ตอนที่ 63 ดูเหมือนว่าลิลี่ซังจะปลอดภัย (เธอเป็นลม)
『……ต้องขอโทษสำหรับท่าทางที่ดูแย่ก่อนหน้านี้ด้วยนะคะ』
「ไม่หรอก ไม่เป็นไรจริง ๆ』
เมื่อผมกลับมาที่ห้อง ลิลี่ซังก็ตื่นแล้ว
เธอยังดูรู้สึกงุนงงเล็กน้อย แต่ดูเหมือนไม่มีไข้
ผมใช้วิธีตรวจด้วยการหน้าผากแนบหน้าผาก ดูแล้วคงไม่เป็นไร……อะ เด็กคนนี้มีอุณหภูมิร่างกายสูงขึ้น
ม๊า ช่างเถอะ
ลิลี่ซัง、ตอนที่ผมตรวจด้วยหน้าผากเพื่อวัดไข้ เธอก็เกือบจะล้มลงอีกครั้ง และหน้าของเธอแดงก่ำและพูดออกมาว่า『นี่คือ……รสนิยมของฉันค่ะ！』
ถ้าเป็นรสนิยมแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะเน๊ะ
รสนิยมของแต่ละคนควรถูกเคารพ
ยังไงก็ตาม รสนิยมของผมคือ ชอบดื่มเหล้า
เป็นรสนิยมจริงไหม？
ดังนั้นช่วยอนุญาตให้ผมดื่มหน่อยได้ไหมเน๊？
ไม่ได้ล่ะมั้ง？
ก่อนอื่น ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาการสนทนาก็เป็นภาษาต่างประเทศ
ดูเหมือนผมจะพูดได้อย่างเป็นธรรมชาติ แต่ก็น่ากลัวนิดหน่อยเน๊ะ
ก็แบบมันสะดวกดีเกินไปล่ะ
『……ต้องขอขอบคุณ、อย่างเป็นทางการอีกครั้งค่ะ ขอบคุณคุณค่ะ、ที่ทำให้ฉันสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัยค่ะ ขอขอบคุณอีกครั้ง』
ผมบอกให้เธออยู่บนเตียง เพราะเธอจะได้ไม่ลำบากถ้าเป็นลมลงอีกครั้ง นอกจากนี้……แม้ว่าจะเป็นกระโปรง แต่เธอก็พับมันอย่างช่ำชองและนั่งตัวตรง จากนั้นก็โค้งคำนับสามนิ้ว
『……อาโน、นั่น』
『เพื่อนของฉันบอกว่านี่เป็นมารยาทอย่างเป็นทางการของประเทศนี้ค่ะ』
『แต่、นั่น』
『แน่นอนค่ะ ฉันรู้ว่าไม่ควรทำเช่นนี้ในสถานที่ที่เป็นทางการค่ะ。 หากไม่ได้เป็นผู้ที่มีสายสัมพันธ์ใกล้ชิดค่ะ』
หืมー。
ม๊า、ช่างเถอะ
ถ้าเข้าใจขนาดนั้น ก็คงไม่ทำอย่างในเมืองหรอก
แจ่ผมรู้สึกว่ามีความเข้าใจแตกต่างกันเล็กน้อย
แต่จะยังไงก็ได้
『อย่ากังวลไปเลยครับ ผมจะตอบสนองต่อคำร้องขอความช่วยเหลือของคุณเสมอ。 ผมจะทำอย่างนั้นไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใครก็ตาม』
『……ถึงอย่างนั้นก็ตาม、หากเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น……หากมีเพียงฉันคนเดียวแต่แรก』
『อาー』
ม๊า ดูเหมือนจะทำให้มีความรู้สึกด้านลบแล้วสิเน๊……หากสถานการณ์กลับกัน นั่นก็คงเกิดขึ้นกับผมเหมือนกัน
ยิ่งไปกว่านั้นฝ่ายตรงข้ามยังเป็นสาวน้อย？
และที่สำคัญกว่านั้น สาเหตุก็คือมอนสเตอร์ที่ไม่สามารถเอาชนะได้ทางกายภาพ
『เกี่ยวกับเรื่องนั้น』
「ฉันไม่มีปัญหาเรื่องเงินค่ะ、ดังนั้นถ้าคุณต้องการ ฉันจะให้ค่าตอบแทนตามมูลค่าตลาดก็ได้ไม่เป็นไรค่ะ』
『แต่』
『แน่นอนว่าเป็นเรื่องธรรมดาในประเทศนี้ นอกเหนือจากที่กล่าวมา』
นอกเหนือจากที่กล่าวมา？
……หืมー。
『ฉันกำลังมีปัญหา』
『ปัญหา……ฟุฟุฟุっ』
อะ、เธอหัวเราะ
เด็กคนนี้คงเป็นคนประเภทที่ชอบรักษาระยะห่างจากผู้คน ดังนั้นเธอจึงมีรอยยิ้มที่เขินอาย
นี่เป็นไทป์ที่ผมพึ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกเลย
อนึ่ง รุรุซังมีรอยยิ้มที่ทำให้คุณรู้สึกเหมือนเธอเป็นผู้หญิงที่กระตือรือร้น
ส่วนเอมิซัง……ปกติแล้วเธอจะเหมือนกับโอเน่ซังที่จริงจัง、แต่เมื่อเธอเป็นเอ็นไตซังก็ดูเหมือนเอ็นไตซังเต็มรูปแบบ
คุชิมะซังเป็นคนประเภทที่ไม่ชอบแสดงรอยยิ้ม ดังนั้นเธอจึงดูเหมือนจะแอบยิ้มอยู่ด้านหลัง
สิ่งที่เรียกว่าเด็กผู้หญิง ทุกคนล้วนแตกต่างกันเน๊ะ
ม๊า โดยเฉพาะเด็กคนนี้ที่มาจากต่างประเทศ
ผม？
ผม……ให้ความรู้สึกแบบไหนงั้นเหรอ
ผมรู้สึกว่ากล้ามเนื้อใบหน้าของตัวเองไม่ได้เคลื่อนไหวมากนัก
◇
『เข้าใจล่ะ、คำแนะนำสินะครับ』
『ค่ะ ดันเจี้ยนส่วนใหญ่ในประเทศของฉันมีเลเวลเฉลี่ยค่อนข้างสูงค่ะ、ที่จริงแล้วนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ฉันมีอิสระ、โครงสร้างยังแตกต่างจากประเทศอื่น ๆ เล็กน้อย……ทำนองนั้นค่ะ』
โฮー、ดันเจี้ยนแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ ไม่สิ แต่ละภูมิภาคเน๊ะ
ลองคิดดูแล้ว ตอนที่ผมดูไลฟ์สดที่ออกอากาศในต่างประเทศ บรรยากาศจะแตกต่างออกไปมาก
อยากดำดิ่งแล้วน๊า……。
แล้ว
เหตุผลที่ลิลี่ซังมาญี่ปุ่นก็เพื่อแอบพบปะเพื่อนฝูงของเธอ
จริง ๆ แล้วเหมือนว่าเธออยากจะมาหลังจากที่พูดภาษาญี่ปุ่นได้แล้ว แต่เกิดอดใจไม่ไหว ก็เลยทำสิ่งที่รู้สึกเหมือน「การฝึกในชีวิตจริง！」สินะ
เธอคิดว่าการพูดภาษาญี่ปุ่นจะไม่ใช่เรื่องยากเลย ขอแค่พยายามพูด และเนื่องจากเป็นผู้หญิง และชอบพูด ดังนั้นจึงคิดว่าเหมาะกับตัวเองมาก
เธอพยายามพูดภาษาญี่ปุ่นอย่างเต็มที่ในระหว่างการสนทนา แต่ดูเหมือนว่าจะเริ่มกลายเป็นเรื่องน่าหงุดหงิด และสุดท้ายก็จบลงเพียงภาษาต่างประเทศเท่านั้น
ผมบอกได้แค่ว่าเธอเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก หรือค่อนข้างจะเป็นประเภทที่กระตือรือร้นมากเน๊ะ
เรียกว่าความมีชีวิตชีวาล่ะ
มันคือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด
『แล้ว 、เลเวลล่ะ？ ไม่เป็นไรที่จะถามใช่ไหมครับ？』
『……ตามการแปลของสมาคมทางนี้、แน่ใจว่า２５ค่ะ』
『เห้？』
『อาっ、น่าร๊าก……คิ๊ว』
ลิลี่ซังกลอกตาของเธอ แล้วจึงล้มลงเบา ๆ เอาหัวไปหนุนหมอนin
เด็กคนนี้、มีร่างกายอ่อนแอจังน๊า……แต่เลเวลของเธอก็สูงจริง ๆ
อะ、บางทีคงเหนื่อยจากการอยู่ในดันเจี้ยนล่ะมั้ง
เลเวล２５。
สูงกว่ารุรุซังเอมิซังมาก……สูงกว่าผมในสมัยก่อนอีก
ถ้านับเฉพาะตัวเลขก็เกือบสองเท่าเลยเน๊ะ
นั่นไงล่ะ、ขีดจำกัดของมนุษย์ โดยเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 10 และขีดจำกัดของคนที่สุดยอดคือ 20 、ดังนั้นเด็กคนนี้เป็นอัจฉริยะจริง ๆ
แย่แล้ว
แย่จริง ๆ ล่ะ
โลกนี้ช่างกว้างใหญ่เน๊ะ
หรือว่าบางทีเธออาจถูกทำให้หลงเข้าใจผิดโดยเลเวลท้องถิ่นที่อาศัยอยู่？
แต่ผมเองก็มี★１０เหมือนกันซึ่งเป็นเรื่องที่ผมไม่เข้าใจจริง ๆ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าทางไหนแข็งแกร่งกว่ากัน
ผมรู้สึกว่าถ้ามีอุปกรณ์ และการเตรียมตัวที่เหมาะสม และนอกจากนี้ หากถ้าเพื่อนร่วมทีมทำสิ่งที่ถูกต้อง ผมก็รู้สึกว่าเธอจะสามารถลงไปถึงชั้น 250 ได้ตามปกติ
ม๊า มองย้อนกลับไป มีหลายสิ่งหลายอย่างผิดพลาดเพราะคำสาปล่ะนะ……。
◇
『……ฮาっ！』
『อะ、ฟื้นแล้วเหรอครับ』
ผมยังรู้สึกเหนื่อยอยู่มาก เลยยังสนุกกับการนอนเล่นบนเตียง เมื่อลิลี่ซังฟื้นขึ้นมา
เป็นลมมากขนาดนี้โอเคไหมน๊า……ผมควรเรียกพยาบาลดีหรือเปล่า？
『……ฮารุซามะ、ผมของคุณ』
『เอ๊ะ？ อาー、รุงรังหมดเลยー』
ที่จริงแล้วของลิลี่ซังเองก็ค่อนข้างยุ่งเหมือนกันも結構ぼさぼさだけどね。
แต่ผมรู้ว่ามันไม่ดีที่จะชี้ประเด็นแบบนั้นกับเด็กผู้หญิง ดังนั้นผมจึงเงียบไว้
『……คะ、คือว่า。 อยากจะแสดงความขอบคุณ、ฉันวางแผนที่จะทำอย่างอื่น แต่……』
『อะ、จ๊า เชิญเลยครับ』
『เฮ๊ะ？』
『เอ๊ะ、จะทำให้ไม่ใช่เหรอครับ？』
『เอ๊ะ……คะ、ค่ะぃ……』
เพราะผมรู้สึกเหมือนว่าเธอมีบรรยากาศที่อยากจะทำผมหรืออะไรสักอย่าง ผมก็เลยนั่งลงโดยหันหลังให้
พวกเด็กผู้หญิงชอบเล่นกับผมคนอื่นเน๊ะ
เพราะผมคุ้นเคยกับทั้งรุรุซัง ทั้งคุชิมะซังแล้ว ดังนั้นไม่เป็นไร
รู้สึกดีที่สามารถคิดออกได้ก่อนเน๊ー
『……………………………………』
อนึ่ง ส่วนเอมิซัง น่าแปลกที่เธอไม่ทำแบบนี้
บางทีถ้าเธอสัมผัสตัวผม เธออาจจะรู้สึกตื่นตัวขึ้นมา ดังนั้นจึงต้องระงับมันด้วยความตั้งใจอันแรงกล้าเน๊ะ
ยอดเยี่ยมเลยเน๊
หากเป็นเอ็นไตซังที่รู้จักควบคุมตัวเองได้ ก็สามารถไว้วางใจได้ล่ะเน๊
ผู้ชาย？
กับผู้ชาย……ผมบางทีอย่างแรกเลยคงไม่มีความสุข นอกจากนี้ ผมเป็นเด็กผู้หญิงแล้ว และผู้ชายคงเบรคไม่ทำงานได้……เน๊ぇ……？
『……ชะ、เช่นนั้น、ขอฝากตัวด้วยค่ะ……』
『ครับ、เชิญได้เลย』
อย่างที่คิด จะบอกว่า「นี่คือวิธีการขอบคุณที่ดี」ก็คงไม่ได้ล่ะ
ผมไปช่วย ก็เพียงเพราะเป็นความรับผิดชอบของผมในฐานะเพื่อนนักดำดิ่งดันเจี้ยนด้วยกัน
จะว่าไปแล้ว ดูเหมือนว่าผู้คนที่ผมเคยช่วยเหลือไว้จะเริ่มรู้เรื่องของผมบ้างแล้ว……ไม่สิ ที่จริงแล้วยังไงกันแน่……น่ากลัว……เห็นได้ชัดว่าผมได้รับจดหมายขอบคุณและกล่องขนมมากมายที่ส่งไปยังบริษัท
จะดีกว่าไหมถ้าทุกคนจะใจเย็นมห้มากขึ้น？
ผมเองก็เคยได้รับความช่วยเหลือหลายครั้งตอนที่ยังเป็นมือใหม่
แต่ต่อให้คุณจะเป็นระดับกลาง แต่คุณก็ยังสามารถทำผิดพลาดได้
โฮร่า、เหมือนกับลิลี่ซังที่เป็นระดับสูงไง
อาー、แต่ว่าไปแล้วในบางครั้งก็ขอบคุณทันทีด้วยการซื้ออาหารเย็นให้
ตราบใดที่คุณเป็นผู้ใหญ่ และเสิร์ฟเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ก็เป็นOK
มันซับซ้อนกว่าเล็กน้อยสำหรับผู้ใหญ่เน๊
『……อึกぅっ……』
『ฮ่าっ！？ ……คิ๊ว』
อาっ。
ไม่เหมือนกับพวกรุรุซัง วิธีที่เธอวางหวีนั้นอ่อนโยน แม้จะส่งเสียงแปลก ๆ ออกมาบ้าง
เสียงนั้น、ฟังดูซุกซนเล็กน้อยน๊า
แล้วจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงล้มที่ข้างหลัง
◇
『……ตอนนี้……』
『ร่างกายไม่เป็นไรใช่ไหมครับ？』
『ค่ะ、ค่ะ、ที่เหลือ』
『จะนอนต่อไปก็ได้ไม่เป็นไรครับ』
『จะทำผมของคุณต่อไปค่ะ！！』
『อะ、ครับ』
ครั้งนี้กลับมาได้ในไม่ถึงหนึ่งนาทีเน๊
บางที เด็กที่เลเวลสูง ๆ คงมีบางอย่างต่างออกไปเน๊ะ
『……ฟุ、อึก……』
『……っ！ ……っ！』
อ้าー、นั่นรู้สึกดีจังー。
ผมสงสัยจังว่าทำไมแค่การลูบหัว กอด หรือหวีผมถึงรู้สึกดีขนาดนี้ー。
ถ้าเป็นตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่เรียกว่านาเดโป(ลูบหัวใครสักคนจนตกหลุมรักหน้าแดง)เลย
แถมกลุ่มเป้าหมายจำกัดเฉพาะเด็กผู้หญิงเท่านั้นล๊าー
『……ผมยาวขนาดนี้……สวย……หอม……』
『แบบว่ายังไงดี เส้นผมพวกนี้、ดูดีอยู่ตลอดโดยแทบไม่ต้องดูแลอะไรเลยล่ะครับ』
มันแปลกมากเลยเน๊ะ
บางทีร่างกายนี้ เดาว่ามันเกี่ยวข้องกับการมีรสนิยมที่ไม่รังเกียจการดื่มเหล้า
ท้ายที่สุดแล้ว ในคืนแรกหลังจากที่ผมถูกพาตัวออกจากอพาร์ตเมนต์นั้น คุชิมะซังก็เป็นลมหลังมองมาที่ผม ขณะที่ผมกำลังเช็ดผมให้แห้งหลังจากอาบน้ำด้วยผ้าเช็ดตัว แล้วเป่าด้วยเครื่องเป่าผม
ย๊าー、ผมกลัวจริง ๆ เมื่อเห็นคนเป็นลมเป็นครั้งแรก
แล้ว ผมก็ถูกถามว่า「ทำไมคุณถึงทำอย่างนั้นกันคะ！？」แต่ผมก็ทำให้เธอเงียบไปด้วยคำตอบว่า「แต่ผมก็ทำแบบนี้มาตลอด１ปีแล้วนะครับ？」
เพราะพอแห้งแล้วเส้นผมของผมก็จะดูดีและสะอาดเสมอ ดังนั้นไม่มีปัญหา
เน๊ぇ？
『……ซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ด』
『อ๊าー』
จั๊กจี้
เข้าใจแล้ว、เด็กคนนี้ใกล้เคียงกับรุรุซังเน๊
รุรุซังเองก็มักจะดมกลิ่นขณะที่กำลังหวีผมของผม จนหน้าแดงก่ำ และทรุดลงเพราะขาดออกซิเจนเสมอ
ผมเข้าใจความรู้สึกดี
ผมเองเมื่อมีเวลาว่างมากเกินไป ก็มักจะเล่นผมของตัวเองได้สัก 1 หรือ 2 ชั่วโมงเลยล่ะ
“――――ฮารุจัง！！！”
“ฟุคายะซังกะ ก็บอกว่า……”
“อะ、รุรุซัง คุชิมะซัง”
ผมตกใจจริง ๆ เมื่อจู่ ๆ ประตูก็เปิดออก
ผมสะดุ้งกับเสียงนั้น แต่ก็สามารถรู้ตัวได้ในขณะที่ใช้ค้นหาศัตรู
“――――ฮารุจัง ทำไมเด็กคนนั้นถึงแตะต้องฮารุจังล่ะแบบนั้นล่ะ”
“เด็กคนนี้คือลิลี่ซังครับ จากดันเจี้ยน”
“แต่มันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะหวีผมของฮารุจัง ดังนั้นที่ตรงนั้นต้องเป็นของฉันเสมอสิ”
“อะ จ๊า ฝากด้วยนะครับรุรุซัง ลิลี่ซังขอบคุณมากเลยครับ”
“อะ、อืม！ เป็นหน้าที่ฉันเอง！ ฉันจะดูแลฮารุจังเอง！”
『ฮี่っ……ค่ะ、ค่ะ……』
ตอนที่รับหวีจากลิลี่ซัง……อะ、เป็นของดูมีสไตล์ล่ะ、รสนิยมของลิลี่ซังเปล่งประกาย……เมื่อผมยื่นให้รุรุซัง ความรู้สึกที่น่ากลัวนั้นก็หายไป และเธอก็เริ่มดมผม
อืม
เด็กคนนี้น่ารักอย่างน่าประหลาดใจเน๊ะ
เพราะผมได้รับการดูแลอยู่เสมอ ดังนั้นเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ต้องการดูแลผมเหมือนน้องสาวตัวน้อย แม้ว่าเธอจะอายุน้อยกว่า และยังมีประสบการณ์น้อยในฐานะเด็กผู้หญิงก็ตาม
「ฉันจะดูแลตลอดไปเน๊ะ ฮารุจัง」เธอบอกผมแบบนั้นทุกวัน
หากเป็นเพียงเรื่องของการเข้ามาเลือกทรงผมและเสื้อผ้าให้ทุกวัน ผมก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งในระดับหนึ่ง
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 63
งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง
ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）
“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”
“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”
หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ
https://ncode.syosetu.com/n1479ik/63/
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ