30 ลิตตี้ คิดว่าจะโจมตีสวนยังไง
หลังจากที่ฝูงสคาร์ปถูกกำจัด มีนักผจญภัยที่ได้รับบาดเจ็บจำนวนหนึ่ง แม้ว่าไม่มีผู้เสียชีวิต คนเหล่านั้นที่ได้รับแผลที่หนักไม่สามารถถูกเมินได้
โดยเฉพาะ นักผจญภัยแรงค์ 5 ที่ถูกกระแทกตัวใส่โดยสคาร์ปทหาร และไปกระแทกกับกำแพง อยู่ในสภาพที่น่ากลัว เขายังหมดสติ เมื่อเขาถูกรีบส่งไปที่พยาบาลเพื่อการรักษา
“ชั้นได้ยินว่านายลูกธนูหมด เราคาดถึงการยิงคุ้มกันไม่ได้อีกแล้วถ้างั้น” (ไดมอส)
“ไดมอส มันต้องลำบากที่จะขนสองคนไว้ที่หลัง ให้ชั้นขนคนนึง” (นักผจญภัย)
“นายควรจะกังวลเกี่ยวกับตัวนายเอง ขานายหักอย่างสมบูรณ์เลยนี่” (ไดมอส)
“นั่นจริง แต่…” (นักผจญภัย)
ไดมอส ที่ใช้การเสริมกำลังกายภาพ ขนหนังในนักผจญภัยที่บาดเจ็บและนักผจญภัยที่ขาหัก เหงื่อออกอย่างมาก แม้ว่าเขาเป็นนักผจญภัยแรงค์ 4 เขาต้องออกจากการต่อสู้
นักผจญภัยนักเวทย์ก็ใช้เวลานานที่จะรักษาเพราะการใช้เวทมนตร์มากเกินไป มันเป็นเหมือนกันกับไลลา นักบวชหญิง ที่ไม่มีพลังเวทมนตร์พอที่จะรักษาคนบาดเจ็บทั้งหมด
“มารีบแล้วปิดประตูเถอะ คืนนี้ สมาคมนักดาบจะป้องกันทั้งคืน” (ไดมอส)
“ชั้นคิดว่าชั้นจะรักษาคนที่บาดเจ็บหนักก่อน” (ไลลา)
“ไลลา ใจเย็น ถ้าเธอใช้เวทย์มาเกินไป มันอาจจะฆ่าเธอนะ” (ไดมอส)
“ให้ชั้นทำมันจนกว่าจะนาทีสุดท้าย ได้โปรด” (ไลลา)
ไลลาจะต้องพักตัวเธอเองก่อนหน้า แต่ในที่สุดเธอก็ได้เจอบางอย่างที่เธออยากจะทำในที่ที่เธอมีความจำเป็น
มันมีเวลาที่เธอไม่สบายเพราะการใช้พลังเวทมนตร์มากเกินไป แต่มันก็มีเวลา ที่เธอเจอบางคนอย่างลิตตี้ ที่ซาบซึ้ง คนที่ดูถูกเธอ มันช่วยไม่ได้
“เรามีคนบาดเจ็บสามคนที่นี่!” (ลิตตี้)
“เฮ้ เธอแบกคนเดียวทั้งหมดไม่ได้นะ ใช่มั้ย!” (ไดมอส)
“หนูโอเค!” (ลิตตี้)
ได้มอสแสดงสีหน้าที่ถูกท่วมท้นบนหน้าของเขา เมื่อเขาเห็นลิตตี้วิ่งมาพร้อมกับคนสามคนอยู่ที่หลังของเธอ
เมื่อเห็นลิตตี้เป็นแบบนั้น ไลลาก็ถูกปลอบประโลม เธอบอกได้ว่าความกังวลของเธอ จริงๆแล้วเป็นบางอย่างที่เรื่องเล็ก ระหว่างที่มีคนอย่างลิตตี้ ที่ทำเต็มที่ที่สุดเพื่อที่จะสำเร็จเป้าหมายของพวกเธอ
ไลลาบีบเวทมนตร์ออกมาจากแกนของตัวเธอ และร่ายเวทมนตร์รักษาบนนักผจญภัยที่บาดเจ็บหนัก ที่ถูกพาเข้ามา
“อุ…ออุ…” (นักผจญภัยที่ได้รับบาดเจ็บ)
“ดี เค้าได้สติกลับมาแล้ว ตอนนี้เธอพาเค้าไปโรงพยาบาลได้” (ไลลา)
“ได้!” (ลิตตี้)
“ลิตตี้ ได้วิ่งกลับไปกลับมาระหว่างโรงพยาบาลและทางเข้าเมืองมาเป็นเวลานาน แต่เธอไม่ได้ดูเหนื่อยเลยซักนิด เธอเพิ่งสู้อย่างดุดัน และต้องการเวลาที่จะฟื้นพลังงานของเธอ แต่บางที เธอผลักดันตัวเธอเองมากเกินไป
พฤติกรรมของลิตตี้ มันแปลกประหลาดเสียจนไลลาสงสัยว่าเธอทำงานหนักจนเกินไปไหม
“ปิดประตูเมืองเถอะ!” (ยามเมือง)
ยามเมืองปิดประตูเมือง และนักผจญภัย ที่อยู่ในสภาพดีกว่าคนอื่น ในที่สุดก็นั่งลง หัวหน้าของทั้งสองสาขา และกัปตันยามเมือง ปรึกษาสถานการณ์กัน ไดมอส ที่ฟังพวกเขาจึ้ปาก
“พวกเค้าพูดว่ากำลังของเราถูกตัดเหลือครึ่งหนึ่งที่จุดนี้” (ไดมอส)
“แต่ แต่! ผู้จัดการสาขาและคนอื่นเป็นนักผจญภัยที่เก่งที่อยู่ในแรงค์ 3 ไม่ใช่เหรอ? ถ้างั้น…”
“เราไม่มีความแข็งแกร่งและพลังงานที่ไม่จำกัด และอาหารก็ด้วย เราจะจบเรื่องนี้ยังไง โดยไม่มีทรัพยากรและพลังงาน?” (ไดมอส)
“ยังไงซะ…”
นักผจญภัย ที่หมดคำพูด เงียบไป ลิตตี้รับคำพูดของไดมอสอย่างจริงจัง อย่างที่ไดมอสพูด การต่อสู้ต่อเนื่องจะแค่ทำให้พวกเธอเหนื่อย
นอกจากนี้ คนที่อยู่อาศัยในเมืองก็ออกมมาจากบ้าน และความวิตกกังวลเห็นบนหน้าพวกเขาได้
“มันเป็นเรื่องของเวลาก่อนที่คนเหล่านั้นจะเริ่มตื่นตกใจ ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้นหน่วยรักษาความปลอดภัยของเมืองจะถูกใช้งานหมด สั้นๆ…มันเกือบเป็นทางตันแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นกับผู้จัดการสาขาเรกัล? เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยังไง?”
“อะไรของนายนะ นายก็เริ่มตืนตกใจแล้วนะ” (ไดมอส)
ขณะที่ไดมอสปลอบประโลมนักผจญภัยที่ใจลอย ลิตตี้้คิดกับตัวเธอเอง ‘{แทนที่จะต่อสู้อย่างต่อเนื่อง ความสำคัญควรจะเป็นการกำจัดรากของปัญหา}’
เพื่อทำเรื่องนั้นให้สำเร็จ เธอจำเป็นต้องรู้ข้อมูลบ้าง
“ไดมอส สคาร์ปเป็นมอนสเตอร์แบบไหน? ทั้งหมดที่หนูรู้ คืออพวกมันเป็นแมลง และเป็นมอนสเตอร์ที่ใช้ชีวิตอยู่ใต้ดิน รู้มั้ย?” (ลิตตี้)
“พวกมันเป็นมอนสเตอร์ที่คล้ายกับมด ที่ใช้ชีวิตเงียบๆใต้ดิน และกินสิ่งมีชีวิตในสภาพแวดล้อมเดียวกัน ดังนั้น ตราบใดที่มันไม่เพิ่มจำนวนมาก จะมไม่ปัญหาอะไร ยังไงก็ตาม การทำงานที่เหมืองบิคกี้ ได้ไปทำให้รังมันตื่น และตอนนี้ พวกมันเพิ่มจำนวนด้วยความเร็วที่ไม่ปรกติ” (ไดมอส)
“นั่นก็เป็นเหตผลที่ทำไมนักผจญภัยได้ถูกจ้างให้จัดการพวกมันตลอด ใช่มั้ยคะ?” (ลิตตี้)
“นั่นใช่แล้ว ชั้นเกลียดที่จะพูดมัน แต่นักผจญภัยถ้าไม่สนใจในเควสเพราะรางวัลมันต่ำ ก็อยากใช้มันเพื่อเพิ่มความสำเร็จ มันเป็นควมผิดของเราที่มี่ได้จัดการพวกมันอย่างจริงจัง” (ไดมอส)
พูดอีกอย่าง จำนวนของสคาร์ปได้เพิ่มมากเกินไป และพวกมันไม่พอใจกับอาหารใต้ดินอีกต่อไป ดังนั้น พวกมันขึ้นมาเหนือพื้นดิน และเริ่มโจมตีมนุษย์
แต่ทำไมมันแค่ตอนนี้ล่ะ?
เหนือสุดของทั้งหมด เธอและโรม่า กำจัดมอนสเตอร์ที่เหมือนราชินีของพวกมันมาก่อน ขอบคุณเรื่องนัน การแพร่พันธุ์ของันควรจะถูกระงับ อย่างไรก็ตาม สถานการณ์นี้พิสูจน์ว่าบางอย่างมันผิดพลาดไป
“เรากำจัดราชินีสคาร์ปไปก่อนหน้า… ไม่ใช่นั่นควรจะแก้ปัญหาเหรอ?” (ลิตตี้)
“ยังไงซะ มันควรจะได้ผล แต่สถานการณ์นี้แน่นอนว่ามันมีเหตุผลน้อยมาก อะไรที่เดวิดทำมันไม่มีความจำเป็น แต่มันไม่ควรจะจบแบบนี้ ชั้นแค่จินตนาการได้ว่า อะไรอาจจะเกิดขึ้น…” (ไดมอส)
“มีบางอย่างแปลกเกี่ยวกับสคาร์ปที่โจมตีหนูตัวของมัน และหนวดของมันด้วย มันต่างเล็กน้อยจากก่อนหน้า”
“มันเป็นไปได้ว่ามันเป็นสคาร์ปประเภทอื่นจากพวกนั่นที่เราเจอที่เหมืองก่อนหน้า” (โรม่า)
โรม่า ที่เงียบจนถึงตอนนี้ เข้าร่วมการสนทนา เธอก็ได้คิดเกี่ยวกับมันมาเป็นเวลานาน อย่างไรก็ตาม ในสถานการณ์ที่พิเศษนี้ สามัญสำนึกของพวกเธอไม่มีความหมายอะไร
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเดวิดและคนอื่นขุดรังสคาร์ปขึ้นมาอีก?” (โรม่า)
“แน่นอนว่ามมันเป็นไปได้ เราไม่ได้เจอสคาร์ปทหารมาก่อน แม้ว่าเราจะเจอราชินีก่อนหน้านี้” (ลิตตี้)
“คุณภาพของมอนสเตอร์ก็ดูเหมือนจะต่างระดับกัน ไม่ต้องพูดถึงขนาดของรังมัน มันก็เป็นไปได้ด้วยว่าสายพันธุ์ที่แข็งแกร่งกว่าสคาร์ปรอเราอยู่ข้างหน้า” (โรม่า)
“แน่นอน นั่นเป็นที่เราเพิ่งปรึกษากันที่นี่” (กัปตันของยามเมือง)
กัปตันของยามเมือง เรียกนักผจญภัยทั้งหมด หลังจากที่ตรวจดูสคาร์ปที่ตายบางตัว พวกเขาเรียนรู้ว่ามันน่าจะเป็นสายพันธุ์อื่น ที่ไม่ใช่พวกนั้นที่อยู่ในเหมืองบิคกี้ก่อนหน้า
นักผจญภัยตกใจที่ได้เรียนรู้ว่าศพของสคาร์ปออกมาจากข้างใจตัวของสคาร์ปที่ตาย หลังจากที่มันได้ถูกประมวล
“งั้นนายจะพูดว่าสคาร์ปที่อยู่ในเหมืองบิคกี้ถูกกินโดยสคาร์ปใหม่จากรังใหม่เหรอ?”
“นั่นใช่แล้ว ไดมอส-ซังสคาร์ปเป็นมอนสเตอร์ต่อสู้ ที่จะไม่ลังเลที่จะโจมตีและกินพวกเดียวกันเอง ถ้าการประเมินของชั้นถูก มันมีโอกาสที่ดี ที่กองทัพสคาร์ปที่แข็งแกร่งกว่า มุ่งหน้ามาทางเรา” (กัปตันของยามเมือง)
“โอ้ มันจบแล้ว! ไม่มีอะไรที่เราทำได้เกี่ยวกับเรื่องแบบนั้น”
หนึ่งในนักผจญภัยประกาศออกมา ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น มันชัดเจนว่ามันจะไม่เป็นการต่อสู้ที่เขา แรงค์ 5 จะรอดชีวิตได้ คำพูดของกัปตันมันเหมือนการประกาศว่าการโจมตีครั้งต่อไป จะหมายถึงจุดจบของเขา
ภายในทั้งหมดที่ ลิตตี้ครุ่นคิดเกี่ยวกับบางอย่างที่สำคัญ
“ถ้าการแพร่พันธุ์ของสคาร์ปก่อนหน้านี้ถูกระงับ เพราะเรากำจัดราชินี งั้นรังสคาร์ปใหม่ก็ต้องมีราชินีด้วย ใช่มั้ย?” (ลิตตี้)
“นั่นควรจะเป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้ที่เราสรุปไปแล้วว่ามีรังใหม่ เราไม่ควรจะไปยุ่งกับมัน ถ้าเราทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันได้ ผู้จัดการสาขาเรกัลและคนอื่นๆ คงจะทำมันไปแล้ว” (กัปตันของยามเมือง)
“…พวกเค้าปลอดภัยมั้ย?” (ลิตตี้)
ลิตตีู้้ว่าคำถามไม่มีความหมายอะไร มันเป็นวันหนึ่งแล้วตั้งแต่ตอนนี้ กระนั้นสถานการณ์ยังน่ากลัวขนาดนี้ ลิตตี้ไม่มีทางเลือกนอกจากจะยอมรับว่ามันเป็นสถานการณ์ที่สิ้นหวังสำหรับพวกเขา
นักผจญภัยจาก่อนหน้านี้วางมือของเขาไว้บนอก เพื่อระงับตัวที่สั่นของเขา
“ถ้าเรารอนานกว่านี้อีกนิด กำลังเสริมจะมาจากเมืองหลวงราชวงศ์ในไม่นาน ใช่มั้ย?!”
“ชั้นไม่รู้ว่ามันจะใช้กี่วัน ชั้นไม่รู้ว่าเราจะทนไปถึงจุดนั้นได้มั้ย นอกจากนี้ มันแม้แต่มีโอกาสที่พวกเขาจะไม่ถูกส่งมา” (ไดมอส)
“ไดมอส-ซัง! ทำไมพี่พูดอย่างนั้น?”
“งั้นทำไมนายเป็นคนที่ตื่นตกใจล่ะ? คนที่กังวลเกี่ยวกับมันมากที่สุด คือคนเหล่านั้น!”
ไดมอสชี้นิ้วโป้งไปที่ชาวเมือง ที่มองพวกเขา พวกเขากระซิบบางอย่างใส่กัน แต่ลิตตี้ไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไร เธอเห็นความกังวลของพวกเขา และรีบไปหาพวกเขา
“ทุกคน ได้โปรดอย่ากังวลนะคะ! หนูจะกำจัดราชินีและหยุดสถานการณ์นี้ในไม่นานอย่างแน่นอน!”
มันไม่ใช่แค่ชาวเมืองที่ยอมรับคำพูดของลิตตี้ไม่ได้ แต่ไดมอสและนักผจญภัยคนอื่นก็ด้วย ที่เป็นคนแรกที่พยายามจะหยุดเธอ
“เธอพูดอะไรของเธอกันวะ? เธอแม้แต่เข้าใจสถานการณ์เมื่อชั้นอธิบายมันให้เธอฟังก่อนหน้านี้มั้ย?” (ไดมอส)
“แต่ แม้ว่าเราจะสู้ต่อไป มีความเป็นไปได้สูงที่เราอาจจะแพ้ โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงความสามารถในการแพร่พันธุ์ของสคาร์ป” (ลิตตี้)
“แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราต้องไปและเสิร์ฟตัวเองให้มอนสเตอร์พวกนั้นเป็นอาหาร!” (ไดมอส)
“นั่นเป็นทั้งหมดของการผจญภัย ไม่ใช่เหรอ?” (ลิตตี้)
ลิตตี้เก็บตัวเธอเองไม่ได้อีกต่อไป เธอเก็บเรกัลและผู้จัดการสาขาคนอื่น และรั้งตัวเองจากการพูดอะไรที่เธออยากจะพูด
ไดมอสจำการพบเจอครั้งแรกกับลิตตี้ได้ สายตาของเธอเมื่อตอนนั้น มันทำให้สันหลังเย็นวาบเหมือนที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ สายตาในตาของเธอ เมื่อเธอพูดเกี่ยวกับเป้าหมายและแรงจูงใจของเธอ ดั่งว่า ไม่ว่าอุปสรรคใดจะขวางทางของเธอเธอจะขยี้ทุกสรรพสิ่ง
ไดมอสพูดอะไรกลับไปหาเธอไม่ได้เลย
“หนูอาจจะตาย แต่นั่นคือสิ่งที่มันทำให้ตื่นเต้นสำหรับหนู และถ้าหนูมัวแต่กลัวว่าจะเสียชีวิตของหนู หนูทำการผจญภัยที่ถูกต้องไม่ได้ และหนู อยากจะผจญภัย” (ลิตตี้)
“แต่โอกาสมันต่อต้านเธอนะ…” (ไดมมอส)
“ไม่ ลิตตี้พูดถูก” (ผู้จัดการสาขา)
หัวหน้าสาขาสมาคมนักดาบพยักหน้าของเขาหลายครั้งเพื่อแสดงความเห็นด้วย ผูจัดการสาขาของสมาคมนักรบหนักก็ยืนที่ข้างลิตตี้ด้วย แสดงถึงการสนับสนุนเงียบๆของเขา
ไดมอสเกาหัวของเขา และรอให้ผู้จัดการสาขาพูด
“ในทฤษฎี อะไรที่ลิตตี้พูดมันถูก มันไม่มีอะไรรับประกันว่าม้าเร็วที่เราส่งออกไป ไปถึงเมืองหลวง นอกจากนั้น ถ้าฝูงสคาร์ปต่อไปโจมตีเราในไม่นาน พวกมันอาจจะจบที่การเข้ามาในเมืองครั้งนี้ ด้วยกำลังปัจจุบันของเรา…”
“งั้นจะทำอะไรดีล่ะ? ใครจะกระโดดเข้าไปในรังของมอนสเตอร์?” (ไดมสอ)
“มันไม่ใช่บางอย่างที่ชั้นตัดสินใจเองได้ นอกจากนี้ เราต้องทำให้มั่นใจว่าการป้องกันเมืองไม่ถูกลดไปมาก” (ผู้จัดการสาขาสมาคมนักดาบ)
“บางทีเราควรจะขอให้ทุกคนตัดสินใจ…” (ไดมอส)
สีหน้าของนักผจญภัยต่างกันขณะที่พวกเขาฟังกัปตันยามเมืองพึมพำ แม้ว่าผลของการต่อสู้ป้องกัน จะมีจำนวนผู้บาดเจ็บมาก การจะเข้าไปในรังของมอนสเตอร์ มันไม่ใช่อะไรนอกจากเป็นการฆ่าตัวตาย
นักผจญภัยที่ลิตตี้พูดถึง มันเป็นไปได้แค่คนที่มีพลังและประสบการณ์เพียงพอ ถ้าบางคนไม่รู้ที่ของตัวเอง มันจะไม่เป็นความกล้าหาญ แต่แค่ความบุ่มบ่าม
ถ้าบางคนพูดเรื่องนั้นกับลิตตี้ เธอจะหักล้างเรื่องนี้ แต่ไม่มีซักคนที่จะพูดเรื่องนี้กับเธอตรงๆ ไม่ พวกเขาพูดไม่ได้
“หนูจะไป” (ลิตตี้)
เธอเป็นคนที่สำเร็จมากสุดในการป้องกัน แม้ว่าในสถานการณ์นี้ เธอยินดีที่จะพูดและแสดงความคิดออกมา เธอไร้ความกลัว
เธอไมใช่นักผจญภัยที่คิดถึงแต่ตัวเองเพื่อที่จะเป็นคนบ่นและร้องไห้ที่เละเทะ แล้วก็ไม่ใช้นักผจญภัยที่ไม่มีกำลังใจและขาดพลังและแรงกาย
พวกคนเหล่านั้นที่ถูกช่วยโดยเธอ ช่วยไม่ได้นอกจากจะอยู่ในความเงียบ หลังจากที่ได้เห็นลิตตี้อาสาตัวเธอเอง
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook