“ ว๊าย!!? พ- พี่มาที่ห้องหนูได้ไงเนี่ย.. ”โรเซ่
“ ทะลุกำแพงมา… ”
ทันทีที่ผมก้าวเท้าลงมาจากเตียง เมื่อเท้าของผมได้สัมผัสกับพื้น พื้นห้องก็แตกกระจุยเป็นวงกว้าง ราวกับว่าผมออกน้ำหนักลงไปในเท้าข้่งขวาอย่างมากยังไงยังงั้น
แล้วเมื่อผมก้าวเดิน อยู่ๆร่างของผมก็พุ่งตัวทะลุห้องไปซะอย่างนั้น
จนมาจบอยู่ที่ห้องของโรเซ่นี่แหละ
“ จริงอยู่ที่ว่าพลังของกอร์มันแกร่งเกินน่ะ.. แต่นี่คงจะเกินไปมั้ง ควบคุมยากชะมัดเลยแฮะ ”
ผมนั่งลงบนพื้นห้องของโรเซ่ก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง
โรเซ่เข้ามาดูผมด้วยความสงสัย เธอนั่งลงตรงหน้าของผมแล้วใช้นิ้วจิ้มที่แก้มของผม
“ นี่พี่ ,หนูได้ยินว่าพี่ได้นามแท้มาด้วยล่ะ ที่ห้องหนูเป็นรูนี่ก็คงเป็นเพราะพลังจากนามแท้ของพี่ใช่มะ? ”โรเซ่
ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ ว่าเธอจะรู้เรื่องนามแท้ของผมได้หลังจากที่ผ่านไปไม่นานหลังจากที่ผมได้รับมันมา ผมรู้สึกทึ่งนิดหน่อยล่ะที่โรเซ่ฉลาดแบบนี้
หรือเป็นเพราะเธอได้ยินมาจากเมเดียร์อีกทีกันนะ
แต่ว่าหลังจากนี้ผมต้องคุมพลังไว้มากๆแล้วล่ะ ไม่งั้นบ้านนี้อาจจะถล่มลงมาเลยก็ได้
ผมค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ โรเซ่มองตามผมสีหน้านิ่ง
“ เอ่อ.. ใช่ ”
ผมเกาหัวแล้วท้าวเอวเล็กน้อย
“แล้วบ้านมันก็เป็นแบบนี้แล้ว.. จะซ่อมยังไงล่ะเนี่ย? ”
“ ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ ”
ผมสงสัยว่าไอ้ที่โรเซ่พูดนั่นหมายความว่ายังไง ก่อนจะหันหลังกลับไปมองทางที่ผมทะลุผ่านมา สิ่งที่ผมกำลังเห็นอยู่นั่นทำเอาผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย
บ้านมัน.. กำลังซ่อมแซมตัวเองอยู่? แล้วละอองแสงสีฟ้านี่คือ.. มานา?
ผมยืนงงอยู่แบบนั้นไปครู่หนึ่ง ก่อนที่โรเซ่จะได้อธิบายเกี่ยวกับปรากฏการณ์นั้นพร้อมกับลุกขึ้นมาจากที่นั่งยองๆอยู่
“เมื่อก่อนพี่เมเดียร์เองก็เคยทำบ้านพังบ่อยๆค่ะพี่ เพราะงั้นแม่เลยวางวงเวทไว้ใต้พื้นบ้านเพื่อจะได้ซ่อมแซมอัตโนมัติเวลาที่มีของบางอย่างในบ้านพังน่ะค่ะ “
เดี๋ยวนะ.. วางใต้บ้าน? นี่คือต้องยกบ้านขึ้นหรอ??
คุณแม่ .. จะโหดเกินไปแล้ว!
” แล้วคุณแม่วาดวงเวทใต้บ้านได้ไงอ่ะ ?”
คือถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆนี่.. คุณแม่นี่ไม่ธรรมดาแล้วนะ ถ้าทำถึงขนาดนั้นได้แสดงว่าเธอต้องเป็นนักเวทที่เก่งมากแน่ๆ
” แม่ก็ยกบ้านขึ้นฟ้าแล้ววางวงเวทรีเปโร่ลงไปเลยน่ะค่ะ! “โรเซ่
” … เหลือจะเชื่อ.. “
มันอาจจะฟังดูน่าเหลือเชื่อไปสักหน่อย แต่สิ่งที่ว่ามานั้นคุณแม่วิเวียนเธอพูดด้วยตัวของเธอเองเลย หลังจากที่ผมออกจากห้องโรเซ่ไปแล้ว
ตอนนี้ผมเองก็มีเรื่องที่อยากจะคุยกับคุณพ่อเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าจะยังยุ่งไม่ได้จนกว่าการประชุมจะจบลง ซึ่งตั้งแต่การประชุมของเหล่าดยุคเริ่มต้นขึ้นนี่มันก็ผ่านมากว่า 4 ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ดูจะไม่มีทีที่ว่าจะเสร็จเลยสักนิด
ผมเลยพาตัวเองออกมายังนอกบ้าน ที่ขณะนั้นดวงอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว ผมมองไปยังสวนดอกไม้ทางด้านซ้ายของบ้าน ที่ดูเหมือนว่าพวกลููกคนโตของดยุคเองก็นั่งคุยกันอยู่ตรงนั้น ผมถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ดูเหมือนว่าตอนนี้ผมจะถึงทางตันแล้วล่ะ
เป้าหมายที่นี่ก็ไม่มี ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลยสักนิดแม้ว่าตัวเองจะอยู่ในต่างโลกก็ตาม ไอ้ฉายาอย่างพวกแกร่งสุดก็ไม่ใช่อะไรที่ผมอยากได้ แล้วตอนนี้ผมควรจะทำอะไรดีล่ะเนี่ย?
ผมยืนคิดอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งได้มีแสงจันทร์สาดลงมาตรงที่ผมยืนอยู่ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ายังมีที่ที่ผมต้องไปอยู่
‘ ที่นี่คือลาสต์โฮลเดอร์ และเป็นที่ตายของข้า ’
‘ อาวุธของข้าหลับไหลอยู่ที่นี่ …’
“ สิ่งที่กอร์พูด.. ลาสต์โฮลเดอร์งั้นหรอ? อยากลองไปจังแฮะ ”
แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนกันแน่ แต่ถ้าอิงจากที่เขาพูดมา ถ้าหากผมต้องการเจอมัน ผมก็จะหามันพบเอง
สงสัยคงต้องออกเดินทางสักหน่อยแล้ว
ว่าแล้วผมก็ขอไปปรึกษาแม่ก่อนเลยละกัน!
…
“ เอ๋่~ นี่ลูกอยากออกจากบ้านงั้นหรอ? ”วิเวียน
“ ครับแม่! ”
หลังจากที่ผมได้เล่าให้แม่ฟังถึงเรื่องความหลังต่างๆของกอร์ และตัวผมที่ได้รับนามแท้มา ดูเหมือนว่าแม่จะไม่ได้ดูไม่เชื่อไปซะทีเดียว เห็นได้จากการที่เธอพูดออกมาแต่ไม่ได้มีอาการตกใจอะไรเลยราวกับว่ารู้อยู่แล้วว่าวันนี้จะมาถึง
“ ผมจะไปตามหาอาวุธของผม ”
“อาวุธของลูกหรอจ้ะ? แม่ไม่เคยรู้เลยนะเนี่ยว่าลูกที่มาจากต่างโลกจะมีอาวุธเป็นของตัวเองด้วยน่ะ ”วิเวียน
“ ไม่ใช่ครับแม่.. คือเอ่อ.. มันเป็นอาวุธของผมในชาติที่แล้วน่ะครับ ”
“ อ๋อ~ แล้วนามแท้ของลูกคืออะไรหรอจ๊ะ? ”วิเวียน
เพื่อให้เธอได้รู้ว่านามแท้นั่นเป็นของจริงหรือเก๊ เธอจะค้นหาด้วยตัวของเธอเองผ่านคำพูด เค้าว่าชื่อเป็นคำที่มีความหมายและอำนาจมากๆ ซึ่ง ถ้านั่นเป็นนามแท้จริงๆล่ะก็ มันจะมีแรงกดดันที่แข็งแกร่งแฝงอยู่ในชื่อทุกชื่อเลย
และยิ่งชื่อนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน รัศมีของอำนาจและแรงกดดันก็จะมากขึ้นเรื่อยๆ และนั่นคือการพิสูจน์ว่านั่นเป็นนามแท้จริงหรือไม่นั่นเอง
คุณแม่จ้องผมตาไม่กระพริบ ดูเหมือนว่าท่านพร้อมที่จะปล่อยเวทป้องกันออกมาได้ทุกเมื่อ
“ก็… ก- ”
ยังไม่ทันจะพูดชื่อเต็ม เพียงแค่เปล่งเสียงออกมาแค่ “ก” ตัวเดียว แรงกดดันอันมหาศาลก็ได้ถูกปลดปล่อยออกมาผ่านตัวอักษรนั้น แต่ยังดีที่มันยังจำกัดอยู่แค่ห้องนี้
และดูเหมือนว่ามันจะยังเป็นแรงกดดันที่ท่านแม่สามารถแบกรับเอาไว้ได้ด้วย
“ พอแค่นี้ดีไหมครับท่านแม่? ”
“ ต่อสิ แม่อยากรู้ว่านามแท้ของลูกมันจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน ”วิเวียน
สีหน้าของท่านแม่ในตอนนี้นั้นมันจริงจังสุดๆ เอาจริงๆใบหน้าของท่านตอนนี้แทบจะเหมือนกับเมเดียร์เป๊ะเลย
“ กอร์- ”
ทันทีที่เปล่งเสียง ขานนามแท้ของกอร์ออกไป บรรยากาศโดยรอบดูเหมือนจะไม่เกิดอะไรขึ้น
ทว่า
“ โพรเทกรีเบ! ”
ท่านแม่เปิดร่ายเวทคุ้มภัยก่อนที่แรงกดดันจำนวนมหาศาล มากยิ่งกว่าเมื่อกี้หลายเท่าตัวจะกดทับทุกคนภายในดินแดนนี้ให้จบอยู่แทบเท้า ยกเว้นผมที่เป็นผู้ถือนาม
ดีที่คุณแม่ได้ใช้เวทป้องกันได้ทัน เลยทำให้ไม่ค่อยได้รับผลกระทบอะไร แต่ถึงแบบนั้นท่านแม่ก็ยังต้องคุกเข่าลงไปกับพื้น และไม่นานที่แรงกดดันได้หมดไป
ดยุคทุกคนก็ได้พังผนังบ้านเข้ามาและเอาดาบจี้ที่คือของผม 4 คน และดยุคอีกคนหนึ่งที่เป็นพ่อของผู้หญิงที่ชื่อลูอิส เขาวาดวงเวทบนอากาศนับร้อยวง และชี้วงเวทพวกนั้นมาที่ผม
“ แรงกดดันที่มหาศาลนั่นมาจากแกหรอเจ้าหนู ”ดยุคอาเธนอน
เขาคงจะเป็นพ่อของลูอิส อาร์คบิช็อปอาเธนอน เขาถามผมด้วยสีหน้าอันเย็นยะเยือก ซึ่งผมก็ตามเขาไปตามตรง
“ ใช่ครับ ..”
คมดาบที่จี้คอผมอยู่มันขยับเข้ามาใกล้ขึ้นจนเกิดรอยแผลเล็กๆที่คอเลย
“ จะทำอะไรกับแม่แกกันแน่ อัลเลียน!! ”นัวร์
ท่านพ่อตะคอกถามด้วยความโกรธ คงจะเป็นเพราะว่าผมใช้แรงกดดันกับท่านแม่ที่เป็นที่รักของท่านพ่อแน่ๆ เขาในตอนนี้ดูแข็งแกร่ง และน่ากลัวสมกับที่เป็นนักดาบที่เก่งที่สุดในอาณาจักร
“ หยุดซะนัวร์! พวกแกจะทำอะไรลูกชายฉัน!!!”วิเวียน
ท่านแม่เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับตะคอกใส่เหล่าดยุค โดยที่ท่านไม่เกรงกลัวพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
“วิเวียน แต่อัลเลียนมันใช้แรงกดดันกับเธอนะ! ”นัวร์
“ฉันเป็นคนบอกให้อัลเลียนทำเอง! อีกอย่าง ไอ้จิตสังหารนั่นก็ไม่ได้มาจากเขาโดยตรงพวกแกรู้ไหม!! ”วิเวียน
“ ถอยออกมาจากลูกชายฉันเดี๋ยวนี้!!!”วิเวียน
ท่านแม่โมโหพวกเขาหนักถึงขนาดที่ต้องขึ้นเสียงใส่เลย แล้วคือนั่นมันน่ากลัวมาก.. เพราะเพียงแค่ท่านแม่ขึ้นเสียงก็คงจะเอาพวกเขาไม่ลง ท่านแม่เลยใช้แรงกดดันทางเวท ปล่อยจิตสังหารออกมาอย่างรุนแรง แล้วประเด็นคือปริมาณพลังเวทของแม่มันมากกว่าดยุคอาเธนอนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นปรมจารย์จอมเวทซะอีก
นี่สินะ.. พลังของมนุษย์เมีย
“ แม่ บี๋!! เกิดอะไรขึ้น! ”เมเดียร์
บางทีการที่เมเดียร์ดูขี้ฉุนเฉียวแบบนั้นน่าจะได้มาจากท่านแม่วิเวียนเต็มๆเลยล่ะ
ไม่นานจากที่เกิดเรื่องเมเดียร์กับทายาทของเหล่าดยุคก็พากันมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ศัตรูบุกรึเปล่า?
แต่ดูเหมือนว่าเมเดียร์จะไม่ได้ห่วงพ่อของเธอเลยสักนิด ทันทีที่เธอเดินเข้ามาภายในห้องทุกอย่างมันก็เงียบลง แทนที่ด้วยใบหน้าของเมเดียร์ที่โกรธจนถึงขีดสุด เพียงแค่เห็นเลือดที่คอผมเพียงเล็กน้อยก็เท่านั้น
เมื่อผมได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของเธอ ผมเลยต้องหาทางทำอะไรสักอย่างเพื่อใไม่ให้เธอเกิดอาละวาดขึ้นมา
“ เดี๋ยวเมเดียร์!- ”
แต่มันสายไปซะแล้ว
“ พวกแก! หลบเร็ว!!! ”นัวร์
“ เห …. หลบกันทำไมคะ? ”เมเดียร์
เฉียดฉิวไปเพียงแค่เสี้ยวเดียว หมัดของเมเดียร์ก็จะสามารถบดขยี้ดยุคเหล่านั้นได้แล้ว นี่คงจะเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ว่าทำไมผู้คนถึงเรียกเธอว่าหมาบ้าเมเดียร์ เพราะเพียงแค่เธอโกรธเธอก็สามารถถล่มทุกอย่างทิ้งได้เลย
แล้วคลื่นพลังที่พึ่งผ่านหน้าผมไปเมื่อสักครู่ มันก็ไม่ใช่อะไรที่สามารถป้องกันได้ง่ายๆด้วยนะ
ผมมองไปรอบๆ ก็ได้เห็นผู้คนมากมายกำลังยืนอยู่ด้วยความระแวง อีกทั้งตัวบ้านที่ถูกถล่มด้วยหมัดเพียงหมัดเดียวของสาวเจ้า ตอนนี้ผมเริ่มคิดแล้วล่ะว่าเรื่องนี้มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
จนกระทั่งท่านแม่เริ่มที่จะโกรธ
ความเงียบกลับมาอีกครั้ง แม้แต่ตัวของเมเดียร์เองก็ยังไม่กล้าขยับในตอนที่แม่ของตัวเองกำลังโกรธ แสดงว่า.. ท่านแม่จะต้องแข็งแกร่งมากๆแน่
ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติเพียงแค่ท่านแม่จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา เหล่าดยุคพาลูกๆของพวกเขาลาท่านแม่กันอย่างว่าง่าย ส่วนท่านพ่อเองก็ออกจากห้องไปพร้อมกับลูกสาวของเขา
บ้านเริ่มกลับมาซ่อมแซมตัวเองอีกครั้ง ท่านพ่อกลับมาพร้อมกับเมดียร์และน้องๆในตอนที่ท่านแม่หายอารมณ์เสียแล้ว
ท่านนั่งจิบชาอย่างอารมณ์ดีขณะที่ทั้งพ่อและเมเดียร์ ดูไม่ดีเท่าไหร่
“ ก่อนอื่นเลย แม่ขอบอกสกิลของแม่ก่อนนะจ๊ะ สกิลของแม่มีชื่อว่า เทพยากรณ์ EX จ้ะ มีพลังในการมองเห็นอนาคตที่จะเกิดขึ้นในระยะเวลาใกล้ๆได้อย่างแน่นอน แม่เลยพอรู้มาบ้างว่าลูกจะมาหาแม่ก่อนที่จะหาพ่อเค้าน่ะจ้ะ”วิเวียน
“ส่วนเรื่องที่ที่ลูกจะไปแม่ก็พอรู้มาบ้างว่าลูกจะไปที่ไหน ถ้าลูกคือกอร์คนนั้นล่ะก็คงต้องการที่จะไปลาสต์โฮลเดอร์สินะจ๊ะ ”วิเวียน
ผมถึงกับพูดไม่ออกเลย เพราะว่าท่านแม่คนนี้เขารู้จริงว่าผมตั้งใจจะทำอะไรในอนาคตกันแน่
“เดี๋ยวก่อนนะ? ลาสต์โฮลเดอร์? มันคือที่ไหนกันคะแม่? ”เมเดียร์
“ เรียกง่ายๆก็ขอบฟ้านั่นแหละจ้ะเมเดียร์ที่รัก ก่อนอื่นแม่คงต้องขอเล่าอะไรบางอย่างก่อนนะ ”วิเวียน
ทุกคนเริ่มตั้งใจฟังสิ่งที่ท่านแม่กำลังจะพูด
“แม่รู้บางอย่างเกี่ยวกับกอร์นะ ”วิเวียน
ทันทีที่แม่พูดขึ้นมา ผมถึงกับสะดุ้ง เพราะไม่คิดว่าจะมีคนที่รู้เกี่ยวกับเขาด้วย
“เมื่อมหาสงครามครั้งแรกระหว่างเผ่าพันธ์ จะมีเรื่องเล่าว่ามีอยู่คนหนึ่งที่เป็นอาชญากร แต่การกระทำของเขาเป็นการหยุดยั้งสงครามเอาไว้ แต่ด้วยวิธีที่ผิดที่เขาทำนั่นแหละที่ทำให้เขาถูกเรียกว่า อาชญากร เขามีชื่อว่ากอร์ ”วิเวียน
“ ท่านแม่… นี่คุณ เป็นใครกันแน่ ..”
ท่านแม่ยิ้มขึ้น ก่อนที่จะจับหูของตัวเอง …นี่ผมตาฝาดไปรึเปล่า? เหมือนเห็นมานาอยู่ที่ใบหูของท่านแม่
แต่สิ่งที่ผมเห็นนั่น เป็นเรื่องจริง ใบหูของท่านแม่นั้นยาวเหมือนกับ..
“ เอล์ฟ.. ?”เมเดียร์
“ ใช่จ้ะ แม่เป็นเอล์ฟ ”วิเวียน
“ ทำไมแม่ไม่เคยบอกหนูว่าแม่เป็นเอล์ฟ? แล้วพ่อล่ะรู้ไหมเนี่ย!? ”เมเดียร์
“ รู้สิ ”นัวร์
ตกใจเลยแฮะ ที่ว่าจริงๆแล้วท่านคือเอล์ฟ ทั้งราซและโรเซ่เองก็คงคิดไม่ถึวเหมือนกัน..
“ … ”
อ๊ะ.. ช็อคไปซะละ
“ ก็นะ- ลูกไม่เคยถามนี่นา แล้วก็นะอัลเลียนลูกแม่ลาสต์โฮลเดอร์น่ะ มีอยู่จริงนะ หลังจากนี้ลูกจะออกเดินทางเพื่อตามหาศาตราโลหิตเหล็กเทวะใช่ไหมล่ะ ให้ลูกไปทางตอนเหนือของเขตเจเนซิสนะจ๊ะ ไปให้ไกลจนถึงดินแดนแห่งป่าใหญ่เลย แล้วเข้าไปลึกอีกหน่อยลูกจะได้พบเข้ากับญาติของลูกเอง พวกเขารู้ว่าลาสต์โฮลเดอร์นั้นอยู่ที่ไหน จากนี้ก็โชคดีนะจ๊ะ”วิเวียน
“ เดี๋ยวนะ.. นายมาถึงนี่ไม่นานก็จะออกเดินทางเลยหรอ? ฉันไปด้วยได้ไหม? ”เมเดียร์
“ ไม่ได้จ้ะ~ ลูกยังต้องมีสิ่งที่ต้องทำอีกนะจ๊ะเมเดียร์ ”วิเวียน
“ หลังจากที่ลูกได้นามแท้มาแล้ว ทักษะการต่อสู้ก็คงสืบทอดมาจากตัวของลูกเมื่อครั้งอดีตด้วย ตอนไปก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ ”นัวร์
ผมล่ะซึ้งใจจริงๆที่พวกเขานึกถึงผมกันแบบนี้ อีกทางนึงก็ต้องเสียใจกับเมเดียร์ด้วยที่อดไปเที่ยวกับผมล่ะนะ
…
..
.
เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นวันที่ผมจะต้องออกเดินทาง
ผมเตรียมของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งแผนที่ อาหาร และของใช้จิปาถะ
ในที่สุด ผมก็จะได้ออกไปท่องโลกภายนอกของต่างโลกแล้ว ตื่นเต้นชะมัด
“จำไว้นะอัลเลียน บอกพวกเขาว่าเป็นลูกชายของแม่ เดี๋ยวพวกเขาก็เข้าใจได้เองจ้ะ ”วิเวียน
“ อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะไอ้ลูกชาย ”นัวร์
“ ไม่อยากให้นายไปเลยแฮะ ”เมเดียร์
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับพี่ ”ราซ
“หนูจะคิดถึงพี่เสมอนะ! ”โรเซ่
“กลับมาให้ทันถึงพิธิเปิดภาคเรียนนะจ๊ะ ”วิเวียน
“ ครับ ท่านแม่ ”
มีเวลาในการไปกลับ 1 เดือนสินะ ถือว่ามากพอสำหรับการเดินทางในครั้งนี้เลยล่ะ
ผมขอบคุณพวกเขาจริงๆที่ไม่กี่วันมานี้พวกเขาดูแลผมดีมาก ไว้ผมกลับมาแล้วจะตอบแทนบุญคุณอย่างแน่นอน
“ผมไปแล้วนะครับ ”
จากนี้ไปจะเป็นการผจญภัยของผม เพื่อที่จะไปเอาอาวุธที่กอร์ฝากฝังไว้ให้ผม ผมได้บอกลาพวกเขา แม้นี่อาจจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ผมต้องมาที่นี่ แต่ผมก็ชอบพวกเขาทุกคนมากเลยล่ะ
เอาล่ะ.. ได้เวลาออกเดินทางแล้ว
มุ่งสู่ลาสต์โฮลเดอร์!
ตัดจบตอน