“มันไม่แปลกหากเจ้าจะเพิกเฉยหรือเกลียดชังเฉินเถียนเถียน ยังไงซะนางก็มิใช่สายเลือดของเจ้า แต่เด็กชายคนนั้นเป็นลูกแท้ ๆ ของนาง… กล้าดีอย่างไรถึงทำตัวเช่นนี้?”
“ดูเสื้อผ้าที่เด็กชายสวมใส่สิ… ทั้งใหญ่และขาดรุ่งริ่ง ทำเช่นนี้ได้อย่างไร?”
หลินชวนฮวาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ชาวบ้านที่เคยชื่นชมและเทิดทูนนาง เหตุใดตอนนี้จึงเปลี่ยนฝั่งมาต่อว่านางแล้ว?
“ยอมให้ลูกใส่เสื้อผ้าเก่าและขาดจนไม่นามองได้อย่างไร? ทั้งยังเป็นเสื้อผ้าผู้ใหญ่อีกด้วย! ไม่คิดจะตัดเย็บเสื้อผ้าให้ลูกชายบ้างเลยหรือ?”
ทุกคนเริ่มก่นด่าแม่ผู้นี้อย่างออกรส!
ทั้งหมดคือกำไรที่เฉินเถียนเถียนไม่ได้คาดหวังไว้!
“ข้า… ข้าจะเอาเวลาที่ไหนมาตัดเย็บเล่า?” หลินชวนฮวาตอบเสียงค่อย
‘อยู่บ้านทั้งวัน แต่กลับไม่มีเวลาเพียงเล็กน้อยที่จะตัดเย็บเสื้อผ้าให้ลูกอย่างนั้นหรือ? แล้วคนอื่นๆ ในบ้านใช้ชีวิตอย่างไรกัน?’
‘หญิงทุกคนในหมู่บ้านต่างออกมาทำไร่ไถนา ขณะที่นางอยู่บ้าน แต่งตัวสวยและออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก แต่ไม่มีเวลาดูแลลูกอย่างนั้นหรือ?’
“เจ้ามีเวลาแต่งหน้าพรมน้ำหอมจนสละสลวย เหตุใดจึงไม่มีเวลาตัดเย็นเสื้อผ้าให้ลูกเล่า? หลินชวนฮวา! หือ… เจ้าเพียงหลอกให้เฉินผิงอันตายใจใช่หรือไม่?”
เมื่อหลินชวนฮวาถูกชาวบ้านมากมายรุมต่อว่า นางจึงหันมองเฉินผิงอันผู้เป็นสามีด้วยแววตาน่าสงสาร ทว่าเขากลับไม่ตอบสนองอะไรนอกจากหันมองเฉินเถียนเถียนอย่างเกรี้ยวกราด
“ผิงอัน เจ้าก็รู้… ข้าไม่ได้ทำผิดอะไรเลย!”
การแสดงออกอันเสแสร้งของหลินชวนฮวาทำให้เฉินเถียนเถียนรู้สึกไม่พอใจยิ่ง
แต่คนโง่เขลาเช่นเฉินผิงอันกลับเชื่อนางจนสนิทใจ!
“นังเด็กขี้ครอก! ครอบครัวเราอยู่กันอย่างสงบสุขดีอยู่แล้ว เหตุใดเจ้าจึงสร้างแต่ปัญหา? เหตุใดจึงไม่อยู่เงียบ ๆ จะทำให้ข้าอับอายไปถึงไหน?”
ทันใดนั้นป้าจี๋ก็พุ่งเข้ามาทันที!
“น้องสองนี่เจ้ามีหัวใจอยู่หรือไม่? เถียนเถียนไม่ใช่ลูกสาวเจ้าหรืออย่างไร? เจ้าเลี้ยงดูและอยู่กับนางมานานหลายปี ไม่มีความผูกพันบ้างเลยหรือ? หากเจ้าไม่รักหรือไม่ต้องการนางแล้วก็มอบให้ข้าเสีย ข้าจะเลี้ยงดูนางเอง!”
เฉินผิงอันรู้สึกไม่พอใจและอยากเอาชนะ
“พี่สะใภ้ไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องของข้า!”
ป้าจี๋ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “หากไม่ใช่เพราะน้องสะใภ้หยุนเคยขอให้ข้าดูแลลูกสาวของนางมาก่อน ข้าคงไม่ยุ่งกับพวกเจ้า!”
“ชายหม้ายที่ละเลยลูกสาวของตนและแต่งงานใหม่กับหญิงหม้ายลูกติดจนทำให้แม่ต้องล้มป่วยก็เป็นเจ้ามิใช่หรือ?”
“หลินชวนฮวา… แต่งตัวสวยออกจากบ้านเพื่อไปหาชายใดหรือ? ข้าได้ยินมาว่าที่ต้องเลิกรากับสามีเก่าเพราะเจ้าไม่สัตย์ซื่อ แต่น้องสองไม่ต้องคิดมากนะ จงพูดคุยกับนางดี ๆ แล้วกัน!”
เฉินผิงอันได้ยินอย่างนั้นก็โกรธจัด
เฉินเถียนเถียนก็เริ่มไตร่ตรองถึงบางสิ่ง
‘หลินชวนฮวาแต่งตัวสวยและออกจากบ้านไปขณะที่เฉินผิงอันไม่อยู่… นี่มันเรียกว่านอกใจไม่ใช่หรือ?’
ใบหน้าของหลินชวนฮวาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด นั่นยิ่งทำให้เฉินเถียนเถียนมั่นใจทันทีว่านางต้องนอกใจเฉินผิงอันเป็นแน่
“สามี… ข้าแต่งงานกับเจ้ามาหลายปีและยังให้กำเนิดเฉินเฉิน เจ้าย่อมรู้จักข้าดี… จงอย่ายอมให้ใครมาใส่ร้ายข้า!”
เมื่อเฉินผิงอันเห็นความน่าสงสารของหลินชวนฮวาจึงเชื่อนางหมดใจ
ในความคิดของเฉินผิงอัน หากหลินชวนฮวาไม่รัก นางจะยอมแต่งงานกับเขาเพื่ออะไร?
เฉินผิงอันไม่ได้คิดว่าหลินชวนฮวาจะหลอกใช้หรือแผนการร้ายอะไรต่อชายบ้านนอกเช่นเขา!
“พี่สะใภ้ ท่านคิดว่าการเป็นอาวุโสนั้นจะสามารถดูถูกหรือใส่ร้ายใครก็ได้หรือ? ท่านอยากจะฆ่าหลินชวนฮวาหรืออย่างไร?”
จี๋ชื่อถอนหายใจออกด้วยความเบื่อหน่าย!
“นางเป็นเพียงแม่หม้ายลูกติดที่ไม่สัตย์ซื่อจะเทียบสาวบริสุทธิ์เช่นเฉินเถียนเถียนได้อย่างไร? เห็นถึงเพียงนี้ยังคิดว่าข้าใส่ร้ายนางอีกหรือ?”
คำพูดนี้เฉียบคมนี้คือเรื่องจริงและหลินชวนฮวาก็ไม่สามารถหักล้างได้!
เพราะหากยังบริสุทธิ์และไร้มลทิน นางจะไม่มีทางแต่งงานใหม่อีกครั้งแน่…
หลินชวนฮวาพูดโต้ตอบอย่างไม่พอใจ “เหตุใดพี่สะใภ้จึงชอบใส่ร้ายข้านัก? หากคิดว่าข้าไม่สัตย์ซื่อก็แสดงหลักฐานออกมา!”
จี๋ชื่อหัวเราะ “ใช่! ข้าไม่มีหลักฐาน แต่หากท่านผู้เฒ่ามาถึง… หวังว่าเจ้าจะกล้ายืนกรานเช่นนี้!”
หลินชวนฮวาถามด้วยความตื่นตระหนกทันที “หมายความว่าอย่างไร?”
“ข้าหมายความว่าอย่างไรนั้นจำเป็นต้องบอกเจ้าด้วยหรือ? พี่สะใภ้ที่หวังดีช่วยเปิดโปงหญิงแพศยาต่อหน้าน้องเขย! แต่เขากลับเลือกที่จะไม่ฟังและคิดว่าข้าน่ารำคาญ ข้าคงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้!”
“โธ่… หลินชวนฮวา ข้าไม่เชื่อหรอกว่าผิงอันจะจำสิ่งที่แม่ของเฉินเถียนเถียนพูดไว้ก่อนตายไม่ได้!”
“บ้านที่เจ้าอาศัยอยู่ตอนนี้คือบ้านของน้องสะใภ้หยุนและข้าวทุกเม็ดที่เจ้ากินก็มาจากไร่นาของนาง แม้แต่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเจ้าก็ใช้เงินของนางเพื่อเรียนหนังสือ ทรัพย์สินทั้งหมดก็อยู่ภายใต้ชื่อของเฉินเถียนเถียน ในเมื่อเจ้ารังแกนาง ท่านผู้เฒ่าก็สามารถเป็นผู้กอบกู้ความยุติธรรมคืนให้เถียนเถียนได้!”
หัวใจของหลินชวนฮวาเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก!
‘เป็นเช่นนั้นแน่! เพราะในตอนที่เสียแม่ไปนางยังเด็กและเสียใจมาก… อาจลืมเรื่องเหล่านั้นไปหมดแล้ว!’
ผู้เฒ่าประจำหมู่บ้านก็รู้สึกสงสารเฉินฉียนเถียน แม้จะไม่รู้มาก่อนว่านางลำบากเพียงใด!
เดิมทีเฉินเถียนเถียนไม่ทราบมาก่อนว่ามีผู้ผดุงความยุติธรรมในการตัดสินปัญหาภายในหมู่บ้าน แต่เมื่อทราบดังนั้น จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะจัดการกับสองสามีภรรยานี้!
ยังไงซะเฉินเถียนเถียนกลับรู้สึกว่าทุกอย่างนั้นง่ายดายเกินไปจนอดไม่ได้ที่จะกังวล…
หลินชวนฮวาตื่นตระหนกพร้อมกับสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นดังนั้นเฉินผิงอันจึงลุกขึ้นปกป้องภรรยาทันที
“เหตุใดพี่สะใภ้ต้องเข้ามายุ่ง?! ข้าเป็นพ่อของนาง แล้วท่านเป็นใคร?”
จี๋ชื่อเยาะเย้ย “ใช่ เจ้าเป็นพ่อของนางและเฉินเถียนเถียนก็ไม่ใช่ลูกสาวที่เกิดมานอกรีต! แต่เหตุใดเจ้าจึงเอาสมบัติทั้งหมดของแม่นางไปเลี้ยงดูหญิงอื่น? ยิ่งไปกว่านั้นกลับเลี้ยงดูลูกของชายอื่นอีกด้วย!”
เสียงของจี๋ชื่อดังจนทำให้เฉินเฉิงเยี่ยที่กำลังที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ได้ยินชัดเต็มสองหู
แต่แม้อยากตอบโต้เพียงใดก็ไม่อาจทำได้ เพราะเขาต้องการหลบเลี่ยงการประณามของชาวบ้านเพื่อรักษาชื่อเสียงเอาไว้ให้มั่น
เฉินเถียนเถียนหัวเราะเยาะพวกเขาในใจ! นางรับรู้ได้ทันทีว่าเฉินเฉิงเยี่ยไม่มีทางออกมาตอบโต้เพราะเขาไม่อยากโดนรุมประณามเหมือนแม่ของตน จึงซ่อนตัวอยู่ในห้องต่อไปอย่างเงียบๆ!
ในที่สุดผู้เฒ่าประจำหมู่บ้านก็เดินทางมาถึง
นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินเถียนเถียนได้พบกับผู้เฒ่าประจำหมู่บ้าน เขาเป็นชายชราหนวดเคราสีขาว ใบหน้าอ่อนโยนแสดงออกถึงศีลธรรมอันสูงส่ง!