ซูฟ่านจำเจ้าหน้าที่เจียงได้หลังจากที่เห็นเขาอยู่ไกล ๆ
ตอนที่ระบบแนะนำเรื่องภายในให้กับเขา ระบบก็แนะนำสั้น ๆ ถึงเจ้าหน้าที่ตำรวจเจียงและซูฟ่านก็เคยเห็นรูปถ่ายของบุคคลนี้
“เจ้าหน้าที่เจียง ผมซูฟ่านครับ”
ซูฟ่านเดินไปหาเจ้าหน้าที่เจียงและยื่นมือออกไป
เจ้าหน้าที่เจียงที่ยังคงมองหาซูฟ่านก็ตกใจเมื่อซูฟ่านปรากฏตัวขึ้นเอง
“คุณ…สวัสดีครับ”
เขามองไปที่ซูฟ่านจากนั้นเจ้าหน้าที่เจียงก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
ครั้งสุดท้ายที่คังหมินฟูมอบหมายงานให้เขาจัดการก็คือคดีของหวังฟู่กุย เขาบอกว่าญาติของเขาจับหวังฟู่กุยได้
เพราะเขาไม่อยากลำบากเจ้าหน้าที่เจียงจึงไม่ตรวจสอบรายละเอียดของคดีนี้
ตอนนี้ผู้หลบหนีคนสำคัญถูกจับกุมได้อย่างง่ายดายและมิสเตอร์คังก็ออกตัวมาเอง เจ้าหน้าที่เจียงจึงยอมรับได้
แต่เขามักจะสงสัยเกี่ยวกับคนที่จับกุมหวังฟู่กุยเสมอ
เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าซูฟ่านจะยังเด็กขนาดนี้
“เจ้าหน้าที่เจียง?”
เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่เจียงตกตะลึง ซูฟ่านจึงเรียกเขา
เจ้าหน้าที่เจียงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง
“ขอโทษครับคุณซู ผมเคยได้ยินเรื่องของคุณมาก่อนแต่ไม่คิด้ลยว่าคุณยังหนุ่มขนาดนี้ มันทำให้ตำรวจอย่างเรารู้สึกแย่จริง ๆ”
“เจ้าหน้าที่เจียงไม่จำเป็นต้องถ่อมตนแบบนั้นหรอกครับ ล่าสุดที่ผมจับหวังฟู่กุยได้เป็นแค่เรื่องบังเอิญอาจเป็นเพราะโชคชะตาทำให้ผมเจอเขาครั้งนี้ด้วย”
“ดี! ขอบคุณสำหรับข้อมูลของคุณเราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจับกุมหวังฟู่กุยและหวังฉางเจียงครับ”
เจ้าหน้าที่เจียงนำตำรวจหกนายตามหลังเขาไปอย่างกระตือรือร้น
เนื่องจากเหตุการณ์หลบหนีครั้งนี้ตำรวจจึงไม่ต้องการออกไปประชาสัมพันธ์และเจ้าหน้าที่เจียงก็ไม่สามารถนำกำลังตำรวจมามากเกินไปได้
ถ้าไม่อย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะถูกมองออกโดยหวังฉางเจียง
“คุณวางแผนที่จะพาคนหกคนเข้าไปเหรอ?”
เห็นได้ชัดว่าเจ้าหน้าที่เจียงรู้สึกตกใจกับคำถามของซูฟ่าน
“จากการสังเกตของผม วันนี้มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในบาร์มากกว่าปกติถึงสามเท่าถ้าผมจำไม่ผิดคนเหล่านี้ได้รับการจัดเตรียมเป็นพิเศษเพื่อปกป้องหวังฉางเจียงและลูกชายของเขานะ”
“ถ้ามีเพียงพวกคุณเจ็ดคนแล้วคุณถูกจับได้พวกเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บเหรอ? ผมกลัวว่าหวังฉางเจียงและลูกชายของเขาคงหนีไปท่ามกลางความโกลาหลแน่นอน”
“ถ้าคุณไว้ใจผมก็ฝากเรื่องนี้ไว้กับผมเถอะ”
ซูฟ่านกล่าวอย่างมั่นใจ
เจ้าหน้าที่เจียงมองไปที่ซูฟ่านด้วยความประหลาดใจและขอให้เขาพูดต่อ
หลังจากซูฟ่านระบุแผนของเขาเจ้าหน้าที่ตำรวจทุกคนก็ปฏิเสธทันที
“คุณซู เราเข้าใจความเมตตาของคุณแต่อีกฝ่ายเป็นคนเลวเราปล่อยให้คุณรับความเสี่ยงนี้ไม่ได้”
เจ้าหน้าที่เจียงปฏิเสธซูฟ่านและเขาจะพาลูกน้องไปด้วยทันทีหลังจากพูดจบ
“เจ้าหน้าที่เจียงคุณไม่จำเป็นต้องมีบัตรเจ้าหน้าที่ตำรวจในการบังคับใช้กฎหมายหรือ?”
ซูฟ่านพูดข้างหลังเขา
แน่นอนว่าจะต้องมี เจ้าหน้าที่เจียงรู้สึกว่าคำถามของซูฟ่านนั้นแปลก ๆ ดังนั้นเขาจึงสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ
มันหายไปแล้ว!
บัตรประจำตัวเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ฉันเก็บไว้ในกระเป๋าตลอดเวลาหายไปแล้ว!
เขามองไปที่ซูฟ่านในทันใดนั้นเขาก็เห็นซูฟ่านกำลังเล่นกับอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนบัตรประจำตัวของเจ้าหน้าที่ตำรวจ
เจ้าหน้าที่เจียงยื่นมือออกไปเพื่อรับบัตรประจำตัวของเขากลับคืนมา เขาไม่ได้คาดหวังว่าซูฟ่านจะดึงบัตรกลับไปจากนั้นเขาก็หยิบปืนออกมาและชี้ไปที่เจ้าหน้าที่เจียง
“คุณ!”
เจ้าหน้าที่เจียงผงะและถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัวขณะที่ลูกน้องของเขาจะชักปืนออกมาเพื่อเล็งไปที่ซูฟ่าน
แต่หลังจากแตะเอวปืนทั้งหมดก็หายไปแล้ว
“ไม่ต้องหาหรอก อยู่นี่”
ซูฟ่านหันไปด้านข้างและมีปืนหกกระบอกวางอยู่บนพื้นข้างเท้าของเขา
และเพิ่มอีกหนึ่งในมือของเขามีทั้งหมดเจ็ดกระบอก
หากภารกิจนี้ต้องไปที่สนามรบตำรวจเหล่านี้ก็สูญเสียปืนก่อนที่พวกเขาจะได้ไปสนามรบเสียอีก
“ว่าไงครับ?”
ซูฟ่านส่งปืนให้เจ้าหน้าที่เจียง
จากนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่น ๆ ก็เดินไปหยิบปืนที่พื้น
“ไว้ใจผมได้เลยไม่มีปัญหาแน่”
ซูฟ่านยืนยันด้วยปืนเจ็ดกระบอกและบัตรเจ้าหน้าที่ตำรวจของเขาเอง
ซูฟ่านเดินไปอย่างเงียบ ๆ!
เจ้าหน้าที่เจียงกัดฟัน
บางทีมันอาจจะเหมาะสมกว่าที่จะปล่อยเรื่องนี้ไว้ให้กับอีกฝ่ายมากกว่าที่จะทำตามแผนของเขาเอง
“โอเค แต่ถ้าคุณตกอยู่ในอันตรายอย่าลืมติดต่อเรานะครับ”
“อ้อเจ้าหน้าที่เจียง”
“ว่าไง?”
เจ้าหน้าที่เจียงและชายหนุ่มตรงหน้ามองหน้ากัน
“ถ้าผมทำให้คนได้รับบาดเจ็บหรือแม้กระทั่งฆ่าใครบางคนในภารกิจนี้ ผมจะไม่ทำผิดกฎหมายใช่ไหม?”
จู่ ๆ ก็มีอาการหนาวสั่น
เจ้าหน้าที่เจียงรู้สึกขนลุก
เขาได้เห็นพลังของซูฟ่านแล้ว
คนของหวังฟู่กุยหลายคนถูกซูฟ่านทุบตีในครั้งล่าสุด
เขาพยักหน้า
เพื่อยืนยันว่าไม่ว่าซูฟ่านจะทำอะไรตราบใดที่ยังทำภารกิจให้สำเร็จได้เขาจะดูแลทุกอย่างให้ซูฟ่านเอง
“ไม่เป็นไรครับ”
หลังจากซูฟ่านพูดจบเขาก็เดินเข้าไปในบาร์
หลังสี่ทุ่มบาร์ก็เต็มและคึกคักมาก
ส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาวและยังมีชายวัยกลางคนที่มาที่นี่เพื่อเล่นสนุก
ซูฟ่านเดินไปที่เก้าอี้ที่กระจัดกระจายและนั่งลง
ทันทีที่เขานั่งลงก็มีคนตบไหล่เขา
ซูฟ่านหันกลับมาและเห็นหยางลี่ลี่!
หลังจากยืนยันว่าเป็นซูฟ่านจริง ๆ หยางลี่ลี่ก็รู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกัน
“โอ้พระเจ้าเป็นนายจริง ๆ ด้วย!”
หลังจากพูดเสร็จหยางลี่ลี่ก็นั่งข้างซูฟ่าน
เขาหันหน้าไปทางหยางลี่ลี่ที่ปรากฏตัวขึ้นทันใดนั้นซูฟ่านก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
แต่ในไม่ช้าซูฟ่านก็รู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ดี
เนื่องจากแผนของซูฟ่านคือการก่อจลาจลที่ชั้นสี่จากนั้นจึงดึงดูดคนจำนวนมากของหวังฉางเจียงให้มาดูแลเพื่อให้เจ้าหน้าที่ตำรวจมีโอกาสจับกุมหวังฉางเจียง
ในตอนแรกซูฟ่านยังคงมองหาโอกาสแต่ตอนนี้หยางลี่ลี่ได้มาถูกเวลามาก
ในขณะที่เขาคุยกับหยางลี่ลี่ ชาวต่างชาติที่นั่งอยู่ตรงมุมบาร์นั้นได้เหล่ไปที่หยางลี่ลี่แล้ว
ต้องบอกว่าหยางลี่ลี่มีรูปร่างสูงเพรียวท่าทางมีสไตล์และยังรวมกับทิวทัศน์ที่สวยงามในไนท์คลับก็เป็นการยากที่จะไม่ดึงดูดความสนใจของคนอื่น
“บังเอิญอะไรกันเนี่ย”
“ใช่ เดิมทีฉันอยู่กับน้องสาวเว่ยแต่น้องสาวเว่ยจับผู้ชายได้เธอเลยทิ้งฉันไว้ข้างหลัง”
หยางลี่ลี่พูดอย่างค่อนข้างผิดหวัง
ซูฟ่านถอนหายใจในใจแล้วคิดว่าถังเว่ยคนนี้บ้าจริง ๆ ที่ทิ้งพี่สาวที่แสนดีของเธอไว้ที่นี่ไว้ผู้ชายของเธอ
“ฉันก็อยากจะกลับแล้วแต่ฉันก็ยังอยากรอดูว่าจะมีงานแสดงอีกไหม โชคดีที่ฉันยังไม่ไป! ไม่งั้นฉันคงไม่เจอนาย!”
หยางลี่ลี่พูดอย่างมีความสุข
ซูฟ่านยิ้ม
“ฉันก็มาคนเดียว มันน่าเบื่อนะทำไมไม่มาดื่มด้วยกันล่ะ?”
“โอเค!”
ซูฟ่านไม่ค่อยคิดอะไรมากแต่หยางลี่ลี่ก็กำลังมีความสุขมาก!
ซูฟ่านสั่งเบียร์หกขวดและวางไว้บนโต๊ะ
เขาสั่งถ้วยตะแกรงเพิ่มอีกสองถ้วย
ทั้งสองเล่นเกมกัน
ลูกเต๋ายังคงหมุนในถ้วยตะแกรง
เปิด!
ลูกเต๋าสามลูกของซูฟ่าน มีทั้งหมดห้าแต้มแต่หยางลี่ลี่ได้เพียงสามแต้มเท่านั้น
“ดื่ม”
ซูฟ่านผลักแก้วเบียร์ไปที่หยางลี่ลี่
เธอเต็มใจที่จะแพ้และดื่มอย่างสดชื่น
“เปิด…ดื่ม!”
ซูฟ่านชนะอีกครั้ง
อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะชนะหยางลี่ลี่
เขามีทักษะตาทิพย์และสามารถได้ยินขนาดที่เฉพาะเจาะจงของลูกเต๋าผ่านแรงกระทบได้
ดังนั้นหยางลี่ลี่จึงดื่มเบียร์ไปสิบแก้วติดต่อกัน