23 ทากัตซูกิ มาโกโตะประชันหน้ากับยักษ์
ยักษ์ที่เปล่งแสงปิดปากเหมือนกับมีความสุขและเริ่มพูด
“…คน, หือห์”
ต่ำ
มันเหมือนกับเขาพูดจากลำโพงยักษ์ในน้ำเสียงที่ต่ำที่สั่นสะเทือนไปถึงลำไส้ของผม
ฟูจิ-ยัง ยังจับหัวของเขาและพึมพำบางอย่าง
นีน่า-ซังตั้งท่าโดยมีฟูจิ-ยังอยู่ข้างหลัง
ลูซี่อาปากค้างพร้อมกับใบหน้าที่ซีด
ผมดึงแขนของลูซี่, เข้าไปใกล้กับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังถึงจุดที่ว่าไหล่เราเกือบจะชนกัน
ผมคงความใจเย็นด้วย [โล่งจิต]
ฟูจิ-ยังมีไอเท็มที่ไว้หนีจากดันเจี้ยน
ตอนนี้เขาตื่นตระหนก, แต่ใช้สิ่งนั้นเพื่อพาทุกคนไปที่จุดปลอดภัยเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด มันจะดีที่สุดถ้ามารวมกันให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้
แต่มาดูสถานการณ์ซักพักก่อน
ปฏิกิริยาของตรวจจับมันประหลาด
เจ้านี่อาจจะไม่ใช่คนร้าย, ความคิดแง่บวกแบบนี้โผล่เข้ามาในหัวของผม
“…ต้องขอบคุณเจ้าก่อน ผนึกถูกปลดต้องขอบคุณพวกเจ้า”
พวกเราทำอะไรเหรอ?
ตาผมเลื่อนไปหาลูซี่โดยธรรมชาติ
“?!”
ลูซี่ส่ายหัวของเธอไปข้างๆ
‘ไม่ใช่ชั้นนะ!’ คือหน้าตาที่เธอทำ, แต่ไม่ใช่เธอที่ไปแตะคริสตัลเวทมนตร์เมื่อซักครู่นี้เหรอ?
ใช่ลูซี่รึเปล่า?, คือที่ผมคิด, แต่มันไม่ใช่
“มันเป็นชั้นเอง…ใช้ [ประเมิน] คือเรื่องไม่ดี…” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“…ข้าพ่ายแพ้ในสงครามและได้ถูกร่ายผนึกให้กลายเป็นหิน…ผนึกนั่นอาจจะอ่อนแอลง หลังจากเวลาผ่านไปนาน, แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ข้าปลดได้เอง ข้าต้องการบางคนที่ตระหนักถึงข้า”
“หือห์…มันมีเป็นแบบนั้นด้วย, หือห์” (มาโกโตะ)
ถ้านั่นคือประเด็น, งั้นมันก็ไม่เหมือนความผิดของฟูจิ-ยัง
“ทุกคนก็ต้องประเมินคริสตัลยักษ์ทั้งนั้นแหละ มันช่วยไม่ได้นา” (มาโกโตะ)
ฟูจิ-ยังอาจจะหดหู่จากเรื่องนี้, แต่เขาไม่ได้หมายความจะให้เป็นเรื่องร้าย
“…ดวงตาพวกเจ้าปรกติจะปลดผนึกไม่ได้…ยกเว้นเจ้าจะมีดวงตาเทพเจ้าที่สามารถมองเห็น แม้แต่การปลอมตัวของประเจ้า”
“ดวงตาเทพเจ้า…” (มาโกโตะ)
ฟูจิ-ยังมีสกิลแบบนั้นเหรอ?
ไม่, เขาบอกมันมันเป็นประเมิน, งั้นมันอาจจะหมายความว่าประเมินของเขาเหมือน-เทพเจ้า
“ประเมินชั้นไม่ได้ระดับพระเจ้า, รู้ป่าว…” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังปฏิเสธการคาดเดาของผม
“…ข้าไม่รู้…แต่ผนึกถูกปลด…นั่นคือสิ่งสำคัญ”
หมายความว่าเราช่วยยักษ์นี่, พูดง่ายๆ
คำพูดไปถึงเขาและดูเหมือนว่าเราจะไม่โดนโจมตี
นั่นคือที่ผมคิด
“…ข้าหิว”
จนกระทั่งเขาพูดสิ่งนั้น
ยักษ์จ้องเขม็งมาที่เรา
เฮ้ย เฮ้ย, ไม่ใช่เราเป็นผู้มีพระคุณหรอกเหรอ?
อย่ามองเราด้วยสายตาแบบนั้นซิ
ความเยือกเย็นวิ่งไปที่หลังผม
“[ก-กลับ]!” (นีน่า)
นีน่า-ซังเอาไอเท็มมาจากฟูจิ-ยังและใช้งานมัน
โล่งใจหน่อย! ผมไม่รู้วิธีใช้มัน
พวกเราสี่คนถูกปกคลุมไปด้วยแสงและเมื่อแสงหมด, เรามาอยู่ที่หน้าถ้ำ
พวกเราปลอดภัยแล้วตอนนี้
ไม่, ยังก่อน
“มาออกจากที่นี่กันเถอะ” (มาโกโตะ)
ที่นี่อันตราย
“ท-ทิ้งนั่นไว้จะดีแล้วเหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่ถามด้วยน้ำเสียงที่กลัว
“มากลับกันแล้วไปรายงานสมาคมเถอะ!” (นีน่า)
มันอย่างที่นีน่า-ซังพูด
“…”
ฟูจิ-ยัง ยังคงหดหู่อยู่
“มากลับเมืองกันเถอะ เจ้านั่นก่อนหน้านี้อาจจะตามพวกเรามาก็ได้” (มาโกโตะ)
ทุกคนพยักหน้าเบาๆและระหว่างที่เรากำลังจะกลับไปสู่เมือง เมื่อ…
*{แคร็ก!}*
พื้นตรงหน้าเราบวมขึ้น
มันเห็นได้ด้วยตาว่ามันเปลี่ยนไปเป็นรูปร่างเหมือนคน
แล้วจากนั้น, มันเริ่มเปล่งแสง
“…พวกเจ้าจะไปไหน?”
นี่มันแย่แล้ว
เจ้านี่มันอะไรกัน?
พวกเราหนีจากเขาไม่ได้
“นาย-ท่าน! โปรดวิ่งหนี!” (นีน่า)
นีน่า-ซังตรงไปหายักษ์
“อ-อย่าเด็ดขาด! อย่าสู้กับเขา!”
ฟูจิ-ยังตะโกนด้วยความตื่นตระหนก, แต่มันสายเกินไป
ลูกเตะของนีน่า-ซัง นั้นกำลังจะโดนหัวของยักษ์
*{บ๊อง!}*
เสียงด้านๆเหมือนตีระฆังกังวาลขึ้น
ยักษ์แค่รอการเตะ
เป็นไปได้ไหมที่มันช้า?
“…รอก่อน”
มือขวาของยักษ์ขยับ
“เอ๋?” (นีน่า)
นีน่า-ซังพยายามจะถอยออกมาให้ไวที่สุดหลังเสร็จการโจมตี เธอพยายามทำสิ่งนั้นจริงๆ…แต่การเคลื่อนไหวของยักษ์ได้เร็วเสียจนเธอตอบโต้ไม่ทัน
ยักษ์ดูเหมือนมันเคลื่อนไหวช้า
แต่ทันใดที่เราสังเกตุเห็น, ปลายนิ้วของยักษ์ได้จับนีน่า-ซังเบาๆ
{นีน่าซังถูกส่งให้บินไป}
“ก๊ะฮั่ก!!” (นีน่า)
*{เปรี้ยง!}*
เธอปะทะกับต้นไม้ที่อยู่ไกลๆและทรุดลง
จริงอ่ะ?! นีน่า-ซังระดับเงินนะ, รู้มั้ย
เธอพ่ายแพ้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
“ฟูจิ-ยัง, นั่นมันอะไร” (มาโกโตะ)
“มันบอกว่ามันคือเทพมารยักษ์ที่ทำเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์โกรธ…จากประเมินของชั้น, ผนึกได้ถูกปลด…แค่นั้นคือที่ชั้นบอกได้” (ฟูจิวาระ)
เทพมารยักษ์…
เสียงฉายาฟังแล้วอันตราย
“ฟูจิ-ยัง, ช่วยรักษานีน่า-ซังด้วยไอเท็มรักษา ชั้นจะซื้อเวลากับลูซี่” (มาโกโตะ)
“รับทราบ! อย่าผลักตัวเองไปนะ” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังวิ่งไปหานีน่า-ซัง
ลูซี่สวดอยู่ด้านข้าง
ปรกติแล้ว, เธอจะทำไม่ทันเวลา, แต่ยักษ์ได้ใช้เวลาในการขยับตัว แต่ผมไม่รู้ว่าเขาจะใช้ท่าปริศนาที่เขาใช้กับนีน่า-ซังเมื่อไหร่
“[ฟ-ไฟร์สตรอม]!” (ลูซี่)
ครั้งนี้เธอทำได้ทันเวลา
พายุไฟลูกใหญ่ ใหญ่กว่าเมื่อตอนกริฟฟอนมันได้หมุนโดยมียักษ์เป็นจุดศูนย์กลาง
“เยี่ยมเลย, ลูซี่! นั่นเวทย์เกรดสูง” (มาโกโตะ)
“ชั้นทำมันสำเร็จ1ใน10ครั้งน่ะ!” (ลูซี่)
งั้นเธอได้ทำโอกาศ 10% เป็นจริง
ผมคิด ‘อย่าไปข้ามสะพานอันตรายแบบนั้นสิ’, แต่ผมไม่คิดว่าเวทมนตร์ปรกติจะใช้งานได้กับยักษ์
พายุไฟได้เผาอย่างต่อเนื่องเหมือนตั้งใจจะเผาท้องฟ้า
“ดี, มันควรจะสร้างความเสียหายบ้าง มาหนีกันไปกับนีน่า-ซังและฟูจิ-ยังเถอะ” (มาโกโตะ)
“ด-เดี๋ยว, ชั้นไม่ชินกับเวทย์เกรดสูงน่ะ, งั้นชั้นอาจจะเมามานานิดหน่อย” (ลูซี่)
มันคือบางอย่างที่คนมานาต่ำอย่างผมไม่เกี่ยวข้อง, แต่คนที่มีมานาเยอะอย่างลูซี่จะมึนเมาเหมือนเมาแอลกอฮอล์ หลังจากใช้เวทมนตร์ที่แข็งแกร่งและใช้งานมานาทั้งตัว
ฟูจิ-ยังใช้ไอเท็มรักษากับนีน่า-ซัง
ดี, อย่างนี้…
{พื้นได้สั่นไหว}
นกในป่าได้บินไปพร้อมกันหมด
ผมได้ยินเสียงร้องด้วยความกลัวของสัตว์จากระยะไกล มันอาจจะเป็นเสียงของมอนสเตอร์
เมื่อผมหันกลับไปอย่างลังเล, ผมมองเห็นยักษ์ค่อยๆออกมาจากพายุไฟ
“…ไม่มีรอยเลย?” (ลูซี่)
เสียงของลูซี่สั่นเครือ
ถ้าผมไม่มีโล่งจิต, หัวใจผมอาจจะแตกสลายด้วย
ศัตรูที่เวทมนตร์เกรดสูงของลูซี่ไม่ได้ผลด้วย
ศัตรูที่เราจัดการไม่ได้
ผมอยากจะวิ่งหนี, แต่ศัตรูใช้วิธีเคลื่องไหวที่ประหลาด
“ลูซี่, วิ่งหนีไปกับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)
ผมพูดด้วยเสียงต่ำ
“ล-แล้วนาย, ม-มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“ชั้นจะซื้อเวลา” (มาโกโตะ)
“[XXXXXXXXXXX (วอเทอร์ โอเวอร์โฟล)], [เวทย์น้ำ: มิสท์]” (มาโกโตะ)
ผมเปลี่ยนน้ำที่รวมมาจากสปิริตไปเป็นหมอก
รอบๆเราถูกปกคลุมไปด้วยหมอกในทันใด
“…เวทมนตร์สปิริต, หือห์”
ผมได้ยินเสียงต่ำของยักษ์
“ลูซี่, ไป” (มาโกโตะ)
“ต-แต่!” (ลูซี่)
“ฟูจิ-ยัง เป็นเพื่อนที่สำคัญของชั้น ชั้นคาดหวังกับเธอนะ” (มาโกโตะ)
“…ชั้นจะไม่ยกโทษให้ถ้านายตาย” (ลูซี่)
“ได้” (มาโกโตะ)
เธอพูดอย่างเดียวกันกับเทพธิดา
แต่มันหายากที่เทพธิดาไม่พูดอะไรเอง
ให้คำแนะนำผมหน่อยซิ…
*ตั้ม!*
หมอกได้ย้อมวิสัยทัศน์ของผมให้ขาวโพลน, แต่มันดูเหมือนยักษ์จะตรงมาทางเรา
ลูซี่วิ่งไปที่ที่ฟูจิ-ยังอยู่
วิสัยทัศน์เท่ากับศูนย์, แต่หูของลูซี่นั้นดี
เธอน่าจะรวมตัวกับพวกเขาได้
โอเค, มาลุยกัน
[ซ่อน]
ผมใช้งานสกิลของผม
แผนมันง่าย
ผมบดบังวิสัยทัศน์ของศัตรูด้วยหมอกและตัดเขาด้วยมีดเทพธิดา, และซ่อนด้วยซ่อนอีกครั้ง
มันเป็นแผนที่สร้างส่งเดชที่ขึ้นอยู่กับศัตรูไม่ขยับเท้าของมันเพราะไม่รู้ว่าผมอยู่ไหน
ยักษ์ที่ลูกเตะของนีน่า-ซังและเวทมนตร์ลูซี่ไม่มีผลด้วย
มันดูเหมือนจะมั่นใจได้ว่าเวทมนตร์ของผมจะไม่ได้ผล, แต่ถ้าเป็นมีดของเทพธิดา…
*{ตั้ม! ตั้ม!}*
เสียงฝีเท้าได้ใกล้เข้ามา
ผมหยุดลมหายใจและรอยักษ์ผ่านไป
ผมวางแผนว่าจะโจมตีมันข้างหลัง, และถ้าเป็นไปได้ ข้อเท้า
ถ้าผมทำแบบนั้น, ผมจะหยุดการเคลื่อนไหวมันได้
“…เจ้าทำอะไร?”
“?!”
มือของยักษ์ยืดมาทางผม
ทำไม?!
ซ่อนไม่ได้ผล?
นี่มันแย่แล้ว! ผมจะถูกจับ!
ถ้านั่นเกิดขึ้น, ผมจะไม่สามารถหนีได้
ไม่, ผมจะโดนกิน
[หลบหลีก]
มือของยักษ์เข้ามาใกล้แบบเผาขน, แต่ผมเหวี่ยงมีดเหมือนคนบ้าระหว่างที่ใช้งานสกิล
ผมรู้สึกเหมือนจะไม่โดน
ผมหนีมาจากมือของยักษ์ได้อย่างโชคดี
ผมรอดแล้ว
“เจ้าทำอะไร?!”
เสียงของยักษ์ได้โกรธขึ้นมาในทันใด
“เจ้า…”
เสียงที่อ่อนโยนก่อนหน้าจนถึงตอนนี้ได้มีความโกรธปนอยู่ด้วย
พื้นสั่นไหวและลมได้พัดหมอกหมดไป
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
นิ้ว 1 ของยักษ์…ได้หายไป?
ผมตัดมันหลุด?
แต่ผมไม่รู้สึกว่าฟันโดนนะ
“…เจ้าไปได้…มีดนั่นมากจากไหน?”
มันจะดีกว่ามั้ยถ้าบอกไปตรงๆแล้วบอกว่าได้มาจากเทพธิดา?
“นั่นมันบางอย่างที่เกินไปกว่ามือของมนุษย์…”
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ทันใดนั้นที่ผมสังเกตุ, ยักษ์ได้มาอยู่ตรงหน้าผม
ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะหลบมัน, ตัวผมถูกจับ
ผมหนีไม่ได้
ด้วยมือทั้งสองของยักษ์ที่หยุดการเคลื่อนไหวร่างกายผม, ยักษ์ได้เอาผมไปไกล้กับใบหน้าของมัน
มันมองผมด้วยดวงตาลูกยักษ์ของมันที่ใหญ่เกือบเท่ากับหัวของผม
ผ-ผมจะโดนกิน!
ออ้า, การผจญภัยของผมจบลงที่นี่…
“เดี๋ยว!”
เสียงที่กังวาลขึ้นมาคือเสียงของเทพธิดาจากสวรรค์
โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน