กลุ่มแสงค่อยๆกระจัดกระจายออก คลังเกมที่กำลังส่องประกายแสงแวววาวดั่งเพชรปรากฏขึ้นต่อหน้าเย่เฉิน

คลังเกมส์ระดับเพชร!มันคือระดับเพชรจริงๆ

แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าคลังเกมส์ระดับเพชรจะปรากฏขึ้นที่นี้ก็ตาม แต่เย่เฉินก็แทบไม่อาจระงับความตื่นเต้นได้ในขณะนี้

ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขา ถึงผลประโยชน์ที่จะได้รับจากการเข้าสู่เกมล่วงหน้าเพื่อจะได้ดูผานกู่ทำการเปิดโลก

โดยเฉพาะการใช้คลังเกมระดับเพชรเพื่อเป็นคนกลุ่มแรกที่ได้ดูผานกู่เปิดโลก

เย่เฉินมองไปยังคลังเกมระดับเพชรและสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของเขา หลังจากนั้นเขาก็เดินไปที่คลังเกมส์ เย่เฉินเปิดฝาออกและนอนลงด้านใน เมื่อเย่เฉินนอนลงฝาของช่องเกมก็ปิดลงโดยอัตโนมัติ

สติของเย่เฉินค่อยๆเลือนรางและปรากฏขึ้นทันทีในพื้นที่ที่สับสนวุ่นวาย

ที่แห่งนี้มืดมิด ไร้ซึ่งกาลเวลา ไม่มีท้องฟ้า ไม่มีแผ่นดิน ไม่มีกลิ่น ไม่มีเสียง มีแต่ความว่างเปล่าและความสับสนวุ่นวายไม่รู้จบ!

นี่คือความโกลาหล ความโกลาหลที่ให้กำเนิดผานกู่!

ทันใดนั้นก็มีเสียง”แกร๊ก”ดังมาจากระยะไกล มันเหมือนกับการกะเทาะเปลือกไข่

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ ก็มียักษ์ตนหนึ่งลุกขึ้นยืนและมีเสียงหายใจที่ทรงอำนาจ! และบ้าคลั่ง!

นี่คือ ผานกู่! นั่นคือเขา! มันต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน!

เย่เฉินอยู่ห่างไกลจากผานกู่ เขาไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของผานกู่ได้เลย แต่เย่เฉินก็รู้ดีว่ายักษ์ที่ยืนอยู่ท่ามกลางความโกลาหลและปลดปล่อยออร่าออกมาอย่างดุดันนั่นคือผานกู่

ทันใดนั้น ผานกู่ รู้สึกว่าความโกลาหลนั้นน่าหดหู่เป็นอย่างมาก มันส่งเสียงคำรามออกมาดังสนั่น

“ โอววว!”

“ บูมกะกะ”

สายฟ้าสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วนเปล่งประกายอยู่ท่ามกลางความโกลาหลราวกับจะทำลายโลกอันน่าหดหู่นี้

เดิมทีไม่มีอะไรอยู่ในความโกลาหลนี้ แต่ทันใดนั้นควันและฝุ่นละอองทำให้เกิดคลื่นอากาศทีละระลอก

นี่คือเสียงคำรามของผานกู่

เวลานั้นเอง ผานกู่ ก็ยกมือขวาขึ้น จับขวานสีดำสนิทขว้างออกไปทันที

สมบัติแห่งความโกลาหล, ขวานของผานกู่!

ผานกู่ถือขวานและยกขึ้นสูง

หนึ่งนาที สองนาที สามนาทีต่อมา

“โรวววว!”

เสียงตะโกนดังลั่น ผานกู่พุ่งเข้าสู่ความโกลาหลอย่างดุดัน

“ตูมตูมตูม”

เสียงฟ้าร้องดังก้องไปทั่วความโกลาหลแรงสั่นสะเทือนเกือบทำให้เย่เฉินสลายไป

ในขณะนั้นกลุ่มแสงทีละกลุ่มก็ปรากฏขึ้นในความโกลาหล

เนื่องจากมีคนใช้คลังเกมหรืออุปกรณ์อื่น ๆเข้าสู่เหตุการณ์นี้ก่อนเวลาเหมือนกับเขา

เย่เฉินไม่ได้ให้ความสนใจ เขาเพียงจับจ้องไปที่ผานกู่ โดยที่ไม่คิดจะพลาดแม้แต่นิดเดียว

ในเวลาที่แสงปรากฏในความโกลาหล ความโกลาหลดูเหมือนจะถูกแยกออกเป็นสองส่วน

อย่างไรก็ตามในไม่ช้าแสงจากรอยแตกก็เริ่มกลับมาบรรจบกันอีกครั้ง

“ฮึ่มมมมมมม!”

ผานกู่ส่งเสียงอย่างเย็นชาและโบกขวานในมืออีกครั้งเข้าฟันมันอย่างบ้าคลั่ง

มันเป็นตำแหน่งเดียวกับก่อนหน้านี้โดยไม่มีการเบี่ยงเบนแม้แต่น้อย

“ บูม กากา..”

สายฟ้าสีแดงที่หนาแน่นนับไม่ถ้วนพุ่งใส่อย่างรุนแรง

ความโกลาหลถูกแยกออกจากกันอีกครั้ง

ผานกู่ ขมวดคิ้วในเวลานั้นเองเขาก็เหวี่ยงขวานอีกครั้ง

“ ติติกากา”

ความโกลาหลถูกผ่าออกจากกันอีกครั้ง

ในตอนนี้กลุ่มแสงจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้น

เย่เฉินรู้สึกง่วงเป็นอย่างมาก

ห้ามหลับ! จะหลับไม่ได้! ฉันต้องดูมัน!

เย่เฉินตอนนี้เหมือนคนบ้าเขาบีบต้นขาด้วยมือขวาพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองหลับ

ความเจ็บปวดที่รุนแรงจากจิตวิญญาณปลุกให้เย่เฉินตื่นจากการหลับใหลครั้งแล้วครั้งเล่า

ผานกู่มองไปยังความโกลาหลที่ถูกแยกออกและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

อย่างไรก็ตามความโกลาหลที่เพิ่งแยกจากกันเริ่มกลับมาบรรจบกันอีกครั้ง

ผานกู่โกรธเป็นอย่างมากเขายืนนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นผานกู่ก็ก้าวออกไปยืนอยู่ท่ามกลางระหว่างความโกลาหล

ท้องฟ้าอยู่เหนือศีรษะและเท้าอยู่บนพื้น

ร่างกายของผานกู่ ในขณะนี้ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

ความโกลาหลถูกแยกออกโดยร่างกายของผานกู่อย่างกะทันหัน

เวลาผ่านไปทีละนิด พันปี หมื่นปี แสนปี

ร่างกายของ ผานกู่ไม่ขยายใหญ่ขึ้นอีกต่อไป

ในที่สุดโลกก็เข้าสู่เสถียรภาพ ผ่านกู่ก็มองไปยังโลกอันรกร้างจากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายิ้มอย่างเย็นชาและล้มลงทันที

ผานกู่ ได้เสียชีวิตลง แต่ร่างกายของเขาได้กลายเป็นทุกสรรพสิ่ง

นี่คือ ตำนานผานกู่เบิกฟ้า

เย่เฉินเฝ้ามองเป็นคนสุดท้ายจากนั้นสติของเขาก็วูบดับไป

ในเวลาเดียวกันสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในโลกที่มีสติปัญญาก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง

“ดินแดนรกร้างอันยิ่งใหญ่ ได้เปิดออกอย่างเป็นทางการทุกสิ่งมีชีวิตที่ได้รับอุปกรณ์ล็อกอินสามารถเข้ามาได้!”

ดินแดนแห่งยุคบรรพกาล ถูกเปิดออกและไม่ใช่มนุษย์ที่เข้ามาในครั้งแรก แต่เป็นนกและสัตว์ร้าย

เพราะมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อน

โลกได้เปลี่ยนไปอย่างมาก และตอนนี้ก็มีเกมลึกลับเกิดขึ้น ยังมีอุปกรณ์ล็อกอินที่สามารถใช้เพื่อเข้าสู่ระบบได้อีก

ผลกระทบของทั้งหมดนี้ยิ่งใหญ่เกินไปสำหรับทุกคน เกือบทุกคนที่ต้องการเข้าเกมส์ในครั้งแรกนั้นไม่ใช่เพียงเพื่ออยากเล่นเกม แต่เพื่อหาสาเหตุการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้และต้องการหาคำตอบว่ายุคบรรพกาลคืออะไร

“ทำไมถึงมีดาวตก ทำไมพื้นดินถึงแผ่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ดอกไม้และต้นไม้ที่เติบโตอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้ยังมีเกมยุคก่อนประวัติศาสตร์อีก นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

“วันนี้ฉันจะอายุครบ 110 ปี แต่ฉันก็ไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลย”

“โทรศัพท์ฉันไม่มีสัญญาณ”

“นี่เป็นสัญญาณของวันสิ้นโลกหรือเปล่า แต่ไหนล่ะซอมบี้แล้วสัตว์ประหลาดล่ะทำไมไม่มีอะไรเลย”

มีคนพูดถึงเยอะจนเกินที่จะจินตนาการ

แต่ในไม่ช้าก็มีบางคนพยายามเข้าสู่เกมยุคก่อนประวัติศาสตร์

ไม่นานคนเหล่านี้ก็เข้าสู่เกมยุคก่อนประวัติศาสตร์และออกจากเกมทีละคนและเข้าสู่ระบบอีกครั้งด้วยท่าทางที่ไม่อยากจะเชื่อ

หลังจากลองอีกครั้งในที่สุดพวกเขาก็พบว่าเกมยุคก่อนประวัติศาสตร์นี้มีความสมจริงอย่างมากมันเป็นการจำลองแบบ 100%

จากนั้นคนจำนวนมากก็รีบกลับบ้านหรือไปที่โรงแรมของพวกเขาแล้วรีบเข้าสู่เกม

จิตสำนึกลึกลับปรากฏขึ้นในเกม ไม่ว่าจะถูกค้นพบหรือการได้ยินมาโดยไม่ตั้งใจ โดยพื้นฐานแล้วผู้คนมากกว่า 70% รีบเข้าสู่เกมส์ยุคก่อนประวัติศาสตร์ตั้งแต่แรก

ณ โรงแรมระดับห้าดาว.

ถึงเย่เฉินหลับไปแล้ว แต่เย่เฉินเข้าสู่เกมโดยตรงในช่วงเวลาก่อนเกมส์จะเปิดอย่างเป็นทางการ

เมื่อคนอื่นเข้าสู่เกมพวกเขาเพียงแค่สร้างบัญชีจากนั้นเลือกสถานที่เกิดของพวกเขา

สถานที่ตั้งยังคงเป็นพื้นที่ของมนุษย์

แต่เย่เฉินแตกต่างออกไป เย่เฉินที่อยู่ในเกมกำลังนอนหลับอยู่ในขณะนี้ แต่ตำแหน่งของเขานั้นอยู่บนยอดเขา

ยอดเขาที่สูงกว่าหมื่นเมตร!

“ โรวววววว!”

“โอววววว!”

ทันใดนั้นเสียงคำรามดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วภูเขา