24 เรื่องราวในอดีตอันยาวนานของยักษ์
“เดี๋ยว”
เสียงที่งดงามได้กังวาน
แต่แค่, มันไม่ใช่เสียงที่ปรกติจะได้ยินในหัว, แต่มันเป็นอะไรที่ผมได้ยินจากหูโดยตรง
ที่ทำผมตกใจที่สุดคือ…
“…เสียงนี้…โนอาห์-โอโจ้ซามะ*?”
*TLN ท่านคุณหนู
มันดูเหมือนว่ายักษ์ก็ได้ยินมันด้วย
ยักษ์ที่ไร้สีหน้าจนถึงตอนนี้ได้ตกใจ
ผมถูกจับอยู่ที่มือของยักษ์
ม-มันเจ็บ
“ห-หยุดนะ เด็กผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ศรัทธาชั้น” (โนอาห์)
“…โอ้…เช่นนั้นหรอ…ข้าขอโทษ”
เขาปล่อยผมทันที
เขาถือผมไว้ข้างบน, ผมจึงจบที่การหล่นมาหลายเมตร
“โอ้ย โอ้ย” (มาโกโตะ)
ผมหล่นไปที่ก้น
ยังไง, นั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่
“ท่าน-เทพธิดา” (มาโกโตะ)
ผมเซระหว่างยืนขึ้นและเรียกเธอ
“ฟุฟุ! ซาบซึ้งซะ, มาโกโตะ ไม่ดีใจหรอที่เป็นผู้ศรัทธาชั้น?” (โนอาห์)
“อืม, เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” (มาโกโตะ)
“…พวกข้าคือไททันที่รับใช้เทพเจ้าไททัน ถ้าเจ้าเป็นผู้ศรัทธาของท่าน-โนอาห์, เจ้าก็เป็นดั่งครอบครัว”
“…อ-อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
มันฉุกละหุกจนผมตามเหตุการณ์ไม่ทันแล้ว, แต่ยักษ์ตัวนี้ดูเหมือนจะเป็นไททันและเป็นพวกพ้องกับเทพธิดา
ด้วยเหตุนั้น, ยักษได้ใจเย็นลงด้วยคำพูดของเทพธิดา
แต่ผมอยากให้ท่านช่วยผมเร็วกว่านี้นะ
แม้ปรกติท่านจะพูดออกมาทันที
“ท่าน-เทพธิดา, ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)
แต่ผมต้องแสดงความขอบคุณก่อน
ผมคิดจริงๆว่าผมจะตาย
“นายมันแมว-ขี้กลัว หือห์, มาโกโตะ, ไททันจะกินแต่สิ่งที่โตมาจากดิน มันไม่มีทางที่พวกเค้าจะกินมนุษย์” (โนอาห์)
“เอ๋? จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
“…ใช่…ข้าไม่กินเนื้อ”
ยักษ์เป็นมังสวิรัติ
ถ้ามันเป็นแบบนั้น, อย่ามองพวกเราด้วยสายตาที่หิวโหยสิ
ผมรู้สึกเหมือนชีวิตได้สั้นลง
“แต่ทำไมนายส่งนีน่า-ซังบินไป?” (มาโกโตะ)
“…เธอโจมตีข้ากระทันหัน, ข้าเลยตกใจ…แต่ข้าแค่จะผลักเธอเบาๆนะ”
นั่นทำระดับเงินร่วงด้วยการโจมทีที่เธอไม่อาจตอบโต้ได้
ปู๋ยักษ์นี่ค่อนข้างเหลือเชื่อ
“ออ้า, มาโกโตะ, ปู่, ดูเหมือนเวลาชั้นจะหมดแล้ว ชั้นปล่อยที่เหลือให้เธอนะ
หลังจากที่เทพธิดาพูดสิ่งนี้, ผมไม่ได้ยินท่านอีกต่อไป
คาดหวังให้ผมทำอะไรล่ะ ตรงนี้?
ปู่ยักษ์พยักหน้าด้วยเหตุผลบางอย่าง
“เฮ้ย, ท่าน-ทักกิ!” (ฟูจิวาระ)
“เฮ้, เจ้ายักษ์! ถอยไปจากมาโกโตะนะ!” (ลูซี่)
หือห์?
ฟูจิ-ยังและลูซี่ที่สมควรจะหนีได้กลับมา
แต่ผมบอกพวกคุณชัดเจนแล้วว่าให้หนีนะ
“ท-ท่าน-ทากัตซูกิ?! นายตัดนิ้วของยักษ์ด้วยมีดนั่นเหรอ?!” (นีน่า)
นีน่า-ซังส่งเสียงช็อก
อา, ใช่
“อืม, ขอโทษ ที่ตัดนิ้วนาย…นายแปะมันกลับที่ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“…ข้าไม่ถือ…มันจะงอกใหม่หลังจาก 10,000 ปี”
“ด-ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น” (มาโกโตะ)
นั่นเป็นเวลานาน, แต่ดูเหมือนเขายกโทษให้ผม
“””…”””
ทุกคนแข็งทื่อเมื่อเห็นผมพูดกับยักษ์ธรรมดา
“มันโอเค, ทุกคน ยักษ์นี้เป็นมิตร” (มาโกโตะ)
◇◇
ผมอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเทพธิดาและยักษ์
“อะไรนะ, งั้นเจ้านี้ก็เป็นพวกพ้องของเทพธิดาที่นายเชื่อ, ท่าน-ทักกิ?” (ฟูจิวาระ)
“เดี๋ยว, มาโกโตะ ชั้นไม่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เรื่องที่นายเป็นผู้ศรัทธาของเทพมาร!” (ลูซี่)
“ท-ท่าน-ลูซี่? พูดแบบนั้นตอนเราอยู่ที่หน้า…” (นีน่า)
ทุกคนตกใจ
“…พวกข้าไททันเป็นผู้ปกป้องของเทพเจ้าไททัน…แต่เจ้านายเราแพ้ในสงคราม, และดังนั้น, เทพเจ้ายักษ์ที่พวกข้าเป็นหนึ่งในนั้น ได้ท้าทายดินแดนแห่งพระเจ้าและช่วยพวกท่าน”
“กิกันโทมาเชีย, หือห์” (นีน่า)
“เข้าใจแล้ว, พวกพวกคุณสู้กับเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์, พวกคุณถูกตรีตราว่าเป็นมาร” (ฟูจิวาระ)
นั่นบทสนทนาเรื่องตำนาน
ปู่นี่, อยู่มานานแค่ไหนแล้วนะ?
“…ชันถูกผนึกเมื่อ 15,000,000 ปีก่อน”
เขาอ่านใจผม
น่ากลัว
มันนานซะจนแม้แต่จินตนาการก็คิดไม่ออก
“ใช่, คุณบอกว่าหิว?” (มาโกโตะ)
มาเปลี่ยนหัวข้อดีกว่า
ผมเห็นลูซี่ที่อยู่ข้างหลังตัวสั่นเพราะนั่น
มันโอเค, ปู่นี่กินแต่ผัก
“ฟูจิ-ยัง, นายมีอะไรเช่นขนมปังหรือผลไม้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ช-ใช่, ชั้นมี” (ฟูจิวาระ)
ผมให้เขาเอาอะไรก็ได้ที่เขามีในเวทมนตร์จัดเก็บ
“…โอ้อ, ลำลึกความหลังจัง… พอมาคิดว่าจะได้กินพรจากดินอีกครั้ง”
ปู่ยักษ์กินขนมปังและกลุ่มแอปเปิ้ลอย่างดีใจ
ฟูจิ-ยัง ยังให้ไวน์เค้าบางส่วน, และเขาดื่มด้วยความยินดี
“…ต้องให้คำขอบใจของข้า”
ตัดสินจากขนาดตัวเขา ผมคิดว่านั่นอาจจะไม่พอกิน, แต่ดูเหมือนเขาพอใจแล้ว
ยักษ์มองลงมาที่เรา
“…สาวของเผ่าสัตว์มนุษย์…ขอโทษเรื่องก่อนหน้า”
“ม-ไม่, ยังไงชั้นก็เป็นคนโจมตีก่อนไง!” (นีน่า)
นีน่า-ซังปั่นป่วน
“…ข้าจะมอบการปกป้องของพระเจ้าของเทพเจ้ายักษ์แห่งดินให้เจ้า”
“เอ๋?” (นีน่า)
นีน่า-ซังถูกปกคลุมไปด้วยแสงในทันใด
“โออ้, ชั้นรู้สึกเหมือนพลังกำลังพลุ่งพล่านในตัวชั้น” (นีน่า)
นีน่า-ซังมองร่างกายของเธอด้วยความอยู่ไม่สุข
“มาดูซิ…นี่แหน่ะ!” (นีน่า)
นีน่า-ซังเตะก้อนหินใกล้ๆเบาๆ
ในทันใดนั้น, มันเปลี่ยนเป็นก้อนหินยักษ์และบินไปโดยกระแทกกับต้นไม้รอบๆ
“อุว้าา, สุดยอด” (ลูซี่)
“ทำงั้นได้ไง, ท่าน-นีน่า?” (ฟูจิวาระ)
“ม-ไม่, ชั้นแค่จะลองนี่นิดหน่อย, แต่นี่มันสุดยอดจริงๆ” (นีน่า)
เธอเตะข้างไปที่ลม
ผมประทับใจที่เธอหมุน3ตลบกลางอากาศได้แบบนั้น
อา, ทันทีที่เธอถึงพื้น, แอ่งดินได้ถูกสร้างขึ้น
ดูเหมือนนีน่า-ซังตกใจความสามารถตัวเอง
“…ต่อไปเป็นเจ้าที่มอบอาหารให้ข้า, หือห์”
ดวงตาที่ใหญ่ตรงไปที่ฟูจิ-ยัง
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น, ท่าน-เทพเจ้ายักษ์! ท่านมอบนิ้วที่ถูกตัดนั่นให้ผมจะได้มั้ย?” (ฟูจิวาระ)
ดูเหมือนว่าเค้าจะชอบนิ้วของยักษ์ที่ถูกตัดออกมากกว่า
ลูซี่และนีน่าแสดงสีหน้าสงสัย
พวกเขาต้องคิดว่ามันเป็นรสนิยมที่แย่
“…ถ้าเจ้ายินดีกับของแบบนั้น, เอาเลย”
“ผมซาบซึ้งใจ-เดสุ โซ!” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังคงไม่เอาบางอย่างโดยไม่มีเหตุผม, ดังนั้นเขาต้องมีมันแน่
เข้าจับมันเหมือนมันมีมูลค่าและเก็บมันไว้ในเวทมนตร์จัดเก็บ
“…ต่อไปเป็นสาวเอลฟ์, หือห์”
“…ค-ค่ะ” (ลูซี่)
ลูซี่จับแขนเสื้อผม ประหม่า
เธอดูเหมือนเธอยังกลัวอยู่
“…มันดูเหมือนเจ้าจะควบคุมเวทมนตร์ของเจ้าเองไม่ได้”
“ท-ท่านบอกได้?” (ลูซี่)
“…โดยการดู มานาที่เหมือน-พายุ, ใช่”
งั้นเธอเป็นพายุจริงๆ
ผมจำครั้งนั้นครั้งหนึ่งที่ผมทำเป็นจังหวะเดียวกันกับเธอได้
“…ให้ข้ายืมไม้เท้าหน่อย”
“นี่เหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่มอบไม้เท้าไม้ที่เธอใช้อยู่ตลอดให้เขา
มันจะไม่หักเหรอ
ยักษ์ได้ดึงเส้นผมออกมาและพันมันรอบไม้เท้า
ผมของยักได้เปลี่ยนเป็นคำเขียนด้วยแสงและถูกดูดเข้าไปในไม้เท้า
“…คืนไป…ด้วยนี่, เจ้าจะมีเวลาที่ง่ายขึ้นกับเวทมนตร์ดิน”
“ข-เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)
ลูซี่ได้ไม้เท้าของเธอคืนและสวดอย่างลังเล
“[เวทมนตร์ดิน: เอิร์ท บุลเล็ต]” (ลูซี่)
ก้อนหินยักษ์ที่ขนาดไม่แพ้ของนีน่า-ซังก่อนหน้าได้ถูกยิงออกไป
“เอ่อย้า!” (นีน่า)
มันผ่านไปใกล้ที่นีน่า-ซังอยู่มาก
“ช-ชั้นขอโทษ!” (ลูซี่)
ถ้างั้นที่ไร้การควบคุมก็ยังไม่ได้รับการรักษา, หึห์
แต่เวทมนตร์ดินที่เธอไม่สามารถใช้งานได้ในตอนฝึกได้ใช้งานอย่างง่ายดาย
เธอต้องได้ไอเท็มที่ค่อนข้างดีแน่ๆ
“ฟุว้าาาา…” (ลูซี่)
ลูซี่มองดูไม้เท้าขณะที่สั่น
ดูเหมือนเธอจะประทับใจ
“…งั้น, หมดแล้ว”
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
เดี๋ยว, แล้วผมล่ะ?!
“เดี๋ยว! มาโกโตะเป็นคนที่ลำบากที่สุดนะ!” (ลูซี่)
ลูซี่โมโหไปกับผม
“…เจ้าได้การปกป้องของพระเจ้าจากโนอาห์-โอโจ้ซามาและลังได้สมบัติศักดิ์สิทธิ์จากเธอ, แล้วเจ้ายังต้องการอีกเหรอ?…ความโลภมากจะทำลายเจ้า…”
หืมม, เมื่อคุณพูดมาขนาดนี้…
คุณบอกให้ผมพอใจกับที่ผมมีอยู่?
“…ถ้าเจ้าต้องการความช่วยเหลือ, เรียกข้าผ่านโนอาห์-โอโจ้ซามะ ข้าจะช่วยเจ้าแต่เพียงแค่ครั้งเดียวนะ”
โออ้! ตัวละครสนับสนุนงั้นเรอะ?
ถ้าผมตกอยู่ในปัญหามาให้เขาช่วยดีกว่า
{พูดสิ่งที่คุณต้องการ}
{ไม่พูดมันตอนนี้} ←
โอ้, มันเป็นซักพักแล้วที่มีตัวเลือกจาก [ผู้เล่นอาร์พีจี] มา
แต่ผมยังไม่มีความาปรารถนาอะไรตอนนี้แฮ๊ะ
ไม่, ผมมีอย่างนึง
“คุณช่วยท่าน-โนอาห์จากวิหารทะเลลึกได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“…ข้าทำไม่ได้…เพื่อที่โนอาห์-โอโจ้ซามะจะได้พลังกลับคืนมา, มันต้องการผู้ศรัทธาไปสู่วิหารทะเลเลึก…แม้ว่าข้าช่วยท่าน, พลังของท่านก็จะยังไม่กลับคืนมา”
ดูเหมือนมันจะมีข้อแม้อยู่
ผมไม่ได้ยินอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย, ท่าน-เทพธิดา
ปู่ยักษ์หัวเราะเบาๆ
“…ใช้ความปรารถนาเพื่อเจ้านายแทนที่จะเป็นตัวเองเป็นการอุทิศตนที่ดี
ผมถูกชื่นชม
ดูเหมือนทางเลือกจะถูกต้องแล้ว
“…ข้าจะให้คำแนะนำเจ้าอย่างนึง”
“คำแนะนำ?” (มาโกโตะ)
“…ภาษาสปิริตของเจ้า, นั่นมันภาษาของเทพเจ้า หยุดมันซะ”
อ-โอเค…
แต่ผมใช้เวทมนตร์สปิริตไม่ได้ถ้าผมหยุดพูดภาษาสปิริตนะ
“…ภาษาสปิริตมีความหมายเมื่อไททันใช้มัน ถ้าเจ้าอยากจะใช้พลังของสปิริตในร่างมนุษ์, เจ้าต้องมองเห็นสปิริตเพื่อที่จะสนทนากับพวกเขา, และเข้าใกล้พวกเขา”
“แต่ผมมองไม่เห็นพวกเขานะ” (มาโกโตะ)
ถ้าผมทำได้, ผมคงจะไม่มีเวลายากๆแบบนี้
“…ดู”
เขาจับหัวผม
มานาแปลกประหลาดแผ่เข้ามาในตัวผม
นี่มันใช้เป็นจังหวะเดียวกัน
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ข้างหน้าผมมีลำแสง
เขียว, น้ำเงิน, เหลือง, ขาว; ผมถูกรายล้อมไปด้วยแสงสีต่างๆ
ผมไม่เคยเห็นหิ่งห้อยใจโตเกียว, แต่ถูกรายล้อมด้วยมันคงจะรู้สึกเหมือนสิ่งนี้
แสงได้หายไป
มือของยักษ์แยกออก
“…เจ้าเห็นรึยัง?”
ผมเห็น
งั้นนั่นคือสปิริต, หือห์
จำนวนไม่น้อยเลย
“…ผู้คนที่ไม่มีความสามารถมองไม่เห็นมัน… มันดูเหมือนเจ้าจะถูกชื่นชอบโดยสปิริต”
“…ภาษาสปิริตคือคำสั่งจากไททัน…สปิริตไม่ชอบให้ใครมาสั่ง”
“…มองดูสปิริต, คุยกับพวกเขา, แล้วเข้าใกล้พวกเขา”
“…ทุ่มเทตัวเจ้าซะ”
“ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)
เขาสอนผมหลายอย่างที่จะช่วยผม
“ถ้างั้น, ลาก่อน”
ยักษ์ได้หายไปในพื้น
โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน