บทที่ 18 หมัวเทียนพ่ายแพ้
บทที่ 18 หมัวเทียนพ่ายแพ้
เหยียนโจวไม่อาจสัมผัสได้ถึงสภาพจิตใจของหมัวเทียนในขณะนี้ จึงรีบเรียกหาเขาในทันที
หมัวเทียนเอนกายล้มลงบนพื้น จ้องมองศัตรูผู้ยืนตระหง่านอยู่บนฟ้า ทำเอาความโกรธแค้นปรากฏอย่างชัดเจนในหัวใจจนทำให้เขาไม่ได้ยินเสียงของเหยียนโจว
เมื่อลู่หยวนโบกมือ กระบี่มหันตภัยก็ถูกเรียกกลับมาในทันที และสลายพลังไป
ในเวลานี้เขายังคงมองเห็นความอาฆาตแค้นของหมัวเทียน ทว่าค่าชะตาของอีกฝ่ายกลับไม่ได้ลดลง ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มผู้นี้ยังคงไม่ยอมแพ้
บุตรแห่งโชคชะตาไม่ต้องการพูดสิ่งใดให้มากความ และไม่ต้องการปล่อยอีกฝ่ายผู้นี้ไป ต้องเอาชนะเขาให้ได้ จากนั้นจึงสอนให้มันรู้ว่าความผิดหวังเป็นเช่นไร!
ลู่หยวนจ้องมองหมัวเทียนราวกับจ้องมองมดปลวก “หมัวเทียน เส้นทางแห่งสวรรค์คือเส้นทางธรรมชาติ ทุกคนล้วนมีชีวิตเป็นของตนเอง และชีวิตของเจ้าก็เปรียบได้กับมดปลวก! ยอมรับชะตากรรมของตนเสีย!
หมัวเทียนพยายามยืนขึ้นเพื่อตอบโต้ ดวงตาแดงก่ำของเขาจ้องเขม็ง รัศมีรอบตัวเริ่มแข็งแกร่งขึ้น แววตาลุกโชนด้วยความโกรธ สายตาที่ส่งกลับไปมองชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับเสือร้ายที่กำลังคืบคลานเข้ามา หมายจะขย้ำเหยื่อ
“ชะตากรรมอะไร เส้นทางที่สวรรค์ขีดให้อะไรกัน ข้าไม่เชื่อสิ่งใดทั้งนั้น!”
“ข้าไม่ยอมรับชะตากรรม แต่ยอมรับเพียงวิถีกระบี่ในมือข้า!”
หมัวเทียนจับกระบี่ด้วยสองมือและตะโกนด้วยความโกรธ “กระบี่รุ้งคราม จงกลับมา!”
ฟึ่บ!
เสียงแผ่วเบาดังจากพื้น ด้ามจับของกระบี่รุ้งครามสั่นสะเทือน เศษเสี้ยวคมกระบี่โดยรอบรวมตัวกันภายใต้ความโกรธของหมัวเทียน จากนั้นจึงก่อตัวและกลับคืนสู่รูปลักษณ์เดิม
“กระบี่รุ้งครามกลับมาแล้ว!”
หลังสิ้นเสียงตะโกนของหมัวเทียน ลำแสงสีขาวก็พลันสว่างวาบขึ้นจากกระบี่รุ้งคราม กระบี่นั้นบินกลับไปยังมือของหมัวเทียนด้วยความเร็วสูงพร้อมส่งเสียงกรีดอากาศ
หมัวเทียนถือกระบี่ไว้ในมือทั้งสองพร้อมระดมลมปราณทั้งหมดในร่างกาย ถ่ายทอดไปยังกระบี่รุ้งคราม จนบังเกิดลมกระโชกแรงรอบตัวเขาที่พร้อมจะกวาดทำลายทุกสิ่ง
รูม่านตาของบุตรแห่งโชคชะตาเริ่มพร่ามัว ทว่าปราณสีแดงยังคงเคลื่อนตัวไปยังกระบี่รุ้งครามหลังจากที่ถูกอัญเชิญกลับมา
ลู่หยวนหรี่ตามอง กระบี่มหันตภัยในมือเขากำลังรวบรวมลมปราณอย่างค่อยเป็นค่อยไป
ตู้เหิงและเฉาหงซึ่งอยู่ด้านล่างจ้องมองพวกเขาทั้งสองครู่หนึ่ง เมื่อเห็นหมัวเทียนเป็นเช่นนั้น ทั้งคู่ก็พลันขมวดคิ้ว
ดูเหมือนว่าบุตรแห่งโชคชะตากำลังจะเทหมดหน้าตัก แม้แต่แววตาทั้งสองก็ยังเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของผู้พร้อมสละทุกสิ่ง!
ด้วยการระเบิดพลังในครั้งนี้ เขาไม่อาจพลาดได้!
เฉาหงกังวลว่าเจ้านายจะได้รับบาดเจ็บจากการระเบิดพลังในครั้งนี้ ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่อนุญาตให้เคลื่อนไหว ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงปลุกฐานการฝึกฝนทั้งหมดของร่างกายและเฝ้าดูการต่อสู้อย่างเงียบงัน เพราะเมื่อสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไป เขาจะสามารถเข้าช่วยเหลือได้ทัน
ตู้เหิงก็เป็นกังวลเช่นเดียวกัน ภายใต้การโจมตีในครั้งนี้ หากลู่หยวนพ่ายแพ้ก็อาจเป็นเรื่องยากสำหรับสำนักฟ้าประทานที่จะก่อตั้งในแดนเหนือ ทุกสิ่งทุกอย่างจะไร้ประโยชน์ในทันที
บนท้องนภา กระบี่รุ้งครามในมือของหมัวเทียนถูกห่อหุ้มด้วยรัศมีสีแดงซึ่งมีร่องรอยของจิตสังหาร “ลู่หยวน ตายเสียเถอะ!”
หลังกล่าวจบ บุตรแห่งโชคชะตาก็พุ่งเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมกระบี่ในมือและฟาดฟันอย่างดุเดือด ปราณกระบี่เหล่านั้นพุ่งเข้าหาคู่ต่อกรอย่างบ้าคลั่ง
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
เสียงระเบิดดังสนั่นทั่วท้องฟ้า หากลองสังเกตให้ดีจะพบว่า แม้แต่ความว่างเปล่าก็บิดเบี้ยวจากแรงระเบิดนี้
กระบี่มหันตภัยที่แตกหักในมือลู่หยวนสั่นสะเทือนราวกับกำลังตื่นเต้นเมื่อได้เห็นแรงระเบิดที่กำลังจะมาถึง
ปราณกระบี่ลอยเข้ามาใกล้ในชั่วพริบตา
ลู่หยวนยกกระบี่ในมือขึ้นอย่างเชื่องช้า รัศมีสีฟ้าปรากฏบนคมกระบี่มหันตภัย ก่อนที่อุณหภูมิโดยรอบจะลดต่ำลงในพริบตา
ครืน!
อากาศในระยะหลายจั้งเริ่มเปลี่ยนแปลงโดยมีลู่หยวนเป็นศูนย์กลาง จากนั้นไม่นาน โล่อันหนึ่งก็ถูกสร้างขึ้นและห่อหุ้มร่างกายของลู่หยวนไว้
เคร้ง!
ปราณกระบี่รุ้งครามฟาดฟันลงบนโล่นั้น จนบังเกิดเกล็ดน้ำแข็งนับไม่ถ้วนกระจายตัว ในขณะที่ความเร็วในการเคลื่อนที่ของปราณกระบี่ลดลงอย่างมาก
“ลู่หยวน เจ้าคิดว่าโล่น้ำแข็งเพียงไม่กี่ชั้นจะสามารถปิดกั้นปราณกระบี่รุ้งครามได้อย่างนั้นหรือ?!”
หมัวเทียนยกระบี่ของเขาขึ้นและฟาดฟันอีกครั้ง ปราณกระบี่ก็พุ่งเข้าไปโจมตี
กึก! กึก! กึก!
เสียงแห่งการแตกตัวของน้ำแข็งยังคงดังก้อง ในขณะที่ปราณกระบี่ฟาดฟันไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง และกำลังจะบุกทะลวงเข้าสู่ลู่หยวน
เคร้ง!!
ในที่สุดก็สามารถทะลุทะลวงโล่น้ำแข็งได้สำเร็จ ปราณกระบี่ยังคงพุ่งไปข้างหน้าโดยไร้สิ่งกีดขวาง
หมัวเทียนเหวี่ยงกระบี่ด้วยพละกำลังทั้งหมด เมื่อสูญเสียพลังที่มี เขาจึงทำได้เพียงวาดกระบี่รุ้งครามและจ้องมองไปยังลู่หยวนด้วยสายตาแห่งความโกรธเคือง “กระบี่รุ้งคราม สังหาร!”
บุตรศักดิ์สิทธิ์ยืนอยู่ตรงหน้าพลางถือกระบี่ด้วยมือสั่นเทา “กระบี่มหันตภัย สังหาร!”
กึก! กึก! กึก!
พลังแห่งน้ำแข็งยังคงควบแน่นต่อไปไม่หยุดยั้งเป็นปราการน้ำแข็งนับพันชั้น ขณะที่ปราณกระบี่พวยพุ่งเข้ามา ถึงจุดหนึ่งความเร็วในการเคลื่อนตัวของมักก็ถูกยับยั้งในทันที ก่อนที่จะทะลุทะลวงไปยังใบหน้าของลู่หยวนได้ มันก็ถูกแช่แข็งและแน่นิ่งโดยสมบูรณ์
ชายหนุ่มยื่นมือออกมาและสะบัดนิ้ว
เคร้ง!
ก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่แตกจากปราการน้ำแข็งเป็นเสี่ยง ๆ และร่วงหล่นลงมาเบื้องหน้า พร้อมกับปราณกระบี่ด้านใน
ใบหน้าของหมัวเทียนพลันซีดเซียวทันที
เป็นไปได้อย่างไร?!
ไม่มีทาง!
นี่คือกระบวนท่าสังหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา เหตุใดจึงถูกทำลายอย่างง่ายดายเช่นนี้?!
ระบบแจ้งขึ้น [สภาพจิตใจของบุตรแห่งโชคชะตาหมัวเทียนได้รับความเสียหายอย่างหนัก ค่าชะตาลดลง 500 แต้ม และค่าชะตาวายร้ายของท่านเพิ่มขึ้น 1,000 แต้ม!]
[ค่าชะตาวายร้ายของท่านในปัจจุบันคือ 2,300 แต้ม!]
ลู่หยวนยืนขึ้นพร้อมถือกระบี่ในมือ จ้องไปยังเครื่องหมายของระบบที่ปรากฏขึ้นบนหัวหมัวเทียน
[หมัวเทียน บุตรแห่งโชคชะตา ค่าชะตาคงเหลือ 1,500 แต้ม!]
หึ!
ลู่หยวนจ้องมองบุตรแห่งโชคชะตาอย่างเหยียดหยาม “หมัวเทียน เจ้าก็ไม่ต่างอะไรจากพวกขี้แพ้ ไม่ว่าจะพยายามมากเพียงใด ก็ยังเป็นได้เพียงพวกขี้แพ้”
“หยุดดิ้นรนเสีย นี่คือชีวิตของเจ้า!”
หมัวเทียนพยุงร่างกายให้ยืนขึ้นพลางถือกระบี่ในมือ เมื่อได้ฟังคำดูถูกของลู่หยวน ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านราวกับบางอย่างในหัวใจกำลังจะพังทลายลง
เหยียนโจวรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นกับเจ้าของร่างจึงเอ่ยทันที “เจ้าหนูเทียน! มัวคิดสิ่งใดอยู่ มอบร่างกายของเจ้าให้แก่ข้าเสีย!”
หมัวเทียนหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง อารมณ์ทั้งหมดของเขาก็แปรเปลี่ยนไป
แววตาที่ดูสงบนิ่งคู่หนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าลู่หยวน
“นี่ ผู้อาวุโสก็อยู่ด้วยหรือ?”
ลู่หยวนเผยรอยยิ้มมุมปาก เขาดูปราศจากจิตสังหาร ทว่ากลิ่นอายอันเฉียบคมของกระบี่ในมืออีกฝ่ายบ่งบอกให้รู้ว่า ลู่หยวนใช้กระบี่เล่มนี้เพื่อเอาชนะหมัวเทียน และทำให้หมัวเทียนตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวช
“บุตรศักดิ์สิทธิ์ เจ้าปลอดภัยแล้ว”
เหยียนโจวไม่ได้เอ่ยสิ่งใด เพียงกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจ
แม้เหยียนโจวแน่ใจว่าจะพาหมัวเทียนออกไปจากที่นี่ได้ ทว่าเมื่อจ้องมองไปยังสภาพของศิษย์รักในตอนนี้ก็พบว่า ลู่หยวนได้กลายเป็นปีศาจสำหรับหมัวเทียนไปแล้ว หากให้ศิษย์รักหนีไปเฉย ๆ ก็เกรงว่าลู่หยวนจะกลายเป็นเงาฝังใจอยู่ในทุกการบ่มเพาะ และสิ่งนั้นจะทำให้การพัฒนาตนเองเป็นเรื่องยากสำหรับหมัวเทียน
ข้าต้องสังหารลู่หยวน…
เหยียนโจวหยุดมองคู่กรณีชั่วคราว เขาหันหน้าไปจับจ้องเฉาหงแทน
แต่จะสังหารลู่หยวนโดยที่มีผู้ติดตามขั้นเทียมเทพเคียงข้างเขาตลอดเวลาเช่นนี้ได้อย่างไร?