25 ลิตตี้ สำเร็จคำร้องคุ้มกันไปส่ง
ในห้องโรงแรม นาตาชารายงานรายละเอียดของการโจมตีของนักลอบสังหารให้ ดี ไมล์
ระหว่างการบรรยายสรุป สีหน้าของ ดี ไมล์เกือบจะพังทลายลง แม้ว่าเขาพยายามเต็มที่ที่จะเก็บอารมณ์ และเก็บสีหน้าที่ไม่ใส่ใจ
ดี ไมล์ มั่นใจว่าบางคนไล่ตามชีวิตของลูกสาวสุดที่รักของเขา และเธอต้องรู้สึกย่ำแย่อย่างแน่นอน
“เข้าใจแล้ว…มามุ มันเป็นความผิดพ่อ หนูกลัว ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ค่ะ ต้องขอบคุณนาตาชา-ซังและลิตตี้-ซัง หนูโอเค และมันไม่ใช่ความผิดพ่อ ที่ฟังความเห็นแก่ตัวของเหนู”
“แต่ แต่ รู้มั้ย!”
ดี ไมล์ ร้องไห้และกอดลูกสาวเขาในอ้อมแขนน ความรู้สึกผิดที่ว่าให้เธอเข้าไปอยู่ในอันตรายมันหนักอยู่บนเขา
อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคนนั้นผิด มันเป็นนาตาชา ที่ชี้ความจริงออกมา
“โทษไม่ได้ทั้งดี ไมล์-ซามะ และมามุ-ซามะ ต้องโทษคนที่พยายามจะทำลายชีวิตเรา”
“ใช่ นั่นถูกแล้ว ยังไงก็ตาม ชั้นไม่คิดว่าชั้นไปทำอะไรผิดกับใครบางคน ไม่ ชั้นอาจจะทำบางอย่างกับบางคนโดยไม่ได้รู้มัน…”
“ชายสองในสามคนที่ยามจับได้เป็นนักผจญภัยเก่า หนึ่งคนเป็นนักลอบสังหาร และอีกคนเป็นขโมย คนสุดท้ายไม่มีอาชีพและไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นนักผจญภัย”
“นักผจญภัยเก่าเหรอ…?”
ลิตตี้ สงสัยเกี่ยวกับคำถามที่ต่างไปจากคนอื่น พวกเขาไม่ใช่นักผจญภัยอีกต่อไปแล้วเหรอ?
แล้วทำไม นั้นลอบสังหาร อาชีพแรงค์สูง ทำตัวต่ำเหมือนพวกนักเลง
ลิตตี้ มองดูนาตาชา ที่พยายามทำให้สถานการณ์เบาลงด้วยท่าทางสบายๆ แต่ยังคงมีออรา่าที่ข่มขู่รอบๆเธออยู่
ลิตตี้ เฝ้าดูเธอจากข้างหลัง
“พวกเค้าทำการละเมิดในอดีต และโดนปลดใบอนุญาต พวกเค้าไม่ได้คุยเกี่ยวกับมัน แต่ชั้นตรวจดูกับสาขา และพวกเค้าเอาข้อมูลให้ชั้น”
“พวกนักผจญภัยเก่าเหล่านั้นไม่มีเหตุผลที่จะมาคับแค้นใจชั้นนี่… ไม่ บางคนจ้างพวกเค้าเหรอ?”
“มันน่าจะเป็นเหตผลนั้น ไม่ว่ากรณีไหน หนูไม่แน่ใจว่ายังมีพวกเค้าอยู่ทั่วอีกมั้ย ดังนั้น หนูจะอยู่ในความระวังสูงคืนนีี้ เพื่อปกป้องที่นี่”
“ชั้นจะซาบซึ้งถ้าเธอทำอย่างนั้นได้”
“อืม…”
เมื่อพวกเขาคุยกันเสร็จ ลิตตี้ ตัดสินใจที่จะพูดเรื่องช็อกสีขาว
ว่าเธอเคยอยู่ในอิกดราเซีย และนักผจญภัยชื่อซูลผลิตของอย่างเดียวกันที่นั่น
ลิตตี้ คิดว่าพวกเขาอาจจะไม่เชื่อเธอ อย่างไรก็ตาม ถ้าเรื่องนี้จะลดความเสี่ยงในชีวิตของมามุไม่ให้ถูกข่มขู่ แม้ว่าจะนิดเดียว มันไม่สำคัญว่าเธอจะมีจุดยืนตรงไหน
หลังจากที่ได้ยินส่วนของเรื่องราวของลิตตี้ การตอบสนองของทุกคนผสมกัน
“ซูลนั่นจากอิกดราเซีย หือห์ ลิตตี้ ชั้นถามอะไรเธอบางอย่างได้มั้ย?”
“คะ…?”
วันนี้เป็นครั้งแรกที่ชั้นเจอคนคุ้มกันไปส่งแบบเธอ เธอรู้ถึงผลที่ตามมาถ้าเธอเปิดเผยทุกอย่างในสถานการณ์แบบนี้มั้ย?”
“หนูไม่สนถ้าท่านจะสงสัยหนู หนูเตรียมตัวสำหรับเรื่องนั้นแล้ว”
นาตาชาชี้ความเป็นไปได้ออกมาว่าลิตตี้อาจจะแต่งเรื่อง เพื่อทำให้ตัวเธอห่างออกไปจากความเป็นจริง
ภายใต้สถานการณ์ปรกติ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่เชื่อยาก อย่างไรก็ตาม นาตาชาไม่ได้สงสัยลิตตี้ว่าลิตตี้บอกความจริงหรือไม่จริงๆแล้ว เธอเพียงแต่ทดสอบลิตตี้
เพิ่มเติมจากการมั่นใจในจุดยืนของเธอ ด้วยข้อมูลเกี่ยวกับช็อกสีขาว ลิตตี้เป็นสาวที่ไปกับฮีโร่เหล่านั้น และรอดชีวิตมมา
เพราะนาตาชาเข้าใจน้ำหนักของความสำเร็จเหล่านั้น เธออยากจะค้นหาว่าลิตตี้สามารถที่จะเป็นนักผจญภัยที่ดีได้หรือไม่
“รู้ขึ้นตอนที่ไว้สร้างช็อกสีขาวมั้ย?
“หนูไม่รู้รายระเอียดแต่หนูมีความคิดคร่าวๆว่ามันใช้วัตถุดิบอะไร”
ในหมู่วัตถุดิบที่ลิตตี้ลงในรายการ มีบางอย่างที่นักผจญภภัยแรงค์ 5 น่าจะไม่รู้จัก
วิธีผลิตที่ลิตตี้อธิบาย แม้ว่ามันจะถูกบอกอย่างไม่ละเอียด มันจะทำให้ทุกคนที่ได้ยินมองขึ้นมาในความทึ่ง
นาตาชาตะอยู่ในความประทับใจเมื่อเธอได้ยินว่ามันเป็นอย่างไรที่เป็นนักผจญภัยระดับพิเศษ
มันไม่ใช่แค่เรื่องแรงค์อย่างเดียว มันเป็นระดับที่ต่างออกไป สิ่งที่พวกเขาคิดโดยพื้นฐานแล้วมันต่างกัน
มันอาจจะเป็นเรื่องของความพยายามของเธอ แต่แน่นอนว่าเธอมีโชคชะตาที่จะเป็นระดับพิเศษ นั่นคือที่นาตาชาเชื่อ
นาตาชาดิ้นรนที่จะรักษาความสงบของเธอ ขณะที่ข้อมูลที่ลิตตี้บอกมันเป็นบางอย่างที่แม้ว่าเธอ นักผจญภัยแรงค์สูง ไม่รู้จักเลย
ตอนนี้เธอมั่นใจว่าลิตตี้ไม่โกหกอย่างสมบูรณ์ แล้วก็แสดงถึงทักษะการเฝ้าสังเกตของลิตตี้ ลักษณะของนักผจญภัยที่ดี
“ขออภัย”
การสนทนาถถูกขัดโดยเสียงเคาะประตู ซึ่งดี ไมล์ปล่อยให้เข้ามา บางทีเพราะเขาจำเสียงนั้นได้ มันเป็นชายหนุ่มที่ผอม ผิวขาวที่เข้ามา
“นิล เป็นยังไงบ้าง?” (ดี ไมล์)
“ครับ ดีขึ้นนิดหน่อย ขอบคุณท่าน…ผมขอโทษที่ป่วยในเวลาที่สำคัญ…” (นิล)
“ดีใจที่ได้รู้ว่านายดีขึ้น อย่างกังวล ชั้นรู้ว่าปรกตินายทำงานยังไง โอ้ใช่ สาวคนนนั้นเป็นคนคุ้มกันไปส่งแทนนาย” (ดี ไมล์)
“โอ้ ขอบคุณ…” (นิล)
นิลคำนับอย่างขอโทษขอโพย และลิตตี้ตอบด้วยการพยักหน้า สายตาเธอสบกับเขา
ลิตตี้กังวลว่าเขาอาจจะรับรู้ว่าเธอเป็นคนคุ้มกันไปส่งที่พึ่งพาไม่ได้ ลิตตี้มองไปทางอื่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“นิลเป็นนักผจญภัยแรงค์ 3 รู้มั้ย เค้าอาจจะดูเป็นแบบนี้ แต่เค้ามีทักษะ เค้าได้ทำงานกับนาตาชามาซักพักแล้วตอนนี้ เค้าพึ่งพาได้” (ดี ไมล์)
“ไม่ ไม่ ผมหยุดกระทันหันในเวลาที่สำคัญ ผมได้ยินมาว่าท่านอยู่ในบัญหาเยอะ…” (นิล)
ขอบคุณนาตาชา และลิตตี้ ลูกสาวชั้นปลอดภัย” (ดีไมล)
“ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น… ชั้นขอโทษพวกเธอสองคน”
ลิตตี้เฝ้าดูนิล ผู้คุ้มกันไปส่งที่ดี ไมล์พึ่งพา
แม้ว่าดีไมล์จะเชื่อใจนิล มามุดูเหมือนจะระวังชายคนนนั้น และจ้องเขาระหว่างที่กอดกับพ่อของเธอ
นาตาชาก็รับรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมงาน แต่ไม่ได้สนใจในตัวเขาป็นพิเศษ
“ลิตตี้ ชั้นชื่นชมความพยายามของเธอวันนี้ ชั้นจะให้สมาคมนักผจญภัยรู้พรุ่งนี้ว่าเธอทำงานได้อย่างยอดเยี่ยม
“เอ๋ หนูโอเคจริงๆเหรอคะ?”
“ชั้นบอกได้โดยดูจากมามุ มันดูเหมือนมามุค่อนข้างที่จะชอบเธอ เธอจะเป็นนักผจญภัยที่ดวันหนึ่ง ใช่มั้ย? ฮ่า-ฮ่า-ฮ่า-ฮ่า!”
“หือห์…”
แม้แต่ลิตตี้ยังตอบสนองกับการตอบสนองแบบพ่อแม่ที่โง่เขลาไม่ได้ และนาตาชาที่ชินกันเรื่องนี้ หัวเราะ
เธอก็มีความคิดเห็นที่สูงกับลิตตี้ ดังนั้นเธอไม่มีการบ่นเกี่ยวกับงาน แต่เรื่องของอิกดราซิลยังกวนใจเธอ
มันจริงที่ว่ามันจะเป็นข่าวที่ยอดเยี่ยม ถ้ามันถูกรับรู้ว่าลิตตี้ถูกรับไปเป็นเด็กฝึกหัดโดยอัลดิส มันจะมีคนไม่จบไม่สิ้นที่จะมาหาเธเพื่อชวยเธอไปเป็นเด็กฝึกหัด
แต่ในเวลาเดียวกันมีปัญหาหลายอย่างกับนิสัยของอัลดิส
“ลิตตี้ เคยบอกเรื่องนี้กันใครอื่นมั้ย?”
“ไม่ค่ะ”
“ดี นั่นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เพราะทั้งหมดมันคืออิกดราเซีย ยังไงซะ ชั้นก็คงจะไม่เชื่อถ้ามันไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับช็อกสีขาว”
“ใช่…”
“ขอโทษ มามุดูง่วงแล้ว เราจบคืนนี้ไปได้มั้ย?”
มามุ ง่วง หรือแทนที่จะอย่างนั้น เธอหลับไปแล้ว
หลังจากที่เล่นยาวๆทั้งวัน และเมื่อความวุ่นวายมาถึงจุดจบใจท้ายที่สุด มันธรรมชาติสำหรับเธอที่จะเหนื่อย ทั้งกายและใจ ลิตตี้ ก็รู้สึกเหนื่อย หลังจากการคุ้มกันไปส่งหนึ่งวัน แต่เธอคิดว่ามันเป็นประสบการณ์ที่มีค่า
พวกเขาจะจากไปพรุ่งนี้ และลิตตี้บอกพวกเขาว่าเธอจะมาส่ง
ถ้าลิตตี้ได้ไปหยุดที่เมืองหลวงราชวงศ์ ข้อเสนอของพวกเขาที่จะสนับสนุนเธอจะช่วยเธอได้มาก
ลิตตี้ออกจากโรงแรม มุ่งมั่นตั้งใจที่จะไปหยุดที่สมาคมนักผจญภัย และจบวัน
***
บางอย่างรู้สึกแปลกไปบนถนนตอนกลางคืน เธอมีประสบการณ์ความรู้สึกนี้ที่โรงแรมด้วยเช่นกัน
สายตาที่มองเธออย่างเข้มข้นจากที่ไหนสักที่ และบางคนได้มองเธออยู่
ลิตตี้กล้าที่จะเมินมันและเดินต่อไป
เธอคิดว่าถ้าเธอแสดงช่องเปิด เจ้าของของสายตาจะปรากฏตัว ใช่ เหมืนนักลอบสังหารที่โจมตีมามุ
ลิตตี้รู้สึกถึงความรู้สึกข่มขู่เล็กน้อย ถ้าสิ่งนี้สำเร็จในการโจมตีเธอ–
“…ท่าาาา!”
ลิตตี้ตอบสนองโดยการอ้อมบล็อกและหันไปกันข้างหลังด้วยดาบของเธอ พลังล้วนๆจากการโจมตีเกือบจะพังทลายการป้องกันของลิตตี้ด้วยความง่ายดาย
ลิตตี้ รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของผู้โจมตีทันที เขาเก่งกว่า
ถ้าศัตรูทำการไล่ตามอย่างไม่สิ้นสุด และโจมตีที่นี่ มันจะเป็นเรื่องอันตรายอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ศัตรูยืนอยู่เฉยๆ ดั่งจะชื่นชมกาป้องกันของลิตตี้
“น่าทึ่ง เธอเป็นแรงค์ 5 แน่เหรอ?”
“…คุณต้องเป็นนิล-ซัง”
“หือห์? รู้ได้ยังไง?”
ผู้โจมตีนำผ้าออกจากหน้า เปิดเผยหน้าที่แท้จริ นิล ชายหนุ่มผอม ผิวขาว มีกรงเล็บติดยอยู่ที่มือเขา
เขาดูต่างไปจากคนที่เธอเจอที่โรงแรม ไม่กี่นาทีก่อนหน้า หน้าของเขา ที่ส่องสว่างโดยไฟถนน ยิ้มอย่างชั่วร้าย
“มันเป็นแค่เวลาสั้นๆ แตหนูรู้สึกว่าคุณมองหนูอย่างแปลกๆนิดหน่อย แล้วก็คุณดูเหมือนจะให้ความสนใจเป็นพิเศษถึงอะไรที่เกี่ยวกับหนู”
“นั่นเพราะเธอเป็นคนเดียวที่พูดเกี่ยวกับ 【{นั่น}】 ชั้นไม่เคยจะคิดว่าชั้นจะพบบางคนที่มีความสัมพันธ์กับ 【{ชายคนนั้น}】…”
“ชายคนนั้น?”
“บางที่เธอรู้มากไป ชั้นจะกำจัดเธอที่นี่”
แขนของนิลเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ กรงเล็บที่โจมตีจากแขนนั้น จะเทียบไม่ได้กับก่อนหน้า
ฟันแยก เบี่ยงเบน ป้องกันหอก แม้ว่าจะมีทักษะป้องกันของลิตตี้ การโจมตีมันไกลไปกว่าที่เธอจะรับมือได้
เธอโยนอาวุธนมือของเธอทิ้งไป แม้ว่าเธอสามารถที่จะหลบอาการบาดเจ็บที่จริงจังโดยการม้วนตัวไปที่ผิวทางหินปูถนน แรงกดดันของลมอย่างเดียว ก็เป็นภาระกับเธอแล้ว
“อึก…”
“คิดว่าอาชีพของชั้นคืออะไร มันยากสำหรับที่คนจะเดามันครั้งแรกที่พวกเค้าเจอชั้น มีแค่กรงเล็บนี้ที่บอกมันออกไป”
“น-นักทุ่ม…”
“ถูกต้อง! ชั้นแค่ใช้กล้ามเนื้อนี้เมื่อไหร่ก็ตามที่ชั้นต้องการพวกมั้น! มันเป็นแค่การใส่เวทมนตร์เสริมความแข็งแกร่งนิดหน่อย คนส่วนใหญ่ปรกติแล้วจะตกใจกับมัน ใช่มั้ยล่ะ? ชายที่ดีซ่อนกรงเล็บของเค้า”
นักทุ่มแรงค์สูง นักทุ่มเชี่ยวชาญในการใช้ร่างกายโจมตี
จากสถานการณ์ปัจจุบัน โอกาสชนะของลิตตี้ไม่ดี แม้ว่านิลเป็นนักผจญภัยแรงค์ 3 และอยู่ระดับเดียวกับผู้ฝึกสอนของสมาคมอาชีพ
เมื่อคิดไกลมาถึงตรงนี้ ในที่สุดลิตตี้ก็เข้าใจ ว่าผู้ฝึกสอนอ่อนข้อให้เะอ
“มันเป็นยังไง? กลัวมั้ย?”
“ใช่…”
“ฮ่าฮ่า! นักผจญภัยตายในที่ที่ไม่ปรกติ! แต่เธอไม่ได้แย่ขนาดนั้น…”
ลิตตี้แค่มองชาย
“บางคนยังไม่รู้เลยว่าอะไรฆ่าพวกเค้า มันนเป็นธุรกิจที่น่าเวทนา นั่นทำไมชั้นถูกรังเกียจโดยนักผจญภัย แต่รู้มั้ย นักผจญภัยเหมือนพวกมันเป็นคนที่ทำให้โลกนี้ดีขึ้น… พวกมันน่าประทับใจจนแม้ว่าเด็กๆอย่างเธอจะอยากตามก้าวเดินและฝันของการเป็นนักผจญภัย นั่นทำไมเธอถึงตายวันนี้ โทษตัวเองซะที่เป็นนักผจญภัย”
ลิตตี้ ไม่สนใจในความคิดหรือแรงจูงใจของชายคนนี้ ดังนั้นเธอแค่ครุ่นคิด
“เหมือนที่ชั้นพูด นักผจญภัยตายโดยไม่รู้ว่าทำไม ฮึ่มม! ชั้นสงสัย? เธอฉี่ราดแล้วอยากวิ่งหนีมั้ย?”
“ไม่…”
“จริงเรอะ?”
มันจริงที่ว่าการเป็นนักผจญภัยเป็นงานที่อันตราย และคนหนึ่งตายตอนไหนก็ได้
ตอนแรก นิลคิดว่าลิตตี้พยายามจะเข้มแข็ง อย่างไรก็ตาม เขาไม่พบความกลัวในเสียงของเธอ
แนวความคิดที่ไม่ถือที่ถูกโจมตีอย่างหนักด้วยกรงเล็บ
นิลคิดว่าตัวเขาเหนือกว่า แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาไม่สนุกอีกต่อไป
“แต่นั่นทำไมมันเรียกว่านักผจญภัย ไม่ใช่เหรอ? ถ้าคุณพร้อมที่จะวางชีวิตไว้บนอันตราย นั่นหมายถึงมันคุ้มค่าที่จะเสี่ยงชีวิต”
“เธอเสียสติไปแล้วเเหรอ? เธอจะตายที่นี่นะ รู้มั้ย?”
“ม่ายอะ…”
นิลก้าวไปข้างๆอย่างเป็นธรรมชาติ อุณหภูมมิไม่สูงถ้าให้เริ่มพูด แต่เขารู้สึกความเย็นยะเยือกวิ่งลงสันหลังของขเขา
สาวไม่ได้ถือแค่ดาบอยู่ในมือ แต่ยังมีหอกในมือของเธอด้วย เธอยังพยายามจะสู้เหรอ? ตั้งแต่ทีแรก ใครใช้ดาบและหอกพร้อมกันแบบนี้?
นิลมีความประทับใจว่าสาวที่ชื่อลิตตี้ บ้าไปแล้ว
“มันสนุก ใช่มั้ย?”
ลิตตี้ ยิ้ม มันต่างจากการหัวเราะของนิล ที่มั่นใจถึงชัยชนะของเขา
จากก้นบึ้งของหัวใจเธอ เธอมีความสุขกับสถานการณ์ที่เธออยู่ แม้ว่ามันควรมีความต่างที่ท่วมท้นในความสามารถของพวกเธอ ทำไมล่ะ?
ในทันที สีหน้าของนิลเปลี่ยนเป็นจริงจัง
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook