วันจันทร์
เป็นอีกวันของการมาโรงเรียน
เมื่อวานผมนอนดึกก็เลยตื่นสายกว่าปกตินิดหน่อย ผมจึงมาถึงโรงเรียนสายกว่าปกติ
เมื่อเข้ามาในห้องก็พบว่าทาคายูกิและคนอื่นๆได้มาถึงแล้ว
“อรุณสวัสดิ์”
ผมทักทายทาคายูกิและนั่งลงบนเก้าอี้
“อรุณสวัสดิ์ทาคุยะ!”
ทาคายูกิยิ้มทักกลับมา หมอนี่มันคนดีจริงๆเลย
จี่….
“ไมวันนี้มาสายอะ?”
“เมื่อคืนนอนดึกน่ะ”
“หายากนะเนี่ยที่นายจะนอนดึก”
พวกผมสนทนากัน
จี่……………
“ฉันเล่นเกมเพลินน่ะ”
“ใช่เกมที่นายบอกเมื่อคืนปะ?”
“ใช่ๆ ฉันไปไต่แรงค์มานิดหน่อย”
ใช่ครับ เมื่อคืนผมเล่นเกมๆนึงบนมือถือและเล่นเพลินจนถึงเที่ยงคืนเลย
เกมที่ดูดเวลาแบบนี้มันน่ากลัวจริงๆ ขนาดผมยังถูกมันกลืนกินจนลิมเวลาเลย
จี่……………………
“แต่ว่านะทาคุยะ……..”
“…..อ่า”
ทาคายูกิกล่าวกับผมด้วยเสียงอึดอัด
จี่………………………..
ในที่สุดผมก็ยอมแพ้และหันไปหาคนที่นั่งข้างๆ
“…..เอ่อ อรุณสวัสดิ์ครับซาเองุสะซัง”
ผมกล่าวทักทายเธออกไป
แต่เธอดันพองแก้มและดูจะไม่พอใจสุดๆ
ผมก็ผิดจริงแหละที่ไม่ได้ทักเธอตั้งแต่แรก แต่ว่าทำไมเธอถึงอารมน์เสียขนาดนั้นล่ะ? ผมก็พูดทักไปแล้วนะ
“……..”
แถมเธอยังไม่ตอบกลับมาด้วย เธอเอาแต่พองแก้มและจ้องมาที่ผม
—มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?
ผมสับสนกับการกระทำอันแสนปริศนาของเธอมากๆ
ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากทาคายูกิ แต่หมอนั่นก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน
ผมยอมแพ้และหันมามองเธอตรงๆ ตอนนี้เธอได้ปล่อยลมออกมาเหมือนกับลูกโป่งรั่ว
ตอนที่เธอทำแก้มป่องนั้นเธอเหมือนหนูแฮมสเตอร์เลยล่ะ มันอาจจะน่ารักนะถ้าไม่ติดที่ว่าเธอเอาแต่จ้องผมเนี่ย
“……..ชิ-จัง”
ในที่สุดซาเองุสะยอมเปิดปากสักทีและพูดออกมาเบาๆ
แต่นั่นก็ทำให้ผมถึงกับช็อคไปเลย
“เดี๋ยวๆๆ นั่นมันสำหรับเมื่อวันเสาร์ไม่ใข่เหรอครับ……”
“ชิ-จัง…….”
เธอกล่าวขัดคำพูดของผมโดยเน้นที่คำว่าชิจัง
ดูท่าเธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆด้วย ผมจึงทำได้แค่ยอมแพ้และกล่างทักอีกครั้ง
“…..ก็ได้ อรุณสวัสดิ์นะชิ-ชิจัง”
ในที่สุดผมก็พูดออกมาในห้องเรียนจนได้
ชักจะกังวลกับชีวิตผมในภายภาคหน้าซะแล้วสิ กับการเรียกซาเองุสะซังที่ไม่ใช่แค่เป็นไอดอลของโรงเรียน แต่เคยเป็นไอดอลจริงๆว่า “ชิจัง” แบบนี้
แต่ว่าซาเองุสะซังดูจะไม่ได้สนใจเลย แก้มป่องๆของเธอกลายเป็นสีแดงและใบหน้าที่ยิ้มบาน
แล้วก็
“อื้ม! อรุณสวัสดิ์ทัคคุง!”
ซาเองุสะซังทักทายตอบอย่างร่าเริง
ด้วยเหตุนี้คนทั้งห้องต่างหันมองมาที่พวกเรา
แม้แต่ทาคายูกิยังพึมพำออกมาอย่างตกใจว่า “ท-ทัคคุงอย่างงั้นเหรอ!?”
ไม่แปลกเลยที่มันจะกลายเป็นแบบนี้ เพราะว่าซาเองุสะซังที่มักจะรักษาระยะห่างกับคนอื่นๆ จู่ๆก็มาเรียกผมว่า “ทัคคุง” เนี่ย
—ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
ตอนวันเสาร์ผมก็เรียกเธอว่าชิจังทั้งวันเลย ผมจึงไม่อาจพูดอะไรออกไปได้
ใช่แล้วทั้งชิจังและทัคคุงก็ต่างเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ผมที่ทำใจได้แล้วจึงทำได้แค่ยิ้มออกมากับความจริงที่ว่าผมจากนี้ไปผมคงต้องเรียกเธอด้วยชื่อเล่นแล้วล่ะ
รู้สึกว่าอิทธิผลของซาเองุสะซึงที่มีต่อผมมันจะมากเกินไปแล้ว
จากนั้นผมก็พูดกับซาเองุสะซังอีกครั้ง
“จะพูดไงดีนะ…..เมื่อวันเสาร์สนุกดีเนอะชิจัง”
“อื้ม! ไว้ไปด้วยกันอีกนะทัคคุง!”
ซาเองุสะซังตอบกลับมาอย่างเปี่ยมสุข
เมื่อการสนทนานี้เกิดขึ้นทักคนในห้องก็ต่างตะโกนออกมาพร้อมกันว่า “เเเเเเเเอออออออ๋”
ชิมิซุซังที่นั่งอยู่ห่างจากทาคายูกิเล็กน้อยหันมายิ้มให้กับผมด้วย เอาเถอะจะเกิดอะไรขึ้นมันก็ต้องเกิดแล้วล่ะตอนนี้