24 ลิตตี้ ตีสนิทกับเลดี้ขุนนางสาว
มามุ ลูกสาวของ เคานต์ ดี ไมล์ เสียแม่ของเธอไปตั้งแต่ยังเด็กมาก และระหว่าที่ ดี ไมล์ ยงยุ่งๆอยู่กับงาน มามุ ถูกดูแลโดยเหล่าคนรับใช้
ในฐานะลูกสาวของขุนนาง เธอเลี่ยงการเรียนของเธอไปไม่ได้ ดังนั้นโอกาสสำหรับความสนุกมันค่อนข้างที่จะน้อย มามุเป็นลูกสาวสุดที่รักของเคานต์ ดังนั้น เขาไม่เคยประณีประนอมเรื่องความปลอดภัยของเธอ
แม่ว่าเขาไม่ได้เสียภรรยาของเขาไปในอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึง ดี ไมล์ ยังมีความไวสูงเกี่ยวกับทุกอย่าง
ดังนั้น เมื่อมีการขาดยามไป เขาตัดสินใจที่จะจ้างนักผจญภัยพื้นที่
“มามุ-ซามะ เครปที่นี่อร่อยมากๆ! โอ้ และเนื้อเสียบไม้เหล่านี้ก็ยอดเยี่ยมด้วย!” (นาตาชา)
“เธอกินมันด้วยมือเหรอ?” (มามุ)
“ค่ะ ท่านไม่ต้องการมีดกับส้อมเพื่อกินอาหารตามถนน” (นาตาชา)
มามุช่วยไม่ได้ นอกจากจะพึมพำกับบตัวเธอเองในควาามมึนงง “เธอกินอาหารด้วยมือเธอจริงๆ…”
สำหรับมามุ ที่โตแบบเลดี้สาว แม้ว่าระดับความสบายๆมากเท่านี้ มันก็เป็นบางอย่างที่ใหม่
ลิตตี้ ในทางกลับกัน เขมือบเนื้อเสียบไม้ หลังๆ เธอวิ่งไปทั่วเพื่อสำเร็จงาน เพื่อรวบรวมแต้มสำหรับการเลื่อนขั้นแรงค์ ดังนั้นการกินและทัวร์ไปรอบๆแบบนี้ รู้สึกยอดเยี่ยม
อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังรู้ด้วยว่า เธอต้องไม่ผ่อนคลายการป้องกันของเธอ
“แต่พ่ออาจไม่ยอมรับพฤติกรรมนี้…” (มามุ)
“หนูจะเก็บมันไว้เป็นความลับ และเธอก็จะไม่บอกเค้าด้วยเหมือนกัน ใช่มั้ย ลิตตี้-จัง?” (นาตาชา)
“เอ๋…?” (ลิตตี้)
“เธอเห็นมั้ย คนดูแลมามุ-จังระวังเกี่ยวกับอาหารที่เธอกินเพื่อทำให้มั่นใจ ว่าการรับสารอาหารเข้าไปมันมีสมดุลย์ที่ดี นั่นทำไมมันแปลกมากสำหรับเธอที่จะกินอาหารแบบนี้” (นาตาชา)
“คุณชอบมันมั้ย มามุ-ซัง?” (ลิตตี้)
“มึนอะหย่อยมั่ก!” (มามุ)
เธอมีน้ำมันรอบปากเธอ และพูดพร้อมกับแก้มเธอที่ยัดไปด้วยเนื้อเสียบไม้ ซึ่งมันก็มีผลต่อวิธีที่เธอพูดด้วย
ช่วงเวลาที่เหมือนปิคนิคมันแค่เป็นบางอย่างที่เธอโหยหา พ่อของเธอดูแลเธออย่างหวงแหน และเธอก็เคารพเขาเต็มหัวใจ
อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกติดกับดัก แม้ว่าเธอไม่เคยพูดมันออกมาดังๆ ดี ไมล์ ก็ต้องมีความรู้สึกกับเรื่องนี้ด้วย เพราะเขาตัดสินใจถึงการเดินทางนี้
“พ่อของมามุ เข้มงวดมากๆ ไม่ใช่เหรอ? งั้นหนูจะรูดซิบปกด้วยเหมือนกัน” (ลิตตี้)
“ขอบคุณค่ะ ลิตตี้-ซัง” (มามุ)
“มันไม่มีอะไร ชั้นก็เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นได้ด้วย…” (ลิตตี้)
ลิตตี้ก็ถูกวิพากษ์วจารโดยพ่อแม่ของเธอเหมือนกัน สำหรับการแกล้งทำเป็นฝึกกับกิ่งไม้ นั่นทำไม เธอค่อนข้างที่จะเข้าใจสถานการณ์ของมามุได้
อย่างน้อยในเวลาแบบนี้ คนหนึ่งควรจะถูกอนุญาต ให้ทำตามสิ่งที่พวกเธออยากทำ ลิตตี้ ที่เห็นอดีตของเธอในมามุ เคารพทางเลือกของเธอ
“พ่อของลิตตี้-ซังเป็นยังไง?” (มามุ)
“เอ๋? ยังไงซะ เค้าเข้มงวด แต่หนูรักเค้า” (ลิตตี้)
“เธอเหมือนหนูเลย หนูก็รักพ่อของหนูด้วย” (มามุ)
“เคานต์ ดี ไมล์ มีชื่อเสียงที่ยอดเยี่ยม และชั้นก็คิดว่าเค้าเป็นชายที่ดี มากเสียจนบางคนเชื่อแม้แต่ว่าถ้าเค้ามีความทะเยอทะยานมากกว่านี้ เค้าจะไปถึงความสูงอีกชั้นในอาชีพของเค้า ไม่ว่าเค้าจะทำอะไรมันก็เพื่อมามุ แต่ระหว่างทำอย่างนั้น เค้าไม่สนการดำเนินการโดยสิ้นเชิงเลย” (นาตาชา)
“…มันเป็นเพราะแม่ของเธอเหรอ?” (ลิตตี้)
นาตาชา ที่รู้จักมามุมาซักพักแล้ว บางทีพูดเรื่องที่สร้างปัญหาเรื่องความเป็นส่วนตัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะตอบลิตตี้ได้ เธอรีบปิดปากตัวของเธอเอง เพื่อที่จะหยุดพูด
นาตาชาพูดอย่างขอโทษขอโพยระหว่างที่เมินคำถามลิตตี้ “หนูขอโทษ มามุ-ซามะ หนูได้ไม่เคารพความรู้สึกของพ่อของท่านที่มีต่อท่าน”
“อ้า! เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่อนั้น อะไรที่เค้าทำขุนนางคนอื่นก็จะทำอย่างเดียวกันด้วย!” (มามุ)
“ถ้างั้นถ้าหนูสอนเวทมนตร์อย่างลับๆครั้งหน้าล่ะ? อีกครั้ง ยกโทษให้หนูด้วย” (นาตาา)
“มันโอเค อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน” (มามุ)
“เวทมนตร์?” (ลิตตี้)
มีแค่ตอนนั้นที่ลิตตี้ รู้ว่านาตาชา ที่มีชื่อเรียกนักเวทย์จะรู้เวทมนตร์จำนวนหนึ่ง
ลิตตี้จะไม่อิจฉาได้อย่างไร
“ว้าว มามุเรียนรู้เวทมนตร์ได้” (ลิตตี้)
“แต่ชั้นใช้ได้แค่เวทมนตร์แรงค์ต่ำๆ” (มามุ)
“ไม่ ไม่ ท่านมีพรสวรรค์ มามุ-ซามะ ถ้าท่านเรียนรู้จากบางคนที่รู้เวทมนตร์มากกว่า ท่านเป็นนักเวทย์ที่ย่งใหญ่ได้” (นาชาตา)
มามุแสดงสีหน้าที่มีความสุขบนความคิดเห็นของของนาตาชา
“พูดถึงแล้ว มามุ-ซัง คุณอยากจะเป็นนักผจญภัยเหรอ?” (ลิตตี้)
“นั่น…” (มามุ)
ลิตตี้ไม่เข้าใจที่มามุหมายถึงเมื่อเธอพพึมพำคำพูดของเธอ แต่คำตอบก็ชัดเจนในไม่นาน
ถ้าเธอไม่กระโดดไปสรุป มามุจะอยากเป็นนักผจญภัยหรืออะไรบางอย่าง อย่างไรก็ตาม มันเป็นการยากที่พ่อของเธอจะอนุญาตเธอ
นั่นทำไมเธอแอบไปรอบๆ
“บางที่ชั้นอิจฉาพวกเธอนิดหน่อย… ชั้นอยากไปสถานที่ที่มากกว่านี้และกินอาหารที่อร่อยๆแบบนี้ เพื่อที่จะทำอย่างนั้น ชั้นต้องสามารถที่จะเดินทางคนเดียว โดยไม่ถูกปกป้องโดยใครซักคน…” (มามุ)
“หนูไม่ได้หมายความจะฟังเป็นผู้คุ้มกันไปส่งที่ยื่นจมูกยาว แต่หนูคิดว่ามันจะดีสำหรับมามุ-ซามะที่จะคุยยาวๆกับพ่อของท่านนานๆครั้งหนึ่ง” (นาตาชา)
“แต่หนูกังวลว่าหนูจะทำให้เค้ากังวลมากกว่านี้อีกเท่านั้น” (มามุ)
“บางทีท่านจะทำแบบนั้น แต่บางทีท่านก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น รับสถานการณ์นี้ไปเป็นตัวอย่าง เค้าแม้แต่อนุญาตให้ท่านออกไปข้างนอกแบบนี้ แม้ว่ามันกระอักกระอ่วน ถ้านี่ทำให้เส้นขอบฟ้าของมามุ-ซามะกว้างขึ้นแม้แต่น้อย และทำให้เธอสนใจในอะไรบางอย่าง… ไม่ใช่ว่าเค้าจะรู้สึกมีความสุขเหรอ?” (นาตาชา)
“…หนูเดาว่าอย่างนั้น” (มามุ)
ขณะที่มามุนั่งอยู่ที่นั่นและมองลงไปที่ตักของเธอ ลิตตี้สงสัยว่ามีอะไรที่เธอช่วยได้ไหม เธอคิดเกี่ยวกับมันบนทางเดินกลับของพวกเธอ แต่ไม่มีคำตอบไหนมาสู่ใจเธอ
***
ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน เธอไปส่งมามุออกไปที่โรงแรม ในความยุ่งวุ่นวาย ลิตตี้สงสัยว่าคำร้องนี้ดีจริงๆมั้ยสำหรับการสอบเลื่อนขึ้น
การคุ้มกันไปส่งเป็นงานที่สำคัญอย่างแน่นอน แต่ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่ทำคำร้อง งานของพวกเขาจะจบโดยไมม่มีปัญหาเหมือนวันนี้ ลิตตี้ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาทำเรื่องนี้เป็นข้อสอบเลื่อนแรงค์สำหรับแรงค์ 4
“เราเห็นโรงแรมได้แล้วตอนนี้ มามุ-ซามะ ท่านรู้สึกยังไง?” (นาตาชา)
“มันสนุกสุดยอด! หนูมีนาตาชา-ซังด้วยกันกับหนู แะหนูเจอเพื่อนใหม่ ลิตตี้-ซัง” (มามุ)
“หนูดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น!” (ลิตตี้)
นาตาชาตอบด้วยเสียงหัวเราะ “ชั้นก็ดีใจที่ได้เจอรุ่นน้องที่น่ารักแบบเธอด้วย!”
ลิตตี้ ก็รู้สึกดีเกี่ยวกับเธอด้วย เธอเป็นรุ่นพี่ที่มีค่า เมื่อเทียบมันกับอัลดิส เธอไม่แสดงความหยิงยโสใดๆ เธอสนิทด้วยง่ายและเป็นมิตรอย่างสูง
ลิตตี้ช่วยไม่ได้นอกจากจะสงสัย ว่าเธอเรียนรู้เวทมนตร์จากนาตาชาได้ไหม
“ยังไงซะ วันที่สงบสุขอีกวัน” (นาตาชา)
ทันทีที่พวกเธอผ่านบริเวณที่คนเยอะ พวกเธอเริ่มเข้าหาโรงแรม ทันใดนั้น ภาพที่ลิตตี้เห็นเปลี่ยนเป็นขาวโพลน เธอรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และกอดมามุทันที
“มามุ! อย่ากลัว ชั้นจะปกป้องเธอเอง!” (ลิตตี้)
“นี่มัน…!” (นาตาชา)
มีเหตุผลที่ทำไมลิตตี้ทำอะไรได้เร็วกว่านาตาชา นักผจญภัยแรงค์ 2 ในการเผชิญหน้ากับสถานการที่ไม่ปรกตินี้ เธอรู้จักปรากฎการณ์ที่คล้ายกับเรื่องนี้
อย่างไรก็ตาม นาตาชาก็ตอบสนองทันทีหลังจากเอาชนะความตกใจขอเธอได้
“ใบมีดสายฟ้า!” (นาตาชา)
“《ก้าาาาาาา!》”
ทั้งหมดที่ได้ยินได้เป็นเสียงของสายฟ้าและเสียงกรีดร้องของเหล่าผู้ชาย ลิตตี้ไม่รู้รายละเอียด แต่นาตาชาล้มบางคนไปอย่างแน่นอน
รู้ว่าเธอสู้ใครไม่ได้ถ้าภาพที่เธอเห็นถูกกันเหมือนนาตาชา ลิตตี้อยู่ใกล้กับมามุและทำให้มั่นใจว่ามามุจะไม่ถูกพาไปจากเธอ
เดชะบุญ ความกลัวของเธอไม่ถูกพบเจอ ขณะที่เหล่าชายที่ดูเหมือนจะเป็นนักลอบสังหารถูกจัดการแม้ว่าก่อนภาพที่เธอเห็นจะกลับมาซะอีก
“ฟิ้ว… ยังไงซะ นั่นทำให้ชั้นตกใจ ชั้นไม่คาดหวังให้พวกเค้ามาในเวลานี้” (นาตาชา)
“นาตาชา-ซัง เอาชนะพวกเค้าทั้งหมดแล้วเหรอ?” (ลิตตี้)
“ช่าย ชั้นไม่รู้ว่าพวกเค้าเป็นใคร แต่พวกเค้าดูเหมือนจะเชี่ยวชาญ พวกเค้าแม้แต่ปล่อยให้เราเล่นตลอดทั้งวันเพื่อที่จะทำให้เราลดการป้องกันลง และจากนั้นโจมตีเราในที่นี้ แต่ชั้นไม่คาดหวังให้พวกเค้าใช้บางอย่างที่ขะผนึกวิสัยทัศน์ของเรานะ” (นาตาชา)
ชายที่อยู่บนพื้นปิดหน้าด้วยผ้า บางทีเขาซ่อนตัวตนของเขา หรือพวกเขาพรางตัวอยู่
นาตาชาชื่นชมการซ่อนของพวกเขา และความสามารถที่จะทำให้นักผจญภัยแรงค์ 2 ไม่รู้ถึงตัวตนขอเขา
“ตอนนี้ มาทำความสะอาดพวกเค้ากัน ลิตตี้-จัง รีบเข้า” (นาตาชา)
“ได้ หนูจะมัดตัวพวกเค้า” – ลิตตี้
นี่เป็นอย่างหนึ่งที่เธอเรียนมาในบทเรียนการฝึกของนักผจญภัย ลิตตี้มัดมือและเท้าของพวกเขาอย่างรวดเร็วและยึดอาวุธและของอื่นที่ซ่อนอยู่
ลิตตี้เข้าใจว่านักลอบสังหารเหล่านี้เป็นมืออาชีพ และไม่ได้อ่อนแอ
แม้กระนั้น นาตาชาสามารถที่จะจัดการกับพวกเขาทันทีภายใต้สถานการณ์ที่ไม่เห็นล่วงหน้า
“นาตาชา-ซัง นั่นน่าชื่นชมจริงๆ หนูแม้แต่ทำบางอย่างยังไม่ได้เลย…” (ลิตตี้)
“เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน? ชั้นไม่รู้จักคนมากที่ตอบสนองได้ไวขนาดนั้น กับสถานการณ์ที่วิสัยทัศน์ของพวกเค้าถูกดึงไปโดยไม่เตือนล่วงหน้า” (นาตาชา)
“นั่นมัน… ยังไงซะหนูได้เจอเหตุการที่คล้ายกันก่อนหน้านี้” (ลิตตี้)
“หืมม?” (นาตาชา)
ลิตตี้ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ มันไม่มีหลักฐานที่พึ่งพาได้ และมันเป็นเหตุการณ์ท่ปรากฏว่ามันเป็นบางอย่างที่เธอได้รับประสบการณ์ และไม่อยากจะพูดเกี่ยวกับมัน
อย่างไรก็ตาม คำตอบของเธออาจนำไปสู้ตัวตนของนักลอบสังหารเหล่านี้ ดังนั้นเธอไม่มั่นใจ ว่าเธอควรจะเงียบเกี่ยวกับมันมั้ย ลิตตี้สับสนเกี่ยวกับเรื่องนี้
“กลับไปที่โรงแรงกันก่อนตอนนี้ ชั้นกังวลเกี่ยวกับ ดี ไมล์-ซามะ” (นาตาชา)
“ลิตตี้-ซัง ทุกอย่างควรจะโอเคแล้วตอนนี้…” (มามุ)
“อ้า ขอโทษ ชั้นเหม่อไป!” (ลิตตี้)
หน้าของมามุมีสีแดงที่ไม่ปรกติ เธออายเกี่ยวกับบางอย่าง เธอรีบจับมือลิตตี้และนำเธอกลับไปที่โรงแรม พวกเธอจากมาโดยไม่รู้ว่าพวกเธอจะถูกซุ่มโจมตีโดยนักลอบสังหารกลุ่มที่สองหรือไม่
หลังจากที่มาถึงโรงแรม พวกเธอปรึกษาเรื่องที่พวกเธอเจอกับยามที่อยู่ที่ทางเข้า และผลของมัน มันถูกตัดสินให้ส่งชายที่ถูกจับให้ยามเหล่านั้น
การดำเนินการให้พวกเขาพูดมันมากกว่าที่รายงาน นาตาชา ที่ทำตัวเป็นแค่คนคุ้มกันไปส่งทำความสะอาดตามอย่างรวดเร็ว
“ยังไงซะ หนูต้องรายงานรายละเอียดให้ดี ไมล์-ซามะแล้วตอนนี้ ฮ่าฮ่า” (นาตาชา)
“ชั้นมั่นใจว่าเค้าจะกังวลแน่เลย ใช่มั้ย?” (ลิตตี้)
“มันจะโอเคกับหนู! หนูจะทำเต็มที่เพื่อช่วยกับการรายงาน!” (มามุ)
นาตาชาซาบซึ้งมากกับท่าทีที่เป็นแง่บวก พวกที่เธอจะทำเท่าที่เธอช่วยได้ แต่มอบการกอดให้เธอ
แม้ว่าลิตตี้ได้ทำไปบนการกระตุ้นของช่วงเวลา และกอดมามุในเวลานั้น นาตาชาแค่อิจฉาเล็กน้อย
“อืม นาตาชา-ซัง?” (ลิตตี้)
“อ้า ขอโทษ ชั้นทำเธอกลัวเหรอ?” (นาตาชา)
นาตาชา พิจารณากับตัวเองว่าเธอเหมือนพี่สาวของมามุ แม้เว่าเธอเป็นคนคุ้มกันไปส่ง ด้วยความคิดเช่นนั้นอยู่ในหัวของเธอ เธอคงความใจเย็นเมื่อลิตตี้ทำแบบนั้นไม่ได้ แม้ว่าเธอควรจะใจเย็น เธอช่วยมันไม่ได้
ในทางกลับกัน ลิตตี้ยังครุ่นคิดเกี่ยวกับการโจมตีก่อนหน้า คนเหล่านั้นใช้ของที่เธอเห็นมาหลายครั้ง
ถ้าคำพูดของเธอเชื่อได้ ชื่อของของนั้นคือช็อคสีขาว เธอได้ยินคนที่โอ้อวด่าเขาเป็นนักผจญภัยขั้นพิเศษและสร้างของแบบนั้นได้
ไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งเดียวกัน แต่ลิตตี้ช่วยไม่ได้นอกจากรู้สึกถึงความสัมพันธ์ของเขาเกี่ยวกับนักลอบสังหารเหล่านั้น
มันแปลกที่นักลอบสังหารให้ของพิเศษของซูล นักผจญภัยระดับพิเศษ ที่ยังเป็นสมาชิกของอิกดราเซีย
ลิตตี้ยังไม่รู้ ว่าจะคิดเกี่ยวกับสถานการณ์นี้โดยละเอียดอย่างไร
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook