเป็นแค่การบุกรุกเอานะ……ไม่สิ เป็นความผิดของฉันที่เป็นคนเริ่มเอง แต่”
“…..นี่！ นี่ไง นี่ไง นี่ไง นี่ไง！ ที่ใช้ยิง！ เด็กคนนั้น！！ อะ ฮูดที่ฉันเห็นด้วย！！”
ห้องที่ข้างหน้าที่อยู่สุดทางเดิน
รุรุชี้ไปที่อาวุธที่มีอะไรบางอย่างคล้ายท่อติดอยู่กับปืนไรเฟิลซุ่มยิงที่มองเห็นได้จากโถงทางเดิน และเสื้อฮูดที่ขาดรุ่งริ่ง
“……แต่คนที่เห็นนั่นเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหม”
“อื~ม อาจจะเป็นเด็กผู้ชายเหรอ?”
“เด็กผู้ชาย……จากข้อมูลการลงทะเบียนเขาเป็นผู้ใหญ่วัยทำงานแล้วนี่สิ?”
“โฮ โฮร๊า ถ้าเลเวลอัพเร็วแบบพวกเราก็จะแก่ยากขึ้นไง！”
“ที่ตามข้อมูลเธอมา ก็ชัดแล้วนะว่าเธอเข้าไปในดันเจี้ยนครั้งแรกเมื่อสามปีครึ่งที่แล้ว”
“อะ”
“นอกจากนี้ รูปถ่ายใบหน้าของเขายังเป็นของผู้ชายธรรมดาด้วย ……ม๊า ในสถานการณ์แบบนั้นอาจจะมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นมากมาย แต่……”
“อาเร๊ะ? แต่แบบนั้นก็แปลกนะสิเอมิจัง ทั้งฉันทั้งกล้องก็เห็นผมสีบลอนด์ยาวชัดเจนเลยน๊า！”
“……เรื่องนั้น ก็จริง……”
“แล้วก็ นั่นไง！”
ฟุคายะ รุรุพุ่งเข้าไปในห้องหนึ่ง อาจเป็นเพราะคำพูดที่ว่า「ได้รับอนุญาตในฐานะทีมแพทย์」จากผู้หญิงที่ชื่อคุชิมะยังคงอยู่ในหัวของเธอ
ฟุคายะ รุรุรีบวิ่งเข้าไปข้างในห้องที่ฟูกอยู่ตรงกลาง มีหนังสือกองอยู่รอบ ๆ และอุปกรณ์กับชิ้นส่วนมากมายกองอยู่บนโต๊ะ
ดูเหมือนว่าเธอจะลืมสถานการณ์ที่ว่าตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่กำลังบุกรุกบ้อนของผู้ชาย
“นี่ไง！”
“เสื้อผ้าที่ตากไว้……ทุกชิ้น ตัวเล็กหมดเลย……”
“กางเกงในด้วย！ โฮร่า กางเกงในกางเกงใน！！”
“ยัยบ้า”
“แจ๊บ！？”
เสื้อเชิ้ตและชุดชั้นในคล้ายกัน――และทั้งหมดเป็นหเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิง ที่มีขนาดเป็นของเด็กที่อายุน้อยกว่าพวกเธอ
“……ฮ๊ะ！ นี่มันต้องเป็นคดีของเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้วชัด ๆ เลยน๊า！”
“อาจจะเป็นของน้องสาว หรือของญาติก็ได้ หรือของผู้หญิงที่ตัวเล็กแต่เป็นผู้ใหญ่แล้ว……ฉันแน่ใจว่าเป็นของผู้หญิงที่อาศัยอยู่ที่นี่”
“……จริงด้วยเน๊……อะ แต่ว่า จ๊า ทั้งสองคนอาบน้ำด้วยกันเหรอ?”
“เอ๊ะ? ……ฉันแน่ใจว่าคนใดคนหนึ่งน่าจะออกไปข้างนอก……ล่ะมั้งนะ……?”
“บางทีอาจถึงเวลาสำหรับให้ผู้ใหญ่ออกโรงแล้ว！？”
“……ต้องขอโทษตามสมควร……”
เอมิพยายามตอบโต้รุรุซึ่งเกือบจะเลือกได้อย่างถูกต้องด้วย 「วิจารณญาณที่จริงจัง」ของเธอ
“ขอโทษนะคะ……เอ๊ะ！？ เอ๊ะ อะโน ฉัน”
ขณะที่เอมิกำลังจะสับมือใส่รุรุที่ถือกางเกงชั้นในแบบริบบิ้นของเด็กผู้หญิงไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง หญิงสาวจากทีมกู้ภัยก็ส่งเสียงดังด้วยความสับสนจากสุดโถงทางเดิน
“？ เกิดอะไรขี้นน่ะ”
“…….ก่อนอื่นรีบกลับที่ห้องก่อนหน้านี้ก่อนเถอะ……”
“ค๊า”
การที่มีการพูดคุยเกิดขึ้น หมายความว่าชายที่ชื่อโซยะที่กำลังอาบน้ำอยู่ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ
ยังไงก็ตาม หญิงสาวที่ดูใจเย็นก่อนหน้านี้กลับตื่นตระหนกอย่างน่าประหลาด……เนื่องจากรู้สึกอึดอัดใจจึงวางกางเกงในของเด็กผู้หญิงคืนที่อย่างอ่อนโยน
ขณะที่ทั้ง 2 คนกำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำด้วยความอยากรู้อยากเห็นแบบเด็กสาว เสียงแหลมและวิตกกังวลก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“……สวัสดี ฉันชื่อคุชิมะ ไม่ใช่คนน่าสงสัยหรอกนะจ๊ะ ใช่แล้ว วันนี้ฉันตื่นนอนตอน 14.30 น. ทีมกู้ภัยเรียกฉันให้ไปยังดันเจี้ยนที่ใกล้ที่สุด……อะ อะโน คุณ……เธอ เอ๊ะ เป็นผู้หญิง……”
“――อ้า ในที่สุดก็โดนรู้แล้วสิน๊า……ไม่สิ ม๊า ผมก็คิดว่าเป็นเวลา 1 ปีที่ค่อนข้างดีเลย ว่าไปแล้วทุกวันนี้ก็ไม่หนังสือเวียนจากเพื่อนบ้านมาสักพักแล้วจริง ๆ”
เสียงที่กำลังคุยกับเธออยู่มาจากคนอื่นที่ยังเด็กอยู่
“……เสียงของเด็กเล็ก?”
“เอ๊ะ ใช่……”
“แล้ว เอ๊ะโตะ…….ถ้ามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นในดันเจี้ยนต้องไปรายงานเรื่องนั้นที่ไหนเหรอ ผมไม่เคยทำเลย เพราะมันยุ่งยากเกินไป”
“เอ๊ะ? เอ๋โต๋……สำหรับฉันแนะนำโต๊ะประชาสัมพันธ์…….”
“……เด็กสาวผมบลอนด์คนนั้น！？”
ต๊อกแตะ ได้ยินเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ สักพักเมื่อสามารถมองเข้าไปจากโถงทางเดินได้――
“ผะ ผ้าเช็ดตัว！ กรุณาพันผ้าเช็ดตัวก่อนเถอะค๊า！”
“เอ๋? แต่ที่นี่บ้านของผม……?”
“นะ นั่นก็ใช่อยู่หรอกค๊า！ ขอโทษด้วย แต่เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง ก่อนที่เพื่อนร่วมงานจะ――”
“――ผิวที่สวยบริสุทธิ์ ร่างกายเด็กเล็กที่นุ่มนิ่มเรียบเนียนของโลลิที่ยังไม่เติบโต สู๊ดยอดดดดดด！”
“เอมิจ๊าง！？”
――เธอกำลังเช็ดผมสีบลอนด์ที่งดงามด้วยผ้าเช็ดตัว ―― หรือพูดอีกอย่างก็คือ เด็กผู้หญิงที่กำลังเข้ามาหาด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า ――ไม่สิ สาวน้อยยยยยยยย
มิคาสุกิ เอมิ เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่มีพลังทำลายล้างเช่นนี้ จึงหลุดปากเอ่ยถ้อยคำที่ทำลายคาแลคของเธอจนหมดสิ้น และล้มลงทันที ฟุคายะ รุรุต้องรีบเข้ามาดูแลเธออย่างตื่นตระหนก ――
“อะ”
“อะ”
ดวงตาสีฟ้าง่วงนอนของสาวน้อยประสานเข้ากับดวงตาที่กำลังหมุนติ้วเบิกกว้างของรุรุ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 8
งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง
ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）
“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”
“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”
หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ
https://ncode.syosetu.com/n1479ik/8/
แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต