ตอนที่ 25 : งานเลี้ยงรุ่น
ซีหยูโยนกุญแจร้านไปให้เสียวลีและบอกว่า “เฝ้าร้านให้ดีละ โทรหาฉันได้ทุกเมื่อถ้ามีปัญหาอะไร”
เสียวลีที่กำลังเล่นกับลูกแมวอยู่หันกลับมาแล้วพยักหน้า “ได้เลยค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะเจ้านาย”
ลูซีหยูสวมเสื้อโค้ดและขึ้นรถไปกับหวางยี แม้ว่าเค้าจะรู้อยู่แล้วว่าหวางยีคิดอะไรอยู่จากการอ่านใจของเค้าแต่เค้าก็ยังถาม “มีเรื่องเร่งด่วนอะไรหรือป่าว? ทำไมอยู่ๆคุณถึงมาหาฉันในทันทีทันใด?”
หวางยีนั่งอยู่ตรงที่คนขับ ปิดประตูลงและพูดว่า “พวกเราจะมีงานเลี้ยงรุ่นกัน เลี้ยงรุ่นของประถมนะ ใครบางคนโทรมาฉันเมื่อเช้านี้และชวนฉันไป ฉันเลยคิดถึงคุณขึ้นมาจากนั้นฉันก็มาหาคุณทันทีเลย!”
ลูซีหยูนึกย้อนไปในอดีต “งานเลี้ยงของประถม? คุณจำหน้าของพวกเค้าได้มั้ย? เหมือนฉันจะจำแม้กระทั่งชื่อของพวกเค้าไม่ได้เลย!”
หวางยีตอบทันทีว่า “จริงหรอ? คุณจำเสียวปาง ไอ้สี่ตาและหลุยดาเตียวไม่ได้หรอ?”
ลูซีหยูหัวเราะขึ้นมาทันที “ว้าว พอคุณพูดขึ้นมาฉันก็จำได้ทันทีเลย พวกเค้าจะมาด้วยหรอ?”
หวางยีพูดพร้อมกับหัวเราะ “เสียวปางไม่มา แต่ไอ้สี่ตาและหลุยดาเตียวมา สี่ตานั้นแหละเป็นคนที่โทรมาชวนฉัน”
ลูซีหยูพยักหน้า “ฉันไม่อยากจะเชื่อคุณยังมีเบอร์พวกเค้าอยู่อีกหรอ ฉันไม่ได้ติดต่อกับพวกเค้ามาเป็นเวลานานแล้ว!”
ลูซีหยูจบจากโรงเรียนที่เมืองอื่นที่ซึ่งปู่ของเค้าอาศัยอยู่ มันเป็นเมืองเล็กๆใช้เวลาเดินทางจากเมืองหลวงประมาณ2ชั่วโมง หลังจากที่ปู่ของเค้าเสีย บ้านของปู่ก็ถูกขายไปและเค้าก็ไม่ได้กลับไปที่นั้นอีกเลย”
ขณะที่รถมุ่งหน้าไปยังเมืองที่เค้าเคยอยู่ตอนเด็ก ลูซีหยูพบว่าเค้ารู้สึกตื่นเต้น อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเค้ามาถึงเมืองนี้ลูซีหยูก็สังเกตเห็นว่ามันก็ไม่ต่างจากเมืองที่เค้าอยู่ตอนนี้สักเท่าไหร่ เต็มไปด้วยตึกสูงและถนนที่เต็มไปด้วยรถ ที่นี้ไม่มีอะไรเหมือนเมืองเล็กๆในความทรงจำของเค้าเลย
“เปลี่ยนไปเยอะเลยนะฉันแทบจำไม่ได้เลย ตรงนี้มันควรเป็นตึกเก่าๆสิ พวกเค้าสร้างมันใหม่หรอ?” ลูซีหยูอ้าปากค้างเมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของเมือง ลูซีหยูรู้สึกเวลาผ่านไปเร็วมาก
หวางยีถามขึ้นมาว่า “ครั้งสุดท้ายที่คุณมาที่นี้คือเมื่อไรกัน? แน่นอนคุณจำอะไรไม่ได้แน่ๆ มาให้ฉันแนะนำดีกว่าพวกเค้าจองโต๊ะที่ร้านพาเลส คุณจำร้านพาเลสได้มั้ย? เมื่อก่อนฉันมากินอาหารที่นี้บ่อยตอนที่เรียนมัธยมและมักจะจัดงานวันเกิดของเพื่อนร่วมชั้นที่นี้ด้วย!”
ลูซีหยูส่ายหัว “หลังจากออกจากโรงเรียนประถมฉันก็ไม่ได้กลับมาอีกเลยดังนั้นฉันจึงไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับที่นี้เลย”
ลูซีหยูและหวางยีเห็นชายร่างใหญ่ยืนอยู่ที่หน้าประตู ทันทีที่พวกเค้าลงจากรถชายร่างใหญ่ที่เห็นหวางยีก็รีบเข้ามาทัก ชายคนนั้นพูภาษท้องถิ่นทำให้ลูซีหยูรู้สึกคุ้นเคย “หวางยีในที่สุดคุณก็มาถึง รีบขึ้นไปชั้นบนเลย พวกเค้ารออยู่ในห้องที่2ทางซ้าย”
หวางยีกอดชายร่างใหญ่และพวกเค้าก็ชนกำปั้นกันและหัวเราะออกมา แล้วหวางยีก็ถามลูซีหยูว่า “หลี่เฮาหัวหน้าห้อง จำเค้าได้มั้ย?”
ลูซีหยูจำเค้าได้ทันที เค้าไม่คิดว่าหัวหน้าจะโตมาแล้วตัวใหญ่แบบนี้ เมื่อก่อนหลี่เฮาเป็นคนที่ผอมมาก ตอนนี้ลูซีหยูเริ่มจำเค้าได้จากดวงตาและคิ้วของเค้า!”
หลี่เฮามองที่ลูซีหยูและถามว่า “และนี่คือ…?”
“ลองทายสิ” หวางยีหัวเราะ
หลี่เฮามองหน้าเค้าอย่างใกล้ชิดแล้วตะโกนขึ้นมาทันที “ลูซีหยู? คุณคือลูซีหยูใช่มั้ย!!”
ลูซีหยุรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยและเค้าก็รู้สึกมีความสุขมากๆที่ได้เจอเพื่อนที่ไม่เคยเจอมาหลายปี เค้ากอดหลี่เฮาแล้วพูดว่า “ใช่แล้วหัวหน้า คุณเพิ่มน้ำหนักได้ไงเนี่ย ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนคุณกินเท่าไรก็ไม่อ้วน!”
หลี่เฮาปล่อยลูซีหยูและมองเค้า “ไหนขอดูหน้าชัดๆหน่อย คุณคือคนที่ดูดีที่ในชั้นตอนที่ยังเด็ก ดูคุณตอนนี้สิฉันคงจะจำคุณไม่ได้ถ้าเกิดว่าเค้าเดินผ่านกัน ทำไมคุณไม่กลับมาเลย? พวกเราทุกคนคิดถึงคุณ!”
ลูซีหยูรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “ฉันไปเรียนอยู่ที่อื่นแล้วก็ไปทำงานในเมืองหลวง บ้านเก่าของฉันถูกขายไปแล้วแต่นี่เป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะดื่มเบียร์3แก้วเพื่อเป็นการลงโทษเอง!”
“3แก้วมันจะพอได้ไง? ฉันจะแสดงให้คุณเห็นเองว่าการลงโทษที่แท้จริงเป็นอย่างไงตอนที่ฉันขึ้นไปข้างบน ตอนนี้พวกคุณควรขึ้นไปได้แล้ว ฉันจะรอเพื่อนร่วมชั้นของเราอีก2-3คน”
นี่คงจะเป็นร้านอาหารที่หรูที่สุดในเมือง มีการตกแต่งที่ค่อนข้างหรู ลูซีหยูสังเกตว่าการตกแต่งและสิ่งอำนวยความสะดวกนั้นค่อนข้างดีและพนักงานเสิร์ฟก็มีมารยาทดีมาก
เมื่อพวกเค้าทั้งสองถึงห้อง เค้าก็เห็นว่ามีคนอยู่มากมายข้างใน เมื่อพวกเค้าเห็นหวางยีหลายคนยืนขึ้นและทักทายเค้ส
“หวาง แม้แต่นักวิทยาศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่อย่างคุณยังมา มานั่งข้างฉันมา!”
“เพื่อนหวาง นายมาสายนะ มานี่เลยมาดื่มเป็นการลงโทษ!”
“หวางยี หมดแก้ว!”
ชายหนุ่มที่สวมแว่นตาและชายที่โกนผมตะโกนดังที่สุด หวางยีตะโกนตอบทันที “ไอ้สี่ตา หลุยดาเตียวมาทายดูสิว่าฉันพาใครมา!”
ทุกคนมองไปที่ลุซีหยุที่ยืนอยู่ด้านหลังหวางยีแต่ไม่มีใครจำได้ว่าเค้าเป็นใครในเวลานั้น ลูซีหยุเปลี่ยนไปมาก แต่สี่ตาก็ตะโกนทันทีว่า “ลูซีหยูฉันไม่คิดเลยว่าจะเจอคุณที่นี้ พระเจ้า! กี่ปีแล้วนะที่เราไม่เจอกัน!”
ทันทีที่สี่ตาพูดขึ้นทุกคนก็จำเค้าได้เช่นกัน ลูซีหยูค่อนข้างได้รับความนิยมสมัยที่เค้ายังเด็ก เค้าได้เกรดดีและค่อนข้างหล่อ เค้าเป็นเพื่อนที่ดีทำให้เค้าเป็นที่ชื่นชอบของทั้งอาจารย์และเพื่อนร่วมชั้น
ผู้คนมากมายเดินมาหาเค้าและเริ่มพูคุยเกี่ยวกับสมัยก่อน ในขณะที่พูดคุยความทรงจำวัยเด็กของเค้าก็เริ่มกลับมา ในที่สุดเค้าก็สามารถจำหน้ากับชื่อเพื่อนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเค้าได้ หลังจากอยู่นอกเมืองมาหลายปีเค้าคิดว่าเค้าอยู่คนเดียว แต่เค้ารู้สึกประหลาดใจที่เค้ายังมีเพื่อนมากมายที่นี่!
“ว้าว สี่ตานายแต่งงานแล้วหรอ?”
“นี่ถือเป็นเรื่องเล็กเลย รู้มั้ยลูกชายของหลุยดาเตียวอยู่อนุบาลแล้ว!”
“แล้วคุณล่ะ? หน้าตาดีขนาดนี้คิดไม่ออกเลยว่าคุณจะโด่งดังแค่ไหน แล้วทำไมคุณไม่พาใครมา!”
“ฉันยังไม่แต่งงาน แฟนฉันต้องทำงานวันนี้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากดังนั้นฉันจึงพาเธอมาไม่ได้”
มีผู้หญิงมามากมาย แต่ส่วนใหญ่ก็แต่งงานแล้ว ผู้ชายส่วนใหญ่ก็แต่งงานแล้วเช่นกัน ในเมืองเล็กๆแบบนี้ผู้คนมักจะแต่งงานเร็ว บางคนมีลูกแล้วด้วยซ้ำ”
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกและมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอมีผมสั้นและสวมเครื่องแบบ เธอดูราวกับพึ่งออกมาจากที่ทำงาน เธอดูผอมและหน้าเธอซีดเล็กน้อย
ลูซีหยูหันไปหาหวางยีแล้วถามว่า “นั่นใครหรอ?”
สี่ตาตะโกนออกมาทันทีว่า “ลูซีหยู คุณลืมหรอ? นั่นอัย ชูไง!”
ลูซีหยูตกใจมาก “ห้ะ?”