วันนี้เป็นวันอาทิตย์
ซึ่งอยู่ช่วงกลางสัปดาห์สอบ แต่ว่าผู้จัดการบอกว่าผมต้องมาทำงานวันนี้ วันนี้ผมจึงต้องมาเป็นแคชเชียร์ในร้านเหมือนเช่นเคย
ระหว่างที่ผมยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ ผมก็นึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ตอนที่ซาเองุสะซังกำลังสอนผม ตอนที่ซาเองุสะซังกำลังทานแพนเค้กที่แสนอร่อยและภาพอื่นๆของเธอที่ผุดขึ้นมาในหัวผม
จนผมเผลอยิ้มออกมาในระหว่างทำงาน ในหัวคิดเพียงแค่ว่าซาเองุสะซังนั้นเป็นคนที่มีการแสดงหน้าตาหลากหลายแบบดี แต่ไม่ว่าหน้าแบบไหนก็ดูน่ารักไปหมด
ผมรู้สึกเหมือนมีแฟนเลยแหะ แต่พอผมคิดแบบนั้นผมก็กล่าวเนือนตัวเอง “แต่ว่าเธอคือชิออนนะ! ถึงเราจะสนิทกัน แต่อย่าคิดเกินเลยสิ!” (T/N: หรา~)
ถึงมันจะน่าสนุกไม่น้อย แต่อย่าคิดไปมากกว่านี้จะดีกว่า
แต่ถึงยังไงผมก็เป็นเด็กม.ปลาย ผมเองก็อยากให้มีสาวๆมาชอบ……ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้เป็นซาเองุสะซัง
ผมคิดว่าผมควรจะไปที่ร้านของเคนจังอีกครั้ง เพื่อปรึกษาเขาเรื่องการแต่งตัวในฤดูร้อน
—ปิ๊งป่อง!
แล้วเสียงของประตูอัตโนมัติก็ดังขึ้น ผมจึงกล่าวทักทายลูกค้าตามปกติ “ยินดีต้อนรับครับ”
ซึ่งก็คือซาเองุสะซังที่แต่งตัวน่าสงสัยเหมือนเดิม
ทันทีที่พวกเราสบตากันเธอก็รีบเดินไปที่แผงนิตยสารด้วยความเขินอายเหมือนอย่างเคย
ผมกำลังคิดถึงเธออยู่พอดีเลย คงได้เวลา “จับตาดูซาเองุสะซัง” แล้วสินะ
อย่างแรกที่เธอหยิบมาก็คือนิตยสารหนึ่งเล่มและเริ่มอ่านมันแบบปกติ
ตามปกติผมก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าเธออ่านจริงมั้ย แต่ดูเหมือนวันนี้เธอจะอ่านมันจริงๆแหะ ทำเอาผมแปลกใจไม่น้อยเลย
……ไม่สิผมหมายถึงว่าผมแปลกใจที่เธออ่านมันแบบคนปกติต่างหาก
ผมสงสัยว่าเธอกำลังอ่านอะไรอยู่จึงลองมองดู ก็พบว่ามันคือนิตยสารเกี่ยวกับร้านค้าพื้นที่แถบนี้
แล้วรู้สึกว่าเนื้อหาของเดือนนี้จะเกี่ยวกับร้านกาแฟนะ
พูดถึงร้านกาแฟเมื่อวานผมก็เพิ่งพาซาเองุสะไปเองนี่นา
ดูท่าเธอจะสนใจข้อมูลเกี่ยวกับร้านพวกนี้สินะ แถมเธออ่านไปก็ดูจะมีความสุขด้วย
หลังจากอ่านเสร็จเธอก็พยักหน้าอ่างพึงพอใจก่อนจะหยิบของใส่รถเข็นและเดินมาที่แคชเชียร์โดยไม่มีท่าทางตื่นเต้นใดๆ
ผมรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่วันนี้เธอทำตัวเป็นคนปกติ แต่ผมก็ดึงสติหลับมาและเริ่มทำหน้าที่
—กาแฟสำเร็จรูปหนึ่ง
—แพนเค้กกาแฟหนึ่ง
—กาแฟโอแลหนึ่ง
—เครื่องดื่มชูกำลังที่มีคาเฟอีนหนึ่ง
…..
เดี๋ยวนะ!
นี่มันกาแฟหมดเลยนี่หว่า!
ผมบ่นเธอในใจไปราวๆสอบรอบโดยที่เธอไม่รู้ตัว กับการที่เธอดูจะอินกับกาแฟมากตั้งแต่ไปร้านเมื่อวาน
อย่างน้อยของอย่างสุดท้ายมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกาแฟล่ะนะ
เป็นความผิดผลาดครั้งใหญ่ที่คิดว่าวันนี้เธอจะทำตัวปกติ
ผมใช้ความสามารถทุกอย่างในการกลั้นขำและคิดเงินให้เสร็จ
“ทั้งหมด 77–”
“ค่ะ!”
ยังไม่ทันพูดจบซาเองุสะซังก็เอาแบงค์พันเยนออกมา
ผมจึงรวบรวมสติและนับแบงค์นั้นมา
แล้วเธอก็รับเงินทอนไปโดนที่กุมมือผมอีกเช่นเคย แต่แล้วเธอก็หยุดไป
ผมที่กำลังสงสัยจึงมองหน้าเธอที่กำลังมองมาที่ข้อมือผมด้วยหน้าที่นิ่งค้าง
วันนี้ผมยุ่งมากจนลืมใส่สายรัดข้อมือเลยเหรอเนี่ย ผมจึงกล่าวกับเธอ
“วันนี้ผมลืมใส่มาน่ะครับ”
“……โอ๊ะ จริงเหรอคะ?”
“แต่ว่าเมื่อวานผมโหลดสติ๊กเกอร์ของชิโอรินเก็บไว้ด้วยนะ มันน่ารักมากจนผมต้องแนะนำให้ลูกค้าคนอื่นๆด้วยเลยครับ”
ผมพูดเรื่องสติ๊กเกอร์ด้วยรอยยิ้ม
ผมโหลดสติ๊กเกอร์เมื่อวานมาเพราะว่ามันน่าสนใจดีน่ะและคิดว่าจะส่งมันกลับบ้าง
แล้วอารมณ์เธอก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืก่อนจะกล่าวว่า “ฉันก็จะโหลดไว้เหมือนกันค่ะ!” ก่อนที่จะเดินออกไปอย่างมีความสุข
ระหว่างที่ผมกำลังมองตามหลังเธอไปผมก็คิดในใจว่า ความน่าสงสัยของซาเองุสะซังนี่มันมีความเป็นไปได้ที่ไร้ขีดจำกัดจริงๆ
—ดูท่าว่าเธอยังเก็บไม้ตายอันน่าสงสัยไว้อีกเยอะเลยงั้นสินะ
ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวจริงๆ!