—เจอกันที่ร้านกาแฟหน้าสถานีตอนสิบเอ็ดโมงนะ
ผมกำลังมองดูข้อความที่ถูกส่งมา ตอนนี้ผมอยู่หน้าร้านกาแฟที่ซึ่งเธอส่งลิ้งค์มาให้
ผมเอานาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก็พบว่ามันเพิ่งจะสิบโมงเอง
น่าจะเพราะผมตื่นเต้นที่จะได้มาข้างนอกกับซาเองุสะซังจนผมตื่นเช้าและมาเร็วกว่าที่นัดไว้มาก
ผมเดินเข้าไปในร้านที่ตอนนี้มีลูกค้าเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่ผมก็สามารถเธอคนที่มีออร่าแตกต่างจากคนอื่นๆได้ไม่ยาก
—เธออยู่นั่นเอง
วันนี้เธอสวมแว่นหนาเหมือนคอนเสิร์ตวันก่อน สวมเสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำตาลอ่อนที่สวมทับชุดเดรสสีเบจ และกระเป๋าเป้กับรองเท้าสีเดียวกัน
ผมแน่ใจว่าถึงเธอจะปลอมตัวอยู่ แต่ของที่เธอใส่อยู่นั้นน่าจะมีราคาแพงไม่น้อยเลย
แล้วผมก็ได้มาข้างนอกกับเธอเนี่ยนะ? ผมรู้สึกกระสับกระส่ายจนเหงื่อเริ่มไหลออกมาท่วมหน้า
ดูเหมือนว่าเธอจะสังเกตเห็นผมแล้วจึงยกมือขวาขึ้นมาโบกเรียกผม
ผมโบกมือกลับ แต่ก็เห็นว่าเธอมีสีหน้าแปลกๆ พอลองมองดีก็เห็นว่ามืออีกข้างของเธอกำลังสั่นจนกาแฟมันจะหกจากแก้วอยู่แล้ว
“ขอโทษนะที่ทำให้คุณรอครับ!”
“ฉันก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน”
“เหรอครับ? งั้นก็เยี่ยมไปเลย!”
ผมกล่าวขอโทษเธอก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
ชักรู้สึกดีใจแล้วสิที่ตื่นเช้า ไม่งั้นเธอคงรอผมอยู่เป็นชั่วโมงแน่ๆ
เมื่อผมนั่งลงก็สังเกตุว่าวันนี้เธอได้แต่งหน้ามานิดหน่อยด้วย
ริมฝีปากของเธอของเธอมาด้วยลิปสติกสีขมพูที่ดูมันวาวและมีน้ำมีนวล
ดูท่าเธอจะตั้งใจแต่งมาเพื่อวันนี้เลยล่ะ
ดูๆไปแล้วอาจจะมองได้ยากว่าเธอคือชิโอรินจาก Angel Girls แต่ต่อให้มองผ่านๆก็ยังรู้ได้ว่าเธอเป็นสาวสวยระดับ SSS
“นายคิดว่าฉันดูเป็นไงมั่ง?”
เสียงใสกล่าวถามออกมา
คิดยังไงเหรอ? อืม……
“คุณดูดีมากเลยพูดจริงๆนะ แค่ออกมากับคนสวยอย่างคุณแบบนี้ก็ทำผมใจเต้นไม่หยุดแล้วล่ะ”
ผมเกาแก้มตัวเองด้วยความเขินอายและตอบกลับไปตรงๆ แล้วมันดูจะทำให้เธอเขินเสียยิ่งกว่าเดิม
และ
“…….พอได้……แล้วล่ะ”
“คุณว่าไงนะครับ?”
“ไม่มีๆๆๆ อ๊ะ! ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย พวกเราผ่อนคลายกันอีกสักพักก็แล้วกันนะ!”
ซาเองุสะซังพึมพำบางอย่างแต่ผมก็ฟังไม่รู้เรื่อง
ในเมื่อเธอพูดมาแบบนั้น ผมจึงสั่งกาแฟมาดื่มแก้วนึง
แต่ว่าผมก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเธออยู่ดีนั่นแหละ
ผมรู้สึกแปลกๆและก้มหน้าลงรวบรวมความกล้า และเงยหน้าขึ้นมองตรงที่เธอ….
ก็พบเข้ากับซาเองุสะซังที่เอามือจับแก้มน้อยๆของเธอทั้งสองข้างกำลังจ้องมาที่ผมอยู่
“ซาเองุสะซัง”
“อ๊ะ! ท-โทษที! ว้าย!”
หา? ว้ายเหรอ?
ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเอาแต่จ้องหน้าผม……
เหมือนเธอจะนึกบางอย่างขึ้นได้ก่อนที่จะขำออกมาเบาๆและหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
สิ่งนั้นก็คือกำไลข้อมือสีดำ
“อิจิโจคุง! อันนี้ฉันให้!”
“เอ๋? จะดีเหรอครับ?”
“ดีสิ! แต่ว่านายต้องใส่มันทั้งวันนะ”
“ก็ได้ครับ”
ผมรับและใส่กำไลข้อมือที่ได้รับมาไว้ที่แขนขวาโดยไม่พูดอะไร
ผมรู้สึกดีใจนะที่เธอให้ของขวัญกับผมน่ะ แม้ผมจะรู้สึกว่ามันไม่ได้ถูกเลยก็เถอะ…..
—แต่ผมก็นึกเรื่องเมื่อเช้านี้ได้
รายการทำนายดวงชะตาเป็นรายการที่ฉายเมื่อตอนเช้านี้
“วันนี้ของนำโชคของราศีตุลย์ก็คือกำไลสีดำ ถ้านายสวมมันไว้นายจะได้เธอเพศตรงข้ามที่วิเศษสุดๆ”
—ใช่ครับผมเกิดเดือนตุลาคมและผมเป็นคนราศีตุลย์
เมื่อผมมองไปด้านหน้าผมก็เห็นประกายแสงส่องออกมาจากตาของเธอแม้จะใส่แว่นอยู่ก็ตาม แถมยังส่งยิ้มคาดหวังมาให้กับผมด้วย
วันนี้เป็นวันที่ซาเองุสะซังทำตัวน่าสงสัยในท่าทีที่แตกต่างไปจากปกติ