21 เข้าสู่การฝึกท่วงท่า
” ――เห๊ พูดถึงคณะละครกุหลาบน้ำแข็ง(ไอซ์โรส)แล้วถือว่าเป็นคณะละครที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองหลวงเลยล่ะ”
สถาบันการศึกษาอาร์ตัวร์เข้าสู่ช่วงปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิแล้ว และพี่นีลก็กลับบ้านมาอีกครั้ง
พี่ชายพูดแบบนั้น ขณะที่กำลังพลิกสิ่งของที่ใช้ในการทำงานของนักแสดงที่ทำสัญญาเมื่อวันก่อน ―― สคริปต์ของฉันที่จัดส่งมาก่อน
“ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นสินะคะ”
ฉันยังคงถูกห้ามอยู่……หรือจะพูดให้ถูก อาจจะลืมกันไปแล้วก็ได้
แม้ว่าฉันจะกลายเป็นฝ่ายปรากฎตัวบนเมจิกวิชั่นอย่างสมบูรณ์ แต่รายการมากมายที่ถูกห้ามไม่ให้ดูตั้งแต่ที่นอนป่วยอยู่บนเตียงก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
เมจิกวิชั่นยังออกอากาศรายการประเภทละครด้วย และดูเหมือนว่าจะได้รับความนิยมจากผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่
และแน่นอนว่า ไม่มีทางที่เด็กติดเมจิกวิชั่นอย่างริโนกิส สาวใช้ส่วนตัวของฉันจะไม่ตรวจสอบมาก่อน
ข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ผ่านหูฉันเข้ามาแล้ว
ครั้งนี้ฉันจะขึ้นเวทีในฐานะนักแสดงในคณะละครไอซ์โรส
คณะละครนี้ก่อตั้งโดยจูเลียนหนุ่มรูปงามผมสีฟ้า ซึ่งแต่เดิมเริ่มต้นอย่างอิสระจากคณะละครที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง
เช่นเดียวกับประธานจูเลียน น้องสาวฝาแฝดของเขาได้รับการกล่าวขานว่าเป็นนักแสดงโฆษณายอดนิยม
ชื่อคณะละครไอซ์โรส ว่ากันว่านำมาจากฉายาของนางเอกโฆษณาชื่อดังในสมัยนั้น
――「พวกเขาเป็นคณะละครที่ยังถือน้องใหม่อยู่ ประเมินส่วนตัวแล้วอยู่ในระดับกลาง ๆ ค่ะ อ้า ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เห็น『สองเจ้าชายน้ำแข็ง』ตัวเป็น ๆ！ตื้นตันใจมากเลยค่ะ！」และนั่นคือสิ่งที่เด็กติดเมจิกวิชั่นของฉันเล่ามา
ยังไงก็ตาม ดูเหมือนว่า『สองเจ้าชายน้ำแข็ง』จะเป็นชื่อเล่นที่ใช้เรียกประธานจูเลียน และน้องสาวฝาแฝดของเขา เมื่อทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน ถือเป็นเรื่องลำบากกับการมีชื่อเล่นมากมาย
“โอนี่ซามะเคยดูไหมคะ? ละครของไอซ์โรส”
“อืม ม๊า แต่ไม่ใช่ที่โรงละครหรอกนะ เป็นบนเมจิกวิชั่นน่ะ”
โฮ
“หนูควรดูไว้สักหน่อยดีไหมคะ?”
“นั่นสินะ ถ้าไม่รู้อะไรเลย หรือรู้แค่เพียงเล็กน้อย คงดูเหมือนแกะดำไปแน่นอน”
เข้าใจล่ะ
“ริโนกิส ทุกอย่างไม่เป็นไรแล้ว ดังนั้นบอกฉันตอนที่เธอจะเล่นกับเมจิกวิชั่น”
เมื่อฉันพูดแบบนี้กับริโนกิสที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอก็ไม่เห็นด้วย
“ไม่ได้ค่ะ…..เพราะคำสั่งห้ามของคุณหนูยังอยู่ค่ะ……”
อะ จริงด้วย นั่นสิ
อย่างที่ฉันคิดไว้ก่อนหน้านี้ ฉันยังมีข้อจำกัดว่ารายการอะไรที่ดูได้และดูไม่ได้
“ผมรู้สึกว่าการห้ามอะไรพวกนี้ควรสิ้นสุดลงได้แล้ว เพราะบทละครที่เนียจะแสดงคือ『หญิงสาวในห้วงรัก』 แถมบทที่เนียได้รับมาก็เป็น『ซาชูเต้ เด็กที่ถูกแม่ทอดทิ้ง』อีกด้วย”
ฉันคิดว่าพี่ชายพูดถูก
ยังไงก็ตามรายการที่ฉันถูกห้ามดูส่วนใหญ่คือด้านมือของผู้ใหญ่ กับตอนที่กระตุ้นความรุนแรง
แต่ครั้งนี้เป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องดูให้ได้ไม่ใช่เหรอ
เพราะตามคำขอในครั้งนี้ ฉันจะถูกเคี่ยวด้วยเรื่องกระตุ้นความรุนแรง ส่วนที่สกปรกของผู้ใหญ่
ละครที่ฉันได้รับมอบหมายให้แสดง พูดง่าย ๆ ก็คือ เรื่องราวของหญิงม่ายที่ถูกความรักครอบงำระหว่างความเป็นผู้หญิงหรือความเป็นแม่ ที่ต้องเลือกระหว่างชายที่รัก หรือลูกของตนเอง
ในท้ายที่สุดหญิงม่ายก็ทิ้งลูก และวิ่งไปหาชายคนนั้น ม๊า ยังไงก็เถอะ ก็เป็นเนื้อหาที่เป็นเรื่องสะเทือนใจ จากมุมมองของเด็ก
ฉันคิดว่าไม่เป็นไรเพราะเป็นฉัน แต่ฉันไม่คิดว่าจะเป็นละครหรือบทบาทที่เด็กทั่วไปสามารถเล่นได้
……ไม่สิ ถ้าเป็นเด็กที่มีเป้าหมายเป็นนักแสดงตั้งแต่เด็ก ก็อาจจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการก็ได้
“ยังไงก็เถอะ เนีย”
“คะ?”
“ที่ทำมาตั้งแต่เมื่อกี้ กำลังซ้อมละคร? หรือซ้อมเต้นน่ะ?”
――นี่คือศิลปะการต่อสู้ประเภทหนึ่ง ……คิดว่าน่ะ ฉันเคลื่อนไหวโดยไม่เข้าใจ เพราะฉันจำไม่ได้ ฉันเลยไม่รู้ว่ามันคืออะไรเหมือนกัน
ฤดูหนาวเปลี่ยนมาเป็นฤดูใบไม้ผลิ และไม่นานมานี้ฉันก็สำเร็จการศึกษาจากการนั่งรถเข็น
และ เมื่อเร็ว ๆ นี้ ในที่สุดฉันก็กินเนื้อได้ในปริมาณขั้นต่ำ ได้เพิ่มความแข็งแกร่งทางร่างกาย และไม่มีปัญหาในชีวิตประจำวันอีกต่อไป ――นี่คือวิธีที่ฉันเข้าสู่การฝึกท่วงท่า
ฉันสามารถทำในสวนได้ แต่แบบนั้นจะดูสะดุดตาเหล่าคนใช้ ฉันจึงตัดสินใจที่จะทำในห้องของตัวเองซึ่งใหญ่อย่างไร้ประโยชน์
อย่างช้า ๆ
เคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ ในขณะที่ขัดเกลา「คิ」
อย่าใช้ความเร็ว ปฏิกิริยา หรือเร่ง เพียงแค่ผ่อนคลาย
ยังไงก็ตาม ต้องเคลื่อนไหวร่างกายอย่างแม่นยำและหยุดนิ่งเป็นครั้งคราว
แค่ทำแค่ครั้งเดียว ก็เหนื่อยจนหายใจแทบไม่ออก และเหงื่อก็ไหลออกมาทั่วร่างกาย
ถ้าทำครั้งที่สองจะเหนื่อยจนลุกไม่ขึ้น
――เมื่อทำได้ตลอดทั้งวัน ก็จะสามารถก้าวไปสู่ขั้นต่อไปได้ในที่สุด แต่ดูเหมือนว่าหนทางยังอีกยาวไกล
“…………”
“…………”
และดูเหมือนจะไม่ถ่ายทอดให้พี่ชายเข้าใจได้
ลินเนตต์สาวใช้ส่วนตัวของพี่ชาย กับริโนกิสสาวใช้ส่วนตัวของฉัน ทั้งสองไม่ได้มองว่าฉันกำลังซ้อมละครหรือเต้นรำ
พวกเธอมองมาที่ท่วงท่าของฉันด้วยสีหน้าจริงจัง ความแข็งแกร่งในตัวฉันดูเหมือนจะมองเห็นได้ราง ๆ แล้ว
ไม่นานหลังจากนำเรื่องไปปรึกษากับคุณพ่อคุณแม่ ฉันก็ได้รับอนุญาตให้ดูเฉพาะรายการที่เกี่ยวข้องกับการแสดงละครบนเมจิกวิชั่น
……จิ
สำหรับฉัน ฉันอยากจะดูรายการที่เกี่ยวกับการผจญภัยของนักผจญภัย และเกาะลอยฟ้ามากกว่า แต่……มีแต่เรื่องแบบนี่เท่านั้นที่พ่อแม่ของฉันไม่ตามใจ
อ้า ฉันอยากเห็นเลือด ฉันอยากเห็นฉากต่อสู้ที่ทำให้เลือดของฉันเดือดหล่าน
……ม๊า ช่างเถอะ
ตอนนี้ ปัญหาทางการเงินของตระกูลลิสตันสำคัญกว่าความต้องการของฉัน
ทันทีที่ฉันได้รับอนุญาต ในวันที่ไม่ได้ถ่ายทำ ฉันก็ดูละครกับพี่ชายเยอะมาก
ในจำนวนนี้มีการแสดงโดยคณะละครไอซ์โรสที่ฉันจะต้องไปยืนอยู่บนเวทีเดียวกันอยู่ด้วย นอกจากนี้ยังมีละครเรื่อง『หญิงสาวในห้วงรัก』โดยคณะละครอีกแห่ง เข้าใจล่ะ มีประโยชน์มาก นี่คือสิ่งที่ฉันต้องทำ
อื~ม
ถึงอย่างงั้น
ทั้งหมดอ้อมค้อมจนน่ารำคาญ เป็นเรื่องแรงปรารถนาที่น่าหงุดหงิด
ไม่มีการแสดงที่สามารถแก้ปัญหาทั้งหมดด้วยกำปั้นเหล็กในช็อตเดียวเลย อะไรแบบนั้น
เพราะทำตัวเกียจคร้านเรื่อยเปื่อย สร้างความเดือดร้อนให้คนรอบข้าง และสุดท้ายก็ลงเอยด้วยความดำมืดเหนียวเหนอะของสัมพันธ์รัก-เกลียด การกระทำนั้นชัดเจน คุณจะทำยังไงหากผู้ใหญ่ไม่รู้จักแยกแยะ จะทำให้ความขัดแย้งดังกล่าวจบลงได้ยังไง เมื่อคุณยังเป็นแค่เด็กผู้ชายผู้หญิงที่ขาดประสบการณ์ชีวิตที่ทำให้ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ด้วยตัวเอง
“วิเศษจังเลย”
……ถึงฉันจะคิดไปแนวนั้น แต่ปฏิกิริยาของคนรอบต่างฉันต่างออกไป
พี่ชายแสดงความประทับใจ และสองสาวใช้ส่วนตัวต่างหลั่งน้ำตา แบบนี้ดีแล้ว? เรื่องราวเกี่ยวกับรักแรกของชายสูงอายุที่นึกถึงหญิงสาวคนหนึ่งอย่างลังเลใจตั้งแต่เด็กจนถึงอายุหกสิบปีที่ได้สมหวังในตอนที่ใกล้จะตาย? ถ้าฉันเป็นเด็กผู้ชายก็คงพูดสั้น ๆ ว่า”รักนะ” และจะจูบหรือจับกดก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ หรือถ้าหลังผลช้า ๆ ก็ยังสามารถใช้วิธีส่งช่อดอกไม้และจดหมายรักได้ เรื่องราวชีวิตที่ก้าวเดินก็จะเปลี่ยนไปใช่ไหม?
…………
ก็คงไม่เป็นไรล่ะน๊า ที่จะร้องไห้สักหน่อย
ว่าไปแล้ว ความคิดนี่คืออะไรกัน
ควรคิดว่าความเฉียบแหลมของฉันเหือดแห้งไปแล้ว?
――อ้า แล้วก็
ไม่ว่าฉันจะดูคณะละครไหน ไม่ว่าฉันจะดูนักแสดงคนไหน ก็ไม่มีใครน่ารักกว่าพี่ชายของฉัน
เมื่อฉันถามเรื่องนี้ตอนที่พี่ชายไม่อยู่ ทั้งริโนกิสและลินเนตต์ต่างก็บอกว่าเห็นด้วย
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยังได้รับจดหมายจากแฟน ๆ
ปล.กลับมาแล้ว แต่หลายอย่างยังไม่ลงตัว อาจจะแปลช้าสักหน่อย