ฉันเริ่มชินกับการถูกแส้ฟาดแล้ว…
บางทีฉันอาจจะไม่รู้สึกเจ็บแล้วก็ได้…
หรือไม่… ฉันอาจจะไม่รู้ว่าความเจ็บปวดคืออะไรไปแล้วก็ได้…
“…เฮ้ย เจ้านั่นยังอยู่มั้ย? ยัยนั่นเพิ่งจะ 5 ขวบ ยังเป็นเด็กอยู่เลยนะ”
“ท่านสันตะปาปาผู้สูงส่งทรงมอบหมายให้ฉันมาฝึกเจ้าเด็กนี่ และทำลายจิตใจของยัยนี่ให้ได้ ก็แค่อัดยัยนี่ไปเรื่อยๆ แถมต่อให้ยัยนี่เกิดตายขึ้นมา ท่านเกลแห่ง [12 อัครสาวก] ก็ชุบชีวิตให้มันได้อยู่ดี”
“เฮ่อ…พวกผู้นำนี่คิดทำอะไรโหดร้ายจริงๆ เลยแฮะ ตั้งใจจะทำร้ายเด็กคนนี้แล้วเปลี่ยนให้เป็นอาวุธมีชีวิต…หรือก็คือ ยัยนี่จะกลายเป็นเครื่องจักรสังหารพวกมาร ซึ่งเป็นไปตามที่ท่านมิซารี่ต้องการงั้นสินะ ช่างเป็นคนที่โชคดีจริงๆ”
ท่านมิซารี่…เทพธิดาแห่งชีวิตและเมตตา
แต่ฉันไม่เชื่อในสิ่งนั้นแล้ว… ถ้าเกิดว่าเธอมีอยู่จริง เธอคงเป็นคนแรกที่มาช่วยฉันจากที่นี่แล้วล่ะ…
แต่ถ้าเธอมีอยู่จริงๆ ละก็… แสดงว่าเธอเป็นแค่เทพธิดาที่ไร้พลังที่คิดถึงแต่ตัวเองแน่ๆ
ใครก็ได้ ช่วยฉันจากที่นี่ที… จะใครก็ได้ทั้งนั้น… ฉันไม่สนหรอกว่าจะเป็นเผ่ามาร หรือเทพชั่วร้ายก็ได้ ขอแค่…ได้โปรดเถอะ ได้โปรดช่วยฉันที
ที่นี่มัน… คือนรก
“เห้ย! ตื่นได้แล้วเว้ย! ผู้กล้า!”
แต่ละวันของฉันเริ่มขึ้นตอนตี 4 จากในกรงขังที่ไม่มีผ้าปูหรือเตียงเลย ฉันจะถูกสาดน้ำ 1 ถังใส่เพื่อปลุกให้ตื่น ฉันจะถูกลากออกมาฝึกตอนเช้าจนกว่าจะถึง 8 โมงเช้า แล้วจะได้เวลา 10 นาทีเพื่อกินอาหารเช้าที่ไร้รสชาติ สนใจแต่สารอาหาร จากนั้นฉันจะถูกชก ถูกเตะ ถูกตีด้วยดาบจากพวกอัศวินเกือบ 20 คนที่ตื่นกันแล้ว
“นี่แกไม่ตั้งใจจะฝึกหรือไงวะ!?”
“ไอ้ดาบพรรค์นี้น่ะ มันฆ่าจอมมารไม่ได้หรอกนะเว้ย!”
ฉันต้องเจอกับแผลฟกช้ำกับคำพูดแย่ๆ ของคนพวกนั้นซ้ำไปซ้ำมาตลอดจนถึงเที่ยงตรง ฉันก็จะได้เวลาอีก 10 นาทีเพื่อกินอาหารกลางวันที่แทบไม่ต่างจากเมื่อเช้าเลย แค่มีปริมาณมากขึ้นเท่านั้นเอง
ตอนบ่ายน่ะ เลวร้ายที่สุด ใครซักคนจาก [12 อัครสาวก] ที่เป็น 1 ในกองกำลังชั้นแนวหน้าของอาณาจักรจะมาทำร้ายฉันเป็นประจำ
“วันนี้เป็นคิวของฉันเอง ดูแล้วเรียนรู้ไว้ด้วยล่ะ ผู้กล้า”
คนที่มาในวันนี้เป็นผู้หญิงผมบลอนด์ ดูแล้วคนรอบๆ เธอเรียกเธอว่า “อีดิธ”
อีดิธโจมตีใส่ฉันต่อเนื่องยาวไปจนอาทิตย์ตก ก่อนจะจากไป เธอยังบอกฉันว่า “นี่ก็เพื่อประโยชน์สูงสุดของมนุษยชาติ รู้สึกขอบคุณฉันซะด้วยล่ะ”
วันของฉันยังไม่ได้จบลงแค่เพราะเป็นกลางคืนแล้ว ฉันจะต้องกินอาหารแบบเดิมนั่นอีกครั้ง แค่มีปริมาณเพิ่มขึ้น และตอนนี้ ฉันจะถูกสั่งให้ปลิดชีวิต
…ตอนแรก ก็เป็นแค่หนูตัวเล็กๆ แล้วก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสัตว์ที่ตัวใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น เป็นกระต่าย เป็นแมว แล้วตอนนี้
“ปล่อยกูนะเว้ย! ไอ้ชาติชั่ว! พวกมึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้!!!”
ฉันถูกสั่งให้ประหารคนร้ายที่ก่อคดีมาและถูกจับกุม
ถ้าฉันไม่ฆ่าเขาตามที่ถูกสั่งทันที แม้แต่ 1 วินาทีก็ตาม… พวกเขาจะใช้แส้ฟาดฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ถึงฉันไม่รู้สึกเจ็บแล้วตอนนี้ แต่พอฉันกำลังจะโดนแส้หวดใส่… ทั่วทั้งตัวของฉันจะสั่นไปหมด และฉันก็ไม่กล้าขัดคำสั่งพวกนั้นอีกเลย ฉันเกลียดความรู้สึกนั่น ฉันเลยต้องฆ่าเขาคนนั้นตามที่ถูกสั่งมา
“ย- อย่านะ! หยุดนะเว้ย! อย่าทำแบบนี้เลย!”
ฉันปักมีดสั้นใส่ชายคนนั้นที่ฉันไม่เคยรู้จักกันมาก่อนและฉันก็ไม่รู้ว่าเขาไปทำผิดอะไรมา ชายที่กำลังร้องขอชีวิตจากฉันในตอนนี้…เขาไม่ขยับเขยื้อนอีกแล้ว
แล้วในตอนดึก ฉันจะต้องนั่งฟังเทศน์จากบักบวช เขามักบอกว่าเทพมิซารี่นั่นคือที่สุด, ฉันคือ [ผู้กล้า], ฉันคือ [อาวุธ], ขจัดอารมณ์ทิ้งไป, อย่าได้เมตตา, สังหารจอมมาร, ทำลายล้างเผ่ามารให้สิ้นซาก
ฉันก็ไม่รู้จริงเท็จหรอก แต่ถ้านักบวชเป็นคนพูด มันก็อาจจะเป็นเรื่องจริง มั้ง…
พอถึงเวลาตี 1 ฉันถึงจะได้นอนซะที ทั่วทั้งตัวมันเจ็บเป็นหมดจนอยากจะร้องไห้ แต่ฉันก็ไม่รู้สึกถึงพวกมันอีกแล้ว ความเจ็บปวดและความอ่อนล้า ของพวกนั้นน่ะ ฉันถูกทำให้ลืมไปใน 6 เดือนที่ถูกจับขังอยู่ที่นี่ไปแล้ว
ฉันมั่นใจว่าฉันต้องสติแตกแน่ๆ
อีกไม่นาน ฉันคงไม่สามารถคิดอะไรแบบนี้ได้อีก
ฉันคงไม่สามารถมีชีวิตที่สงบสุขได้อีกแล้ว
ฉันคือ [ผู้กล้า] ฉันต้องปกป้องมวลมนุษย์
―――ทำไมล่ะ? ฉันจะปกป้องพวกคนที่ทำร้ายฉันเพื่ออะไร?
ฉันต้องปราบจอมมาร และนำสันติสุขมาสู่โลก
―――ทำไมล่ะ? จอมมารเคยทำอะไรกับฉันด้วยเหรอ?
ฉันต้องทำลายเผ่ามารให้สิ้นซาก และทำให้โลกนี้เป็นอย่างที่ควรจะเป็น
―――ทำไมล่ะ? ใครเป็นคนตัดสินว่าเผ่ามารไม่ควรอยู่บนโลกใบนี้กัน?
ในไม่ช้า ฉันคงไม่สามารถคิดเกี่ยวกับคำถามพวกนี้อย่างที่เคยทำมาทุกคืนๆ ได้อีกแล้ว…
ความคิดนี้มันทำให้ฉันกลัว… แต่น้ำตาของฉันมันแห้งไปนานแล้ว มันไม่ยอมไหลออกมาอีกเลย
ที่นี่มันคือนรก
ใครก็ได้ช่วยฉันที… จะเป็นเผ่ามาร เป็นจอมมาร หรือเทพชั่วร้ายก็ได้… โปรดช่วยฉันก่อนที่ใจฉันจะแตกสลายด้วย
ถ้าไม่มีความช่วยเหลือมาถึง ก็ได้โปรด…ช่วยให้ฉันใจสลายไปให้เร็วที่สุดด้วยเถอะ
ทำให้ฉันไม่สามารถคิดอะไรได้อีก… ทำให้ฉันลืมทุกสิ่งทุกอย่าง…
ฉันไม่ได้อยากปกป้องผู้คน… ผู้คนอย่างพ่อกับแม่ที่ขายฉัน… ผู้คนอย่างพวกอัศวินที่ทำร้ายฉัน… ผู้คนอย่างพวกคนใหญ่คนโตที่มองฉันไม่ต่างจากเครื่องมือชิ้นนึง…
ทำไมฉันต้องปกป้องคนพวกนั้นด้วย?
ฉันฆ่าพวกเผ่ามารไม่ได้หรอก… ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร แต่ถ้าฉันทำมันไม่ได้ ฉันมั่นใจว่าฉันจะถูกทำให้ทรมานยิ่งกว่าตายซะอีก
เพราะงั้น… ฉันถึงอยากจะเสียสติไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ขอให้ฉันกลายเป็นตุ๊กตาที่คิดอะไรไม่ได้ซักอย่างเร็วๆ ทีเถอะ…