“” สนทนาแบบพูดกัน (ภาษาญี่ปุ่น)
คือการคอมเม้นในไลฟ์
<> สนทนาเหมือนกัน แต่เป็นภาษาอื่นนอกจากญี่ปุ่น
“พี่อาเนะะะะ!”
ฉันจับหัวของเธอแล้วโยกไปมา
“พี่ นะ พี่อ่าาาาา”
“อิโรฮะจัง ตกใจใช่ไหมล่าาา ฉันคิดไว้อยู๋แล้วล่ะ”
“อ่ะ ไม่น่ะนึกออกแล้วตอนนั้นที่อิโรฮะรู้ว่าโมเนะ อาเนะกาซากิเป็นใคร แล้วพูดว่า ตำแหน่งของวีทูบเบอร์แฟนกำลังจะพังทลาย อ่าาา ฉันจะได้เห็น 3D ของโอชิด้วยยย”
“ล่ะมั้ง ฉันจำมันได้ไม่หมดอ่ะ”
พี่อาเนะได้พูดและขำออกมา
ฉันล้มลงไปบนพื้น น้ำตาไหลออกมาจากใบหน้า ฉันจะไม่ยอมให้อภัย อาเนะเด็ดขาดดดดด
<หรือว่าบางทีอิโรฮะจังไม่อยากเจอฉันหรอ อาเนโกะขอให้ฉันเขียนลายเซนต์มาให้อิโรฮะจังด้วย>
<เดียวนะคะ ลายเซนต์ ไม่ค่ะ คือฉันเป็นแฟนคลับตัวเบิ้มๆเลยค่ะ และก็ฉันมีความสุขจริงๆนะคะ มากๆเลยค่ะ อุ๊ก รู้สึกอาเจียนนิดนึงเลยค่ะ>
<โอเคไหมเอ่ย?>
ฉันกับพี่อาเนะก็เคยสัญญากันไว้อยู่หรอก บางทีพี่เขาอาจจะทำตามคำมั่นสัญญา ถ้าฉันตีความในเชิงบวกอ่ะนะ และสัญญานั่นก็เป็นลายเซนต์
ใครจะไปเดาออกล่ะว่าเธอจะเอามาเป็นคนจริงเลย
<เอาจริงๆแล้วฉันก็อยากมาเจออิโรฮะจังอยู่แล้วล่ะ อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย ? นี่มันสิงหาแล้วนะ แต่ยังไม่จบจากโรงเรียนประถมในญี่ปุ่นเลยใช่ไหม ? แล้วก็เธอทั้งตัวเล็กแล้วก็น่ารักสุดๆเลยล่ะ!>
<ฉันก็คิดว่าโอกุจังตัวเล็กเหมือนกันนะคะ>
<ฉันไม่ได้ตัวเล็กซักหน่อย ฉันเป็นสาวฮ้อทที่มีร่างกายดีงามต่างหาก>
แองกุจังได้โพสท่าโดยยื่นสะโพกออกมา
มันเหมือนกับพวกเด็กกำลังแสดงเป็นผู้ใหญ่เลยแฮะ
อาเนโกะได้ขำทันทีในตอนที่เธอได้เห็น
“ดูสิ เห็นไหมล่ะ โอกุเซกซี่จะตาย เพราะงั้นในตอนที่เธอมาถึงญี่ปุ่นเลยเดินเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กแล้วก็ติดอยู่ที่สนามบินตั้งนาน”
“ไม่ได้สัญญากันไว้แล้วหรอเนี่ย ว่าจะไม่พูดออกมา!”
เพราะแองกุจังรู้ภาษาญี่ปุ่นนิดหน่อย เลยผิดออกมา
มันเป็นฉากที่เข้าใจได้ง่ายมากๆ เพราะงั้นฉันเลยหัวเราะออกมา
<ว๊าา อิโรฮะจังหัวเราะออกมาด้วยใช่ไหม ?>
<เฮ้ออ ขอโทษด้วยค่าา คือฉันแค่สงสัยว่าทำไมแองกุจังถึงมาหรอ?>
<พวกเรามาที่นี่เพื่อเล่นกันหน่ะ !>
มันก็จริงแหละที่ครั้งล่าสุดที่ฉันได้คุยกับแองกุจังเองก็นัดวันเวลาเรียบร้อย
แต่ใครมันจะไปคาดคิดว่าเธอจะมาหาที่ญี่ปุ่น แถมยังเป็นบ้านของอาเนะอีก
“โอเคใช่ไหมล่าาา เพราะงั้นไปกันเถอะ”
“ไปไหนอ่ะ?”
“แหม ก็แน่นอนอยู่แล้วว่า”
＊ ＊ ＊
สรุปแล้วก็แค่แวะมาที่ต่างๆเองไม่ใช่หรอคะ…?
ดวงตาของแองกุจังเป็นประกายในตอนที่มองเห็นสถานที่ต่างๆ
“งั้นเธออยากไปที่ไหนต่อล่ะ โอกุ?”
“โยชิโนยะ โคโค่แกงกะหรี่ มิสเตอร์โดนัท แล้วก็ ร้านสะดวกซื้อ!”
“ฮ่าๆ ทำไมมันเป็นของกินหมดเลยเล่า โอกุเนี่ยยังเป็นพวกชอบกินเหมือนเดิมเลยนะ ฉันหวังว่าเธอจะโตเร็วๆนะ”
“อย่ามาทำเหมือนว่าฉันเป็นเด็กสิ!”
พวกเราเดินผ่านซอยต่างๆ ที่มีของแตกต่างกันไป
โอกุจังก็มักจะถามว่า อันนี้คืออะไร แล้วอันนั้นล่ะ เธอดูตื่นเต้นกับของทุกอย่างเลยล่ะ
ในตอนที่เราเดินอยู่บนถนนนั้นเอง เธอก็ได้ถามว่า
<ทำไมถึงมีตู้กดน้ำเยอะจังเลยอ่ะ?>
เธอดูตื่นเต้นกับมันมาก
แล้วก็ในตอนที่เธอเข้าร้านอาหาร
<การดูแลลูกค้ามันสุดยอดไปเลยล่ะะ เหมือนฉันเป็นพวกคนระดับสูงๆเลย>
<แล้วก็ฉันรู้คำศัพท์เกี่ยวกับการกินด้วยนะ แบบ จะกินแล้วนะคะ อะไรงี้อ่ะ>
<อ่ะ นี่คือสิ่งที่เรียกว่า ข้าวหน้าเนื้อใช่ไหม อร่อยมากเลยล่ะ อยากได้ซอสกลับไปที่อาเมริกาจัง!>
<ฉันเรียนรู้แล้วล่ะ ว่าในญี่ปุ่นมักจะไม่ทิบกันแล้วก็ ต้องพูดว่า ขอบคุณที่ทำงานหนักด้วย!>
เธอพูดออกมาโดยที่ใบหน้ามีรอยยิ้มกวนๆอยู่
ในตอนที่ฉันไปร้านสะดวกซื้อ
<เอ๊ สวีทนี่มันขายเป็นเครื่องดื่ใด้วยหรอ แล้วทำไมไฮเกนดาสถึงเล็กและแพงขนาดนี้กัน!?>
<ส่วนของหวานหลังมื้ออาหารเรียกว่า มัทฉะ ชิราตามะ อามัทซึ มันดูน่ารักแล้วก็อร่อยมากๆเลยล่ะ>
เธอดูสนุกกับการซื้อของมากๆ
พวกเรากลับไปที่บ้านของพี่อาเนะหลังจากไปซื้อของจากร้านสะดวกซื้อ
ด้วยการที่แองกุจังพึ่งมาถึงญี่ปุ่น เธอเลยยังมีอาการเพลียจากการนั่งเครื่องบินนานๆ พวกเราเลยตัดสินใจให้เธอนอนที่บ้านของพี่อาเนะในวันนี้ และค่อยไปเตรียมตัวในวันพรุ่งนี้
ในตอนที่เรากำลังจะพักกันอยู่ก็มีคนพูดขึ้น
“พูดเรื่องอะไรอยู่นะ พวกเราต้องทำงานนะ ใช่ไหมล่ะ?”
“อะไรนะคะ?”
“นี่ลืมไปแล้วหรอว่าเรามีงานต้องทำน่ะ”
หลังจากนั้นก็
＊ ＊ ＊
“ว่างายทุกคนนนน พี่ใหญ่ของทุกๆคน โมเนะ อาเนะกะซากิมาแล้วจ้า”
<กุรุๆ ซอมบี้เองจ้าา แองกุจังเอง !>
“คำพูดของฉันจะส่งไปถึงทุกคน อิโรฮะจังมาแล้วค่ะ”
ฉันรักเธออาเนะโกะะะ
เยยยยย้ โอกุจางงง
อิโรฮะจังน่ารักเหมือนเดิมเลยยยย
ช่องแชทได้ไหลอย่างรวดเร็ว
ฉันมองจากพี่อาเนะอ่ะนะ
เพราะว่าวันนี้ตัวจับการเคลื่อนไหวใช้ไม่ได้ ในตอนนี้ฉันเลยใช้แค่รูปภาพที่ไม่มีการเคลื่อนไหว
.
แองกุจังนั่งอยู่ถัดจากฉันกับโน๊ตบุ๊คที่เธอซื้อมาจากสหรัฐอเมริกา
“เน่ทุกคน รู้อยู่แล้วใช่ไหมเอ่ยย ว่าวันนี้เรามีออฟไลน์คอแลป กับ โอกุจัง และ อิโรฮะจัง!”
[TL : ออฟไลน์คอแลปเป็นการไลฟ์ด้วยกันโดยที่มาเจอกันจริงๆครับ]
“สวัสดีผู้ชมจากญี่ปุ่นด้วยน้าา ฉันอยู่ที่ญี่ปุ่นด้วยล่ะตอนนี้ และภายในห้องของอาเนโกะด้วย”
ช่องแชทยิ่งไหลเร็วขึ้นกว่าเดิมซะอีก
คำถามจากทั้งญี่ปุ่นกับอเมริกาก็มีมาเรื่อยๆทั้ง ไปที่ไหน ไปทำอะไร คิดยังไง และอื่นๆ
แองกุจังตอบพวกเขาอย่างรวดเร็ว
พี่อาเนะได้เปิดเผยมุมน่าอายของชีวิตอาเนโกะ และฉันก็แปลแล้วก็พูดอะไรออกไปเล็กน้อย
ในตอนที่หัวข้อเป็นร้านสะดวกซื้อในญี่ปุ่นได้มาถึง
<ฉันได้ซื้อพวกของหวานจากร้านสะดวกซื้อในญี่ปุ่นมาด้วยล่ะ งั้นฉันจะกินมันเลยนะ>
แบบนั้นแหละ ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมเธอถึงไม่กินมันตั้งแต่แรก
เอามากินในสตรีมเองสินะ
เมื่อลองมาคิดดูแล้ว พวกของหวานที่พวกเราได้ซื้อมามันโครตญี่ปุ่นเลยล่ะ ฉันไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำและซื้อมาเพราะเธออยากที่จะกินมัน
ฉันรู้ตัวแล้วว่าพวกเธอแตกต่างกับฉันในฐานะสตรีมเมอร์ยังไง
ฉันรู้ถึงเหตุผลว่าทำไมหลายๆคนถึงได้โด่งดังขึ้นมา ซึ่งส่วนใหญ่นั้นก็มาจากความพยายามนั่นแหละ
<งั้นก็ จะกินแล้วนะคะะ อืมม เป็นเค้กข้าวสินะเนี่ยย อร่อยจางงง ส่วนไอสี่เหลี่ยมนี้ไม่ค่อยอร่อยเลยอ่ะ ส่วนมัทฉะเองก็ ฮืมมมม อร่อยจังง แต่ถ้ากินพวกนี้พร้อมกันทั้งหมดมันจะอร่อยกว่าเยอะเลยล่ะ!>
พวกเราได้แสดงรูปเกี่ยวกับของที่แองกุจังได้ซื้อมา
และพวกเราก็ได้โชว์ภาพต่อไปที่เป็นของๆที่อาเนะได้ซื้อมา
“นี่ก็อร่อยเหมือนกันนะ ลองชิมดูสิ โอกุ”
“นี่มันคืออะไรอ่ะ อาโปะ?”
“ใช่ๆ มันคือ อาโอะ อาโปะ”
อ่ะ
อาเนโกะเธอนี่มันนน
แอปเปิ้ลของญี่ปุ่นมันแดงกว่าและเล็กกว่าจังน้าา
<จะกินแล้วนะคะะะะ อ๊กาดกหสาดหสด ทำไมมันเปรี่ยวขนาดนี่กันง่าาาา มันคืออะไรอ่ะ อะไรอ่ะ>
“กร๊ากกกกกก การแกล้งสำเร็จจจ โอกุนั่นเป็นลูกพลับกรอบอ่ะ”
ฉันอธิบายเกียวกับลูกพลัมกรอบให้คนต่างชาติในช่องแชทกับแองกุได้ฟัง
หลังจากที่แองกุจังกำลังพยายามกลืนนั้น แองกุเองก็จับไปที่อาเนะโกะด้วย
<นี่ยัยอาเนโกะเอ๊ยยยยย ทำอีกแล้วสิน้าาา ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกถึงปากด้วยซ้ำ ฮ่าา ตอนนี้ในปากของฉันมันไม่รู้รสชาติแล้วว อิโรฮะนี่เธอคงไม่ได้ตั้งใจชี้ให้ฉันใช่ไหม…!>
<แย่ชะมัด เพราะฉันอ่านญี่ปุ่นไม่ออก เลยไม่ทันรู้เลย>
wwwww
wwwww
wwwww
และจากนั้นสตรีมก็จบลงได้ด้วยดี
หลังจากนั้นพวกเราก็ได้มีเวลาดีๆด้วยกัน และปิดท้ายด้วยคำพูดที่ฉันพูดผิดครั้งเดียวและยังโดนล้ออยู่
“โอซุกึเรตะ อาริกาตะ” [ขอบคุณที่ทำงานหนัก]
แองกุจังได้พูดปิดท้ายด้วยว่า ฉันจะไม่มีวันลืมรสชาติของลูกพลัมกรอบเลย!
ในทางที่ดี ส่วนนี้ก็ได้ถูกตัดไปลงนะ w
อุฮีาาาาา