31 ลิตตี้ เข้าไปที่รังของสคาร์ป
ผู้ที่เดินนำอยู่คือไดมอส หัวหน้าาของสาขาของสมาคมนักรบหนัก และผู้ฝึกสอนกอนซ่า ตามมาข้างหลังใกล้ๆคือลิตตี้ โรม่า ผู้ฝึกสอนโตยโต้ และเจมส์
แนวหลังคือไลลา และนักเวทย์อีกคน เพราะลิตตี้ลและโรม่ามีประสบการณ์มากที่สุดในการต่อสู้กับสคาร์ป พวกเธอถูกพาไปด้วยกัน
ในถ้ำที่แคบๆ ถ้าจบนวนคนเยอะเกินไป มันจะเป็นอุปสรรคแทน
“ชั้นหวังให้แคดด็อค-ซังมาด้วย…” (ไดมอส)
“ชั้นเข้าใจว่านายรู้สึกยังไง ไดมอส-ซัง แต่ที่อายุเท่าเค้า ชั้นให้เค้าผลักดันตัวเองหนักเกินไปไม่ได้” (ผู้จัดการสาขา)
คนแก่อย่างอัศวินแคดด็อค และหัวหน้าของสาขาสมาคมนักดาบ อยู่ที่เมืองเพราะการต่อสู้ระยะยาวเหมือนการสำรวจดันเจี้ยน มันมากเกินไปสำหรับพวกเขา มากกว่านั้น พวกเขาก็ต้องการนักผจญภัยแรงค์สูงไว้ในเมืองสำหรับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด
ทุกคนเข้าหาทางเข้าเหมืองบิคกี้อย่างช้าๆ ระหว่างที่ซ่อนหลังหินและพุ่มไม้
“ดู มีหลายรูเลย…!” (ไดมอส)
ไดมอสกระซิบ ขณะที่เขาชี้ไปที่รูเล็กและใหญ่หลายรูข้างทางเข้าเดิม และเห็นได้ว่าสคาร์ปได้เข้าและออกพวกมัน
“เข้าใจแล้ว พวกมันได้ขุดทางเข้าใหม่เพื่อออกจากเหมือง!” (ผู้จัดการสาขา)
ไม่มีสัญญานว่าพวกสคาร์ปเหล่านั้นจะมุ่งหน้าไปที่เมือง ดังนั้นผู้จัดการสาขาสรุปว่าพวกมันน่าจะหาอาหาร
“รูตรงนั้นดูเหมือนจะใช้โดยสคาร์ปเพื่อขนอาหารเข้าไป มันมีรอยเลือดและร่องรอยการลากเหยื่อเข้าไปข้างในนั่นเป็นที่ที่เราจะเข้าไป” (ผู้จัดการสาขา)
“ทำไมล่ะคะ ผู้จัดการสาขา?” (ลิตตี้)
“อาหารไม่ใช่สำหรับพวกมันอย่างเดียว แต่มันสำหรับราชินีด้วย ราชินีต้องการสารอาหาร เพื่อที่จะแพร่พันธุ์เพิ่มขึ้นไปอีก” (ผู้จัดการสาขา)
“งั้น นั่นก็อาจจะเป็นที่ที่ราชินีอยู่” (ลิตตี้)
“น่าจะ แล้วก็ พวกมันจะต้องโจมตีเมืองอีกครั้งแล้วตอนนี้ แต่มันดูเหมือนพวกมันขาดจำนวนไป มันดูเหมือนเราได้ลดจำนวนมันอย่างยิ่งใหญ่ระหว่างการบุกโจมตีก่อนหน้า นั่นเป็นเป้าหมายของเรา” (ผู้จัดการสาข)
เหตุผลที่มันไม่มีการบุกโจมตีเมื่อคืนและเมื่อเช้านี้ตอนนี้มันเข้าใจได้ง่ายๆแล้ว
แม้อย่างนั้น ศัตรูมีความสามารถแพร่พันธุ์ที่สูง แต่พวกมันสร้างไข่อย่างไม่มีจุดจบไม่ได้พวกมันต้องการทั้งอาหาร และเวลาเพื่อที่จะแพร่พันธุ์
ทุกคนรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาในอุดมคติที่จะโจมตีสวน ยกเว้นคนเดียว
“แต่มันมีพวกมันเยอะเลย ชั้นไม่รู้ว่าเราจะสามารถกวาดล้างพวกมันได้ด้วยตัวเราเองมั้ย…” (โตยโต้)
“โตยโต้-ซัง ชั้นรู้ว่านายใจอ่อน แต่ระงับตัวเองจากการพูดตอนนี้ เพราะนอกจากนี้ รุ่นน้องที่น่ารักดูนายอยู่” (ผู้จัดการสาขา)
“ครับ ผมจะทำเต็มที่…” (โตยโต้)
เมื่อลิตตี้เจอโตยโต้ครั้งแรกในการฝึก เขาดูมีประสบการณ์และเก่ง อย่างไรก็ตาม เขาสั่นหลังจากที่เห็นจำนวนของสคาร์ปที่โจมตีเมือง โตยโต้ มองดูว่าลิตตี้สู้กับสคาร์ปอย่างไร ในที่สุดก็รับรู้ว่าเธอเป็นฝั่งมิตรที่พึ่งพาได้
เขาเป็นทหารผ่านศึกแรงค์ 3 ความรู้และประสบการณ์ของเขา ถูกรวมให้ผู้จัดการสาขาตัดสินใจว่าจะบุกโจมตี มันเทียบไม่ได้้เลยกับประสบการณ์ของลิตตี้ ลิตตี้เรียนรู้จากพวกเขา พึ่งพาพวกเขา และซาบซึ้งกับมัน เธอมีเป้าหมายลับอยู่ในใจของเธอ
***
“เราจะทำการโจมตีเมื่อสคาร์ปเข้าไปในบางรู ทุกคน คอยดูไว้” (ผู้จัดการสาขา)
“”ครับ/ค่ะ…!”” (ทุกคน)
ด้วยผู้จัดการสาขาที่นำอยู่ ทุกคนเข้าหาก้อนหินที่ใกล้เหมืองที่สุดอย่างช้าๆ และกลั้นหายใจ ทันทีที่เขายกมือ และส่งสัญญานให้เคลื่อนที่ไปข้างหน้า ทุกคนเคลื่อนไหวไปกับเขาที่นำทาง
พลังการโจมตีของผู้จัดการสาขา มันคล้ายกับการพุ่งโจมตีของบาฟโฟโล่ แต่พลังการโจมตีมันเทียบไม่ได้กับมันเลย การโจมตีไม่ทันตั้งตัวมันทรงพลังมาก จนมันดูเหมือนมันจะลบหางของสคาร์ปไป ไปจนถึงกลุ่มที่นำทาง
“เข้าไปลึกกว่านี้เถอะ!” (ผู้จัดการสาขา)
ไดมอสตามไป และผู้ฝึกสอนกอนซ่าไปอยู่ที่แนวหลัง เพื่อเลี่ยงการถูกเจออย่างไม่ได้ป้องกันในการโจมตีขนาบ ในถ้ำที่แนวหลังเปราะบาง
แนวหลังถูกปกป้องทั้งข้างหน้าและข้างหลัง และนักสู้ดาบเบาเหมือนลิตตี้และคนอื่น ถูกแยกออกไประหว่างนั้น
สิ่งที่ทำให้กลุ่มนี้ตกใจเมื่อพวกเธอเข้าไปในถ้ำ คือมันไม่มีร่องรอยของเหมืองบิคกี้เดิมอีกแล้ว ทางเดินถูกแบ่งเป็นทางแยกที่ขึ้นและลง ซ้ายและขวา ไม่มีรูปแบบของการควบคุมเลย
ความกว้างของทางเดิน ที่ดูเหมือนถูกออกแบบมาเพื่อให้เหมาะสมกับมอนสเตอร์ที่ผ่านมัน ไม่ใช่ปัญหา
พูดอีกอย่าง มันถูกพิสูจน์ว่ามีสคาร์ปมากขึ้นสองหรือสามเท่า อย่างที่นักผจญภัยคาดไว้
“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย… การจะมีรังที่ใหญ่เป็นสัตว์ประหลาดแบบนี้ใกล้กับเมือง นี่มันเป็นภัยพิบัติได้เลยถ้าเราไม่ทำอะไร ในท้ายที่สุด” (ผู้จัดการสาขา)
“หนึ่งในมันนำไปสู่ตำแหน่งของราชินี ใช่มั้ยคะ?” (ลิตตี้)
“ใช่ ลิตตี้ ดังนั้นอาจจะเป็นที่ที่ถูกต้องที่พวกนี้ไป” (ผู้จัดการสาขา)
เมื่อผู้จัดการสาขาพูดถึงพวกนี้ เขาพูดถึงสคาร์ปตัวสุดท้ายที่เรากำจัด ทางเข้าที่สคาร์ปที่ขนอาหารก้าวเข้าไป น่าจะเป็นทางที่ถูกต้อง
โดยไม่มีเงื่อนงำอื่น ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่จะคัดค้าน
กลุ่มเดินเข้าไปต่อเพพื่อสกัดกั้นสคาร์ป เพราะมีสคาร์ปทหารคลานขึ้นและลงทางเดิน และโจมตีพวกเขาจากทุกทิศทาง มันเป็นประสบการณ์ที่เป็นแผลทางใจอย่างแน่นอน สำหรับคนเหล่านั้นที่แรงค์ 4 และต่ำลงไป
“《ตาย!》” (ผู้จัดการสาขา)
ผู้จัดการสาขาเป็นกำแพง และป้องกันการพุ่งเข้ามาของสคาร์ปทหาร เขาแทงหัวของสคาร์ปทหารที่อยู่บนพื้นด้วยหอกใหญ่ของเขา และจากนั้น โดยไม่ดึงหอกกลับไป เขาแทงสคาร์ปทหารที่คลานอยู่ข้างบนด้วยกำลัง
โดยไม่เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ผู้จัดการสาขา ดึงหอกกลับมาจากตัวสคาร์ปทหารที่ตาย หลังจากที่มันหล่นมาตายบนพื้น และจากนั้นทำการโจมตีสคาร์ปทหารที่เข้าหาใหม่”
“ควงแทง!” (ผู้จัดการสาขขา)
จากหัวถึงตัวมัน สคาร์ปทหารที่เข้ามาหายไป ทิ้งไว้เพียงขามันไว้ข้างหลังเท่านั้น
ลิตตี้เป็นคนที่ประทับใจทางอารมณ์ โดยทักษะของผู้จัดการสาขา ที่กำจัดปีศาจแรงค์ 4 ด้วยการโจมตีทีเดียว
เขามีพลังที่มหาศาลที่จะเอาชนะอุปสรรคที่คนหนึ่งคาดไม่ถึง ว่าจะมาจากคลาสนักรบหนักที่เน้นไปทางป้องกัน และแสดงความต่างของทักษะของตัวเขาเองและคนอื่น
แม้ว่าหลังจากที่ได้คลาสนักรบหนักเหมือนกับผู้จัดการสาขา หลังจากการต่อสู้เทียมกับเธอ ลิตตี้ ไม่เชื่อเลยว่าคนที่โดดเด่นแบบเขา จะรับรู้ถึงตัวเธอ
“ผู้จัดการสาขาาเก่งมาก! แต่เมื่อดูการเคลื่อนไหวของพี่ มันไม่ได้ดูเหมือนพี่เน้นไปทางป้องกันเลยนะ รู้มั้ย?” (ลิตตี้)
“หืมม? พี่สู้ด้วยหลักการที่ว่า ถ้าพี่มีเวลาเพื่อปกป้อง พี่ควรจะโจมมตี นั่นทำไมพี่เจอปัญหาบ่อยเมื่อตั้งปาร์ตี้ เพราะทั้งหมด พี่สมควรจะเป็นคนที่ทำการป้องกัน ฮ่าฮ่าฮ่า!” (ผู้จัดการสาขา)
“แม้ว่าพี่เป็นนักรบหนักเหรอ?” (ลิตตี้)
“สิ่งที่เราสอนในสมาคมเป็นมาตรฐานของวิธีที่เราทำสิ่งต่างๆ เธอก็ด้วย เธอควรจะหาแนวที่เหมาะสมกับหนู” (ผู้จัดการสาขา)
เมื่อดูสถานการของพวกเธอ นักผจญภัยคนอื่น สงสัยว่ามันเป็นเวลาที่ถูกต้องที่จะมาคุยหัวเรื่องนี้กับลิตตี้มั้ย นักผจญภัยหลายคน ไมเข้าใจพวกเธอ
ผู้จัดการสาขานั้นแข็งแกร่งอย่างแน่นอน แต่เมื่อพวกเขาเห็นความตื่นเต้นบนหน้าของลิตตี้ พวกเขาสงสังว่าสาวคนนี้ เข้าใจความจริงจังของสถานการ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้มั้ย
เพื่อให้ยุติธรรม ปฏิสัมพันธ์ของพวกเขา ลดความประหม่าให้กับสมาชิในทีมคนอื่น
“หนูอยากจะใช้ควงแทงด้วย!” (ลิตตี้)
“ถ้าหนูทำมันได้ด้วยแค่การมอง ลองมันเลย แต่พี่ไม่รู้ว่าหนูใช้ได้แม่นเหมือนพี่มั้ยนะ เดี๋ยว โจมตีขนาบ!” (ผู้จัดการสาขา)
จากข้างหน้าและข้างหลัง สคาร์ปและสคาร์ปทหารมุ่งหน้าเข้ามา ข้างหน้า คือผู้จัดการสาขาและไดมอส และข้างหลังพวกเขา ผู้ฝึกสอนกอนซ่าและโตยโต้ รั้งแถวไว้ แม้ว่าพวกเขาจะดูเป็นอย่างนั้น โตยโต้มีความสามารถที่จะฟันสคาร์ปหลายตัวตายได้ด้วยการฟันทีเดียว และการป้องกันที่แข็งแกร่งของกอนซ่า ไม่ทิ้งช่องว่างให้เกินความผิดพลาด
มากไปกว่านั้น การสนับสนุนของนักเวทย์แนวหลัง รั้งฝูงสคาร์ปไม่ให้เข้ามาได้
เท่าที่เห็น ไม่ได้ดูเหมือนจะมีปัญหาใด หรือพวกเขาคิดอย่างนั้น กลุ่มได้ผ่อนคลายทางใจ และประเมินความซับซ้อนของเขาวงกตนี้ต่ำไป
***
“ทั้งหมดนี้มันนำไปที่ไหนกันวะ?” (ไดมอส)
“มาพักก่อนเถอะ มันต้องเป็นตอนดึกแล้วตอนนี้” (ผู้จัดการสาขา)
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมไดมอสอยากจะขาดสติ ไม่ว่าพวกเขาจะไปไกลแค่ไหน พวกเขาไม่ได้ดูเหมือนจะหาราชินีเจอเลย แม้อย่างนั้น ศัตรูโจมตีต่อเนื่องโดยไม่มีความปราณี
ผู้จัดการสาขาตัดสินใจที่จะตั้งแคมป์ในถ้ำเล็กๆและพัก มันถูกปคลุมไปด้วยแมลงที่ตายแต่ไม่มีใครกังวลเกี่ยวกับมัน
“ชั้นและสมาชิกรุ่นพี่ จะสลับกันเฝ้าดูให้ ทีละหนึ่งชั่วโมง” (ผู้จัดการสาขา)
“ผู้จัดการสาขา นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาช้าลงจริงๆนะ ใช่มั้ย? เราอาจจะสามารถช่วยคนอื่นได้ ถ้าเราเจอพวกเค้า” (ไดมอส)
“เรามีพลังกายจำกัดนะ ชั้นก็ไม่ได้อยากจะพักจริงๆ แต่เราต้องเตรียมตัวสำหรับการสู้กับราชินี” (ผู้จัดการสาขา)
“แต่…” (ไดมอส)
นักผจญภัยที่เหลือ ซาบซึ้งกับการได้พักผู้จัดการสาขาที่มีหน้าที่ใจเย็นเมื่อมองผิวเผิน จริงๆแล้วเหงื่อเย็นออกมา
แม้ว่าสคาร์ปแน่นอนว่าจะถูกรู้ว่าแพร่พันธุ์ได้สูง เขาไม่เคยได้ยินอะไร ที่มันจะใหญ่ขนาดนี้ ถ้าถูกปล่อยไว้ ในที่สุดรังมันก็จะไปอยู่ใต้ดินของเมื่อง
เขาคิดถึงการสรุปได้ว่า มันไร้เดียงสานิดหน่อย สำหรับพวกเขาที่จะทำการบุก
ผู้จัดการสาขา อยากให้คนที่เด็กกว่าพัก และทิ้งการป้องกันไว้ให้เขาและสมาชิกรุ่นพี่คนอื่น เพราะในเหตุการณ์ที่สิ่งต่างๆมันแย่จริๆ เด็กๆอย่างน้อยก็จะมีโอกาสให้วิ่งหนี
“มันเป็นรังใหญ่ หนูสงสัยว่าเราเหมือนนักผจญภัยที่สำรวจบริเวณที่ไม่เคยถูกสำรวจมาก่อนมั้ย” (ลิตตี้)
“เรียกรังสคาร์ปว่าพื้นที่ที่ไม่ถูกสำรวจมันพูดเกินจริงไปหน่อยนะ…” (ผู้จัดการสาขา)
“แต่ผู้จัดการสาขาคะ ไม่มีใครรู้ว่าราชินีอยู่ที่ไหน หรือมันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ว่ามันโอเคที่จะเรียกกมันว่าเป็นดันเจี้ยนที่ไม่รู้จักเหรอคะ?” (ลิตตี้)
“ได้ แน่นอน…” (ผู้จัดการสาขา)
“งั้น มันเป็นบริเวณที่ไม่ถูกสำรวจ! เราจะเป็นคนแรกที่ฝ่าที่นี่ไป! มันจะเป็นความรู้สึกของความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่!” (ลิตตี้)
“ฟุ่ ฟุ่ฮ่าฮ่าฮ่า…” (ผู้จัดการสาขา)
ขณะที่ลิตตี้ประกาศนักผจญภัยคนอื่นเพียงแต่หัวเราะออกมากับการแถลงการที่ไร้เดียวสาของเธอ เธอแม้แต่คิดถึงความคิดนี้ได้ยังไง ภายใต้สถานการณ์แบบนี้? เป็นไปได้มั้ยว่าเด็กคนนี้ ไม่มีความรู้สึกถึงความสิ้นหวังเลย?
{มันไม่ใช่เวลาสำหรับชั้น ที่ทั้งอาวุโสและมีประสบการณ์กว่า ที่จะมาขาดสติที่นี่} ผู้จัดการสาขาตบแก้มของเขาเองด้วยสองมือ
“โอเค หลังจากที่พัก เราจะไปต่อด้วยจิตวิญญานที่สูงขึ้น อย่าให้แมลงพวกนั้นเอาชนะเรา!” (ผู้จัดการสาขา)
“ผู้จัดการสาขาคะ! หนูอยากลองควงแทงนั่น! หนุเป็นคนที่เฝ้าดูและพวกพี่พักแทนมั้ยคะ?” (ลิตตี้)
“ลิตตี้ เธอได้พักเต็มที่สองชั่วโมงเอง คนอื่นด้วย ไดมอสและชั้นจะเฝ้าดูสำหรับตอนนี้ ปล่อยมันให้คนที่มีประสบการณ์มากกว่า” (ผู้จัดการสาขา)
“เอออ๋…?” (ลิตตี้)
นอกจากลิตตี้ นักผจภัยที่เหลือซาบซึ้งกับการจัดคนคุ้มกัน แต่ความรู้สึกองความกระอักกระอ่วนชนะ บางทีเมื่อรู้บรรยากาศ ผู้จัดการสาขามองไปรอบๆ เพื่อที่จะให้มั่นใจ ว่าสบตากับทุกคน
“ยังไงซะ เห้อ นี่มันคือความหมายของการเป็นผู้นำชั้นเป็นผู้จัดการสาขา เราจะเป็นนักผจญภัยแบบไหน ถ้าเราไม่ดูแลรุ่นที่เด็กกว่า?” (ผู้จัดการสาขาา)
ผู้จัดการสาขาเกาคางในความเขินอาย คำพูดของเขาถูกได้ยินไปถึงนักผจญภัยที่แรงค์ 4 และต่ำลงมา รวมไปถึงลิตตี้
อย่างไรก็ตามมีแค่ไดมอส ที่อยู่ในระดับอายุดีๆ คนแบบนั้น แน่นอนว่า ต้องให้ผู้จัดการสาขายืมมือ เพื่อที่จะผ่อนคลายสถานการณ์ที่กระอักกระอ่วนนี้
“นั่นทำไม พักตัวเองให้ถูกต้อง ให้ชั้นบอกพวกเธอ…” (ผู้จัดการสาขา)
“…{ชั้นจะไม่ปล่อยให้พวกเธอตาย ชั้นสัญญาอย่างมั่นใจ} คือที่นายกำลังจะพูด ใช่มั้ย?” (ไดมอส)
“เฮ้ ไดมอส-ซัง อย่ามาขัดจังหวะเมื่อชั้นกำลังจะมีช่วงเวลาสิ” (ผู้จัดการสาขา)
“ถ้านายอาย งั้นก็ออกจากประเด็นนี้ซักทีสิ แล้วก็ นายลูบคางมากเกินไปนะ” (ไดมอส)
ผู้จัดการสาขา ถูกเปิดเผยนิสัยโดยไดมอส รีบเอามือออกจากคาง
แม่ว่าจะอยู่ในที่แบบนี้หลังจากที่ได้ยินผู้จัดการสาขา ทุกคนรู้สึกถึงพลังบางอย่างในคำพูดของเขา มันมอบความหวังและกำลังใจให้กับกลุ่มนักผจญภัย ที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยความสิ้นหวัง
“ลิตตี้ มาพักกันเถอะ” (โรม่า)
“ได้ โรม่า-ซัง มาฟื้นกำลังและไปอีกครั้งเถอะ!” (ลิตตี้)
“ใช่…” (โรม่า)
ผู้จัดการสาขามองดูผู้ฝึกสอนโตยโต้ เพื่อส่งสัญญานให้เขาว่าเขาเป็นคนต่อไปที่ต้องคุ้มกัน โตยโต้ผิดหวัง แต่ไม่ปฏิเสธข้อเสนอ
โตยโต้จริงจังในวิธีของเขาเอง แม้ว่าจะขลาด แต่เขาไม่เคยให้มันแสดงอยู่บนหน้าของเขาเพื่อที่เขาจะไม่ดูน่าสมเพชต่อหน้ารุ่นน้อง อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยให้รุ่นน้องใช้ชิวิตไปถึงศักยภาพของพวกเขา เพราะเขาขี้เกียจ และไม่เคยสนใจพวกเขา ผู้จัดการสาขา ให้ผู้ฝึกสอนโตยโต้จำ ว่าเขาจะถูกพามามาถูกทาง
“ปล่อยที่เหลือให้เรา ใช่มั้ย เจมส์?” (ผู้จัดการสาขา)
“ใช่ โดยเฉพาะลิตตี้ พักบ้าง” (เจมส์)
“หนูเหรอ?” (ลิตตี้)
“เธอต้องควบคุมความตื่นเต้นของเธอก่ออนตอนนี้ โอเคมั้ย?” (เจมส์)
ผู้จัดการสาขาและเจมส์ที่มีหน้าที่คุ้มกันมีแรงจูงใจมากขึ้น และสถานการณ์ที่มีชีวิตชีวา ที่ทุกคนผ่อนคลายกับผู้จัดการสาขา
ปรกติแล้ว เมื่อปาร์ตี้ทำการพัก พวกเขาสมควรจะแบ่งงานเท่าๆกัน ไม่ว่าใครจะเชี่ยวชาญอะไร
มันเป็นลิตตี้ที่ทำให้ผู้จัดการสาขาเปลี่ยนการกำหนดคนของเขา ความกระตือรือร้นของเธอทำให้เขามุ่งมั่นตั้งใจที่จะปกป้องทุกคน
มันก็ยังเป็นเพราเธอทำให้เขาจำจิตวิญญานการเป็นนักผจญภัยระหว่างปีที่เขาหนุ่มๆได้ ซึ่งเขาได้ลืมมันไปนานแล้ว
แต่เหนือสุดของทั้งหมด คนอย่างเธอคือคนที่ควรจะหวงแหน ถ้าเธอและพวกรุ่นใหม่ของอนาคต ได้รับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ในการพัฒนาตัวพวกเขาเอง สคาร์ปมันจะไม่เป็นอะไรนอกไปจากอุปสรรคเล็กๆกับพวกเขา
ผู้จัดการสาขาขอบคุณลิตตี้ในหัวใจของเขา ที่มอบโอกาสให้เขามองสถานการณ์ด้วยมุมมองที่กว้างกว่า
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook