“นี่ถือเป็นของขวัญจากฉันด้วย รับเอาไว้ซะสิ”
“เอ๊ะ เอะ เ―――เอ๋~”
อาจารย์ยิ้มให้ฉันพลางตบไหล่ไปด้วย
กลายเป็นว่า อนาคตของฉันถูกกระแสพายุพัดพาไปซะแล้ว
เอ๊ะ? ฉัน มาที่นี่เพื่อหาที่ฝึกงาน ไม่ใช่เหรอ?
แล้วนี่ฉันกลายเป็นเจ้าของร้านยืนหนึ่งไปตั้งแต่ตอนไหนกันล่ะเนี่ย?
“อาจารย์ค้า~ ฉันกังวลมากจริงๆ นะคะ”
“น่า ฉันจะคอยช่วยเธอเอง เพราะงั้นก็ทำให้เต็มที่ไปเลย ถ้าเธอไม่ได้ยืมเงินฉันไปล่ะก็ ต่อให้ล้มแล้วก็ยังกลับมาได้เสมอ เดี๋ยวฉันจะจ้างเธอไว้เอง”
“เฮ้อ…”
ถ้าเป็นยังงั้น―――จะดีหรือเปล่านะ?
ตราบใดที่ฉันเผื่อเงินสำรองสำหรับเดินทางกลับเมืองหลวงเอาไว้อยู่ ฉันก็ยังกลับมาทำงานที่ร้านของอาจารย์ได้สินะ?
ถึงจะเป็นเด็กฝึกหัดทำงานพิเศษ ฉันก็ได้ค่าจ้างพอด้วย ต่อให้ยังหางานอยู่ ก็คงไม่อดตายหรอกมั้ง
ถึงยังไง ฉันก็ได้หนังสือรับรองการเล่นแร่แปรธาตุมาแล้วนี่นะ!
“เข้าใจแล้วค่ะ! ฉันจะพยายามให้เต็มที่เลย!”
ฉันที่มีไฟสู้ลุกโชน ก็พูดแบบนั้นพร้อมกับกำหมัดแน่น
“อื้อ! นี่แหละที่ฉันหมายถึงล่ะ!”
พอเห็นฉันเป็นแบบนั้น อาจารย์ก็พยักหน้าอย่างพอใจและให้กำลังใจฉันด้วย
…อาเระ? นี่ฉันอยู่ในแผนของอาจารย์งั้นเหรอ? คิดไปเองล่ะมั้ง?
พอกลับมาถึงที่ร้านของอาจารย์แล้ว อาจารย์ก็จัดงานเลี้ยงฉลองเรียนจบให้ฉันด้วย
ไม่ใช่ว่าท่านสงสารที่เห็นฉันอยู่ตัวคนเดียวนะ เป็นความอ่อนโยนอย่างจริงใจเลยต่างหาก… ฉันอยากจะคิดแบบนี้ล่ะนะ
คนร่วมงานก็คือคนที่ทำงานในร้านนี่แหละ ไม่มีคนอื่นมาหรอก
ก็มันปุบปับมากจนตารางไม่ว่างกันไง! กำหนดการน่ะ!
ถึงจะมีบางคนที่อาจจะว่างก็ได้ถ้าฉันลองบอกพวกเขาดูก็เถอะ!
คนอื่นเองก็มีงานพิเศษที่ต้องทำนี่! ฉันก็เลยไม่ได้เชิญใครมา ไม่ใช่ว่าฉันกลัวจะถูกปฏิเสธด้วยสีหน้าปั้นยากหรอกนะ
“แต่ว่า อาจารย์คะ การที่จู่ๆ จัดงานเลี้ยงแบบนี้คงจะยากแน่เลย ใช่มั้ยคะ?”
โต๊ะในที่จัดงานมีอาหารหรูหรากับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ฉันไม่เคยดื่มมาก่อนเรียงอยู่เต็มเลย
ฉันก็ทานไปเยอะพอควรแล้วล่ะนะ แต่มันอร่อยไปหมดจนอยากจะทานไปเรื่อยๆ เท่าที่ใจอยากเลย แต่แน่นอนว่าฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันก็เลยกินแต่ละจานอย่างละนิดอย่างละหน่อยเอา
―――มันดูแพงแบบนี้ ก็ต้องทานให้คุ้มสิ!
“ก็ไม่ได้เป็นงานหนักอะไรขนาดนั้นหรอก เพราะเธอเป็นคนจัดการไงล่ะ”
อาจารย์ว่าแบบนั้น ก่อนจะชี้ไปที่พี่สาวที่ทุกทีจะมีหน้าที่รับลูกค้าอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ คุณมาเรียนั่นเอง
พอฉันหันไปมอง คุณมาเรียก็โบกมือและยิ้มให้
เอ๊ะ? อาหารจานหรูพวกนี้น่ะเหรอ?
ยังกับว่าได้เชฟมืออาชีพเป็นคนทำเลยนะนี่น่ะ
“ต- แต่ว่า วัตถุดิบที่ดูแพง กับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นี่…”
“หือ? เธอไม่ชินงั้นเหรอ? ของพวกนี้ก็เพิ่งจะไปซื้อมาเองน่ะ”
โอ้ย! คนที่จะทานของพวกนี้อย่างเป็นปกติได้ ก็ต้องเป็นแบบอาจารย์เท่านั้นนั่นแหละค่า!
ปกติฉันก็ทานอาหารแค่ที่หอพักนั่นแหละ! เพราะงั้นก็อย่าเทียบกับมื้ออาหารปกติของฉันเลยค่ะ! นี่น่ะเป็นอาหารชั้นสูงเลยด้วยซ้ำไป!
“เธอน่ะ รัดเข็มขัดแน่นไปหรือเปล่า? สมัยที่ฉันยังเป็นนักเรียนอยู่ ฉันก็ไม่ได้มีเงินเยอะอะไรหรอก แต่หลังสอบเสร็จ ฉันก็จะไปร้านอาหารที่เสิร์ฟอาหารแบบนี้ล่ะนะ รู้หรือเปล่า?”
อาเระ? นั่นไม่ใช่อาหารหรูหรอกเหรอ?
“―――หรือที่จริง ก็อาจารย์เองไม่ใช่เหรอคะที่เป็นคนบอกให้ฉันเก็บเงินน่ะ!”
“เป็นงั้นหรอกเหรอ? ฉันคิดว่าฉันจะช่วยให้เธอได้ซื้อสารานุกรมแปรธาตุในราคาถูกถ้าเธอเก็บเงินได้พอนี่นา”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะ! ถ้าอาจารย์บอกว่าควรจะซื้อ ก็แปลว่าต้องเก็บเงินให้พอให้ได้นี่คะ!”
พูดเรื่องอะไรของอาจารย์เนี่ย!
ถ้าอาจารย์พูดไว้แบบนั้น ฉันก็ต้องทุ่มเทเก็บเงินสุดฤทธิ์อยู่แล้วสิ!
2,500,000 แรร์เองก็เป็นข้อตกลงที่ดีไปเลยด้วยเหมือนกัน!
“เปล่าหรอก จริงๆ เธอไม่จำเป็นต้องซื้อ 10 บทรวดเดียวเลยใช่มั้ยล่ะ? อย่าง ถ้าเธอซื้อไปถึงแค่บทที่ 5 ราคามันก็จะไม่ต้องใช้เงินมากขนาดนั้นด้วย”
“เป็น-… เป็นแบบนั้น เหรอคะ?”
“ไม่มีค่าใช้จ่ายในการตรวจสอบ ถ้าซื้อถึงแค่บทที่ 5 มันก็ไม่ได้แพงอะไรขนาดนั้นหรอก”
ไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อนเลย ไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อนเลยยยย!
“ถ้างั้นก็บอกกันก่อนสิคะ! ฉันต้องทำงานหนักเก็บเงินมาตลอดเลยนะ!”
“ก็ฉันไม่รู้ว่าเธอเก็บเงินไว้มากขนาดไหน อีกอย่าง ซื้อทีเดียว 10 เล่มเลยมันก็ถูกกว่าใช่มั้ยล่ะ? ถ้าเธอจะซื้อหมด 10 บท เธอก็จำเป็นต้องให้นักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูงมาช่วยดูให้ เพราะอย่างนั้นค่าใช้จ่ายในการตรวจสอบก็จะสูงตามไปด้วย”
ก็จริงที่ว่ายังไงก็ต้องใช้คนตรวจสอบแบบเดียวกัน เพราะฉะนั้น มันก็อาจจะไม่ได้ต่างกันอะไรขนาดนั้นก็ได้ล่ะมั้ง จะตรวจสอบหนังสือแค่เล่มเดียว หรือตรวจสอบหมดเลย 10 เล่มน่ะ
ก็ ผลออกมานี่ก็ดีนั่นแหละนะ…?
“มาคิดๆ ดูแล้วเนี่ย ขอเปลี่ยนเรื่องหน่อยนะคะ ถ้าเกิดอ่านจบบทที่ 9 แล้ว ก็จะได้เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูงสินะคะ? แล้ว ถ้าทำจบครบทั้ง 10 บทจะเป็นยังไงเหรอคะ?”
“อา ก็ต้องเป็นคนบ้าล่ะนะ”
“…คะ?”
อาเระ? ฉันฟังผิดไปหรือเปล่านะ?
“ต้องบ้าอย่างเดียวเลยล่ะ เนื้อหาในบทที่ 10 น่ะนะ… เธอยังอ่านมันไม่ได้หรอก แต่จำความหนาของมันได้ใช่มั้ย? ที่มันหนาเป็นพิเศษเลยน่ะ?”
“จะว่าไป ก็เป็นแบบนั้นเลยนะคะ”
ฉันจำได้ว่า ตอนที่เอาหนังสือทั้งหมดใส่ลงในกระเป๋าเป้ มีแค่บทที่ 10 นี่แหละที่มันหนามากจนขนาดว่าใช้มือข้างเดียวหยิบยังลำบากเลย
หนาถึงขนาดที่ว่าใช้ทุบคนคนนึงตายได้ง่ายๆ เลยล่ะ
“บทที่ 10 น่ะมีอาร์ติแฟกต์ (อุปกรณ์แปรธาตุ) ขั้นสูงที่เหมาะจะใส่ไว้ในนั้นอยู่ แต่ของส่วนมากก็มีแต่ของใช้การไม่ได้ จะเอาไปใส่ในบทที่ 9 หรือน้อยกว่านั้นก็ดูจะกินที่ไปเปล่าๆ ก็นะ ถึงจะไม่ได้ทำยากอะไร แต่การจะสร้างมันขึ้นมาเนี่ย มันเป็นการเอาเวลากับวัตถุดิบไปผลาญเล่นเอาซะเปล่าๆ การตั้งใจสร้างของพวกนั้นเนี่ย ก็ต้องเป็นคนบ้าเท่านั้นใช่มั้ยล่ะ?”
“นั่นมัน ก็จริงนะคะ… อ๊ะ แต่อาจารย์อยู่ระดับปรมาจารย์ ที่เหนือยิ่งกว่าระดับสูงอีกนี่คะ? เรื่องนั้นน่ะ?”
ฉันนึกว่าถ้าเกิดทำทุกอย่างจนเชี่ยวชาญครบทั้ง 10 บทแล้ว ก็จะเรียกได้ว่าเป็นระดับปรมาจารย์ซะอีก
“ใช่แล้วล่ะ… หนึ่งในเงื่อนไขของการเป็นระดับปรมาจารย์ก็คือสามารถทำอาร์ติแฟกต์ที่สำคัญที่สุดในบทที่ 10 ได้ ส่วนเงื่อนไขอื่นๆ ก็คือ…”
“เงื่อนไขอื่นๆ ก็คือ?”
อาจารย์จ้องมาที่ฉันด้วยท่าทางอวดๆ ก่อนจะพูดว่า
“―――ความลับจ้า”
“เอ๋~~~ ทำไมล่ะค้า~? บอกฉันหน่อยน้า~”
“ระดับปรมาจารย์เป็นหน้าที่ที่สำคัญมาก ซึ่งต่างไปจากนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูงนะ ฉันจะบอกให้เธอรู้ตอนที่เธอมีโอกาสได้ขึ้นเป็นระดับสูงบ้างก็แล้วกัน เพราะงั้นก็ใจร่มๆ ไว้ก่อนเถอะ”
“อือ~ สัญญาแล้วนะคะ?”
“ห่วงเรื่องที่ว่าเธอจะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูงได้หรือเปล่าซะก่อนเถอะ คนที่ขึ้นไปถึงระดับนั้นได้ยังมีแค่หยิบมือเดียวเองนะ รู้ใช่มั้ย?”
“ก็จริงนั่นแหละค่ะ แต่ว่า…”
พออาจารย์เห็นสีหน้าไม่พอใจของฉัน ท่านก็หัวเราะร่าเลย ก่อนจะดื่มไวน์ในแก้วที่อาจารย์ถือเอาไว้ต่อ
“นี่นะ ซาราสะ อย่าคุยไปทานไปสิ เป็นผู้ใหญ่แล้วหรือเปล่า? ดื่มไว้ซักหน่อยสิ”
“น- นั่นสินะคะ จะลองเป็นครั้งแรกดูนะคะ!”
มันก็ไม่ได้เข้มงวดอะไรนักหรอก ตั้งแต่อายุ 15 ก็ดื่มได้แล้วล่ะ
เมื่อไม่นานนี้ ฉันก็เพิ่งจะฉลองวันเกิดอายุ 15 ปีไปเอง แต่เพราะฉันพยายามเก็บออมอยู่ ของหรูหราอย่างแอลกอฮอล์เนี่ย ฉันไม่แตะเด็ดขาดเลย
แต่วันนี้ดื่มฟรีนี่ ถ้าไม่ดื่มจะเสียของมั้ยนะ?
แถมอาจจะเป็นเครื่องดื่มอย่างหรูเลยก็ได้ด้วย
ฉันเทสาเกที่อยู่ตรงหน้าฉันใส่ในแก้วของตัวเอง ก่อนจะทำเลียนแบบอาจารย์ แล้วก็กระดกลงคอไป
ตอนนั้น หลังคอฉันก็รู้สึกร้อนผ่าว แล้วฉันก็เห็นแค่สีหน้าลนลานของอาจารย์อย่างเดียวเลย………
TN: นี่ก็คออ่อนเกิน~ 555