บทที่ 17 หมัวเทียนต่อสู้ (ปลาย)
บทที่ 17 หมัวเทียนต่อสู้ (ปลาย)
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
ปราณกระบี่ที่แตกต่างปะทะกัน จนบังเกิดเป็นแรงกดดันกระจายตัวไปทั่วทุกทิศทาง กระทั่งพื้นที่โดยรอบก็ต้องบิดเบี้ยวจากแรงบีบอัดของพลังทั้งสองนี้
ตึง!
พลังที่ปะทะกันพลันแตกสลายไป! หมัวเทียนทรุดกายลงขณะถือกระบี่ไว้ในมือ รูม่านตาทั้งสองของเขาเบิกกว้าง ราวกับมีภาพขุมนรกปรากฏขึ้นด้านหลังคู่ต่อกร
ขณะที่แรงกดดันจากลู่หยวนพุ่งขึ้นถึงขีดสุด พละกำลังของหมัวเทียนก็เพิ่มขึ้นในทันที ภายใต้โชคชะตาของพระเอกและกระบี่รุ้งคราม เขาก้าวสู่ขั้นราชันยุทธ์ในชั่วพริบตา!!
“ลู่หยวน ตายเสียเถอะ!”
หมัวเทียนฟันกระบี่ในมือออกไป ปราณกระบี่นับไม่ถ้วนควบแน่นเป็นลำแสง ปรากฏขึ้นทางด้านหลัง และทะยานไปพร้อมกับหมัวเทียน
ลำแสงเหล่านั้นมีปราณกระบี่รุ้งครามพัวพันอยู่ ตู้เหิงซึ่งอยู่ไม่ไกลได้เห็นการหวนคืนของกระบี่รุ้งครามด้วยตาของตนเอง จนต้องตกตะลึงและเบิกตาโพลง
ในช่วงชีวิตของเขา ยังคงโชคดีพอที่จะได้เห็นกระบี่รุ้งครามปรากฏขึ้นอีกครั้งบนฟากฟ้า!
“คิดไม่ผิดจริง ๆ หมัวเทียนคือผู้ที่สามารถนำพาสำนักฟ้าประทานไปสู่ความรุ่งโรจน์!”
“หึ…”
ลู่หยวนเย้ยหยัน ปราณกระบี่ของเขาแผ่วเบาลง ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง แววตาคู่นั้นก็เปรียบดั่งผีร้ายจากขุมนรก กระบี่ในมือสั่นสะท้านราวกับกำลังตื่นเต้น
“หมัวเทียน บุตรศักดิ์สิทธิ์สามารถสังหารเจ้าได้ด้วยการโจมตีแห่งกระบี่เพียงครั้งเดียว!”
“โอหัง!”
หมัวเทียนตะโกนด้วยความโกรธ กระบี่รุ้งครามส่งเสียงอย่างแผ่วเบาด้านหลังเขา กระบี่เมฆาฟาดฟันลงมาจากท้องนภา บดขยี้ทุกสิ่ง ปกคลุมท้องฟ้าและบดบังดวงอาทิตย์
เฉาหงซึ่งอยู่ด้านข้างถือกระบี่ยาวไว้ในมือแน่น เฝ้ามองบุคคลทั้งสองตรงหน้าเขาด้วยความห่วงใย เมื่อไหร่ที่ลู่หยวนเสียเปรียบหรือหมดหนทาง เขาจะพุ่งเข้าใส่หมัวเทียนทันที!
ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง!
ปราณกระบี่จำนวนนับไม่ถ้วนฟาดฟันลงมา ดวงตาของลู่หยวนจับจ้องไปยังหมัวเทียน รัศมีพลังนับไม่ถ้วนรวมตัวกันอยู่บนคมกระบี่มหันตภัย
พลังอันยิ่งใหญ่ฉายชัดบนคมกระบี่ ก่อนที่กระบี่รุ้งครามจะทันได้ฟาดฟัน เขาก็ฟันกระบี่ในมือของตนไปก่อน
ทันใดนั้นปราณกระบี่ขนาดใหญ่ก็พุ่งขึ้นไปปะทะกับกระบี่เมฆาด้วยพลังอันแข็งแกร่ง
ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง!
กระบี่เมฆาจำนวนนับไม่ถ้วนถูกทำลายโดยปราณกระบี่และกระจายตัวไปในอากาศ
พลังแห่งปราณกระบี่ยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง พุ่งตรงไปยังร่างของหมัวเทียนในทันที
บุตรแห่งโชคชะตากระตุ้นกระบี่ในมือ เกิดเป็นเปลวไฟพวยพุ่งขึ้นในบนท้องนภา ปกคลุมล้อมรอบกระบี่รุ้งคราม
“เอานี่ไปกินซะ!”
กระบี่รุ้งครามแข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่องด้วยพลังเปลวเพลิง หมัวเทียนยกกระบี่ขึ้นและฟาดฟัน ปราณกระบี่นั้นพุ่งปะทะเข้ากับปราณกระบี่มหันตภัยทันที
ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง!
เปลวไฟที่ห่อหุ้มกระบี่รุ้งครามหยุดยั้งปราณกระบี่มหันตภัยอย่งาสมบูรณ์ และปราณแห่งกระบี่มหันตภัยที่กำลังพุ่งสูงขึ้นก็ค่อย ๆ อ่อนลงภายใต้การปิดกั้นของกระบี่รุ้งคราม
ดวงตาของหมัวเทียนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ฮ่า ๆๆ ลู่หยวน เจ้าเองก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรนักหรอก!”
หมัวเทียนระดมพลังอัดแน่นไว้ในกระบี่ของตน ก่อนจะใช้พละกำลังของเขาทั้งหมดฟาดฟันอีกครั้ง
ตึง!
แสงสีรุ้งอันงดงามกระจายปราณกระบี่ออกไปและทำลายสิ้น
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
กระบี่เมฆาจำนวนนับไม่ถ้วนตกลงกระทบพื้น เกิดเป็นเสียงดังและเกิดฝุ่นควันลอยคลุ้ง ปกคลุมพื้นดินทั้งหมดที่ลู่หยวนยืนอยู่
หมัวเทียนเฝ้าดูฝุ่นควันที่สลายตัวไปอย่างเชื่องช้า จากนั้นภาพหลุมลึกบนพื้นก็ปรากฏขึ้น ทำเอาเขารู้สึกพึงพอใจอย่างสุดจะพรรณนา
ด้วยการโจมตีเมื่อครู่ แม้แต่ลู่หยวนซึ่งอยู่ในขั้นจักรพรรดิยุทธ์ก็ยังต้องทุกข์ทรมาน
ฮ่า ๆๆๆ ในที่สุดบุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งตระกูลลู่ก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา!
แน่นอนว่าหากเขามีเวลาเพียงพอ แม้แต่พลังแห่งสวรรค์ก็สามารถเหยียบย่ำได้!
ขณะหมัวเทียนกำลังดื่มด่ำความรู้สึกภาคภูมิใจ เสียงอันน่าเกรงขามก็ดังขึ้นด้านหลังเขา “เจ้าหัวเราะอะไรหรือ? บอกให้บุตรศักดิ์สิทธิ์ได้ฟังหน่อยเถิด”
เหงื่อเย็นรินไหลทั่วแผ่นหลังหมัวเทียนในทันที เขารีบวาดกระบี่ในมือสุดแรง! จนกระบี่เมฆาปรากฏขึ้นอีกครั้ง และฟาดฟันปราณกระบี่มหันตภัยพุ่งตรงไปยังลู่หยวน
การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเช่นนี้ แม้แต่ตู้เหิงก็มองเห็นไม่ได้อย่างชัดเจน
กระบี่รุ้งครามพุ่งเข้าใกล้ใบหน้าของชายหนุ่มในชั่วพริบตา ซึ่งปราณกระบี่นั้นอาจคร่าชีวิตเขาได้ในเสี้ยวลมหายใจ
หมัวเทียนกำกระบี่แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง แววคลุ้มคลั่งปรากฏขึ้นในดวงตา
ลู่หยวน แกตายเสียเถิด!
เปรี้ยง!
เสียงคำรามของกระบี่ดังขึ้น ทว่ากระบี่ของหมัวเทียนกลับไม่สามารถเข้าใกล้คู่ต่อสู้ได้
เพราะขณะที่กระบี่รุ้งครามเคลื่อนตัวเข้ามา คุณชายแห่งตำหนักธารสุญญะใช้สองมือจับกระบี่ของตนไว้อย่างแผ่วเบา
เพื่อป้องกันไม่ให้มันรุกล้ำไปมากกว่านี้ เมื่อกระบี่เมฆาเคลื่อนตัวมาถึงในพริบตา ลู่หยวนพลันกระตุ้นกระบี่ในมือเขาทันที
ครืน!
กระบี่สั่นสะเทือนก่อนจะถูกเหวี่ยงออกไป ทำลายล้างรัศมีสีรุ้งจากกระบี่เมฆาโดยสมบูรณ์!
“หมัวเทียน เจ้าคิดจริงหรือว่าจะสามารถเอาชนะข้าได้ด้วยกระบี่หักเล่มนี้?”
ชายหนุ่มยกยิ้มเยาะที่มุมปาก “เจ้าเศษสวะ แม้เจ้าจะได้ครอบครองอาวุธศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ยังเป็นเพียงสวะ”
แรงกดดันมหาศาลแผ่ซ่านจากร่างกายของลู่หยวน ซึ่งเป็นกลิ่นอายจากกระบี่มหันตภัย ความหนาวเย็นที่มาพร้อมกับกระบี่ทำให้เกิดน้ำค้างแข็งปกคลุมทั่ว หมัวเทียนต้องการดึงกระบี่ของเขากลับคืนและจากไป แต่กลับพบว่า กระบี่รุ้งครามถูกคู่กรณีหยุดการเคลื่อนไหวไว้อย่างแน่นหนา จนไม่อาจดึงออกได้อย่างง่ายดาย ความเย็นกระจายตัวไปยังกระบี่นั้นอย่างเชื่องช้า
เสียงอันกระตือรือร้นของเหยียนโจวดังขึ้นในหูบุตรแห่งโชคชะตา “เจ้าหนูเทียน ทิ้งกระบี่รุ้งครามไว้แล้วจากไปเสีย!”
หมัวเทียนตัดสินใจขั้นเด็ดขาด เขาวางกระบี่รุ้งครามแล้วจากไป การเคลื่อนไหวเพียงก้าวเดียวของเขาก็ทำให้เขาห่างออกไปหลายลี้
หมัวเทียนก้าวขึ้นไปบนอากาศ ประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกัน “ลู่หยวน กระบี่รุ้งครามเป็นของข้า!”
หลังกล่าวจบ กระบี่รุ้งครามก็เปล่งลำแสงสีรุ้ง รัศมีอันแข็งแกร่งประทุขึ้น กระบี่นั้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงดุจกำลังต่อสู้กับแรงกดดันจากศัตรู
“จริงหรือ?”
คุณชายแห่งตำหนักธารสุญญะเชิดหน้าขึ้นเพื่อมองอีกฝ่ายจากมุมสูง ในขณะที่พลังอันแข็งแกร่งควบแน่นอยู่ในมือ ส่งผลให้นิ้วของชายหนุ่มสั่นเทาอย่างรุนแรง
เสียงกึกก้องดังขึ้นในทันใด ก่อนกระบี่รุ้งครามจะแตกเป็นเสี่ยง
ลำแสงแห่งกระบี่รุ้งครามที่เฉิดฉายบนท้องนภาพลันกระจายไปทั่วในขณะที่กระบี่แตกเป็นเสี่ยง ๆ ก่อนจะร่วงหล่นลงมา
ใบหน้าของหมัวเทียนพลันซีดเซียว เขาจ้องมองเศษซากซึ่งกำลังตกลงสู่พื้นอย่างเหลือเชื่อ
นี่คืออาวุธระดับจักรพรรดิ!
แม้ตัวกระบี่เพิ่งจะได้รับการซ่อมแซมและยังไม่ประสานกับกระบี่เดิมดีนัก แต่ก็ไม่มีผู้ใดในขั้นเทียมเทพสามารถทำลายมันได้
ลู่หยวนทำให้มันแตกสลายได้จริงหรือ?!
“เจ้าหนู ระวัง!”
หมัวเทียนกลับมามีสติสัมปชัญญะ เขาเงยศีรษะขึ้นมองกระบี่ยาวสามฉื่อกำลังฟาดฟันลงมาบนไหล่ของเขาโดยตรง
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงแผ่ซ่านจากอวัยวะที่ถูกโจมตี พร้อมแรงกดดันอันมหาศาลหลั่งไหลเข้ามาในทันใด
หมัวเทียนสูญเสียการควบคุมร่างกายทั้งหมด ก่อนจะล้มลงบนพื้นทั้งที่กระบี่ยังคามือ
โครม!
แรงสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นทำให้ฝุ่นละอองปกคลุมทั่วร่างกายของบุตรแห่งโชคชะตาโดยสมบูรณ์
ความบาดเจ็บอันไร้ที่สิ้นสุดนี้ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
ลู่หยวนเคาะนิ้วชี้ของตน พลังแห่งกระบี่มหันตภัยที่ปักอยู่บนไหล่ของหมัวเทียนเพิ่มขึ้นอีกครั้ง
พรูด!
หมัวเทียนกระอักเลือด ความหนาวเย็นพัดผ่านทั่วร่างกาย เขารู้สึกชาไปทั้งตัว สูญเสียแม้กระทั่งความรู้สึกที่มือและเท้า
บุตรแห่งโชคชะตาล้มลงตรงหน้าลู่หยวนอีกครั้งราวกับสุนัขที่กำลังจะสิ้นชีพ
เพราะเหตุใดกัน?!
แม้แต่กระบี่รุ้งครามก็ยอมรับข้าเป็นเจ้านาย! แล้วเหตุใดข้ากลับยังเอาชนะลู่หยวนไม่ได้?!
ข้าไม่อาจทำร้ายเขาให้บาดเจ็บได้แม้เศษเสี้ยวหรือ?!
เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น?!
แววตาของหมัวเทียนพลันแดงก่ำ ความรู้สึกอาฆาตและคับแค้นปรากฏขึ้นจากก้นบึ้ง ก่อนจะแผ่ซ่านเต็มหัวใจจนทำให้รู้สึกเจ็บปวดอยู่ในอก
ข้าด้อยกว่าเขาจริง ๆ หรือ?!
เจ้าคนชั่วที่ลักพาตัวศิษย์พี่หญิง
ข้าพ่ายแพ้งั้นรึ…
“เจ้าหนูเทียน อย่ามัวคิดเรื่องอื่น ตั้งสติให้ได้แล้วรีบหนีไปเสีย!”