32 ลิตตี้ มุ่งหน้าไปกลางรัง
ทุกคนพักและเดินหน้าซ้ำๆถึงทางตันที่อยู่ไกล แต่พวกเธอยังไม่เจอเป้าหมายที่พวกเธอค้นหา พวกเธอไปถึงทางตันถูกซุ่มโจมตีจากด้านหลัง และต้องหันกลับไปหลายครั้ง
ด้วยเสบียงที่ลดจำนวนลง และเวลาค้นหาที่นานขึ้น นานขึ้น ไม่มีใครยินดีที่จะตรวจดูว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่อีกแล้ว
ไม่เพียงแต่พลังกายของพวกเธอที่ต้องตั้งคำถามเท่านั้น ถ้ำมันเล็กเกินไป มันเป็นที่ที่แสงของพระอาทิตย์ไม่ส่องเข้าไป และไม่มีใครรู้ว่าสคาร์ปจะมาโจมตีเมื่อไหร่ ความเครียดมันสูงมาก จนบางคนของพวกเธออยู่ในระหว่างการเกือบที่จะขาดสติ
“ชู่ววว ผู้จัดการสาขา…. กลับกันเถอะ อย่างที่คาด เราจะถูกกวาดล้างถ้าเราไปต่อแบบนี้…”
“นั่นใช่แล้ว ชั้นขอโทษ แต่มาเรียกนี่วาจุดจบเถอะ” (ผู้จัดการสาขา)
“โอ้ ไม่…” (ลิตตี้)
แม้ว่าลิตตี้จะเข้าใจเหตุผลในหัวของเธอ เธอยังไม่อยากหยุดการค้นหา ระหว่างที่ทุกคนที่นี่เสียกำลังกาย และจะประสาทกิน ลิตตี้ยังไม่เสียแรงจูงใจของเธอไปเลย
จากการต่อสู้ก่อนหน้านี้ ทุกคนรู้ว่ากำลังของลิตตี้ไม่ลดลงไปเลย และเธอยังมีแนวคิดแปลกๆอยู่ ในแง่ของความอึดและสภาพจิตใจ สาวคนนี้ แน่นอนว่าไม่ได้อยู่ในรดับที่ธรรมดา แม้ว่าเธอสมควรที่จะเป็นมิตรของพวกเขา พวกเขารู้สึกว่าเธอต่างจากพวกเขา อย่างไรก็ไม่รู้
ผู้จัดการสาขา ก็รับรู้ความแข็งแกร่งของเธอด้วย แต่เขายังทนกับพฤติกรรมแบบนี้ไม่ได้
“กำลังกายมันถดถอยก่อนที่เธอจะรู้ตัว นอกจากนี้ เธอควรจะพิจารณาถึงสมาชิกของทีม” (ผู้จัดการสาขา)
“หนูเข้าใจ…” (ลิตตี้)
“เราทำแผนที่ไว้บ้างแล้ว ครั้งต่อไปที่เรามาที่เขาวงกตนี้ เราควรจะเดินหน้าไปได้ง่ายกว่านี้นิดหน่อย” (ผู้จัดการสาขา)
การทำแผนที่มันสำคัญเมื่อลงไปที่เขาวงกตที่ลึก ขึ้นอยู่กับดันเจียน มันอาจจะใช้เวลาเป็นวันหรือเดือนเพื่อที่จะทำมันให้สำเร็จ ผู้จัดการสาขา ดูแผนที่ทำมือคร่าวๆในมือเขา และดูเหนื่อยนิดหน่อย
หนึ่งในทางแยกที่ยังไม่ถูกเติมเต็ม น่าจะพาไปที่ราชินี แต่ทุกคนอยู่ใก้ลขีดจำกัดแล้ว
“มากลับกันเถอ เฮ้ กอนซ่า!” (ผู้จัดการสาขา)
“โอเค! ถ้างั้น…” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
ผู้ฝึกสอนกอนซ่าข้างหลังตอบการเรียกของผู้จัดการสาขา แต่จากนั้นเขาแข็งไปและหยุดพูดกลายประโยค มันมีมอนสเตอร์อัดกันในบริเวณที่เหมือนโดมที่พวกเขาเพิ่งจะผ่านมา
ผู้จัดการสาขา รู้สึกว่าบางอย่างแปลกไป ผลักดันนักผจญภัยคนอื่นเพื่อไปยืนข้างกอนซ่า
“ผู้จัดการสาขา นะ… นั่นอะไรกัน?” ผู้ฝึกสอนกอนซ่าพูดในน้ำเสียงที่ตกใจ
“นั่น… ดูเหมือนจะเป็นผู้คุ้มกันราชินี ชั้นได้มีความรู้สึกแย่เกี่ยวกับมันจากขนาดของรัง แต่มันเกิดมาแล้ว หือห์?” (ผู้จัดการสาขา)
“ไม่มีทางน่า….” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)
มันเป็นผู้จัดการสาขาที่วิเคราะห์พฤติกรรมที่เล็กน้อยของมอนสเตอร์ที่คืบคลาน
หลังจากที่แนะนำสรุปความสามารถผู้คุ้มกันราชินีคร่าวๆ และการต่อสู้จะดำเนินการอย่างไร ผู้จัดการสาขาปลดปล่อยการโจมตีหอกแรก และจากนั้นตามด้วยการโจมตีเป็นชุด ที่ไม่อนุญาติให้มอนสเตอร์โจมตีสวน
ในท้ายที่สุด ควงแทงโดนท้องของมอนสเตอร์ ส่งมันบินไป และกระแทกกับกำแพงถ้ำ
“กอนซ่า! ไดมอส-ซัง!” (ผู้จัดการสาขา)
ผู้จัดการสาขาเรียกออกมา ทำการป้องกันสำเร็จ ขณะที่ทั้งสามคนยืนต่อต้านมอนสเตอร์ แนวหลังของปาร์ตี้ นักเวทย์ปลดปล่อยน้ำแข็ง ระหว่างที่โตยโต้และเจมส์รับการท้าทายที่จะโจมตีจากจุดบอด
ลิตตี้ มึนงงโดยการประสานงานที่งดงามของนักผจญภัยที่มีทักษะเหล่านั้น มากเท่าที่ลิตตี้อยากจะมีส่วนร่วมกับการต่อสู้กับมอนสเตอร์ เธอและโรม่ารับผิดชอบเรื่องการทำให้มั่นใจว่าไม่มีสคาร์ปตัวอื่นมาแทรกแซงกับการต่อสู้กับมอนสเตอร์ และเฝ้าดูสถานการณ์โดยรวม มากกว่านั้น พวกเธอไม่มีประสบการณ์มากที่จะสู้กับมอนสเตอร์แรงค์สูงที่พวกเธอไม่เคยได้เจอมาก่อน
“ว้าว! นั่นดูเก่งจัง!” (ลิตตี้)
“ใช่ แต่เราได้เปรียบมันอยู่ตอนนี้!” (โรม่า)
มอนสเตอร์ที่เหมือนตั๊กแตนตำข้าวเซไปเซมาข้างหน้าผู้จัดการสาขาและผู้ฝึกสอนที่หายใจไม่ทัน ทันทีที่มันทำรอยฟันเกินขึ้นในตัวของผู้ฝึกสอนกอนซ่าและไดมอส
ไดมอสยืนขึ้นด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดบนหน้าของเขา แต่กอนซ่าอยู่ในสภาพที่อันตรายมากว่า
“ไดมอส-ซัง กอนซ่า-ซัง!” (ลิตตี้)
“ลิตตี้ ไม่! อยู่กับที่!” (โรม่า)
โรม่าหยุดลิตตี้จากการที่จะตื่นเต้นมากเกินไป เพราะทุกคนต้องทำหน้าที่ที่ถูกมอบให้ถูกต้อง
ภายในการต่อสู้ที่อันตราย ลิตตี้ทำให้ตัวเองใจเย็นและเริ่มเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของมอนสเตอร์ที่ผู้จัดการสาขา และคนอื่นๆสู้อย่างยากลำบาก
“มอนสเตอร์มีนาม 【{ใบมีดมือประหารที่ดีเลิส}】 … ผู้คุ้มกันราชินี… หืมมม… ผู้คุ้มกัน…” (ลิตตี้)
ลิตตี้ไม่เคยได้ยินถึงมอนสเตอร์นี้มาก่อน แต่คำว่า “ผู้คุ้มกัน” เป็นกลไกให้พริบตาของแรงบันดาลใจเข้ามาในใจเธอ
ถ้าลิตตี้ทำการกระทำอะไรที่ไม่ได้ถูกอนุญาต เธออาจจะทำให้การประสานงานของปาร์ตี้เสียไป แล้วก็ มอนสเตอร์นี้สร้างความบาดเจ็บให้คนที่เจนศึก รวมไปถึงกอนซ่า ด้วยความเร็วของมัน ดังนั้น มันจะเป็นสิ่งที่ค่อนข้างอันตรายสำหรับเธอที่จะทำตามแผนของเธอ
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่คิดมากกว่านั้น ลิตตี้ รู้สึกว่ามันจะคุ้มค่าพอที่จะรับความเสี่ยงนั้น ลิตตี้เผาการเคลื่อนไหวของมอนสเตอร์ทั้งหมดเข้าไปในตาของเธอ และจากนั้น เธอกระโดดออกไป
“โอ้ เธอ!” (ผู้จัดการสาขา)
เมินคำพูดของผู้จัดการสาขา ลิตตี้วิ่งไปสู่ทางเดินให้ ใบมีดมือประหารที่ดีเลิสตามเธอไปอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ลิตตี้หนีไป
จากมุมมองของคนนอก มันดูเหมือนดั่งเธอพยายามที่จะเอาตัวรอดด้วยตัวเธอเอง โดยการวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย และเมื่อผสมมันกับความเร็วของลิตตี้ ที่สนับสนุนโดยความแข็งกร่งของกำลังขาของเธอ ใบมีดมือประหารที่ดีเลิศยอมแพ้ และหยุด จากนั้นหันไปหาผู้จัดการสาขาและคนอื่นๆ มันกลับไปที่บริเวณโดม
“ทางนี้…! ต่อไป!” (ลิตตี้)
ลิตตี้ก็วิ่งกลับไปสูอีกทางเดินหนึ่ง ใบมีดมือประหารที่ดีเลิศ ที่หันหลังให้ลิตตี้ ทันใดนั้นก็หันกลับมา แต่ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้มันไล่ตามลิตตี้อย่างเร่าร้อน
“จึ! เด็กเวรนั่นมันทำอะไรกันวะ!” (ผู้จัดการสาขา)
ลิตตี้หมุนตัวของเธอเพื่อปัดป้องเคียวที่มันส่งลงมา ระหว่างที่จับโล่ของเธอ แต่เธอยังเสียสมดุลไปและไปกระแทกกับกำแพงอย่างหนักหน่วง
อย่างไรก็ตาม ลิตตี้ไม่ได้สนใจความเจ็บปวด และวิ่งไปที่ผู้จัดการสาขาและคนอื่นๆระหว่างที่เลี่ยงการโจมตีของมอนสสเตอร์
“ผู้จัดการสาขาคะ ทางนั้นเป็นทางที่ถูกต้องที่จะพาไปหาราชินี” (ลิตตี้)
“เธอ เป็นไปได้มั้ยว่าเธอพยายามจะทำ…” (ผู้จัดการสาขา)
“มันยอมแพ้ที่จะตามหนูระหว่างที่หนูวิ่งไปที่ทางเดินนั้น แต่มันตามหนูเหมือนสัตว์บ้าเมื่อหนูวิ่งไปทางนั้น ในฐานะผู้คุ้มกันราชินี ความรับผิดชอบหลักของมันคือให้เราอยู่ห่างจากราชินี ทางนั้นมันต้องนำไปหาราชินีแน่ๆเลย” (ลิตตี้)
“เธอยอมเสี่ยงมากเพื่อที่จะแค่ให้มันบอกทาง…” ผู้จัดการสาขาพูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
ใบมีดมือประหารที่ดีเลิศป้องกันทางเดินที่ดูเหมือนจะเป็นทางที่ถูกต้อง และผู้จัดการสาขา ยิงควงแทงออกไปอีกครั้งสู่มอนสเตอร์ตั๊กแตนตำข้าว ที่มันปฏิเสธที่จะขยับออกมาจากตรงนั้นอย่างดื้อด้าน พายุเฉือดเฉือนของลิตตี้ และการฟันหลายครั้งของเจมส์และโตยโต้ถูกส่งไปที่เป้าหาย ซึ่งมันเกือบจะหลบไม่ได้โดยมอนสเตอร์ แม้ว่าพวกเธอจะล้มเหลวในการทำให้มันโดนเป้าหมาย พวกเธอยงสร้างความเสียหายได้อย่างมั่นคง
ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่มอนสเตอร์พยายามจะปล่อยการโจมตีจากเคียวออกมา ลิตตี้ พุ่งไปที่ททางเดิน บังคับให้มอนสเตอร์หยุดการโจมตีของมัน และกันการเดินหน้าของลิตตี้
ผู้จัดการสาขา ชิงเปรียบจากช่องเปิดนั้น
ลิตตี้ และคนอื่นๆวนเวียนการกระทำเดิมๆอีกครั้งและอีกครั้ง
มันเป็นการโจมตีที่ซ้ำซากจำเจ แต่พวกเขาพยายามจะจบชชีวิตผู้คุ้มกันราชินี แต่ อย่างทที่ชื่อของมันบ่งบอกมันเป็นมอนสเตอร์ที่เก่งกาจ
“ดันอีกครั้งนึง!” (ผู้จัดการสาขา)
ผู้จัดการสาขาผู้ถูก ใบมีดมือประหารที่ดีเลิศ ยืนดีๆไม่ได้อีกแล้ว มันทำได้แค่ทนความเจ็บปวดขณะที่แขนขามากมายของมันอยู่บนพื้น
“ฮ่าา! 《ควงแทง!!!》” (ลิตตี้)
มันเป็นากรเลียนแบบทักษะของจริงที่ลิตตี้ยิงมันจากหอกมือเดียว แต่มันเพียงพอที่จะหยุดมอนสเตอร์ที่บาดเจ็บ
แม้ว่ามันโดนมอนสเตอร์ที่หัว การโจมตีมันไม่ได้ทำลายมันเพราะควมเข็งของมัน หลังจากซักพักหนึ่ง ในที่สุดมอนสเตอร์ก็ทรุดลดไปเป็นกองที่ยู่ยี่ ผู้จัดการสาขารีบมองดูรอบๆเพื่อยืนยันว่าทุกคนยังมีชีวิตรอด
“ลิตตี้ กอนซ่า ไดมอส รักษา!” (ไลลา)
เวทมนตร์รักษาของไลลาเติมเต็มพวกเธอสามคนด้วยความอดทนอีกครั้ง หลังจากที่ตรวจดูพวกเธอ ผู้จัดการสาขาเข้าหาซากของมอนสเตอร์
ใบมีดมือประหารที่ดีเลิศ คือมอนสเตอร์ที่ไม่น้อยปกว่าแรงค์ 3 แม้ว่านักผจญภัยที่แรงค์เท่ากันเจอมัน พวกเขาไม่จำเป็นว่าจะสามารถที่จะต่อสู้กับมันได้ ดังนั้น มอนสเตอร์ตัวนี้ มันเพียงพอที่จะทำให้นักผจญภัยที่แรงค์น้อยกว่าแรงค์ 3 สั่นเทา
“ชั้นไดยินมาว่าเดวิดมีคนคุ้มกันไปกับเค้า แต่มันมีความเป็นไปได้ว่าพวกเค้าทั้งหมดถูกฆ่าโดยเจ้านี่” (ผู้จัดการสาขา)
“ผู้จัดการสาขา ชั้นไม่คิดว่าจะมีใครซักคนของฝั่งเดวิดที่รอดชีวิต…” (ไดมอส)
“จริง… ยังไงนี่ก็ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่สู้โดยแรงค์ 4 ได้ พูดถึงแล้ว ไดมอส-ซัง นายทำงานได้อย่างโดดเด่น” (ผู้จัดการสาขา)
“ยังไงซะ ชั้นไม่รู้ว่าชั้นจะทำอะไรได้ ถ้ามันไม่ใช่เพราะทริคของลิตตี้ที่ดึงความสนใจของมอนสเตอร์ไป” (ไดมอส)
ลิตตี้ ที่ไม่เข้าใจว่ากลยุทธ์ของเธอมันน่าทึ่งแค่ไหน สั่นจากความรู้สึกของความสำเร็จ
ผู้จัดการสาขา ช่วยไม่ได้นอกจากจะสงสัยว่าลิตตี้สามารที่จะทำกลยุทธ์พวกนี้กับมอนสเตอร์ที่เหนือกว่า ที่เธอเพิ่งเจอเป็นครั้งแรกได้อย่างไร
ทันใดนั้น ผู้จัดการสาขาสั่นจากความหนาวอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกหนาว แต่บรรยากาศรอบๆมันทำให้เขารู้สึกว่าสิ่งต่างๆมันกำลังจะแย่ลงอย่างแน่นอน
“ผู้จัดการสาขา อย่างที่คาด กลับกันเถอะ ถ้าบางอย่างเหมื่อที่เราเพิ่งเจอโจมตีอีกครั้ง มันจะเป็นการจบเกมสำรหับเรา” (ไดมอส)
ผู้จัดการสาขาไม่ตอบคำพูดของไดมอส ผู้จัดการสาขา ที่ก่อนหน้านี้ตัดสินไปที่จะหนีไป ถามคำถามนั้นกับตัวเขาเอง
เพิ่มเติมการการที่มีฝูงโจมตีเมือง พวกเขาเองตอนนี้ได้ฆ่าสคาร์ปในรังไปเป็นจำนวนหนึ่งแล้ว ปรกติแล้วมันจะเป็นเรื่องปรกติที่จะคิดว่าพวกเขาจะไม่ต้องกังวลว่าเมืองจะถูกโจมตีโดยฝูงสคาร์ปเป็นระยะเวลาหนึ่ง
อย่างไรก็ตาม มันจะเป็นเรื่อที่ต่างกันไปเลยถ้ารังนี้ใหญ่พอที่จะมีใบมีดมือประหารที่ดีเลิศ ถ้าราชินีมันแข็งแกร่งพอที่จะสร้างสคาร์ปที่แข็งแกร่ง มันจะเป็นความจำเป็นที่จะต้องทำอะไรอย่างรวดเร็ว
ความสามารถของราชินีที่สร้างตัวที่แข็งแกร่งได้ และคุณภาพของทหารของเธอจะเพิ่มความแข็งแกร่งของเธอตามสัดส่วนนั้น เมื่อพิจารณาปัจจัยนี้ ความเสี่ยงมันจะก็เพิ่มขึ้นย่างมากด้วยถ้าเวลาผ่านไป มันยังมีปัญหาเรื่องอาหาร แต่ถ้ามันถูกให้อาหารจากที่อื่น มันจะเป็นจุดจบ
“ไม่…เราจำเป็นต้องทำลายรังนี้ตอนนี้” (ผู้จัดการาขา)
ผู้จัดการสาขาชี้หอกใหญ่ไปที่ทางที่ลิตตี้บอกว่าเป็นทางที่ถูก นักผจญภัยบางคนสงสัยว่าเขาเสียสติไปแล้วม้ย แต่ความคิดเห็นตอนนี้ถูกแบ่งเป็น 50-50 นักผจญภัยบางคนก็มีความคิดแบบเดียวกันกับผู้จัดการสาขา ระหว่างที่คนอื่นๆ คิดว่ามันจะดีกว่าที่จะถอยไปและรอกำลังเสริม
พวกเขาทุกคนรู้ว่า พวกเขาไม่มีวเวลาที่จะมากังวลแบบนี้
“หนูจะไป” (ลิตตี้)
ด้วยกันกับผู้จัดการาขา ลิตตี้แสดงความมุ่งมั่นตั้งใจของเธอที่จะกำจัดราชินี และทีละคนทีละคน พวกเขาเข้าร่วมการจัดคน โตยโต้ ที่ตัดสินใจช้า ในท้ายที่สุดก็เข้าร่วมกับพวกเขา กลุ่มเริ่มเดินไปสู่ตรงกลาง
ขณะที่พวกเธอเข้าหา กลิ่นที่แปลกลอยขึ้นมาในอากาศ กลิ่นมันอธิบายไม่ได้ ถ้าถูกบังคับให้อธิบายมัน คนหนึ่งจะพูดได้เพียงว่ามันไม่น่าพึงพอใจ ใครจะรู้ว่าอะไรรอพวกเธออยู่ในที่เปิดนั้น?
“ใบมีดมือประหารที่ดีเลิศ มันมีสามตัว…”
ข้อมูลทางภาพของศัตรูที่คุ้นเคย สร้างความสิ้นหวังมากกว่าตัวราชินีเอง
พวกเรามีความรู้สึกที่ชัดเจนว่าภัยอะไรที่พวกเขากำลังจะเจอ จากการต่อสู้ที่ดุดันก่อนหน้านี้ และเมื่อมาถึงสุดทาง กองของศพแห้งถูกเห็นได้ไกลๆ
“อา พวก นาย…” (ผู้จัดการสาขาเรกัล)
ในทันใดนั้น พวกเธอได้ยินเสียงที่เบาและอ่อนแอของผู้จัดการสาขาเรกัลมาจากกองศพ
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook