ทุกๆคนคงจะมีความทรงจำหนึ่ง
ที่เป็นความทรงจำที่ทุกคนไม่อยากจะนึกถึง
และในตอนนี้
ความทรงจำนั้นของผมมันได้ผุดขึ้นมา . . .
ผมน่ะ . .
เมื่อ 3 ปีก่อน
ก่อนที่ผมจะถูกอัญเชิญมาที่โลกแห่งนี้ . .
ผมเคย—
ในตอนนั้นผมได้เข้าร่วมกลุ่มต่อต้านที่มีชื่อว่า “ดาบสนธยา”
มันเป็นกลุ่มที่ลุกขึ้นต่อสู้กับ “องค์กร” ที่พยายามจะควบคุมโลกด้วยอำนาจของพวกเขา
ในตอนนั้น องค์กรกำลังจะได้ชีวิตของผม
มันทำให้พลังในตัวของผมได้ตื่นขึ้น . .
พลังนั้นมันทำให้ผมสามารถดึง “ดาบแห่งแดนสนธยา” ออกมาได้ . .
หลังจากนั้น ผมก็ได้ต่อสู้กับ องค์กร อีกหลายต่อหลายครั้งในฐานะสมาชิกของ “ดาบสนธยา”
และในตอนนั้นเอง
ที่เขาได้ปรากฎตัว . . .
เขาสวมชุดคลุมสีดำที่มีฮูดอยู่ในตัว
ฮูดสีดำนั้นมันปิดบังดวงตาของเขา . . .
“Darkness Executioner” (เพชฌฆาตแห่งความมืด)
ผมได้ต่อสู้กับเขา ผู้ซึ่งถูกเรียกว่า “นักฆ่าทีแข็งแกร่งที่สุดขององค์กร”
ในท้ายที่สุดผมก็จัดการเขาลงได้
ก็เรียกได้ว่าเท้าของผมเองก็ก้าวไปยังโลกแห่งความตายไปแล้วครึ่งหนึ่งเหมือนกัน . .
เมื่อการต่อสู้ที่ยาวนานของพวกเราได้จบลง
ในที่สุดผลสรุปก็ออกมา . .
ผมได้รักษาชีวิตของผมเอาไว้ได้
และนั้นมันทำให้ผมค้นพบตัวตนของเขา . .
คนคนนั้น
เขามีใบหน้าที่เหมือนกับผม. .
เขาเป็นน้องชายฝาแฝดของผมที่พลัดพากจากกันตั้งแต่ยังเด็ก . .
ผมและเขาคือครอบครัวเดียวกัน
แต่กับต้องมาห่ำหั่นกันเอง . .
และมันสายเกินไปที่จะช่วยชีวิตเขาแล้ว
เพราะว่าการต่อสู้อันยาวนานกับผม
ความสามารถของเขามันยังไม่เพียงพอ
จึงจำเป็นที่เขาจะต้องใช้เพิ่มพลังด้วยการใช้ยา . .
แม้แต่เทคโนโลยีตอนนี้ก็ไม่อาจช่วยเขา . .
ไม่สิ
ไม่สามารถช่วยชีวิตน้องชายของผมเอาไว้ได้
ถึงกระนั้น
ในห้วงลมหายใจสุดท้ายของเขา
น้องชายของผมได้มอบพลังทั้งหมดให้กับผม . .
[ แบบนี้ . . ผมสามารถอยู่กับท่านพี่ได้ . . ตลอดไป. . ]
น้องชายของผมพูดออกมาก่อนที่จะหมดลมหายใจลงในอ้อมแขนของผม . .
ผมสาบานกับตัวเอง
ผมจะไม่มีวันยกโทษให้กับองค์กร
ที่มันทำให้เกิดโศกนาฎกรรมนี้ . .
——————
และนั้นคือเรื่องทั้งหมดที่ผมแต่งขึ้นมาครับ
ถ้าผมสามารถกลับไปยังในวันนั้นได้ล่ะก็
ผมคงแต่งเรื่องออกมาได้ดีกว่านี้แน่นอน
แต่สำหรับผมในตอนนี้
พวกมันเป็นเพียงความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับผม. .
ขณะที่ผมสวมชุดคลุมสีดำที่ทำขึ้นมาเอง
แล้วก็กำลังจินตนาการว่าตัวเองคือ เพชฌฆาตแห่งความมืด
ในตอนนั้นเอง
ผมก็ถูกอัญเชิญมาที่ต่างโลก
มันเป็นความทรงจำที่ผมไม่อยากจะนึกถึงเลย. . .
ถูกแล้วครับ
สำหรับผม เพชฌฆาตแห่งความมืด มันคือสัญลักษณ์ของโรคป่วยม.2 ของผม
ประวัติศาสตร์ลับอันดำมืดที่เจ็บปวดของผมในอดีต
และยายแก่บ้านั้น . .
ดันทำให้ผมนึกมันขึ้นมาจนได้
สำหรับชุดคลุมสีดำ . .
มันมีลายเป็นไฟสีแดงอยู่หลายจุด
แน่นอน ลายเหล่านี้ผมเป็นคนวาดขึ้นเอง
เพราะมันจะได้ดูเหมือนว่าผมใช้ไฟได้
แต่ช่างน่าเศร้านัก
ตอนนี้ ผมกับคิดว่าไฟพวกนั้นมันช่างดูน่าสมเพชเหลือเกิน
เมื่อรวมกับฮูดที่เหมือนกับนักฆ่า ในอดีตผมกลับคิดว่ามันเท่ไปได้ยังไงกัน . . .
บ้าเอ้ย
ทุกอย่างที่ผ่านตอนนี้มันกำลังทำลายจิตใจของผมอย่างรุนแรง
ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมอยากที่จะกลับไปฆ่าตัวเองในอดีตขนาดใหน . .
ถ้าคุณสงสัยว่าทำไมผมถึงสวมชุดแบบนั้นกันตอนนี้
นั้นก็เพราะผมจำเป็นต้องปิดบังตัวจริงของผมจากเหล่า 6 ดาบขุนพล
และคนพวกที่คิดจะใช้ประโยชน์จากผู้กล้าคนก่อน
แม้ชุดนี้ดูจะบดบังการรับรู้ต่างๆของผู้ใส่
แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร
เพราะไม่มีใครที่จะหลุดรอดจากการรับรู้ของผมได้อยู่แล้ว . .
และนั้นคือเหตุผลทั้งหมด . .
[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนจะมีชายที่น่าสนใจโผล่ออกมาแล้ว ไหนดูซิ แกน่ะอยากจะสู้กับข้าโดยมีชิวิตเป็นเดิมพันรึปล่าว ]
ตาลุงเทราคิโอจำผมไม่ได้แหะว่าผมเป็นใคร . .
ขอบคุณพระเจ้า
ผมไม่อยากจะถูกเปิดเผยตัวทั้งๆที่อยู่ในชุดแบบนี้หรอกนะ
และที่สำคัญที่สุด
เพราะฮูดที่คลุมอยู่ มันทำให้คนอื่นไม่สามารถเห็นสีผมที่ต่างจากคนปกติในโลกนี้
ผมจึงไม่ถูกจับได้ว่าเป็นใคร
และด้วยเหตุผลดังกล่าว
ผมจึงไม่สามารถทำเรื่องโง่เช่นการใช้พลังดาบศักดิ์สิทธิ์ในการต่อสู้ได้
เพราะไม่งั้นความแตกแน่ . .
แต่
[ . . . .]
เจ้าหญิงคนนี้
เธอกำลังน้ำตาคลอเบ้า
มันแทบจะเหมือนว่าเธอพร้อมที่จะร้องไห้ออกมาตลอดเวลา . .
หรือว่าเธอจำผมได้งั้นหรอ ?
ไม่จริงมั้ง
[ ท ทำไม . . เป็น นายกัน ]
[ ผู้กล้าน่ะ จะต้องมาตอนที่เจ้าหญิงกำลังตกอยู่ในวิกฤติไม่ใช่หรือครับ ]
ผมหันไปทางซิลเวีย
และได้เผยฮูดขึ้นมากพอที่เธอจะมองเห็นหน้าของผม
รู้สึกอายๆยังไงพิกลแหะ . .
[ …ยู !!!!! ]
เมื่อผมทำเช่นนั้น
ดวงตาที่สวยงามของเธอก็มีน้ำตาไหลออกมา
อ๊าาา
เธอกำลังร้องให้เพราะผม
รู้มั้ยผมเขิลนะแบบนี้
แต่เดี่ยวนะ
ตอนนี้เธอได้กลายเป็นหญิงสาวที่งดงามมากทีเดียว
ไม่สิ เธองดงามมาตั้งนานแล้ว
แต่สำหรับตอนนี้
ผมควรจะรับมันไว้ดีมั้ยนะ ดอกเบี้ยที่เรียกว่าการเติบโต !!
เธอกลายมาเป็นผู้หญิงที่งดงามมากจริงๆ
……. และด้วยเหตุผลนี้มันจึงทำให้แรงจูงใจของผมมันพุ่งขึ้นทันที
[ ขุนพลสงครามค้อนหิน เทราคิโอ . . . ]
ผมดึงดาบเวทย์มนต์ของผมออกมาจากเอว . .
ถ้าหากผมใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ มันจะเป็นการเปิดเผยตัวตนในทันที
ดังนั้นดาบที่ผมใช้แทนดาบศักดิ์สิทธิ์ มันเป็นดาบที่ถูกสร้างขึ้นโดย ปู่ซัง
โดยใช้วัตถุดิบที่ได้จาก บาซิลิสก์
[ ข้าจะหั่นแกเป็นชิ้นๆ ]
ชุดคลุมที่ดูน่าสมเพชของผมกำลังปลิวไสว
เพชฌฆาตแห่งความมืด
หรือคือผม
และแล้ว
การต่อสู้ก็ได้เริ่มขึ้น . .
———————
สวัสดีครับทุกๆคน
จุนนิเบียวที่น่าปวดหัวของทุกๆคนเอง
ผู้ได้รับพลังแห่งไฟ
ดาบแห่งความตาย
เพชฌฆาตแห่งความมืด ,
ยาชิโร ยู เองครับผม
[ แกไอ้ลูกกระ—-[เซนเซอร์] ]
[ อย่าหยาบคายนักสิ ]
ผมได้โจมตีอย่างต่อเนื่องด้วยดาบคู่ของผม
ดาบของมันถูกสร้างมาจากการแปรสภาพคริสตัลสีเขียวมรกตและคริสตัลสีฟ้าครามให้ออกมาในรูปแบบของดาบยาว
แม้การโจมตีของเทราคิโอจะรุนแรงก็จริง
แต่มันก็ช้าเป็นอย่างมาก
อาจเพราะเขาสนแต่พลังโจมตีและพลังป้องกันเพียงอย่างเดียว
ดังนั้น ถ้าหากไม่โดนโจมตีซะอย่าง
มันก็ไม่จำเป็นต้องกังวลมากนัก
ด้วยเหตุนี้
ผมจึงไม่เปิดโอกาสให้เขาโจมตีได้
ในขณะที่เขาทำท่าเหมือนกำลังจะโจมตีออกมา
ผมจะชิงโจมตีไปทีจุดสำคัญเสมอ
มันทำให้เขาต้องหันมาป้องกันตัว
(ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ผมจะต้องชนะการต่อสู้ครั้งนี้แน่นอน—-)
[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ยอดเยี่ยม นายมีความคิดที่ยอดเยี่ยมจริงๆ แต่ในท้ายที่สุด มันก็มีแค่ความเร็วเท่านั้น ]
แคล้ง
เมื่อผมฟันลงไปที่เทราคิโอ ดาบของผมมันก็เด้งออกมาราวกับผมกำลังฟันใส่ท่อนเหล็ก
แต่เดียวนะ ผมน่ะต่อให้เป็นเหล็กก็สามารถฟันให้ขาดเป็น2ท่อนได้แม้จะไม่ได้ถือดาบศักดิ์สิทธิ์ แสดงว่าร่างกายของเขาแข็งกว่าเหล็กอีกหรือเนี้ย
[ แข็งจังวุ้ย!! ]
เขาแข็งเหมือนหินอย่างแท้จริง
ดังนั้น ตอนนี้การโจมตีด้วยดาบของผมเลยไร้ประโยชน์
แม้ว่าการเพิ่มพลังการตัดด้วยเวทย์มนต์จะเหมาะในขณะนี้
แต่ผมไม่เคยมีพลังมานาเลยตั้งแต่ต้น
ดังนั้นผมจึงโจมตีด้วยเวทย์มนต์ไม่ได้
เห้อ . .
[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แกฟันข้าไม่เข้าหรอก มีเพียงคนเดียวที่เคยฟันข้าขาดเป็นสองท่อน มันคือไอ้ผู้กล้าคนก่อนเท่านั้น อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ]
เขาเหมือนจะมั่นใจในพลังของตัวเองมากเลยนะ
ถึงได้ยืนกอดอกหัวเราะอย่างมั่นใจแบบนั้น
เขายังหัวเราะไม่หยุด
หยุดได้แล้ว
หยุดสักทีสิเห้ย!!
คนเดียวที่ตัดเขาเป็น2ท่อนได้คือ . . .
ผมงั้นรึ . .
หือ 5 5 5
โทษทีนะเทราคิโอ
ดาบแห่งความตายคนนี้ คือ ผม
และผมคือผู้กล้าคนก่อน
เมื่อมาคิดๆดูแล้ว ตัวผมในอดี สามารถตัดทุกอย่างให้ขาดเป็น2ท่อนได้
เพราะงั้นวันนี้ ผมจะแสดงดู !!!!
[ ในดาบคู่ของข้าอันนี้ มันมี “คริสตัลพิษ” ฝังอยู่ในตัวดาบ . . . ]
คิคิคิคิคิ ต้มสำเร็จแล้ว ต้มมันซะเปื่อยเลย
แต่ในท้ายที่สุดไม่ว่าผลมันจะออกมาในรูปแบบใหน
เหมือนผมจะกลายเป็นของเล่นสำหรับยายแก่ไปแล้ว
บ้าเอ้ย . . .
[ หึ ที่ข้าโจมตีด้วยดาบคู่ นั้นเพราะว่าข้าต้องการความเร็ว . . . . แต่ถ้าต้องการให้ข้าฟันเจ้าในฉับเดียวล่ะก็ . . .ย่อมได้ . . . จงยืดออกดาบข้า!! ]
เมื่อเอาดาบทั้ง2สีมาเชื่อมต่อกันตรงรอยต่อแล้วบิดมัน “คลิ๊ก”
ดาบจะถูกประกอบกันกลายเป็นดาบเพียงเล่มเดียว
และสีของดาบเมื่อนำมารวมกันแล้ว
มันกลายเป็นดาบสีเลือด . .
[ ข้าเคยคิดไว้ว่าจะไม่ใช้มันอีก . . แต่ตอนนี้มันจำเป็นต้องใช้มันอีกครั้ง ดาบคู่อสรพิษรวมเป็น 1 ชื่อของมัน–”คาบันคูลัส” ]
ดาบคริสตัลตอนนี้ได้กลายเป็นสีแดงราวกับทับทิม
อัญมณีที่2อันที่ฝังอยู่ในตัวดาบมันดูราวกับถูกจ้องด้วยดวงตาของบาซิลิสก์
[ เมื่อดาบคู่ของข้าได้รวมเป็นหนึ่ง . .ด้วยความคมของมัน ไม่ว่าสิ่งได้ก็สามารถตัดไ—- ]
ถึงผมจะพูดไปอย่างงั้นก็เถอะ
ตั้งแต่ผมได้ดาบนี้มา
ผมก็ยังไม่เคยทดสอบพลังของมันจริงๆจังๆสักทีเลย
ผมเคยเอามันรวมกันครั้งเดียวเองตั้งแต่ได้มาจาก ปู่ซัง
เมื่อผมลองเหวี่ยงดาบดู2-3ครั้ง
ผมก็เข้าใจได้เลย สมแล้วที่ผมคาดหวังเอาไว้ครับ คุณปุ่
คุณช่างสุดยอดจริงๆ
—- แต่ก็ ดาบคู่น่ะ มันเท่กว่านะ . . .
จริงไหม
ห๊า
อะไรนะ เมื่อกี้ผมหลงพูดออกไปเองอีกแล้วหรอ . .
ดูเหมือนบางอย่างในตัวผมมันพยายามกู่ร้องออกมาเอง . .
[ ชั้นขี้เกียจรอนานกว่านี้อีกแล้ว พวกเรามารวมพลังกัน ดาร์กเนสแฟยอน! ]
[ อุกกก!! ]
ช่างรุนแรงจริงๆ . .
เป็นการโจมตีที่กระตุ้นความทรงจำนั้นให้ตื่นขึ้นจนได้ . .
ผมกำลังจะกลายเป็นผมคนเก่าอีกแล้ว
แย่แน่
ก่อนที่ผมจะกลายเป็น “คนที่จมอยู่กับความบ้านั้น !!”
ผมต้องจัดการเขาให้ได้ก่อน!!!
ขณะที่คำพูดของผมเริ่มที่จะกลายเป็นจุนจิเบียวไปทุกที
ผมก็ถูกเรียกสติกลับมาโดย ลิลลิรูริที่อยู่บนหลังของผมตอนนี้ . .
[ ถึงมันจะช้าในตอนเริ่มนั้น แต่มันจะกลายเป็นรวดเร็วจนตามไม่ทัน !!
ชื่อท่าของมันคือ “Slow Starter” ]
ลิลลิรูริ ตอนนี้กำลังอยู่ในชุดคลุมแบบเดียวกับผม เธอกำลังชูมือของเธอขึ้นไปบนฟ้า . .
ที่จะพูดก็คือ สถานการณ์ตอนนี้ถูกช่วยไว้โดย ไอ้คำอธิบายที่เหมือน จูนิเบียว
และมันจะเหมือนมันทำให้ ตาลุง เทราคิโอ งงๆไปชั่วขณะ
เอาก็เอาเถอะ . .
คงต้องจริงๆจังๆสักที
เอาละตอนนี้
การเตรียมการที่จะจัดการเขานั้น
เสร็จสมบูรณ์ . .
[ มาเริ่ม , การต่อสู้กัน! — ]
———————–
ยาชิโระ ยู ตอนนี้เขาอยู่ในท่าพุ่งตัวเพื่อเข้าไปโจมตี และ เทราคิโอเองก็ได้ยกค้อนตรงมาที่ยู
ทั้ง 2 คนเรียกได้ว่าแทบจะพร้อมกันหลังจากสัญญาณการต่อสู้เริ่มขึ้น
ยูนั้นในตอนแรกเขาทำท่าทางเหมือนช้าๆ แต่ทันใดนั้นเองความเร็วของเขาได้เพิ่มขึ้น
ถ้าคนธรรมดาได้ห็น คงคิดว่ายูนั้นวาปได้แน่นอน
แต่แทบจะในทันที เทราคิโอเองก็ได้หายไปจากในสายตาของเขา
ทำให้ยูรู้ได้ทันทีว่าตนกำลังจะถูกทุบด้วยค้อนหิน
แต่ยูเอง เขาก็รับมือการโจมตีนั้นด้วยการลดความเร็วของตัวเองจนเชื่องช้า
มันช้าจนเร็วเท่าการโจมตีของเทราคิโอ
ค้อนหินที่พุ่งลงมาทียู ถูกหยุดไว้โดยการฟันสวนกับของเขา
แต่ค้อนหินกับไม่ถูกทำลายลงโดยการฟัน . .
ขณะที่รับการโจมตี ความเจ็บปวดปรากฎขึ้นทีแขนของเขา
เพราะยูรับการโจมตีที่สามารถทุบคนให้แหลกละเอียดได้โดย มือเพียงข้างเดียว
[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แกพูดไว้ว่า ฟันทุกอย่างเป็น2ท่อนงั้นรึ ดูเหมือนมันจะไม่เป็นอย่างที่พูดนี้ ]
[ ……….. ]
เทราคิโอตอนนี้ได้แต่หัวเราะออกมา
เขาไม่ได้สังเกตุเห็นมันสักนิดเลย
ยูเองก็ไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเทราคิโอเลยเหมือนกัน
เพราะเขาตอนนี้ เขากำลังสร้างโอกาสที่จะได้ใช้ดาบอันนี้ฟันไปทีเทราคิโออีกรอบ . .
[ . . . หือ? ]
ความรู้สึกไม่ชอบมาพากล มันทำให้เทราคิโอถึงกับขมวดคิ้ว .
ดวงตาคู่นั้นที่มองออกมาจากในฮูด
มันมองหาช่องว่างจากการเคลื่อนไหวของเทราคิโอ
ตาคู่นั้นมันเหมือนดวงตาของเหยี่ยวเวลามองเหยื่อ . .
2-3 นาทีก่อน ตอนที่ยูตั้งรับการโจมตีของเทราคิโอด้วยดาบคู่
ยูเขาไม่รับการโจมตีเลยสักครั้ง เขาเพียงแค่หลบมันอย่างเดียว
เมื่อเห็นยูหลบการโจมตีจากค้อนของเขาเพียงขยับตัวเพียงเล็กน้อย
มันทำให้เทราคิโอรู้สึกสนใจในตัวยู
[ แกสามารถรับการโจมตีของข้าได้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว . .และความสามารถในการหลบหลีก . . แกช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวจริงๆ . . ]
ถ้าใครก็ตามที่รับการโจมตีของเทราคิโอแบบตรงๆ
แน่นอนไม่มีใครเคยทนได้มาก่อน
หลังจากการโจมตีที่ถึงตายนั้นกับถูกรับไว้ได้
ในเวลาต่อมานั้นเอง
เทราคิโอก็เห็นถึงความผิดปกตินี้ . .
[ ถึงเวลาเอาจริงกันได้แล้ว ทำไมแกไม่ลองมาทำให้ข้ารู้สึกสนุกมากกว่านี้ล่ะ ]
เทราคิโอเริ่มสนุกกับการต่อสู้ครั้งนี้
การโจมตีของเขาตอนนี้มันดุร้ายราวกับพายุ
[ ……! ]
ถึงการเคลื่อนไหวของเทราคิโอตอนนี้จะดูแตกต่างกับเมื่อกี้อย่างชัดเจน
แต่ยูเองก็ไม่ได้มองข้ามมัน
เขายังหลบการโจมตีนั้นอย่างสบายๆ
และนั้นตอนนั้นเองเขาได้โจมตีสวนไป!!
[ หืมม? ]
ชายผู้สวมผ้าคลุมดำ
ตอนนี้ได้หายไปจากสายตาของเทราคิโอ
ตุบ
ถ้าใครได้เห็นมันล่ะก็. .
เขาจะเห็นเพียงยูเตะเท้าของเขาไปทีพื้น
และยูก็ได้หายไปในที มันเร็วมากจนสามารถทำให้คิดได้เลยว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา
และทันใดนั้นเอง
เทราคิโอได้กระเด็นออกไป . .
[ โอ้วว? ]
แน่นอนเขาไม่ได้ตะโกนออกมาเพราะความเจ็บปวด
แต่เขาตกใจการประทะที่สามารถทำให้เขาปลิวออกไปได้
ดูเหมือนการตกใจยังไม่หมดเพียงแค่นี้
ตูม
เสียงนี้เกิดขึ้นพร้อมกับร่างของเทราคิโอที่โดนปะทะจนลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า
มันเป็นการโจมตีเกิดขึ้นที่แผ่นหลังของเทราคิโอ
และมันมากพอที่จะงัดเทราคิโอลอยขึ้นไปบนฟ้า
ยู ตอนนี้ได้ปรากฎขึ้นบนตำแหน่งที่สูงกว่าเทราคิโอลอยอยู่
[ อ่าข้าเห็นแล้ว มันเป็นเพราะไอ้นั้นนี่เอง ]
ยู ตอนนี้เขาได้ปาหอกสั้น 3 อันเข้าใส่เทราคิโอ
หอกได้พุ่งเข้าใส่เทราคิโอ และมันทำให้ร่างของเทราคิโอตกลงไปที่พื้นแทบจะในทันที
[ . . ชิ ตัวหมอนี้มันแข็งจริงๆ ]
ยูได้แต่เม้มปากด้วยความเจ็บใจ เพราะถ้าหากเขายังโจมตีเทราคิโอด้วยระดับนี้อยู่
มันยากเกินที่จะทำความเสียหายให้เทราคิโอได้
นั้นมัน 11 หอกเลยนะที่ปาออกไป
11 หอกนั้น มันมากเกินพอที่จะสังหารบาซิลิสก์ได้ทั้งกองทัพเลยนะ
และ เทราคิโอได้ลุกขึ้นยืนและหัวเราะออกมา
[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นั้นเยี่ยมมาก แต่ว่านั้นคือทั้งหมดของแกแล้วรึ? ]
เทราคิโอยืนหัวเราะอยู่สบายๆอยู่บนพื้น
[ รับไปซะ!! ]
ที่บนฟ้า
ยูดึงหอกของเขาออกมาจากกระเป๋ามิติ
และได้เริ่มปามันอีกครั้ง
[ มันไม่ได้ผลหรอกน่า อย่าคิดว่าข้าจะโดนมันเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา ]
[ !? ]
เสียงของหอกประทะมันรุนแรงมากราวกับภูเขาระเบิด
แต่จุดที่หอกโจมตี
ไม่มีร่างของเทราคิโออยู่
มันมีเพียงพื้นดิน . .
[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ใหนดูสิแกจะทนได้สักแค่ไหนกัน!! ]
เทราคิโอกระโดดขึ้นมาในอากาศและได้เหวี่ยงค้อนของเขาลงหมายจะทุบยูลงไปจมที่พื้น
อาจเพราะขณะลอยตัวอยู่ในอากาศ
ยูไม่สามารถขยับตัวได้
เขาจึงถูกทุบราวกับลูกบอลและพุ่งลงไปที่พื้น . .
[ หืออ? ]
แต่เมื่อเทราคิโอเหวี่ยงค้อนของเขา
อาจเป็นเพราะเสียงที่เขาทุบลงไปเมื่อกี้มันไม่ใช่เสียงที่ได้ยินเวลาทุบประจำ
เอาเถอะ การโจมตีนั้น มันมากพอที่จะทำให้พุ่งกระแทกกับพื้นโลก
ยูไม่ได้ต่อต้านแรงที่ถูกส่งมาจากค้อนนั้นเลยสักนิด
เขารับมันตรงๆ และหมุนตัวลงที่พื้น
และลุกขึ้น
คงต้องบอกว่าเป็นการลงแบบ 4 ขา
ใช่แล้ว คือการลงพื้นแบบ สัตว์ 4 ขา
ยูใช้เทคนิคนี้ในการลงพื้น”ที่จริงก็แค่3ขานะ เพราะอีกมือถือดาบ”
การร่วงลงมาโดยการถูกค้อนหินทุบด้วยวิธีลงแบบ 3 ขา
ยูเขาลอยตัวอยู่ในอากาศในท่าที่เหมาะสมก่อนที่ตัวจะลงถึงพื้น . .
[TL// ใครงงลองโยนแมวเล่นดูครับ ]
( ไปอยู่ในจุดๆที่โดนค้อนหินทุบ . .เราผิดพลาดถึงขนาดนี้เลยรึ แต่เดี่ยวนะ ด้วยระยะเท่านี้เราทำได้แน่ ตอนนี้แหละ! !)
ยูกำดาบคู่ในมือเขาแน่น และพุ่งไปโจมตีเทราคิโอที่กำลังตกลงมายืนที่พื้น
มันรวดเร็วมากราวกับเฮอริเคน
ถ้าคุณลองฟังดูดีๆล่ะก็คุณจะได้ยินเสียง “กรึก”
มันเป็นเสียงของหินที่ถูกตัดด้วยดาบ
[—หือ? ]
รู้ตัวอีกที เทราคิโอก็โดนฟันแล้ว
[ . . . รับไปอีกครั้งซะ! ]
ยูพึมพัมออกมาและฟันไปที่หลังของเทราคิโอ
ดาบนั้นมันเร็วมากจนไม่สามารถมองเห็นได้ . .
[ อ๊ากกกก ]
ตอนนี้
เทราคิโอได้แต่ร้องด้วยความเจ็บปวดเกินจะบรรยาย
และ. .
กุระ กุระ
มันเป็นเสียงของหินที่กำลังถล่ม
ร่างของเทราคิโอกำลังทลายลง
และในเวลาต่อมา
เทราคิโอก็ได้โผล่ขึ้นมาจากพื้น
[ ……………………. ]
เทราคิโอไม่ได้พูดอะไรออกมา . .
มันเป็นเพราะเซ้นส์ของนักรบในตัวเขาได้กู่ร้องออกมา
ร่างกายที่มั่นใจของเขา
ตอนนี้ได้ถูกดาบยาวนั้นตัดขาดออกจากกัน
นั้นมันหมายความว่า ศัตรู ได้ “ฆ่า” เขาไปแล้วครั้งหนึ่ง
[ โนววววววววววววววววววววววว!!! ]
สิ่งที่มาพร้อมกับเสียงกู่ร้องนั้น
คือการโจมตีที่ดุร้ายได้ระเบิดออกมา
แต่ยูก็ยังหลบมันได้อยู่ดี
(เร็วมาก!! มันเร็วซะจนความเร็วก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหกไปเลย)
ยู ผู้ที่เคยเคลื่อนไหวเชื่องช้ากว่าเทราคิโอ
แต่ตอนนี้ การเคลื่อนไหวของยูเยี่ยมมากในสายตาของเทราคิโอ
และยูก็ไม่พลาดที่จะโจมตีสวนกลับไป
และในที่สุด
ยูได้ฆ่าเขา อีกครั้ง . .
[ อุกก? ]
หัวของเขาถูกตัด ที่หัวใจก็ถูกแทง และที่สำคัญ เขาถูกหั่นเป็นชิ้นๆ
อีกครั้งหนึ่ง ที่เทราคิโอได้เสียท่าลง
[ . . . ยอดเยี่ยมจริงๆ เทราคิโอคนนี้ . .ไม่สามารถเอาชนะนายได้ ]
เช่นเคย ที่เทราคิโอโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน แต่ครั้งนี้เขากับไม่มีค้อนหินอยู่ในมือ
เขาทำเพียงยืนกอดอกและพูดออกมา ถึงมันจะแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่ ปีศาจจะมาพ่ายแพ้ให้กับมนุษย์ธรรมดา แต่ในฐานะนักรบแล้ว การยอมรับซึ่งกันและกันถือเป้นความภาคภูมิใจ
และเมื่อการต่อสู้ได้จบลง เทราคิโอะก็ได้ยอมรับทหารมนุษย์คนนี้ในฐานะนักรบที่ตนไม่สามารถจะเอาชนะได้
ที่จริงแล้ว ตั้งแต่เริ่มสู้กับยู เพียงแค่ผ่านไปได้เพียงนาทีเดียว เทราคิโอก็รู้ตัวเองดีว่าเขาไม่สามารถที่จะเอาชนะยูได้
[ ใช่ ดูเหมือนผมจะหาเหตุผลอะไรมาให้ตัวเองแพ้ไม่ได้ด้วย เพราะงั้นขอโทษด้วยนะ การต่อสู้ครั้งนี้ ผมเป็นฝ่ายชนะ ]
ยู ที่ตอนนี้ได้ลดดาบคู่ของเขาลง เขาเองก็ไม่ได้คิดที่จะสู้อีกแล้ว
เทราคิโอจึงยิ้มกว้างออกมา
[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เอาล่ะ พวกเราค่อยมาสู้กันแบบถึงตายใหม่ครั้งหน้า ข้าจะคอยคิดถึงการต่อสู้กับแกไปตลอดกาลเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ]
เทราคิโอพูดขึ้น พร้อมกับกระโดดขึ้นมังกรดินตัวยัก และพุ่งลงไปใต้พื้นดิน
ถึงกระนั้น ก็ไม่มีใครคิดไล่ตามเทราคิโอที่กำลังหนีไป
[ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ลุงเทราคิโอ สำหรับผมในตอนนี้ ผมเก่งได้แค่ระดับนี้เท่านั้น ]
ขณะที่เขาหันไปมองเด็กสาวที่บนหลังเขา
ยูได้เผยรอยยิ้มเล็กๆออกมา . .
——————————–
TL : ติดงานถึงสิ้นเดือน เจอกันต้นเดือนหน้านะ