บทที่4ไม่ได้รับความเป็นธรรม
เย่หยุนซูตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับดวงตาที่งัวเงีย เมื่อคืนนี้เธอแทบจะไม่หลับตา เพราะมัวแต่รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับความร่วมมือนี้
วันนี้เธอไม่ขับรถเอง แต่เซียวหยางขี่จักรยานไฟฟ้าไปส่งเธอที่บริษัทเจี้ยนต๋าแทน
แต่เมื่อผ่านมาได้ครึ่งทาง เย่หยุนซูที่นั่งอยู่ด้านหลัง ร่างกายก็ค่อยๆพิงหลังของเซียวหยาง
เขารู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มจากด้านหลัง หลังจากนั้น ใบหน้าสวยก็ติดอยู่ที่ไหล่ของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
เย่หยุนซูหลับไปแล้วโดยไม่ต้องสงสัย เพราะเมื่อคืนคงเหนื่อยเกินไป มิฉะนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่จะทำตัวสนิทสนมเช่นนี้
แต่เซียวหยางรู้สึกดีกับสิ่งนี้จริงๆ ถ้าจำไม่ผิดนี่เป็นครั้งล่าสุดที่ทั้งสองคนใกล้ชิดกันในรอบสามปี
ถึงด้านล่างของตึกบริษัทเจี้ยนต๋าแล้ว เย่หยุนซูก็ลืมตาขึ้นและพบว่าเธอหลับไปบนหลังของเซียวหยางใบหน้าที่สวยงามนั้นจึงกลายเป็นสีแดงอย่างช่วยไม่ได้
เธอหยิบเอกสาร หลังลงจากรถ ก็จัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วมองไปที่เซียวหยางอย่างฉงน ราวกับจะถามว่า : ฉันแต่งตัวแบบนี้เพื่อไปประชุมเกี่ยวกับความร่วมมือคงจะไม่มีปัญหาอะไร
เซียวหยางแสดงรอยยิ้มจาง ๆ “ไปเถอะ ฉันจะรออยู่ด้านล่าง”
เย่หยุนซูกลอกตาใส่เซียวหยาง ใจสั่นนิดหน่อย โดยเฉพาะเมื่อมองไปที่ อาคารเจี้ยนต๋าสูงตระหง่าน ทำให้คนรู้สึกถึงความกดดัน
อย่างไรนี่ก็เป็นบริษัทขนาดใหญ่ที่มีมูลค่าตลาดหลายพันล้าน เมื่อเทียบกับบริษัทของเธอ มันเทียบอะไรไม่ติดเลย
ด้วยความวิตกกังวล เย่หยุนซู ยังคงรวบรวมความกล้าที่จะเข้าไป
ในทางกลับกันเซียวหยาง ก็กำลังยืนอยู่ที่มุมถนน จุดบุหรี่สูบครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น……
เย่หยุนซูเดินออกจากอาคารเจี้ยนต๋าอย่างรวดเร็ว ผมของเธอยุ่งเหยิงเล็กน้อย ใบหน้าขาวซีดวิ่งข้ามถนนมาฝั่งตรงข้าม
เซียวหยางเหล่มอง ก็สังเกตเห็นถึงร่องรอยของคราบน้ำตาอยู่ที่หัวตาของเย่หยุนซู
“หยุนซู เป็นอะไรไป？”
ทันใดนั้น เย่หยุนซูก็นำเอกสารทั้งหมดเทลงไปบนร่างของเซียวหยางความคับข้องใจทั้งหมดเกิดขึ้นเกี่ยวกับเซียวหยาง
“เซียวหยาง ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณให้ฉันตกลงทำสัญญานี้ ฉันจะต้องรับความอัปยศอดสูนี้ไหม?”
“ฉันไม่น่าเชื่อคุณเลย น่าขายหน้าเสียจริง ทั้งตระกูลเย่ไม่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับความร่วมมือได้แล้ว ฉันจะมีสิทธิ์อะไรอีกล่ะ？”
“พวกผู้ชายนี่มันน่าทุเรศเสียจริง!”
เย่หยุนซูพูดประโยคสุดท้าย ก่อนจะไปขวางหน้ารถแท็กซี่คันหนึ่งและจากไปด้วยความโกรธ
เย่หยุนซู ที่นั่งอยู่รถเพิ่งจะออกมาได้ไม่ไกลนักก็อดเสียใจไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้วเรื่องนี้ก็ยังคงเป็นการตัดสินใจของตัวเอง จะไปโทษผู้อื่นได้อย่างไร
เมื่อสักครู่ตัวเองเพิ่งตะโกนใส่ เซียวหยางแตกต่างกับความปากร้ายยังไง เธอหันกลับไปอย่างควบคุมไม่ได้ และพบว่าเซียวหยางยังคงยืนนิ่งราวกับคนโง่
“ช่างเถอะ เขาเคยถูกว่าจนชินอยู่แล้ว และครั้งนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายนัก” คิดได้อย่างนี้ เย่หยุนซูหันกลับไป นั่งรถจากไป
เมื่อเห็น เย่หยุนซู จากไป ท่าทางของเซียวหยางค่อย ๆ แข็งทื่อ ทันใดนั้นบรรยากาศที่ไม่เป็นมิตรก็แผ่ออกมา
เขาหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและกดหมายเลขอีกด้านหนึ่งของมหาสมุทรแอตแลนติก
“กุ่ยเหย่น ผมจะให้เวลาคุณสองนาที ส่งวงจรปิดของห้องทำงานประธานของบริษัทเจี้ยนต๋าให้ผม ผมต้องการวิดีโอของครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้”
กุ่ยเหย่นนั้นรับผิดชอบงานรวบรวมข่าวกรองในสำนักดราก้อน สถิติที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยมีมาคือการแฮ็กเข้าสู่ระบบขีปนาวุธของสหรัฐฯภายในสองชั่วโมง
มีการออกคำสั่งที่ผิดพลาดขีปนาวุธห้าสิบลูกถูกยิงที่เกาะแห่งหนึ่งในมหาสมุทรแปซิฟิก และพวกเขาก็ถล่มเกาะแห่งหนึ่งที่มีรัศมีหลายสิบกิโลเมตร
และผู้ที่อยู่บนเกาะนั้น ก็เป็นศัตรูเก่าของสำนักดราก้อนพอดี
“ครับ นายท่าน!”
มีเสียงดังปั่กๆๆติดต่อกันจากนิ้วมือของ กุ่ยเหย่น และภายในสองนาทีวิดีโอก็ถูกส่งไปยังโทรศัพท์มือถือของ เซียวหยาง
เซียวหยางมองไปที่โทรศัพท์และเห็นภาพ
เย่หยุนซู ถูกเลขาคนหนึ่งนำตัวเข้าไปในห้องทำงานของโจวเจี้ยนต๋า ประธานของบริษัทเจี้ยนต๋า ตอนแรกโจวเจี้ยนต๋าดูท่าทางเกรงใจ แต่หลังจากถามเกี่ยวกับสถานะของเย่หยุนซูเขาก็เปลี่ยนสีหน้าไป
เขามองไปที่ร่างของ เย่หยุนซูด้วยสีหน้าเหยียดหยามและจากนั้นก็มานั่งข้างๆเธอ
“ถ้าคุณต้องการที่จะร่วมมือ ก็ทำได้ ตราบเท่าที่คุณสามารถนอนกับฉันครั้งหนึ่ง ฉันอาจเห็นด้วย”
สีหน้าของเย่หยุนซูเปลี่ยนไปทันที เธอยืนขึ้นและกล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง “ประธานโจวฉันมาเพื่อหารือเกี่ยวกับความร่วมมือกับคุณด้วยความจริงใจ โปรดระวังคำพูดและการกระทำของคุณด้วย”
โจวเจี้ยนต๋ายืนขึ้นด้วยรอยยิ้มและวางมือข้างหนึ่งบนไหล่ของ เย่หยุนซู “คุณเป็นอะไรและมีคุณสมบัติอะไร ถึงจะต่อรองได้ อยากคุยกับผมก็ได้นะ ผมชอบคุยเรื่องความร่วมมือบนเตียง”
เย่หยุนซูผายมือของเธอออกมาด้วยความโมโห ซึ่งทำให้โจวเจี้ยนต๋าโกรธมาก
“ผมไว้หน้าคุณแล้วนะแต่คุณก็ยังหน้าด้านอีก ผมจะไม่ให้โอกาสคุณ ถ้าหากตอนนี้คุณถอดเสื้อผ้าออก ผมก็จะเซ็นลงที่นี่ หรือไม่อย่างนั้นก็จะออกไปซะ”
เย่หยุนซูรู้สึกอับอายและโกรธจึงรีบวิ่งออกไปพร้อมกับน้ำตา
“ผู้หญิงที่กล้าปฏิบัติกับผมแบบนี้ หาที่ตายชัด ๆ !”
เซียวหยางปิดโทรศัพท์มือถือและเดินไปที่ อาคารเจี้ยนต๋าด้วยสีหน้าเยือกเย็น
ตอนนี้ ที่ชั้นบนสุดของอาคารเจี้ยนต๋า โจวเจี้ยนต๋านั่งยกขาทั้งสองข้างขึ้นที่เก้าอี้บอสใหญ่ ดื่มด่ำกับชาซีหูหลงจิ่ง
ในความเป็นจริงเขาได้รับโทรศัพท์จากนายใหญ่เมื่อคืน ระบุว่าจะมีคนมาหาเขาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับความร่วมมือ ดังนั้นจึงต้องตอบตกลง มิฉะนั้นที่ผลตามมาจะเป็นไปไม่ได้
เขาไม่สามารถทำให้นายใหญ่ขุ่นเคืองได้ ดังนั้นวันนี้เขาจึงรีบมาที่สำนักงานตั้งแต่เช้า แต่ไม่ได้คาดคิดว่าผู้ที่มาคนแรกจะเป็นเย่หยุนซูจากตระกูลเย่
เขาจะไม่คิดว่าเย่หยุนซูเป็นคนที่พูดคุยเกี่ยวกับความร่วมมือกับนายใหญ่ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ของตระกูลเย่คนนั้น จะดึงดูดความสนใจของท่านได้อย่างไร
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่สวยงามและมีเสน่ห์ของเย่หยุนซู เขาก็เริ่มมีความปรารถนาและลวนลามเธอ
เขากำลังรอให้นายใหญ่มาอย่างสบาย ๆ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงโครมครามประตูก็เปิดออก
โจวเจี้ยนต๋าจมอยู่กับจินตนาการของตัวเอง เสียงนั้นทำให้เขาตกใจตื่นจากภวังค์ เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นชายหนุ่มในชุดกางเกงขาสั้นและเสื้อกั๊กสีดำปรากฏตัวที่ประตู
“แกเป็นใคร ออกไปเดี๋ยวนี้!” โจวเจี้ยนต๋าตะโกนออกมาอย่างไม่ได้คิด
“คนที่จะฆ่าแกไง!”
เซียวหยางพุ่งตรงดิ่งไปโจวเจี้ยนต๋าไม่มีเวลาแม้แต่จะตั้งตัว ก็ถูกเซียวหยางคว้าผมของเขากระแทกไปที่โต๊ะพักหนึ่ง เสียงของการต่อสู้ก็ดังขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
โจวเจี้ยนต๋ารู้สึกว่าหัวของตัวเองกำลังจะแตก เขาเวียนหัว ทันใดนั้นเลือดก็ไหลจากหน้าผากของเขาและหยดลงที่พื้นผ่านทางตาของเขา
เซียวหยางบีบคอของเขาและยกตัวเขาขึ้น ชายผู้มีน้ำหนักกว่า 100 กิโลกรัม อยู่ในกำมือของเซียวหยาง ราวกับลูกไก่ และถูกโยนไปกระแทกกับกำแพงอย่างจัง
กระดูกของโจวเจี้ยนต๋าแทบจะหลุดออกจากกัน เขาพยายามที่จะยืนขึ้นแตะเลือดที่หน้าผากของเขาจนแทบคลั่ง
เขาอยู่ในสถานะแบบไหน เขาเป็นหนึ่งในคนที่ดีที่สุดในเมืองหยินโจว และเขาไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน
“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน แกมันรนหาที่ตาย!”
เซียวหยางยิ้มอย่างเหยียดหยาม พลางวางมือลงบนแก้ว โจวเจี้ยนต๋าเห็นอย่างนั้นก็หน้าถอดสี
เพราะว่าก้นแก้วนั้นถูกฝังอยู่ในโต๊ะน้ำชาไม้จันทน์
สามารถฝังก้นถ้วยที่หมองคล้ำและเปราะบางลงในโต๊ะไม้จันทร์ได้ นี่มันพลังแปลก ๆ อะไรกันนะ?
ถ้าแก้วนั้นถูกแทนที่ด้วยตัวเอง เขาจะถูกนำไปทำเป็นพายเนื้อหรือ?
เปลือกตาของโจวเจี้ยนต๋ากระตุกอย่างรุนแรงและกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก จากนั้นก็พูดด้วยความกลัวว่า “เฮ้ยพวก คุณเป็นใครกันแน่ ฉันว่าฉันไม่เคยล่วงเกินอะไรต่อคุณ ”
เซียวหยางพูดเบาๆ : “ไม่สำคัญว่าฉันเป็นใคร ที่สำคัญก็คือแกหาเรื่องกับคนไม่ควรหาเรื่องเข้าแล้ว”