เธอปล่อยมือฉันไว้และอายานะก็เดินนำหน้าฉันไป แต่ถึงอย่างนั้น คำพูดของเธอก็ทำให้ฉันมั่นใจได้นิดหน่อย
ฉันรู้สึกราวกับว่าอายานะบอกฉันว่ามันไม่เป็นไรสำหรับฉันที่จะอยู่ที่นี่ ในโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ฉันยังไม่เข้าใจ
ฉันกังวลและรู้สึกโล่งใจในเวลาเดียวกัน อะ มันทำให้ฉันคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมากลุ้มใจแบบนี้
แน่นอน ฉันรู้สึกลำบากใจกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในโลกที่ฉันอาศัยอยู่ ดังนั้นมีเพียงฉันเท่านั้นที่เข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังประสบอยู่ ณ จุดนี้ในชีวิตของฉัน
ฉันอยู่ในฐานะที่พูดได้ว่ามันคงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ ฉันจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองจากคนแปลกหน้าได้อย่างไร……. ใช่ ความกังวลเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
“……?”
ฉันหยุดเดินและอายานะกำลังรอฉันอยู่ข้างหน้า
ฉันรู้สึกประทับใจกับสีหน้ากังวลของเธอ ฉันสงสัยว่าเธอคิดว่าทำให้ฉันลำบากใจอีกหรือเปล่า ฉันแค่หัวเราะเบาๆ แต่ฉันรู้ว่าฉันรบกวนเธอ ดังนั้นฉันจึงรีบไปหาเธอทันที
“ขอโทษ ขอโทษ ตอนนี้ฉันโอเคแล้ว”
“จริงเหรอ?”
“จริงสิ”
ถึงกระนั้นอายานะก็เหลือบมองใบหน้าของฉันอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่นานก็หยุดกังวล ราวกับว่าเธอรู้สึกว่าฉันดูเหมือนจะไม่เป็นไรจริงๆ
หลังจากผ่านช่วงเวลานี้มา ระยะห่างระหว่างฉันกับชูก็ห่างมากขึ้นเรื่อยๆ และแม้ว่าฉันจะเห็นหลังของเขาก่อนหน้านี้ แต่เขาก็จากไปแล้ว
“ชู เขาไปเร็วจัง”
“อะ จริงด้วย โทวะคุง ฉันขอกอดนายได้ไหม”
“…..แน่นอน?”
อายานะเพิ่งพูดอะไรกัน?
ฉันแน่ใจว่าเธอต้องเอ่ยคำถามนี้อยู่แล้ว แต่ร่างกายของฉันกลับขยับตอบสนองเธอและอยู่ในท่าที่ทำให้ฉันกอดอกเธอไว้แน่น
“……เอะเฮะเฮะ♪”
“……………”
ฉันรู้สึกว่าอ้อมแขนของอายานะโอบกอดฉันอย่างอ่อนโยนราวกับว่าเธอกำลังถือของล้ำค่าอยู่
ไม่เพียงแต่สัมผัสได้ถึงแขนของอายานะเท่านั้น แต่ยังสัมผัสถึงความนุ่มของส่วนนูนที่ใหญ่โตของเธอได้โดยตรง ทำให้ฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
(……ท้ายที่สุดเมื่อเราอยู่ด้วยกันตามลำพังอายานะก็ใกล้ชิดฉันมากขึ้นทันที)
เมื่อเทียบกับกิจกรรมหลังเลิกเรียนเมื่อวานนี้ มันก็ยังไม่ใช่สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุด แต่ก็ยังทำให้ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างระหว่างฉันกับอายานะ
มีแค่เราสองคน…… และแม้ว่าจะไม่ได้อยู่กันสองคน ฉันก็สามารถถามคำถามเธอทางโทรศัพท์หรืออะไรก็ได้ แต่นั่นคือตอนที่ฉันตัดสินใจถามต่อ
“ฮะ รุ่นพี่อายานะ?”
ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงนั้น แล้วจู่ๆ แขนของอายานะก็แยกออกจากฉัน
ฉันหันกลับไป รู้สึกเศร้าเล็กน้อยกับความอบอุ่นและความนุ่มที่หายไปจากอ้อมแขนของเธอ และเห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิงจากโรงเรียนของฉันที่อยู่ตรงนั้น
อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ฉันควรเป็นห่วง เพราะฉันรู้สถานการณ์ของโลกนี้ดี
“มาริจัง? สวัสดีตอนเช้า”
“ค่ะ! สวัสดีตอนเช้า!”
เด็กผู้หญิงหน้าตาบูดบึ้งที่ทักทายฉันด้วยรอยยิ้มคือ มาริ อุชิดะ นางเอกที่นอกใจพระเอกในรูทรุ่นน้อง
เมื่อเธอเห็นฉันยืนอยู่ข้างอายานะเธอ – มาริ – กลอกตาด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ขึ้นเสียงทันทีและก้มศีรษะลง
“ยินดีที่ได้รู้จักคะ! ถึงฉันจะพูดแบบนั้น คุณคือรุ่นพี่ยูกิชิโระใช่ไหม? ฉันได้ยินเกี่ยวกับคุณจากทั้งรุ่นพี่อายานะและรุ่นพี่ชู!”
“อย่างนั้นเหรอ? ฉันโทวะ ยูกิชิโระ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ค่ะ! ฉันมาริ อุชิดะ! ยินดีที่ได้รู้จัก!”
ฉันจะพูดอะไรดี …… เธอเป็นผู้หญิงที่เหมือนกลุ่มพลังงานจริงๆ
(ฉันรู้ว่า …… ที่โทวะและมาริพบกันที่นี่เป็นครั้งแรก)
เรื่องราวส่วนนี้ไม่เคยถูกบอกเล่าในเกม ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่การเผชิญหน้าครั้งนี้จะเกิดขึ้นเพียงเพราะอิทธิพลของฉันที่กลายเป็นโทวะ
นอกจากนี้ ในเกม ปฏิสัมพันธ์ระหว่างโทวะกับนางเอกคนอื่นๆนั้นค่อนข้างจำกัด และไม่มีคำอธิบายว่าเขารู้จักมาริหรืออิโอริได้อย่างไร ดังนั้นมันจึงดูแปลกที่จะได้สัมผัสกับฉากที่โทวะพูดคุยกับมาริในลักษณะนี้
“……ฉันเคยเห็นคุณจากที่ไกลๆ ถึงอย่างงั้นรุ่นพี่ยูกิชิโระเป็นผู้ชายที่หล่อมากจริงๆ!”
“จริงเหรอ? ขอบคุณนะ”
“……วาวาวา!”
ฉันไม่ได้ยิ้มหรืออะไรจริงๆ แต่หน้าของมาริเปลี่ยนเป็นสีแดง
ตอนนี้เป็นเรื่องของรูปร่างของฉัน แต่โทวะมีใบหน้าที่ดูดีจริงๆ จนฉันนึกอยากจะเกิดมามีใบหน้าแบบนี้ในชาติที่แล้ว…….
หลังจากนั้นมาริก็ตัดสินใจเดินไปเรียนกับเราเพราะเราเพิ่งเจอเธอระหว่างทาง
โดยพื้นฐานแล้วอายานะและมาริกำลังคุยกันอย่างเป็นกันเอง และฉันแค่เฝ้าดูพวกเธอ เช่นเดียวกับที่ฉันทำกับชู
“……เธอเป็นเด็กดี และมีพลังเหลือล้น”
ฉันคุยกับเธอแค่ช่วงสั้นๆ แต่ฉันบอกได้เลยว่ามาริเป็นคนดีมาก
ความจริงที่ว่าแม้แต่ผู้หญิงคนนั้นก็สามารถนอกใจชูได้ ทำให้สถานการณ์ของเกมเอโรเกะดูแย่ลงมาก และเรื่องราวนี้ไม่สามารถแก้ไขได้
“ฉันแน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้น……”
มาริเริ่มไปยิม และเธอก็เริ่มยุ่งกับการเทรน
เธอเป็นสมาชิกของชมรมกรีฑา และเป็นหญิงสาวที่มีอนาคตสดใสรออยู่ข้างหน้า ดังนั้นเธอจึงควรเริ่มไปที่โรงยิมเพื่อให้เป็นไปตามความคาดหวังของคนรอบข้าง
[รุ่นพี่ชู! ความจริงก็คือ ฉันจะเริ่มไปยิมในสัปดาห์หน้า!]
เธอบอกกับชูอย่างร่าเริง และเกตของชูก็ขึ้นจนถึงจุดที่ผู้เล่นเอโรเกะคนใดก็ตามที่มีประวัติเกี่ยวกับเกมแนวนี้มาอย่างยาวนานคงจะเดาได้ว่านี่ไม่ใช่เกมง่ายๆ
“…….แต่มันแปลกๆ”
ยกเว้นอายานะ ผู้หญิงที่สนิทที่สุดจากทั้งสี่คนของชูก็เริ่มมีความอาฆาตพยาบาทต่อเขาในเวลาเดียวกัน
ลำดับของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวกับว่าพวกเธอเชื่อมโยงกันทำให้เกิดความรู้สึกบางอย่าง แต่ฉันสงสัยว่ามันเป็นทิศทางของทีมผู้พัฒนาหรือเปล่า
“พูดถึงเรื่องนี้ รุ่นพี่ชูอยู่ไหนเหรอคะ?”
“ฉันบอกเขาว่าวันนี้หลังเลิกเรียนฉันไปหาเขาไม่ได้ และเขาก็หน้าบึ้ง ……”
เมื่ออายานะบอกเรื่องนี้กับเธอ มาริก็หัวเราะ
“ฉันเข้าใจแล้ว แต่ถึงอย่างงั้น มันเป็นสิทธิพิเศษของรุ่นพี่อายานะที่ทำให้รุ่นพี่ชูโกรธอย่างนั้นเหรอ?”
“ฮะ”
ฉันหัวเราะทั้งๆที่เจ้าตัวเองคงไม่ได้ต้องการสิทธิพิเศษแบบนั้น
ฉันรักษาระยะห่างจากสองคนนี้พอประมาณ และมาริก็หันหน้ามาหาฉันเพื่อดูว่าฉันอยากคุยด้วยหรือไม่ ไม่ใช่แค่กับอายานะแต่รวมถึงเธอด้วย
“ฉันอยากคุยกับรุ่นพี่ยูกิชิโระแบบนี้มานานแล้ว ฉันเคยได้ยินจากรุ่นพี่ชูอยู่เสมอว่ารุ่นพี่ยูกิชิโระเป็นเหมือนฮีโร่!”
“ฮีโร่? …… ฉันไม่ใช่แบบนั้นหรอก”
“โทวะคุงเท่มาก เขาเป็นฮีโร่อย่างไม่ต้องสงสัยเลย”
“……อายานะ”
แม้แต่อายานะก็พูดแบบนั้น ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ใบหน้าโทวะของฉันก็ดูเหมือนจะทำให้แม้แต่รอยยิ้มฝืนๆก็ดูดี และมาริก็ปล่อยโฮออกมา
“รุ่นพี่ยูกิชิโระหล่อจริงๆ… บุคลิกของรุ่นพี่ก็ดูดีด้วยเหรอเนี่ย?”
“ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันมีหลายครั้งที่ฉันสับสนและกังวลเหมือนชู”
“ไม่ ไม่ วิธีที่ที่คุณตอบและการกระทำของคุณทำให้คุณดูดีอยู่แล้ว”
ฉันคิดว่าใครสักคนควรจะสอนมาริว่านิยามของผู้ชายหน้าตาดีคืออะไร
“ฉันได้รู้จักรุ่นพี่ยูกิชิโระด้วยวิธีนี้ และต้องขอบคุณรุ่นพี่อายานะที่ทำให้ฉันได้พบกับรุ่นพี่ชู ดูเหมือนว่ารุ่นพี่อายานะทำให้ฉันพบเจอผู้คนมากมาย”
“อย่างนั้นเหรอ?”
ฉันถามอายานะและเธอก็พยักหน้า
มีการกล่าวว่าอายานะเป็นเหตุผลที่อิโอริได้พบกับชูแต่ไม่มีการพูดถึงมาริดังนั้นตอนนี้ฉันจึงได้รู้ว่า มาริก็เป็นเช่นเดียวกับอิโอริที่ได้พบกับชูผ่านอิทธิพลของอายานะ
ฉันยังมีส่วนร่วมอย่างมากในการสนทนาขณะที่เราไปโรงเรียน ซึ่งเราแยกทางกับมาริแล้วและมุ่งหน้าไปยังชั้นเรียน