ตอนที่ 13 ในห้องสมุดของโรงเรี่ยน

ฟุเอ๊ เกิดใหม่ก็เก่งภาษาสุดๆซะแล้วค่ะ

ห้องเรียนชั้นประถม 6

มันมีหลายๆเรื่องเกิดขึ้น และฉันได้ถอนหายใจออกมา

“อิโรฮะจัง เก่งจังเลย~ คะแนนเต็มอีกแล้ว!”

“อืม อยู่แล้วล่ะ”

ในห้องเรียนชั้นประถม 6

ไม ได้พูดคะแนนของฉันออกมาด้วยเสียงแสนดีใจ

สิ่งที่ตามมาคงเป็นเด็กนักเรียนคนอื่นๆหันมาทางพวกเรา

“ช่วงนี้มีอะไรดีๆเกิดขึ้นหรอ อิโรฮะจัง?”

“ผมจำไม่ได้เลยนะ ว่าอิโรฮะจังเรียนเก่งขนาดนี้อ่ะ”

“อิโรฮะจังเปลี่ยนบุคลิก..?”

 

พวกเขาได้กระซิบพูดคุยกันเกียวกับเรื่องของฉัน

ฉันเอานิ้วไปเล่นที่ผมเบาๆ เพื่อปิดบังความเขินอายของฉัน

ตอนนี้ฉันเริ่มที่จะชอบผมยาวๆขึ้นแล้วล่ะ ฉันชอบสถานะของการเป็นเด็กประถมสุดๆเลย แต่ว่านะข้างในมันยังเป็นชายหนุ่มอยู่นะสิ..

รู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องมาตบเด็กเนี่ย

[สอบ ตบเด็กเนี่ยมันรู้สึกดีจังเลยแฮะ]

มันเป็นเรื่องง่ายๆเลยที่ฉันจะพูดมันออกมา แต่ฉันไม่ได้หน้าหนาเหมือนพี่อาเนะอ่ะดิ๊

“อิโรฮะจังวางแผนเกี่ยวกับ ข้อสอบเข้ามัธยมต้นแล้วหรอ?”

“ช่ายแล้วล่ะ ไมจังและปัญหาอยู่ที่ตรงนั้นแหละ ”

“อืม ตกใจหมดเลยอิโรฮะจัง ;w;”

ไมจังถอนหลังตกใจออกมาจากการที่ฉันอยู่ๆก็ลุกขึ้นมา

ฉันถอนหายใจออกมาเสียงดังและกลับไปนั่งที่เก้าอี้

เอาจริงๆนะ แรงกดดันจากครอบครัวของฉันมันเยอะสุดๆไปเลยล่ะ

ทุกๆครั้งที่มีโอกาศก็

[ทำไมไม่ไปลองสอบดูล่ะ?]

[ฉันได้ยินมาด้วยนะคะ ว่าโรงเรียนนั้นสอนดีมากๆเลย]

[ตึกอาคารสวยมากเลยล่ะ แล้วก็สิ่งอำนวยความสะดวกก็ดีสุดๆ]

และก็อะไรแบบนั้น เฮ้อ~

 

ไม่ มันไม่จริงเลยซักนิด ฉันไม่ใช้อัจฉริยะซักหน่อย เอาจริงๆฉันไม่ฉลาดด้วยซ้ำ

คะแนนสอบมันดีก็เพราะนี่มันชีวิตที่สองของฉันต่างหาก! ส่วนไอเรื่องภาษามันก็เป็นเรื่องลึกลบที่ฉันไม่เข้าใจด้วยซ้ำ!

ไม่มีทางที่ฉันจะอธิบายมันออกมาเลย…

ฉันแค่รู้ว่าฉันทำมันได้

 

“ถ้าฉันต้องไปโรงเรียนเอกชนแบบนั้นแล้วก็นะ.. ไม่อยากลาออกเลยแฮะ”

และปัญหาที่ใหญ่ที่สุดก็คือ ถ้าฉันเอาเวลาทั้งหมดไปเรียน ฉันก็ไม่มีเวลามาดูโอชินะสิ!

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่จำเป็นสำหรับฉัน

 

*  *  *

 

อ่ะ ตอนที่ฉันคุยเรื่องนี้เหล่าแชทในสตรีม ผลก็เป็น

แรงจูงใจของเด็กๆกับแรงผลักดันจากครอบครัวคือกุญแจในการสำเร็จในมัธยมต้นสินะ..

อิโรฮะจังระวังการเปิดเผยตัวตนด้วยนะ..

อิโรฮะจังอย่าไปบอกใครเชียวว่าเข้าโรงเรียนอะไร มันจะไม่ปลอดภัยเอานะ

“ขอบคุณที่ทุกๆคนเป็นห่วงจริงๆเลยน้า~ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะ! กิจกรรมสอบที่เอามาไลฟ์ครั้งนั้นก็เป็นของโรงเรียนอื่น แล้วก็ทุกๆอันฉันคิดไว้แล้วล่ะไม่ต้องเป็นห่วง!~”

 

เก่งมาก!

รอบคอบสุดๆเลยอิโรฮะจัง เด็กประถมจริงปะเนี่ย

 

“ฉันต้องไปสอบที่โรงเรียนที่อยู่ใกล้บ้าน.. วิชาภาษาอังกฤษเอย แล้วก็มีแต่วิชายากๆทั้งนั้น ไม่มีอะไรง่ายๆมั่งเลยหรอ ;w;”

 

เรามาคุยเรื่องข้อสอบเด็กมัธยมต้นกันทำไมฟร๊ะwwww

ผมว่าคนดูในนี้คงโตกันหมดแล้วล่ะwww เหมือนกลับไปคุยเรื่องเก่าๆเลย

ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม อิโรฮะจังสู้ๆนะ~ แล้วก็ตั้งใจติวด้วยนะw

“…มันแห่งคุณธรรมมันจะชำละล้างฉันแล้ว! แต่ถ้าเอาเวลาไปเรียนแล้วก็เวลาดูวีทูบเบอร์มันก็น้อยลงเด้! ไม่อาวววว”

 

การสตรีมเป็นเรื่องยุ่งยากจริงๆนั่นแหละ

…เป็นคอมเม้นที่สุดยอดสุดๆเลยอิโรฮะจัง w

อิโรฮะจังเป็นแฟนตัวยงวีทูบเบอร์เลยนะ รู้ยัง~

ปกติมันต้อง “เกลียดการเรียนเฟ้ย!” แต่อันนี้มัน “ไม่อยากเสียงเวลาเรียน” เฉยเลย ww

“สิ่งที่สำคัญที่สุดในโลกคือการดูสตรีมงั้นหรอ ขอตอบว่าไม่ ของจริงคือการไปดูโอชิตัวเป็นๆต่างหาก!”

 

wwww

พวกเราเป็นเหมือนกันเลยนะ wwww

อิโรฮะจังจะงี่เง่าตอนมีเรื่องวีทูบเบอร์มาเกี่ยวข้องตลอดเลยน๊าาา

“ยังไงก็เถอะ ทุกๆคนมีวิธีการเรียนมาแนะนำมะ?”

 

นอน

หนังสือที่อ่านล่าสุด ก็มังงะอ่ะ

ถ้าอยากจะลองเรียนหนักๆดูแล้วก็ ลองหาข้อสอบกวดวิชามาลองสอบก็ได้นะ

 

“โรงเรียนกวดวิชาไม่ใช่ว่ามันแพงสุดๆเลยหรอ ?”

 

มันก็แพงจริงๆนั่นแหละ

จ่ายค่าเรียนไม่พอ ต้องเสียค่าหนังสืออีก..

สำหรับ ป.6 ถ้าจำไม่ผิดน่าจะราวๆ 1000000 เยนนะถ้ารวมทุกอย่าง

“อะไรนะ? จริงหรอ!”

 

อิโรฮะจังจ่ายได้อยู่แล้วล่ะ~ 

การเอาชีวิตรอดในโลกที่เต็มไปด้วยทุนนิยมนี่มัน~

ค่าเข้าเริ่มแรก 5000 เยน ค่า~

 

“ขอบคุณที่ทุกๆคนเข้ามาแนะนำมากเลยน้า~ แต่ว่าเอาจริงๆแล้วมันนานมากเลยนะกว่าฉันจะได้ตังตรงนั้นจริงๆ ราวๆ 2 เดือนล่ะมั้ง ก่อนที่มันจะมาเป็นเงินเก็บของฉัน”

 

ไม่รู้เรื่องนั้นเลยแฮะ

เห๊~

งั้นคงต้องติวเองเหมือนเดิมแล้วแหละ~

อิโรฮะจังลองสมัครคอร์สสอนในช่วงฤดูร้อนดูก็ดีนะ

ลองไปหาพวกโปรเจ็คจากโรงเรียนสอนพิเศษดูสิ พวกเขาอาจจะสอนฟรีๆก็ได้นะ

“อะไรนะ? ถ้าฉันไปเอาโปรเจ็คมาทำทำ งั้นก็ไม่ต้องเรียนหรอ?”

[ M : ในส่วนประโยคตรงนี้ ผมคิดว่าคงบอกให้อิโรฮะจัง แสดงความสามารถทางด้านภาษามั้งครับw]

????

??????

พูดอะไรยุ่งยากจังเลย~

ตกลงอยากเรียนจริงไหมเนี่ย wwwww

งั้นอิโรฮะจังต้องโชว์สกิวพูดภาษาแล้วล่ะ (ภาษาอวกาศ)

ทำไมไม่ลองไปหาหนังสือจากห้องสมุดดูบ้างล่ะ?

 

“ฉันพูดภาษาญี่ปุ่นค่ะ! แต่ก็ถูกแฮะ ถ้าลองไปที่ห้องสมุดของโรงเรียนหรอไม่ก็ในเมืองแล้วลองยืมหนังสือมาอ่านดู ฉันยังไม่รู้เลยต้องสอบตอนไหน แล้วก็ไม่อยากจะซื้อหนังสือด้วย~”

 

ความเป็นจริงล่ะ..

ผมว่าถ้าอิโรฮะจังไปบอกครอบครัวซื้อให้แน่นอนเลยนะw

อิโรฮะจังนี่เป็นผู้ใหญ่จริงๆเลยน้า~ ไม่ใช่แแบบพวกเด็กประถมที่มีเซนส์ทางด้านเงินเลย

 

*  *  *

วันต่อมาหลังจากเรียนเสร็จ เท้าของฉันได้ก้าวขึ้นเดินมาบนบรรได

เพราะว่าวันนี้ไม่มีการรวมตัวทำกิจกรรมกัน เลยเลิกไวซักหน่อยและได้พักแล้ว!

 

 

“อิโรฮะจังที่เก็บรองเท้ามันอยู่ทางนั้นไม่ใช่หรอ..?”

“ฉันรู้น่าาา แต่มันมีอีกที่ตรงห้องสมุดด้วยนะ”

“….มันไม่มีไม่ใช่หรอ? หรือว่า..!”

“ล้อเล่นน่าาา”

“www ฉันรู้อยู่แล้วล่ะอิโรฮะจัง”

 

ฉันเดินขึ้นไปทางบรรไดเพื่อไปห้องสมุด ขณะกำลังคิด ฉันก็ลองแต่งเรื่องในหัวเล่นๆดู

แล้วก็นะฉันปล่อยไมไว้ด้านหลังด้วยล่ะ~ ได้ยินเสียง “อย่าทิ้งฉันไว้เซ้~” ตามหลังมาแต่มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่นะ~ 

 

“ขออนุญาติค่ะ..”

ฉันเปิดประตูและเดินเข้าไปด้านใน กลิ่นของหนังสือเก่าๆ เต็มทั่วห้องไปหมด

กลิ่นมันทำให้ฉันนึกถึงอดีตเก่าๆเลย่ละ..

 

 

 

 

 

 

 

 

ฮูเร่! HNY ทุกๆคนครับ~