20 ลิตตี้ ทำการสอบสุดท้ายของสมาคมนักรบหนัก
ในที่สุดสมาคมนักรบหนักก็ได้อนุญาตคำร้องของผู้ฝึกสอนกอนซ่า ที่ให้ลิตตี้ทำการสอบบสุดท้าย
ปรกติแล้ว มันจะใช้เป็นวันๆเพื่ออนุญาตคำร้องแบบนั้น แต่ในกรณีของลิตตี้ ขั้นตอนถูกทำชั่วครู่เพียงเท่านั้น ผู้ฝึกสอนทั้งหมด ได้พยายามอย่างมากที่จะกล่อมผู้จัดการสาขา ดังนั้นวันของการสอบ ถูกเลื่อนมาข้างหน้าก่อนหน้าที่มันจะเกิดขึ้นจริงๆ
มันไม่ใช่เวลาที่จะเสียไปในการให้ความบันเทิงกับขุนนางต่ำๆ
สิ่งที่ไม่ปรกติที่สุดของทั้งหมด คือผู้จัดการสาขาเห็นด้วยทันที
“และเนื้อหาของการสอบ หน้าที่ของเธอ แน่นอนว่าเพื่อจะเป็นนักรบหนัก เธอต้องไม่ถูกข่มขู่ และเธอต้องไม่ปล่อยให้คู่ต่อสู้เดินหน้าไปสู่แนวหลัง เธอต้องแสดงพลังของกำแพงที่ไม่ให้อันตรายทั้งหมด ไปสู่แนวหลังได้” (ผู้จัดการสาาขา)
“หนูทำเรื่องนั้นในการฝึกการต่อสู้!” (ลิตตี้)
“ใช่ มันดีที่มั่นใจขนาดนี้ แต่ในเวลานี้ เธอเจอกับคู่ต่อสู้มากกว่าหนึ่งคน ถ้าเธอถอยหลังข้ามเส้นไป การสอบจะจบลงตรงนั้น และเธอจะถูกตัดสิทธิ์” (ผู้จัดการสาขา)
“นี่คือ…” (ลิตตี้)
ลิตตี้ตรวจเส้นสีแดงที่ขีดอยู่ที่เท้าของเธอ
จากนั้นเธอนึกถึงเวลามากมายที่เธอถอยระหว่างที่ฝึกการต่อสู้กับผู้ฝึกสอนกอนซ่า เธอก็ยังมีการฝึกการต่อสู้กับผู้ฝึกสอนเดนิลด้วย ด้วยผลที่ออกมาแบบเดียวกัน
ลิตตี้ ที่แสดงความทะเยอทะยานที่จะลองทุกอย่าถึงขีดสุด เป็นครั้งแรกของเธอที่แสดงความไม่สบายใจ
ไม่ว่าอย่างไร ผู้จัดการสาขา ทำการอธิบายของเขาต่อ
“ให้ชั้นมอบคำแน่นำให้เธอบางอย่าง คิดซะว่าสมาชิกปาร์ตี้จริงๆแล้วอยู่ข้างหลังเส้นนั้น นักธนู นักเวทย์… พวกเค้าทั้งหมมด ต่อสู้ระยะประชิดไม่เก่ง มันเป็นหน้าที่ของนักรบหนัก ที่จะปกป้องพวกเค้าจากศัตรู ถ้าเธออยู่ได้หนึ่งนาทีกับทุกคน งั้นมันจะเพียงพอที่เธอจะผ่านการสอบสุดท้าย” (ผู้จัดการสาขา)
“จะมีคนยืนหลังหนูในการสอบจริงๆเหรอคะ?” (ลิตตี้)
“ไม่ มันเป็นเพียงการสันนิษฐาน เราไม่มีคนพอที่จะเอาจำนวนคนที่พอดีมา” (ผู้จัดการสาขา)
“โอเค งั้น หนูจะปกป้องสมาชิกปาร์ตี้ของหนู ไม่ว่าจะยังไง!” (ลิตตี้)
แม้ว่าเธอวิตกกังวลเล็กน้อย เธอไม่กลัว ที่จะไปเผชิญกับความอันตราย สาวคนนี้ มีกำลังใจที่กล้าแข็ง และเมื่อเวลาผ่านไป เะอจะแข็งแกร่งขึ้นมากกว่านี้อีก
ผู้จัดการสาขาให้เห็นหัวสกินเฮดของเอาชั่ววูบ และเหวี่ยงหอกสองมือ เมื่อเข้าสู่ตำแหน่ง
จานั้น ผู้ฝึกสอนสองคนก้าวเข้ามา ขณะที่ผู้ฝึกสอนกอนซ่าและเดนิล คุ้นเคยกับลิตตี้แล้ว ผู้ฝึกสอนที่ไม่รู้จักสองคนถูกเลือกมาเป็นคู่ต่อสู้ของลิตตี้
ในการสอบสุดท้ายของสมาคมนักดาบ แคดด็อคเป็นคู่ต่อสู่เพียงคนเดียวเท่านั้น แต่การสอบนี่ ยากกว่าที่เธอคาดหวังไม่มากๆ
ไม่เหมือนนักดาบ หน้าที่ของเธอในปาร์ตี้ถูกกำหนดแล้ว และมันสำคัญ
การสนับสนุนการต่อสู้ และการรักษา มันเป็นจุดที่เป็นกุญแจของแนวหลังในปาร์ตี้ ดังนั้นพวกเขาต้องถูกปกป้องอย่างแน่นอน
ระหว่างนั้น ผู้ฝึกสอนที่จะเป็นคู่ต่อสู้ลิตตี้ กังวลเกี่ยวกับบางอย่าง อย่างลับๆ
“ยังไงซะ ชั้นรู้ว่านายสองคนชอบสู้คนเดียว แต่ครั้งนี้ เพื่อการสอบนี้ พิจารณามันว่าเป็นการทดสอบสำหรับนายด้วย ได้โปรดทำงานเป็นปาร์ตี้ และปฏิบัติตามคำสั่ง” (ผู้จัดการสาขา)
“ครับท่าน!” (ผู้ฝึกสอนทั้งสองคน)
ผู้ฝึกสอนครุ่นคิดชั่วครู่ และมาถึงข้อสรุปที่ว่า พวกเขาไม่ต้องการแม้แต่การสร้างปาร์ตี้เพื่อรับมือกับลิตตี้
ลิตตี้ ผู้ที่มีพรสวรคค์ที่พวกเขาไม่เคยได้รับประสบการณ์มาก่อน ทำให้พวกเขาคิดเช่นนั้น เธอ ในที่สุด ก็ได้เข้าสู่สังเวียนสอบสุดท้าย
“ชั้นจะใช้หอกซึ่งชั้นเก่งมัน แต่ผู้ฝึกสอนอีกสองคนไม่เก่งกับดาบเท่ากับหอก ดังนั้นรับมันเป็นโบนัสจากชั้น” (ผู้จัดการสาขา)
“ฮ่าาาา……!” (ลิตตี้)
“หือห์?” (คนอื่น)
“ด้าาาาาาาาา!” (ลิตตี้)
ลิตตี้กระทืบไปข้างหน้าพร้อมการร้องที่มาจากส่วนลึกของปอดของเธอ
เสียงของเธอดัง แต่ผู้ฝึกสอนไม่ทันตั้งตัว โดยระดับของความทะเยอทะยานที่อธิบายไม่ได้ในมัน
‘{ไม่ว่ายังไง ไม่ว่าเธอจะมีพรสวรรค์มากแค่ไหนที่เธออาจจะมี เธอเป็นแค่ผู้ฝึกหัด}’
คิดเช่นนั้น ผู้ฝึกสอนจัดเรียงความคิดของพวกเขาทันที แลทำการโจมตีที่เป็นระบบกับลิตตี้
“แสดงให้เราเห็นมากกว่าแค่พลังใจการต่อสู้ของเธอ!” (ผู้จัดการสาขา)
หอกฝึกของผู้จัดการสาขา ปล่อยการแทนที่ไม่หยุดยั้งออกไป เกือบจะทำให้โล่ของลิตตี้หลุด
ผู้ฝึกสอนทั้งสองโจมตีลิตตี้จากทั้งสองข้าง ปล่อยเธอให้ไม่มีทางหนี
ไม่ มันไม่ใช่สถานการณ์ที่เธอหนีไม่ได้ แต่ข้างหลังเธอ มันสมควรจมีแนวหลังที่สำคัญ ที่ต้องถูกปกป้อง ถ้าเธอพยามท่จะหนี ผู้ฝึกสอนจะสามารถดันลิตตี้ไปข้างหลังเส้นได้ มันเป็นสถานการณ์ที่เลวร้าย
ลิตตี้จินตนาการถึงปาร์ตี้ลวงๆซึ่งเธอต้องปกป้อง และเธอยกโล่สู่หอกของผู้จัดการสาขา และป้องกันมัน ด้วยทุกอย่างที่เธอมี
แค่ก่อนมันจะโดน เธอกระแทกโล่และเบี่ยงการแทง ทำให้มันกระเด็นไปสำเร็จ
โดยไม่เสียจังหวะไป ลิิตตี้ให้หอกฝึกของผู้จัดการสาขาเป็นที่เหยียบทันที และใช้ทักษะนักรบหนักของเธอ ป้องกันหอก กับสองผู้ฝึกสอนที่อยู่ทั้งสองข้าง
“คุห์!”
“จึ!”
ใช้ระยะของหอก เธอแกว่งมันในทุกทิศทาง ป้องกันหอกเป็นทักษะพื้นฐานที่จะดีดการโจมตีที่เรียบง่ายจากศัตรู
ระหว่างที่ผู้ฝึกสอนทั้งสอง พยายามที่จะหลบการโจมตีและการโจมตีสวนของลิตตี้ในเวลาเดียวกัน ผู้จัดการสาขา เห็นว่าเขามีที่ให้เคลื่อนไหวมากมาย ดึงหอกฝึกกลับไป หอกฝึกที่ลิตตี้ยังใช้เป็นที่เหยียบอยู่ และทำการโจมตีต่อ
อย่างไรก็ตาม ลิตตี้ ที่ตัวยังหมุนอยู่กลางอากาศ สามารถที่จะตีหอกฝึกขของผู้จัดการสาขาออกไป พร้อมด้วยกันกับผู้ฝึกสอนสองคนที่พยายามทำการโจมตีอีกกครั้ง
“อะไรวะ… แม้แต่ผู้จัดการสาขายังแทงโดนเธอไม่ได้” หนึ่งในผู้ฝึกหัดโพล่งออกมา
“งั้นป้องกันหอกมันมีรปะโยชน์ขนาดนั้น?” ระหว่างที่อีกคนที่ยืนต่อจากเขาถาม
ผู้ฝึกหัดไม่ทันตั้งตัวอย่างเข้าใจได้
เพิ่มเติมจากการถือหอก ตัวของลิตตี้เหมือนสปริง การเคลื่อนไหวที่ยืดหยุ่นของเธอ เหมือนการเต้นของหอก
ผู้จัดการสาขา ไม่สามารถกักเก็บความตื่นเต้นของเขาได้
เขาอยากจะสู้ เขาอยากจะจริงจัง และแลกเปลี่ยนการโจมตีกับลิตตี้ มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมกอนซ่าแสดงวามกระตือรือร้นมากขนาดนั้น และปล่อยทักษะของเขาออกมา
ทิศทางของหอกฝึก ที่ถูดดันออกไปโดยลิตตี้ด้วยกำลังที่มากเกินไป ในที่สุดก็ถูกถือด้วยความแม่นยำที่ขลัดเกลามา หลังจากเบี่ยยงเบนการโจมตี การเต้นของหอกลิตตี้ ก็ช้าลง
อยู่ที่แค่พอดีเส้น เธอรับหอกของผู้จัดการสาขาต่อหน้า ขณะที่เขากำลังจะจริงจัง
“เอออออ้ย่าาาาาาา!” (ลิตตี้)
เธอสามาระที่จะรักษาท่ายืนไว้ได้หรือ? นั่นคือที่ผู้จัดการสาขาคิด ในความรู้สึกที่ทึ่ง
แค่หลังจากผู้ฝึกอนที่ทำหน้าที่เป็นกรรมการประกาศการจบเวลาหนึ่งนาที ในที่สุดเท้าของลิตตี้ ก็ยกออกมาจากเส้น
ผู้จัดการสาขาที่เหงื่อออก รู้สึกเหลือเชื่อ และผู้ฝึกสอนสองคน ก็เก็บดาบของเขาไปด้วย
มันเกือบไปแล้ว เขากำลังจะจริงจัง ไม่เขาจริงจังไปแล้ว แต่มันแค่อยู่ไม่กี่วินาที
ผู้จัดการสาขา ปิดหน้าของเขาด้วยหนึ่งมือ รู้สึกอับอายกับตัวเอง
“…ชั้นสงสัยว่คนนั้นที่ดูแลการสอบสุดท้ายของสมาคมนักดาบโอเคมั้ย ชั้นหมายถึง เขาต้องมาเผชิญหน้ากับอะไรบางอย่างแบบนี้” (ผู้จัดการสาขา)
“อืม เราเสร็จแล้วเหรอคะ?” (ลิตตี้)
“ใช่ เธอทำได้ยอดเยี่ยม จริงๆ…” (ผู้จัดการสาขา)
“ผู้จัดการสาขา ผมเข้าใจความอารมณ์เสียของท่าน แต่สำหรับตอนนี้ มาประกาศผลของการสอบสุดท้ายเถอะ” (ผู้ฝึกสอน)
แม้ว่าจะพูดแบบนั้น ผู้ฝึกสอนที่เพิ่งรับมือกับลิตตี้ รู้อย่างแน่นอนว่าเขา ตัวเขาเองหมายถึงอะไร
ผู้จัดการสาขาก็ลูบหัวของลิตตี้ ดั่งจะส่งเสียงความชื่นชมที่ไม่ได้เอ่ยออกไป
ลิตตี้ ผู้ที่ไม่เคยได้รับประสบการณ์อะไรแบบนั้นตั้งแต่ที่เธอยังเด็ก เกือบทำเสียงที่ตลก
“หือห์…อืม?” (ลิตตี้)
“ใช่ หนูผ่าน นี่ไม่ต้องการแม้แต่การปรึกษากัน หนูทำงานได้น่าประทับใจ” (ผู้จัดการสาขา)
“เย้! หนูเป็นนักรบหนัก!” (ลิตตี้)
“อ้า ตอนนี้เธอก็ได้ชื่อเรียกที่สองหลังจากนักดาบ”
“ค่ะ… หนูได้สองชื่อเรียกแล้วตอนนี้!” (ลิตตี้)
สำหรับลิตตี้ แม้ว่ามันเป็นชื่อเรียกที่สองของเธอ มันน่ายินดีเท่ากับชื่อแรกความรู้สึกของการทำสำเร็จ และการเป็นที่ยอมรับ เหมือนยา ที่เสพติต และทำให้มึนเมา
มันไม่ใช่การผจญภัยแต่ลิตตี้ให้ตัวเองเชื่อมั่นว่านี่เป็นด้านที่มีความสุขที่สุด ของการเป็นนักผจญภัย
อย่างไรก็ตาม มันไมใช่เป้าหมายดั้งเดิมของเธอ เธอยังต้องทำงานหนักเพื่อที่จะไปที่ที่เธอใฝ่ฝัน แต่ใช่ เหมือนที่ชื่่อมันบ่งบอก แนวการต่อสู้ของนักรบหนัก จะช่วยเธออย่างดีปีต่อๆไปที่จะเข้ามา
แม้ว่าเธอจะเพิ่งสอบสุดท้ายเสร็จ แทนที่จะรู้สึกเหนื่อย ลิตตี้อยากจะจะลองทักษะใหม่กับการทดลองในการต่อสู้จริงกับมอนสเตอร์
“อีกอย่าง ชั้นขอโทษเกี่ยวกับความประพฤติของเด็กๆ ชั้นให้หนูมั่นใจว่าพวกเค้าถูกจัดการอย่างหนัก” (ผู้จัดการสาขา)
“หือห์? โอ้… โอเคค่ะ” (ลิตตี้)
ลิตตี้ได้ลืมเกี่ยวกับผู้ฝึกหัดหนุ่มที่โจมตีเธอในคืนก่อนไปนานแล้ว เพราะทั้งหมด มันเป็นเหตุการณ์ที่เล็กมากที่มันไม่แม้แต่จะเข้าไปอยู่ในหัวของเธอ
สภาพของใจของลิตตี้ ไม่มีผลจากความจริงที่ว่าพกเขาถูกไล่ออกจากสมาคมนักรบหนัก และถูกจับตัว
เหตุการถูกรับมือเป็นเรื่องการพิพาทภายในของสมาคม จากความเป็นพยานของลิตตี้ มันแม่แต่จะพูดได้ว่ามันถูกรับมือเป็นเรื่องที่ไม่มีคนรู้มาก
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นความเป็นจริงเป็นจังของสถานการณ์ มันควรจะเป็นเรื่องใหญ่
“ชั้นจะให้รางวัลเป็นหอกและขวาน เพื่อเป็นอณุสรณ์ขงอการชนะมาซึ่งชื่อเรียกที่สอง” (ผู้จัดการสาขา)
“ว้าว! หนูอยากได้มันมาตลอด!” (ลิตตี้)
“หอกและขวานเพิ่มเติมจากดาบ… อ่ะฮ่าฮ่า นั่นมันแสดงพลังจริงๆ” (ผู้จัดการสาขา)
ขวานในมือหนึ่ง หอกที่อีกมือหนึ่ง ดาบอยู่ที่หลัง แม้ว่าลิตตี้จะถืออาวุธรวมทั้งหมดสามชิ้นไปด้วยกันกับเธอ สีหน้าของเธอยังร่าเริง
อย่างไรก็ตาม ไม่นานลิตตี้ก็สงสัย ว่าจะทำอะไรกับพวกมันดี เพราะทั้งหมด เธอขนอาวุธทั้งหมดสามชิ้นไปด้วยกันกับเธอในการผจญภัยไม่ได้
“อืม ผู้จัดการสาขาคะ พี่จะถืออาวุธทั้งหมดยังไง?” (ลิตตี้)
“หืมม? พื้นฐานแล้ว พวกเราส่วนใหญ่มีอาวุธเดียวที่เราเก่ง ถ้าหนูอยากจะถือมันสองหรือสามอย่าง หนูต้องเตรียมในวิธีที่พิเศษ” (ผู้จัดการสาขา)
“วิธีที่พิเศษอะไรคะ?” (ลิตตี้)
“บางคนถือมันที่หลัง บางคนถือมันด้วยทักษะ บางคนเก็บมันที่ไหนซักที่ด้วยเวทมนตร์ เธอก็ทำให้ปีศาจแห่งสัญญาที่เหมาะกับการเก็บของได้ด้วย… ยังไงซะอย่างสุดท้ายมันจะได้ผลก็ต่อเมื่อเธออัญเชิญมันสำเร็จเท่านั้น” (ผู้จัดการสาขา)
“ผืม สำหรับตอนนี้ หนูจะลองถือมันไว้ที่หลังหนูค่ะ” (ลิตตี้)
“งั้นฝักดาบและที่ถือจะต้องถูกดัดแปลง นั่นจะใช้เงินเป็นจำนวนมาก” (ผู้จัดการสาขา)
มันเป็นเพียงวิธีเดียวที่ลิตตี้เลือกได้ ณ ตอนนี้ ดังนั้นมันมีขีดจำกัด แน่นอนว่าความจุน้ำหนักนั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ
ความหลงใหลของลิตตี้เมื่อมันเป็นเรื่องความเป็นไปได้ของการต่อสู้ เป็นจุดเปลี่ยน เพราะเธอรู้ว่าเปลี่ยนอาวุธขึ้นอยู่กับศัตรู จะเป็นวิธีสู้ที่มีประสิทธิภาพ
นักผจญภัยคนอื่นนั้น ก็อยากทำเช่นนั้นด้วย แต่ในความเป็นจริงเรื่องนี้มันเป็นงานยาก
ดังนั้น เธอทำได้เพียงประณีประนอม และคิดวิธีของเธอที่เหมาะกับพวกมัน
“ยังไงซะ มาหยุดด้วยพิธี และผ่านเรื่องทางการที่เหลือ” (ผู้จัดการสาขา)
“ค่ะะ” (ลิตตี้)
ลิตตี้ใช้เวลาแค่ไม่กี่วันในสมาคมนักรบหนัก แต่เธอได้ชื่อเรียกมาแล้ว
เหล่าผู้ฝึกหัดไม่แม้แต่กล้าที่จะเอ่ยคำดูถูกและแสดงความไม่พอใจสู่ลิตตี้
พวกเขาแม้แต่เรียกความกล้าเพื่อจะทำแบบนั้นยังไม่ได้ หลังจากที่ได้เป็นพยานการจบของผู้นำของเขา ชายหนุ่มที่แรงค์สูงในหมู่ผู้ฝึกหัด สาวที่เล็กกว่าเขามากกำจัดเขาด้วยการโจมตีทีเดียว
พวกเขาบางคนรู้สึกท่วมท้นกับความจริงที่ว่าเธอมี {บางอย่าง} ที่ต่างออกไป ที่พวกเขาเข้าใจไม่ได้
คนเหล่านั้นที่บอกตัวเองไปแล้ว แสดงความยินดีลิตตี้จากใจ และให้กำลังใจเธอ
“ทำงานดีต่อไปนะ!” (ผู้ฝึกหัด 1)
“ชั้นจะตามหลังเธอไปทันที และจะได้ชื่อเรียกในไม่นาน!” (ผู้ฝึกหัด 2)
“แวะมาเมื่อไหร่ที่เธอมีเวลานะ!” (ผู้ฝึกหัด 3)
“พวกนาย…” (ลิตตี้)
อีกครั้งที่ลิตตี้ถูกเติมเต็มไปด้วยอารมณ์ แค่เหมือนกับที่เธอได้รับที่สมาคมนักดาบเลย
ไม่สามารถที่จะสื่อมันออกมาเป็นคำพูดได้ เธอทำเต็มที่ที่สุดที่จะคำนับหัว ให้ลึกที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
สำหรับคนเหล่านั้นที่ไม่ได้คุ้นเคยกับอันธพาลหนุ่ม ลิตตี้ก็ภาวนาให้พวกเขาประสบความสำเร็จ จากก้นบึ้งของหัวใจเธอ
ชื่อ: ลิตตี้
เพศ: หญิง
อายุ: 15
อาชีพหลัก: นักดาบ
อาชีพที่เชี่ยวชาญ: นักดาบ, นักรบหนัก
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord